Een tijdje terug schreef ik hier over het veranderende landschap bij Zoetermeer. Ik plaatste onder andere deze foto van de verlengde skibaan van SnowWorld. Oorspronkelijk was hij 200 meter lang maar hij is nu verlengd naar 300 meter. Het hellingspercentage bedraagt 21%.

Afgelopen dinsdag had de jongste dochter zin in snowboarden en ook Marianne had wel zin in een korte skivakantie. Dus op naar Zwitserland, herstel op naar Zoetermeer. Bij deze een blik op de baan van binnen:

Degene met de blauwe jas op een snowboard is de jongste dochter. De snelle daler met de witte jas is Marianne. Het is er best koud . De temperatuur in de hal ligt er tussen de min vier en min acht graden. Het lijkt op de foto zelfs of het sneeuwt – hoe doen ze dat? – maar dat is geen sneeuw. Het zijn vlekken op het glas, waarachter ik  – de skicoach – in de warmte zat.  Na een uurtje zat de skivakantie er weer op.

Als u nu vraagt, waarom skiede je zelf niet mee?, dan luidt het antwoord dat ik niet zo’n talent voor skiën heb. Daar kan ik wel een heel verhaal over schrijven, maar soms zegt één foto meer dan duizend woorden.

Tot zover onze korte wintersportvakantie.

p.s. Het heeft weinig verband met het bovenstaande, behalve dat het ook over skiën gaat, maar ik moest opeens denken  – waarschijnlijk komt dat door de Amerikaanse verkiezingen – aan dit citaat dat ik ooit ergens las.

“I think my favorite sport in the Olympics is the one in which you make your way through the snow, you stop, you shoot a gun, and then you continue on.  In most of the world, it is known as the biathlon, except in New York City, where it is known as winter. ” Michael Ventre, L.A. Daily News.

Onze wekkerradio staat op Radio West. Vanochtend begon het nieuws van zeven uur met het bericht dat het elektronisch patiëntendossier vooralsnog geen succes was. Slechts 25% van de patiënten kon haar eigen dossier inzien. Aan Edith Schippers, Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, werd om commentaar gevraagd. De minister: “Ik ben erg teleurgesteld. Dit is niet waarvoor ik kwam. Ik kwam voor goud. Dit is verschrikkelijk. Ik kan hier niet van genieten.”

Het was het verkeerde bandje. Dit was het commentaar van Daphne Schippers, de atlete die terugkeek op haar race in Rio waarbij zij zilver haalde op de 200 meter. “Excuses” sprak de presentator. “De technicus heeft het bandje met de verkeerde Schippers gestart. Dit hoort bij het nieuws dat Daphne Schippers vannacht tweede is geworden op de 200 meter.”

Het is maar goed dat het niet andersom gebeurde. Dat bij het bericht over de tweede plaats van Daphne Schippers het bandje van de minister werd afgespeeld. “Ik ben erg teleurgesteld. Dit is niet wat ik met de ziekenhuizen had afgesproken. Ik ga met hen in overleg om te kijken waarom dit middel niet werkt.” De verhalen over dopinggebruik zouden talrijk zijn.

Maar goed, niet getreurd, een zilveren medaille is natuurlijk ook een prachtige presentatie. Op onderstaande foto is dan ook te zien dat Daphne Schippers achteraf toch een beetje blij was  met haar zilveren medaille

Vanmiddag hebben we ook nog goede kansen op een medaille, als de minister van Defensie, Jeanine Hennis-Plasschaert, in actie komt op haar favoriete onderdeel: het kogelslingeren. De verhalen dat zij bij gebrek aan kogels “slinger, slinger” gaat roepen zijn niet juist.

Turner Yuri van Gelder is vanwege alcoholgebruik naar huis gestuurd.  Van Gelder had zijn plaatsing voor de Olympische finale op het onderdeel ringen buiten het Olympisch dorp gevierd. Onbekend is of hij dit in het Holland Heineken House deed, thuis bij zijn Braziliaanse vriendin of elders. Van Gelder had in ieder geval ‘de normen en waarden die gelden binnen TeamNL en de KNGU-turnploeg op grove wijze overschreden’ aldus een mail van de afdeling persvoorlichting van NOC*NSF.

