Op de openbare lagere school van mijn dochters zaten veel moslim-kinderen. En net zo als dat geldt voor de niet-moslim kinderen waren de ouders van deze kinderen soms heel betrokken bij de school en soms totaal niet. Zo had één van de moslimjongens uit de klas van mijn dochter een vader die werkelijk elke keer voorop liep bij activiteiten op school. Wie was er bij voorbeeld als het sneeuwde bij een feest toch buiten bezig met het ophangen van de feestverlichting? Hij dus. Wacht nou even totdat het droog wordt, zeiden we. Nee, hij vond het niet erg om nat te worden; anders zou het misschien niet op tijd af komen. Zo’n iemand was het.

Aan de ander kant was er ook een jongetje wiens vader een omstreden iman was. Er was altijd veel rumoer om hem. Er waren politici die riepen dat hij het land uit moest, zo omstreden was hij. Hij had een zoontje dat nooit aan schoolactiviteiten mocht mee doen. Zo was er bijvoorbeeld in de week voor de kerstvakantie altijd ’s avonds een diner op de school voor de kinderen. Alle kinderen van de klas waren er, behalve het zoontje van de iman.

Ik vraag me wel eens af hoe het nu, zo’n vijftien jaar later, gaat met deze twee kinderen, het zoontje van de vader die altijd voorop liep met helpen en het zoontje van de iman. Hoe zouden ze zich ontwikkeld hebben? In de geest van hun ouders of toch heel anders?

Iets anders: Kent u Everett A. Stern? Waarschijnlijk niet. Ik tot een uurtje geleden gelukkig ook nog niet. Hij is een van de twee kandidaten in de republikeinse voorkiezingen voor de post van senator namens de staat Pennsylvania. De andere is de zittende senator Pat Toomey. Ik mag echt hopen dat die Toomey de republikeinse voorverkiezing wint, want Stern twitterde vorige week donderdag na de bomaanslagen in Beiroet:

Hij vond de bomaanslag goed nieuws!!! (die drie uitroeptekens zijn van hem; niet van mij). Hij heeft ook een oplossing hoe je terroristen kan bestrijden.

Zo’n type dus. Voor wie wil weten hoe een deel van die dode “Hezbollah-terroristen” van Stern er uit zien, dit zijn een aantal van de slachtoffers van de bomaanslagen in Beiroet.

Er zitten verpleegsters, studenten, kinderen, een schoolleraar, een winkelier en ook een Syriër, die het geweld uit Syrië was ontvlucht, tussen.

De foto van het meisje dat een foto van haar overleden vader vasthoudt staat niet voor niets wat groter afgebeeld dan de rest. Hij, Adel Termos, is namelijk een echte held, maar wel een overleden held. Nadat de eerste bom af ging, verzamelden zich een hoop mensen bij de rampplek. Dat was het moment waarop een tweede zelfmoordterrorist had gewacht om zijn bomgordel af te laten gaan. Adel Termos zag hem echter aan komen lopen en stortte zich bovenop hem, een actie die hem zijn eigen leven kostte, maar waarmee hij veel levens redde.

In sommige Nederlandse kranten stond een klein stukje over deze heldendaad. Soms werd er ook bij vermeld dat zijn dochtertje ook bij de aanslag was omgekomen. Dat blijkt dus gelukkig niet het geval te zijn. Ik las dat laatste op de site van een zekere Elie Fares, een blogger uit Libanon, op wiens site ik toevallig terecht kwam toen ik via Google informatie over Adel Termos zocht. Elie Fares schreef niet alleen over Adel Termos en zijn dochtertje maar ook over Abou Ali Issa uit Libië. Daar heeft u, net als ik, ongetwijfeld ook nog nooit van gehoord.

Deze vader van zeven kinderen redde met een soortgelijke actie als die van Adel Termos in Beiroet bij een bomaanslag op 15 januari 2015 in Tripoli het leven van tientallen mensen. Ook daar was een terrorist die zichzelf opblies (acht doden), gevolgd door een tweede zelfmoordenaar die zich in de grote groep van toegestroomde mensen wilde opblazen.

En net zoals Adel Termos zag Abou Ali Issa de man aankomen en stortte zich met zijn lichaam op hem en redde daarmee tientallen mensen het leven. Daarom ter ere van deze twee overleden helden – over een jaar zijn ze ongetwijfeld vergeten; dat mag niet gebeuren – hierbij hun portretten.