Van Gelder is niet de eerste Olympiër die vanwege alcoholgebruik naar huis is gestuurd. De beroemdste persoon die vanwege alcoholgebruik niet aan de Olympische Spelen mocht deelnemen was de Amerikaanse zwemster Eleanor Holm. In 1932 was ze Olympisch kampioene geworden, maar deze titel kon ze in 1936 niet verdedigen, omdat ze op weg naar Berlijn door het hoofd van de Amerikaanse ploeg, Avery Brundage – de latere baas van de IOC –   wegens wangedrag uit de Amerikaanse ploeg werd gezet. Over het wegsturen van Holm heb ik in 2005 voor mijn toenmalige rubriek ‘Het Nutteloze Kennisparadijs’ in de Volkskrant de volgende column geschreven:

Eleanor Holm werd op 6 december 1913 geboren in Brooklyn, New York. Haar familie had een zomerhuisje in Long Beach en de jonge Holm zwom daar graag en veel – ‘om indruk te maken op de knappe strandwachten”. Ze bleek een zwemtalent te zijn en toen ze dertien was, werd ze Amerikaans kampioene op de 100 meter rugslag. Een jaar later haalde ze op die afstand op de Olympische Spelen van Amsterdam de vijfde plaats. Vier jaar later werd ze in Los Angeles Olympisch kampioene.

Ze had hierbij in zoverre geluk dat haar grootste concurrente, de Nederlandse Marie ‘Zus’ Braun, de Olympisch kampioene van vier jaar eerder, door een merkwaardig voorval werd uitgeschakeld.

Zus Braun zat op de tribune naar de zwemwedstrijden te kijken. Opeens voelde ze een scherpe steek in haar kuit. Het gevolg was een fors opgezwollen been, hoge koorts en uiteindelijk een verblijf van twee maanden in een Amerikaans ziekenhuis. Een insectenbeet luidde de verklaring maar zelf geloofde Zus Braun daar niet zo in. Bij terugkomst in Nederland vertelde ze aan de krant ‘Het Volk’:

‘Er wordt in Amerika zwaar gegokt op iedere wedstrijd. Er waren mensen die er belang bij hadden dat ik niet won. Het kan ook zijn dat vriendjes van mijn concurrente Eleanor Holm aan het werk zijn geweest. Zij kon een filmcontract krijgen, maar dan moest ze wel een gouden medaille winnen.’

Holm tekende geen filmcontract en bewijzen voor haar beschuldiging had Zus Braun niet.

In 1933 trouwde Holm met haar jeugdvriend Art Jarret. Hij was musicus en nadat hij zijn eigen orkest had gevormd, fungeerde Holm geregeld als zangeres. Bij optredens in nachtclubs zong ze, gekleed in een wit badpak, witte hoge laarzen en een witte cowboyhoed, liedjes als ‘I’m an old cowhand from the Rio Grande.’

Haar zwemcarrière leek voorbij, maar een maand voor de Amerikaanse selectiewedstrijden voor de Olympische Spelen van Berlijn van 1936 stopte Holm met optredens. Ze ging fanatiek trainen, zwom een wereldrecord en werd in de Amerikaanse Olympische ploeg opgenomen.

De Amerikaanse ploeg vertrok per boot naar Europa. De officials reisden eerste klas, de atleten waren in de derde klasse ondergebracht. Alle vrouwelijke deelnemers hadden een chaperonne, die er op toe moest zien dat de meisjes op tijd naar bed gingen. Holm vond dat maar niets. Zij was het leven van de nachtclubs waar zij en haar man optraden gewend. Geregeld werd ze door eersteklas passagiers uitgenodigd champagne te komen drinken, aan welke uitnodigingen ze graag gehoor gaf.

Bij één van die gelegenheden kwam haar chaperonne haar om negen uur halen om haar naar bed te sturen. Ze stuurde haar weg met de woorden: ‘Oh, is het bedtijd? Wie heeft zich nou geplaatst voor de Olympische Spelen, jij of ik?’ Daarop kreeg ze een officiële waarschuwing van de teamleiding.

Toen de boot een tussenstop in Cherbourg, Frankrijk maakte, mochten de sporters, in tegenstelling tot de officials niet van boord. Holm, die zich enorm verveelde, begon om geld te dobbelen met enkele meereizende journalisten. Ook werd er de nodige hoeveelheid alcohol genuttigd. Toen de officials terugkwamen, troffen ze Holm in tamelijk lavenloze toestand aan. Het conservatieve hoofd van de Amerikaanse ploeg, Avery Brundage – het latere hoofd van de IOC –  zette haar daarop wegens wangedrag uit de ploeg. Een handtekeningenactie van zo’n honderd sporters, onder wie sprinter Jesse Owens, mocht niet baten.

Toch zou Holm acte de présence geven op de Olympische Spelen. Niet als sporter maar als ‘columniste’ voor de krant ‘International News’. Ze werd het middelpunt van het societygebeuren tijdens de Spelen. Ze werd op alle party’s van de Nazi-top uitgenodigd en genoot van de aandacht. ‘I had such fun. Goering was fun, he had a good personality. So did the one with the clubfoot’ – daarmee bedoelde ze Goebbels. Zelfs Hitler kwam bij Holm informeren of ze inderdaad dronken was geweest.

Holm vertrok als sporter naar de Spelen en kwam terug als beroemdheid.  In 1937 trad ze in Cleveland op in het waterspektakel ‘Aquacade’, georganiseerd door de beroemde Broadway-producer Billy Rose. De Aquacade was een drijvend amfitheater met musicalliedjes, waterballet en zo’n honderd zwemmers, waaronder naast Holm ook olympisch zwemkampioen en Tarzanvertolker Johnny Weismuller. In 1939 organiseerde Rose ook in New York een dergelijke show met Holm in de hoofdrol. De cast bestond deze keer zelfs uit 500 man, die 39 keer per week optraden. Holm lag zo vaak in het water dat haar haar door het chloor groen verkleurde.

Tussen deze twee shows in speelde Holm in 1938 Jane in de film ‘Tarzan’s Revenge’. Echt goede filmkritieken kreeg ze niet. Zo zei de bekende artieste Fanny Brice over Holm: ‘Wet, she’s a star. Dry, she ain’t.” Brice was niet geheel objectief. Holm had namelijk een relatie gekregen met haar echtgenoot, de eerder genoemde Billy Rose.  Nadat ze beide gescheiden waren, trouwden Holm en Rose in 1939. In 1954 zou dit huwelijk eindigen in een tumultueuze scheiding, die bekend werd onder de naam ‘The war of the Roses’.

Gisteren naar het dameswielrennen gekeken. Eerst die angstaanjagende val – terwijl ze in winnende positie lag  – van Annemiek van Vleuten, toch al niet zo’n geluksvogel op de fiets de laatste jaren – vorig jaar botste ze tijdens een training op een auto met als gevolg drie gebroken ribben, een gebroken jukbeen en een ingeklapte long, en nu dit. Daarna het sportieve drama van de Amerikaanse Mara Abbott die 150 meter voor de finish alsnog werd ingehaald.

In een interview met NBC vertelde ze hierover: “The ironic part is you’re in that situation, and you don’t actually believe you can win. I didn’t believe it until I passed 200 meters to go, then I thought, ‘Oh my God’, this is going to happen — and then they passed me. So, I guess that’s what they say about counting your chickens before they hatch.”

 De uitdrukking ‘counting your chickens before they hatch’  is wel een mooie uitdrukking. Het betekent zoiets dat je pas je kuikens moet gaan tellen, nadat de eieren zijn uitgekomen. Dat ze zo’n uitdrukking gebruikt, komt waarschijnlijk mede doordat ze ’s winters een aantal dagen per week met een kraam op een boerenmarkt staat. Met de opbrengst van haar verkopen, financiert ze haar wielercarrière. Weliswaar rijdt ze voor een professionele wielerploeg maar ze verdient daar niet genoeg geld mee om van te kunnen leven. Ook is het prijzengeld bij de dames erg laag – zo kreeg de winnaar van de ronde van Italie voor mannen in 2015 200.000 euro prijzengeld; de winnares bij de vrouwen kreeg 500 euro prijzengeld.

In 2011 reed Abbot voor een Italiaanse ploeg. Daar voelde ze zich zeer ongelukkig, wat zich onder andere uitte in een eetstoornis, een soort van anorexia nervosa.  Ze is daar weer overheen maar is nog steeds erg mager, iets wat de Nederlandse tv-commentatoren herhaaldelijk meenden te moeten opmerken.