Links: Abou Ali Issa, overleden op 15 januari 2015 in Tripoli, Libië; Rechts: Adel Termos , overleden op 12 november 2015 in Beiroet, Libanon

Het leven gaat door. Hoe zal over vijftien jaar het leven van het dochtertje van Adel Termos er uit zien?

Als je over het Binnenhof fietst, dan is het altijd opletten geblazen. Een hoop toeristen hebben niet in de gaten dat je er ook mag fietsen. Vooral met elkaar fotograferende Japanners en Chinezen heb je voor je het weet een cultuurbotsing.

Gisterenmiddag was het extra opletten, want onder een zaaltje van de Ridderzaal was blijkbaar een afscheidsreceptie van een hoge ambtenaar. Bij de ingangspoort zag ik een tweetal vrouwen staan die allebei een kistje met een fles wijn bij zich hadden. Even verderop bij het Mauritshuis stopte een dienstauto, waaruit een gedistingeerde man uitstapte met in zijn hand ook al een fles wijn in een kistje. Werd hier afscheid genomen van een notoire alcoholist of was het geven van een fles wijn in een kistje bij een afscheid soms een richtlijn van het ministerie?

Thuis gekomen besloot ik hier even op te googlelen. Het leverde niet veel op. Ik trof alleen een toespraak aan van minister-president Rutte bij het afscheid van Saskia Stuiveling als president van de Algemene Rekenkamer op 28 mei 2015 in Den Haag, waarin hij zei:

“Beste Saskia, in plaats bloemen en een kistje wijn heb ik voor je meegenomen een nieuw in stellen ‘Stuiveling Open Data Award’, …..”

Maar dus niks over een richtlijn voor het geven van een fles wijn in een kistje bij een afscheid. Wel gaf Google een hit met daarin de resultaten van een WOB-verzoek van iemand die blijkbaar nieuwsgierig was naar de representatiekosten van het Ministerie van Binnenlandse Zaken.

Lees verder Over fietsen op het Binnenhof en Atlassen →

Op internet kom je regelmatig de volgende radioconversatie tussen tussen Canadese en Amerikaanse  autoriteiten tegen.  Ik mag zo’n verhaal graag lezen.

‘This is the transcript of the ACTUAL radio conversation of a U.S. naval ship with the Canadian authorities off the coast of Newfoundland. The Chief of Naval Operations on October 10th 1995 released the radio conversation.’

Canadians: Please divert your course 15 degrees to the South to avoid a collision.

Americans: Recommend you divert your course 15 degrees to the North.

Canadians: Negative. You will have to divert your course 15 degrees to the South to avoid a collision.

Americans: This is the Captain of a US Navy ship. I say again, divert YOUR course.

Canadians: No. I say again, you divert YOUR course.

Americans: THIS IS THE AIRCRAFT CARRIER USS LINCOLN. THE SECOND LARGEST SHIP IN THE UNITED STATES ATLANTIC FLEET. THREE DESTROYERS, THREE CRUISERS AND NUMEROUS SUPPORT VESSELS ACCOMPANY US. I DEMAND THAT YOU CHANGE YOUR COURSE 15 DEGREES NORTH, I SAY AGAIN, THAT’S ONE FIVE DEGREES NORTH, OR COUNTERMEASURES WILL BE UNDERTAKEN TO ENSURE THE SAFETY OF THIS SHIP.

Canadians: We are a lighthouse. Your call.

Uiteraard is het een broodjeaapverhaal dat op diverse plaatsen en in diverse vormen opduikt. Vandaag zag ik opeens op Youtube dat er in 2007 zelfs een filmversie van is verschenen. Het was een reclamefilmpje van een Zweeds bedrijf dat navigatieapparatuur voor op zee en voor op land maakt.

Prachtig weergegeven.

Op 5 juni 2003 zijn Tineke en Nico getrouwd. Wie dat zijn? Geen flauw idee. Maar dat Tineke en Nico op die dag zijn getrouwd, weet ik dankzij een bezoek aan een kringloopwinkel in de buurt. In het gangpad van de boekenafdeling zag ik namelijk dit ingelijst borduurwerk op de grond staan.

Ik vermoed dat een tante of een grootmoeder van de bruid dit met nijvere vlijt heeft geborduurd. “Oh tante Jo, wat prachtig, wat een werk”. Dat het hier nu te koop staat, heeft iets tragisch. Wat is er gebeurd?