Doordat ze geen Olympisch kampioene is geworden zullen de grote Amerikaanse reclamecontracten vermoedelijk uitblijven en zal ze waarschijnlijk deze winter wel weer op de boerenmarkt staan. Dus wie haar daar toevallig ziet staan, koop wat bij haar!

Voor wat betreft Annemiek van Vleuten – ze schijnt “slechts” een zware hersenschudding en drie fracturen in een wervelkolom te hebben. Ik hoop dat ze helemaal herstelt, maar de kans dat ze alsnog een keer Olympisch kampioen zal worden acht ik gezien haar leeftijd (ze is nu 33 jaar) niet zo groot. Hoewel, Joop Zoetemelk was 38 jaar toen hij toch nog wereldkampioen wielrennen werd.

Morgen wordt op de Olympische Spelen in Rio de wegwedstrijd voor vrouwen gehouden.  Deze  wedstrijd staat pas sinds 1984 op het programma – de mannen reden al in 1896 hun rondjes. Dat de wedstrijd voor vrouwen pas in 1984 op het programma kwam, lag niet aan het “feit” dat er pas laat wegwedstrijden voor vrouwen werden georganiseerd. De allereerste eerste wielerwedstrijd voor vrouwen werd namelijk al in 1868 in Parijs de gehouden.

De Franse krant ’Le Monde Illustre’ plaatste op 1 november 1868 de volgende tekening van dit gebeuren.

Ook in het Amerikaanse weekblad Harper’s Weekly werd ruim een maand later verslag van deze wedstrijd gedaan. De bijgevoegde tekening was dezelfde als in de Franse krant, alleen had Harper’s Weekly er een aantal wijzigingen in aangebracht. Niet alleen hadden ze de toeschouwers rechts op de tekening er af geknipt, maar ook hadden ze de blote benen van de dames delicaat bedekt.

Het was gisteren een druk sportdagje. Eerst was er de formule 1 race in Engeland met Max Verstappen. Omdat de baan kletsnat was, werd er gestart achter een safetycar – dat is een auto die voor de racewagens uit rijdt totdat het (weer) veilig is om te racen. Deze safetycar bleef echter zo lang rond rijden dat ik even dacht dat de bestuurder van de safetycar aan het eind van de race als winnaar van de Grand Prix op het podium zou staan, maar uiteindelijk won Hamilton. Verstappen werd tweede.

Daarna was er een bergetappe in de Tour de France. De heren commentator trokken het hele arsenaal aan klassiekers open. Vooraan werd er “een snok” aan gegeven waardoor er achteraan renners “aan het elastiek kwamen te hangen” en helemaal achterin riepen de renners volgens de commentatoren om hun moeder.

Ik miste overigens in hun commentaar deze keer de ‘chasse patate’ (dat is een term die wordt gebruikt wanneer een renner vanuit het peloton demarreert om naar de kopgroep te rijden maar vervolgens halverwege blijft hangen. Indien hij zijn achtervolging volhoudt zonder uitzicht op aansluiting bij de kopgroep wordt zo’n achtervolging een ‘chasse patate’ genoemd; ‘chasse’ betekent letterlijk ‘jacht en ‘patate’ ‘aardappel’, maar figuurlijk staat ‘patate’ hier voor ‘domoor’). De etappe werd overigens genomen door Tom Dumoulin (voor de niet-wielrenkenners, dat is een Nederlander geen Fransman)

’s Avonds was er tenslotte de EK-finale tussen Frankrijk en Portugal, welke vrij verrassend werd gewonnen door Portugal. Het niveau was niet best. Nederland had zo mee kunnen doen. De jongste dochter speelde mee in een EK-poule. Voordat het toernooi begon, moest ze op geven wie het toernooi zou winnen. Ze koos voor Portugal, een outsider, maar op aanraden van haar vader, de kenner, had ze dat veranderd in Frankrijk. Tja.

Een aantal Franzen had het moeilijk met de nederlaag. Schattig is dit Youtube filmpje waarin een Portugees jongetje een volwassen huilende Fransman troost.

Tot zover een druk sportdagje waarbij ik Wimbledon en het EK atletiek heb overgeslagen.

“Teleurgesteld” zo reageerde Björn Kuipers op het bericht dat team Kuipers terug naar huis werd gestuurd. Om misverstanden te voorkomen, het gaat hier niet om vluchtelingen maar om scheidsrechter Björn Kuipers. Deze had gehoopt dat hij de finale van het EK had mogen fluiten, maar daar kan hij dus naar fluiten – sorry, flauwe woordspeling.

Dat Kuipers de finale niet krijgt, is niet zo’n verrassing. Tijden de wedstrijd Kroatië – Spanje zag team Kuipers (dat bestaat uit scheidsrechter Kuipers, zijn twee grensrechters en de twee assistenten achter het doel) namelijk volledig over het hoofd dat de keeper van Kroatië al een meter voor zijn doellijn stond toen hij een strafschop van een Spaanse speler stopte. Dat mag niet. Als keeper moet je op de doellijn blijven staan. Kuipers had de strafschop over moeten laten nemen en de keeper een gele kaart moeten geven. Maar dat liet hij na en ja, als je tijdens het EK als scheidsrechter zo’n belangrijke fout maakt, dan moet je niet verbaasd zijn dat je later niet de finale mag fluiten.

En over strafschoppen gesproken, in de wedstrijd Italië  – Duitsland lieten een hoop spelers tijdens de strafschoppenserie maar weer eens zien dat ze op dat gebied toch echt amateurs en geen professionals zijn. (Zie hieronder hoe alle negen Duitse en alle negen Italiaanse strafschoppen tegelijkertijd worden genomen.)

(De meest opmerkelijke misser was die van de Italiaan Zaza. Hij was nota bene speciaal voor de strafschoppenserie in de laatste minuut van de wedstrijd in het veld gekomen. Deze specialist nam de strafschop echter op een wijze die Jan Mulder op de Vlaamse tv omschreef als de manier waarop zijn tante Nettie met een paar borreltjes op een strafschop zou nemen. Vooral zijn aanloop was al snel onderwerp van spot op YouTube. Deze werd onder andere vergeleken met de wijze waarop Fred Flinstone een bowlingbal gooit, een dansend dressuurpaard, een lopende kikker en een dansende meeuw.)

Hoe moet je dan wel een strafschop nemen? Uit allerlei wetenschappelijke onderzoeken is vast komen te staan hoe je a) als speler het beste een strafschop kan nemen en b) wat je als keeper het beste kan doen om je kansen te vergroten om een strafschop te stoppen.

Voor wat betreft het nemen van strafschoppen. Als je als speler de bal hard en hoog in de hoek schiet, dan kan de keeper er nooit bij. Dat is een kwestie van balsnelheid en reactiesnelheid. Dat is wetenschappelijk onderbouwd. De meeste spelers kiezen er echter voor om een strafschop laag in de hoek te schieten. Dat is technisch gezien namelijk iets makkelijker maar als je te maken hebt met een keeper die op een hoek gokt, dan kan zo’n keeper de bal soms nog stoppen. Bij een wat hoger in de hoek geschoten bal lukt het hem dat net niet.

Omdat je soms te maken hebt met keepers die op een hoek gokken, heb je ook spelers die de bal hard door het midden schieten of een Panenka doen; dat is een zacht boogballetje door het midden. Dat dit echter niet zo’n goede tactiek is als de keeper blijft staan moge duidelijk zijn.

Zie voor een totaal mislukte Panenka dit filmpje.

Overigens als je goed naar bovenstaande afbeelding kijkt, dan zie je dat de doelman ook hier al de doellijn te vroeg heeft verlaten. Deze penalty zou eigenlijk dus ook over genomen moeten worden.

En daarmee zijn we bij de keepers beland. Veruit het beste is namelijk om niet te gokken op een hoek, maar te blijven staan en te reageren op het schot. Als je blijft staan dan stop je niet alleen de strafschoppen die door het midden worden geschoten, maar ook nog eens de slecht ingeschoten strafschoppen. Statistisch gezien haal je daarmee een hogere score dan het blind op een hoek gokken. Dat blijkt elke keer weer uit onderzoeken en toch zie je zelfs topkeepers dit niet doen. Niet professioneel dus. Zelfs doelman Neuer van Duitsland gokte telkens op een hoek – hij stopte daarmee twee strafschoppen maar hij liet tegelijkertijd wel vier door het midden en slecht ingeschoten ballen door.