Ik gok dat ze nu gescheiden zijn en dat het Tineke is die het naar de kringloopwinkel heeft gebracht. Ze wou het niet meer in huis hebben, maar kon het niet over haar hart verkrijgen om het in de vuilnisbak te kieperen – daar lag haar huwelijk al – en dat ze het daarom naar de kringloopwinkel heeft gebracht. Misschien kan iemand de lijst nog gebruiken.

Maar dit is speculeren. Wellicht zijn Tineke en Nico nog steeds gelukkig bij elkaar, is tante Jo onlangs overleden en hebben Tineke en Nico bij een opruimbeurt besloten dat ze het nu naar de kringloopwinkel konden brengen zonder het risico te lopen dat tante Jo bij een bezoek zou vragen: “Hebben jullie nog mijn geschenk voor jullie trouwen? Ik zie het niet meer in de gang hangen.”

Vrienden van ons hadden voor zulke cadeaus een geschenkenspijker in de gang. Dat was een spijker waaraan ze schilderijen, foto’s, borduurwerkjes en andere goedbedoelde giften konden hangen die ze ooit van familieleden hadden gekregen en die ze niet voor het hoofd wilden stoten. Als tante Pietsie op bezoek zou komen, dan zochten ze in de kast haar borduurwerkje op en hingen het aan de geschenkenspijker op. Als tante Pietsie weer weg was, verdween het weer in de kast

Op zoek naar het bestandje waar ik op zoek naar was – dat klinkt een beetje zoekende – kom ik op de back-up van de harde schijf van een oude pc niet alleen mijn ingezonden brief naar de Volkskrant uit 2007 tegen (zie het vorige blog), maar ook een gescand stripverhaaltje dat één van mijn dochters in 2010 even snel tijdens het eten had geschetst.

Ik vertelde toen dat ik die dag behoorlijk had geblunderd op kantoor. Tijdens het halen van de koffie had ik namelijk aan een collega gevraagd of hij koffie kaal wou (ik bedoelde koffie zwart). Nou was die verspreking niet erg ware het niet dat die collega volledig kaal was. Op het moment dat ik die woorden uitsprak, realiseerde ik mij mijn vergissing en ik moet zeggen dat mijn dochter die blik waarmee ik hem toen aankeek goed heeft weergegeven.

Vond ik gisteren zestig jaar al oud, vandaag staat er in De Volkskrant een artikel over een bijeenkomst van 100-plussers. Verslaggever Toine Heijmans schrijft over een onderzoek van dr. Henne Holstege van het VUmc Alzheimercentrum. In het kader van haar onderzoek volgt zij 150 fitte honderdplussers. Ze wil graag weten waarom deze mensen gezond honderd jaar en ouder worden, terwijl anderen ter prooi vallen aan Alzheimer. Zesentwintig van deze krasse knarren (mijn woorden) zijn bij elkaar gekomen in de dierentuin in Rhenen. Ze worden toegesproken door de dokter. Ze had verwacht, zo schrijft Toine Heijmans, dat tijdens haar onderzoek een behoorlijk aantal van haar onderzoekspopulatie snel zou sterven: “Maar u sterft helemaal niet! U bent er nog steeds”

Volgens de dokter is honderd worden een kwestie van geluk hebben, het zou vooral in de genen zitten. Ik hoop dat er ook nog andere factoren zijn, want voor wat betreft mijn genen zit ik een beetje problematisch. Aan de vrouwelijke kant zit ik nog wel redelijk goed (mijn ene oma werd 97 jaar, mijn andere oma 86 jaar; mijn moeder 88 jaar) maar aan de mannelijk kant sta ik er niet zo goed voor: weliswaar telt de 65 jaar van mijn vader niet echt (hij stierf aan de gevolgen van een verkeersongeval) maar mijn opa’s zijn allebei niet ouder geworden dan 75 jaar. Van de genen moet ik het dus niet hebben, maar wellicht is er nog een andere factor die bijdraagt aan een hoge leeftijd.

Daarom maar eens op Google gezocht op interviews met honderdplussers en gekeken of er een GGD is om oud te worden. (Met een GGD bedoel ik in dit geval niet de ‘Gemeentelijke Gezondheidsdienst’ maar de Grootste Gemene Deler.) Is er een factor die deze eeuwelingen gemeenschappelijk hebben?