Het Nederlands elftal heeft een slechte reputatie ten aanzien van het nemen van strafschoppen. Bij het EK 1992, het EK 1996, het WK 1998, het EK 2000 en het WK 2014 werd Nederland uitgeschakeld door een verloren strafschoppenserie. Vooral onze huidige doelman Jesper Cillesen is een notoire niet-strafschoppenstopper. In de interland tegen Wales hield hij in november 2015 voor het eerst na 26 (!) doorgelaten strafschoppen een penalty tegen (waarna er triest voor hem in de rebound alsnog werd gescoord.) Cillesen is dan ook typisch een keeper die op een hoek gokt (en in zijn geval altijd fout.)

Bij het EK van 1968 hanteerde men nog de regel dat, als het na verlenging nog gelijk stond, er geen strafschoppen genomen werden maar dat er geloot werd. Voor Nederland zou een terugkeer naar dit systeem geen slechte zaak zijn. Dan zouden we, zolang Cillesen onze keeper is,  een grotere kans hebben om de volgende ronde te halen. Ook om een een heel andere reden zou het voor de FIFA en UEFA verstandig zijn om de strafschoppenserie af te schaffen. Penalty shoot-outs kosten namelijk levens. Uit een onderzoek van de universiteiten van Bristol en Birmingham zoals gepubliceerd in het British Medical Journal  blijkt dat in Engeland het aantal hartaanvallen bij mannen op 30 juni 1998, de dag van de strafschoppenserie tussen Argentinië en Engeland (gewonnen door Argentinië), 25% boven het gemiddelde lag, Voor vrouwen gold zo’n verhoging niet. Ook het aantal beroertes en zelfverminkingen lag die dag hoger dan normaal. Ook bij een onderzoek in Nederland werd na het verliezen van de strafschoppenserie op de EK 1996 tegen Frankrijk een soortgelijk effect gemeten ten aanzien van het aantal hartaanvallen en hersenbloedingen.

Tot zover mijn tips voor het nemen en stoppen van strafschoppen. Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan.

Afgelopen zondag was de TT (dat staat voor ‘Tourist Trophy’; wist u dat?) van Assen op tv. In de stortregen reden de coureurs hun rondjes totdat de wedstrijd vanwege de hevige regenval werd gestaakt. Motorsport heeft mij nooit zo geboeid. Mijn vader vond het wel leuk om te zien. Toen mijn ouders begin jaren vijftig in Beilen in Drenthe woonden – mijn vader was daar leraar op een middelbare school –  ging hij elk jaar naar de TT kijken. Mijn moeder is één keer mee geweest. Ze kreeg van mijn vader een blaadje en een pen in haar handen gedrukt en als de coureurs voorbij reden, dan riep hij de nummers op en moest mijn moeder deze op schrijven.

“5, 21, 17, 46” brulde mijn vader en mijn moeder schreef braaf de nummers op. (foto genomen tijden de TT van Assen in 1953; Fotograaf Henk Blansjaar)

Het duurde vervolgens een tijdje voordat de coureurs weer langs kwamen, want in die tijd was het TT-circuit nog 16,5 km lang. Een rondje later was vaak de volgorde weer anders.

“3 ligt nu voorop; nee, nummer 4. Heb je dat?” riep mijn vader en mijn moeder noteerde weer ijverig de cijfers. (Fotograaf Joop van Bilsen)

Door vervolgens de nummers te vergelijken, kon mijn vader het verloop van de race een beetje volgen. Mijn moeder vond er niks aan. “Dat was eens maar nooit weer” zo vertelde ze later. “Ik heb haast niks van de race gezien. Terwijl je vader stond te kijken, was ik de hele tijd bezig met het opschrijven van nummers. Dat mocht hij het jaar er op mooi zelf doen. Ik ben nooit meer mee geweest.”

Zelf ben ik nooit naar een TT wezen kijken. Dat kwam mede omdat tegen de tijd dat ik geboren werd, mijn ouders niet meer in Beilen woonden, maar naar Apeldoorn waren verhuisd waar mijn vader een baan had gekregen als leraar op een ULO-school.

Wel gingen mijn vriendjes en ik, toen we een jaar of 12, 13 waren, en we inmiddels in Diepenveen woonden, na afloop van de TT wel eens op de grens van Deventer en Diepenveen naar de Raalterweg toe. Daar zagen we dan honderden motorrijders voorbij sjezen, die de TT in Assen hadden bekeken en nu op weg naar huis waren richting het zuiden van het land. Er zaten er elk jaar wel een aantal tussen die dachten dat ze ook motorcoureur waren en daarom stonden niet alleen wij langs de kant van de weg te kijken, maar ook vaak de politie van Deventer om ze op de bon te kunnen slingeren.

Nog veel later hadden we op kantoor in Den Haag op mijn afdeling een groot motorsportliefhebber zitten, die niet alleen elk jaar naar de TT en andere wedstrijden in Assen ging kijken, maar die er ook baancommissaris was. Hij stond dan in zijn vaste bocht met allerlei vlaggen te zwaaien om coureurs te waarschuwen voor gladheid en andere mogelijke gevaren. En viel er ondanks – of misschien wel dankzij – zijn afleidende vlaggengezwaai toch een coureur van de motor af, dan moest hij deze en zijn motor zo snel mogelijk op rapen. Maar meestal had hij niet zo veel te doen. Zijn bocht was blijkbaar niet zo’n gevaarlijke bocht. Toch gebeurde het een keer dat hij op een maandagmorgen naar kantoor belde om te zeggen dat hij een paar dagen niet naar kantoor zou komen Hij was tijdens zijn werk als baancommissaris gewond geraakt. We vreesden het ergste. Wellicht was hij geraakt door een motor van een coureur die onderuit was gegaan of zoiets.

Er bleek later echter iets heel anders gebeurd te zijn. Tijdens de training had hij in het warme zonnetje op een stoeltje in zijn bocht gezeten. Op een gegeven moment was hij daar in slaap gesukkeld. Niet alleen was dat niet de juiste werkhouding voor een baancommissaris, maar het bleek ook nog eens gevaarlijk te zijn, want na een tijdje was hij al slapende voorover van zijn stoel af gevallen en met zijn gezicht op de vangrails beland. Hij had hierbij niet alleen een zodanige diepe snee in zijn neus opgelopen dat hij naar het ziekenhuis moest om deze te laten hechten, maar hij moest ook een paar dagen thuis blijven om de wond rust te geven. Zo zie je maar weer, motorsport is een gevaarlijke sport.

Maar terug naar afgelopen zondag: nadat het was opgehouden met regenen, werd de TT weer hervat. De NOS zond de rest van de race echter niet verder op tv uit maar alleen nog maar op internet. Op tv maakte de TT plaats voor de kraker Zwitserland – Polen, een achtste finale wedstrijd op het EK. Het grootste gedeelte van deze voetbalwedstrijd heb ik overigens gemist. De wedstrijd was zo saai dat ik op de bank in slaap viel. Gelukkig viel ik er niet van af.

Momenteel zijn er in Barcelona trainingssessies voor de formule 1. Ook het Torro Rosso team met Max Verstappen rijdt er zijn rondjes. Woensdag had hij “een  vrije dag”. Zijn teamgenoot Carlos Sainz reed die dag in de auto. Omdat Max Verstappen daardoor wat meer tijd had, hadden hij en zijn vader Johan Cruijff uitgenodigd om een kijkje te komen nemen. Cruijff woont om de hoek in Barcelona, dus dat was ondanks zijn ziekte wel te doen en hij bracht dan ook een bezoek.

Verstappen maakt een selfie van hem met Cruijff en plaatste die vol trots op zijn twitteraccount.  Cruijff retweette het bericht en beiden schreven met groot respect over elkaar.

Een dag later verscheen de foto van Verstappen met Cruijff ook op de site van de BBC. Maar wat schreven die in het onderschrift bij de foto?! “Toro Rosso’s Max Verstappen (right) found time to pose with Dutch football legend Johan Cruyff during testing in Barcelona.”

Ai! Alsof Cruijff zich opdringt om met Verstappen op de foto te gaan. Opvallend is ook dat de BBC achter de naam Max Verstappen (right) schrijft. Alsof de mensen anders zouden denken dat de man links op de foto Verstappen zou zijn. Nog even en de BBC vraagt wie die oude man is die naast Verstappen staat. @gebrekaanrespect en @roemisvergankelijk heet dat geloof ik in twittertaal.