Op het AD tref ik een artikel aan uit maart 2014 over de op dat moment oudste levende mens ter wereld, de 116-jarige Japanse Misao Okawa. Haar geheim om oud te worden: “Eet veel sushi, slaap acht uur per nacht en blijf altijd rustig”. Ook mocht ze graag makreel eten. Een jaar later werd ze naar aanleiding van haar 117^e verjaardag wederom geïnterviewd. Haar geheugen was er in dat jaar blijkbaar behoorlijk op achteruit gegaan, want toen ze weer de vraag naar het geheim van haar lange levensduur kreeg, antwoordde ze deze keer: ”Daar ben ik ook nieuwgierig naar.” Ze overleed een paar weken later.

Maar goed, die vis spoort wel met wat Hendrikje van Andel-Schippers – zij is 115 jaar oud geworden en daarmee de oudste Nederlander ooit (“Ik ben te vroeg geboren en ga te laat dood” zei ze ooit eens als grap) – als verklaring gaf waarom ze zo oud was geworden. Zij zei in een interview dat ze haar hoge leeftijd te danken had  aan pekelharing. Sushi, makreel, pekelharing, wil ik wel oud worden? Ik hou helemaal niet van vis.

Gelukkig is er ook nog Jeanne Calment. Nooit is er iemand ouder – althans officieel erkend –  geworden dan deze Française. Ze werd 122 jaar en 164 dagen. Haar geheim: veel olijfolie (zelfs als huidzalf), flink wat port en chocolade. Vooral die chocola bevalt mij wel. Overigens is Calment ouder geworden dan dat volgens de Bijbel mogelijk is. Volgens Genesis 6.3 kan de mens namelijk niet ouder worden dan 120 jaar: “Toen zeide de HEERE: Mijn Geest zal niet in eeuwigheid twisten met den mens, dewijl hij ook vlees is; doch zijn dagen zullen zijn honderd en twintig jaren.” Calment sprak dan ook altijd de laatste twee jaar van haar leven: “God is mij vergeten”.

Momenteel is met haar 116 jaar, de Amerikaanse Susannah Mushatt Jones, geboren op 6 juli 1899, de oudst levende mens ter wereld. Haar geheim is veel slapen. Per 6 oktober 2015 ziet de lijst van de oudst geworden mensen ter wereld er volgens de Wikipedia als volgt uit. De groen gearceerde zijn de nog levende mensen.

(Even klikken op deze lijst om hem goed te kunnen lezen)

Als je de tabel bestudeert, dan zie je dat er nog maar twee personen in de wereld leven die in de negentiende eeuw zijn geboren. De op twee na oudste nog levende persoon (de derde groen gearceerde) is in 1900 geboren.

Tot slot, ik moet opeens denken aan de oma van een jongen uit mijn studentenflat. Zij zat in een bejaardenhuis en had nog maar één doel in haar leven. Ze wilde de oudste persoon in haar bejaardentehuis worden, maar helaas voor haar woonde er in het bejaardentehuis nog een man die ouder was dan zij. Elke keer als haar kleinzoon bij haar op bezoek kwam, vroeg ze: ”Is die verrekte vent nou nog niet dood?”

Toen ik 17 was, werd ik lid van Amnesty International en 43 jaar later ben ik dat nog steeds. Blijkbaar denken ze bij Amnesty International dat het leven bij zestig eindigt en niet begint, want ik krijg een brief met een uitnodiging voor een bijeenkomst waarin uitgelegd wordt hoe je via legaten een deel van de erfenis aan hun kan schenken. Heel fijn, ga ik dus mooi niet heen.

En alsof dat nog niet genoeg is, krijg ik even later een mailtje van Henk Spaan van het blad ‘Hard Gras’, of ik even mijn leeftijd wil doorgeven aan een redacteur. Ik heb voor hun voor het komende nummer een stuk (over het voormalige jeugdhuis van Go Ahead Eagles) geschreven. Van alle auteurs waarvan een bijdrage is opgenomen staat altijd een korte biografie in het blad vermeld (“Aan dit nummer werkten mee…”. ) met tussen haakjes hun leeftijd.  (Thomas Heerma van Voss (24)…, Erik Brouwer (42)…, Frank Heinen (29)…, Martin van Neck (60)…)  Ik heb geantwoord dat ik tegenwoordig zeg dat ik van de zomer voor de tiende keer vijftig ben geworden, maar dat de burgerlijke stand dat 60 noemt. Gelukkig schrijft Jan Mulder er ook af en toe in en die is 70.

Niet dat ik in een midlifecrisis zit. Als dat zo was, dan zou ik immers 120 worden, maar zestig voelt opeens toch oud. Dat had ik niet toen ik vijftig werd, toen voelde ik mij helemaal geen zestig!

Jeanne Calment, de oudste vrouw ooit ter wereld op 22-jarige leeftijd. Ze zou na het nemen van deze foto nog 100 jaar leven.

Nu heeft oud worden ook gelukkig voordelen. Een klein voorbeeldje: vrijdagavond is onze misdaadavond. Om misverstanden te voorkomen, dat wil niet zeggen dat Marianne en ik dan een bivakmuts opzetten om oude vrouwtjes te gaan beroven, maar dat we dan op tv naar misdaadseries kijken. Dat begint met Flikken Maastricht (dat tot nu toe nog geen sterk seizoen doormaakt), waarna we overschakelen naar Net5 voor twee afleveringen van ‘Without a Trace’.

Dat laatste is een Amerikaanse misdaadserie waarin een afdeling van de ‘Missing Persons Unit (MPU)’ van de FBI in New York verdwijningen oplost. De serie liep in Amerika van 2002 tot 2009 en wordt in Nederland door Net5 uitgezonden. Omdat de serie al lang is afgelopen, zenden ze herhalingen uit en tegenwoordig herhalingen van de herhalingen. Een hoop afleveringen hebben we dus al gezien. Het gebeurt dan ook regelmatig dat we zeggen ‘Oh ja, deze herken ik, die hebben we al gezien, maar dat we – het zal de ouderdom zijn – niet meer weten hoe het ook al weer ging en we dus gewoon weer kunnen kijken.  Sir Norman Wisdom, een Engelse komiek en acteur  – hij werd 95 –   zou in dat geval zeggen: “Als je ouder wordt, gebeuren er drie dingen: ten eerste gaat je geheugen achteruit, en ik kan me niet herinneren wat die andere twee dingen zijn”.

En nu we toch aan het citeren zijn (“Spreken in spreuken past de ouderdom”; Aristoteles) ene Auber zei ooit eens: “Het is vervelend oud te worden, maar het is het enige middel om lang te leven. ” Zo is het maar net en nu zou ik hier nog een hele lading citaten over ouderdom kunnen plaatsen (“Als je morgen even oud bent als vandaag dan ben je dood”; Toon Hermans) maar dat doe ik niet. Dit in de geest van R. Quillen: “Je wordt oud als je lichaam korter wordt en je verhalen langer”.  Dus ik stop met dit verhaal. Ik ben niet oud!

Net als de andere echte mannen, sta ik af en toe voor de keuze: waar koop ik mijn gereedschap, bij de Gamma of bij de Karwei? Voor het specifieke gereedschap wat ik nu wil kopen, is de keuze echter niet zo moeilijk, dat is de Gamma.

Als ik de zaak binnenloop kan ik nog net een grote houten schuttingpaal ontwijken die een man op zijn schouders naar buiten draagt. Binnen zie ik een jongeman in schilderskleding, de verf druipt er zo ongeveer nog van af, naar de blikken verf toe lopen. Was  de muur groter dan gedacht of was de pot te klein? Of heeft hij net zo’n vrouw als ik? Deze opmerking vraagt wellicht enige toelichting. Het zit zo.

Toen Marianne 23 jaar geleden zwanger was van onze oudste dochter, moesten de kozijnen en de deurpost van de  toekomstige kinderkamer een fris nieuw verfje krijgen. We kozen een mooi kleurtje uit en ik ging aan het werk. Toen het klaar was, bekeek Marianne het resultaat en sprak de historische woorden: “Oh, het is toch niet helemaal geworden wat ik gedacht had”. Geen probleem, we kozen een andere kleur uit en ik ging weer aan het werk. U raadt het al: het resultaat was hetzelfde. Of ik het heel erg vond, om het nog een derde keer te doen? Nu geldt bij ons thuis het zelfde als wat Woody Allen ooit eens zei: “Thuis ben ik de baas, mijn vrouw mag alleen de beslissingen nemen.” dus ik heb het nog een keer overgeschilderd (“maar dit is echt de laatste keer!”) en toen was het goed.

Maar goed, ik kom niet voor verf. Zagen, Engelse sleutels, hamers en boormachines moet ik hebben. Ze liggen in een zakje bij de kassa. Voor het geval u nu denkt, waar heeft hij het over? Klusdrop! De Gamma heeft drop in de vorm van gereedschap en eerlijk is eerlijk: het is de lekkerste drop van Nederland.