Ik las op de site van de NRC een erg leuke column van Marcel van Roosmalen, waarin hij beschreef hoe hij een bezoek bracht aan een boekenwinkel. “Ik was voor het eerst een weekeinde alleen met mijn dochter (1). Toen we waren uitgespeeld opperde ik om samen naar de kwaliteitsboekhandel in de buurt te gaan om er naar de stapels van de verhalenbundel die haar vader en moeder over haar geschreven hadden te gaan kijken. […]Ik legde haar uit dat het weliswaar zielig was om naar je eigen boek te gaan kijken in de boekhandel, maar dat het ook wel eens mee kon vallen als we maar niet werden herkend.

Bij de boekhandel lag ons boek alvast niet in de etalage, een tegenvaller. We gingen hand in hand naar binnen. We deden twee rondjes in haar tempo, langzaam genoeg om te zien dat ons boek er helemaal niet lag. We wilden ons alweer anoniem uit de voeten maken toen we een schrijver uit de buurt tegen kwamen wiens boek al meer dan een jaar prominent op de toonbank lag tussen de boeken van andere schrijvers uit de buurt. Het was hem opgevallen dat hij ons boek daar niet had gezien […]”

Ik herken dit helemaal. In de tijd dat de uitgever nog boeken van mij wilde uitgeven, heb ik ook wel eens rondjes door boekhandels gelopen op zoek naar mijn eigen boek. In 2006 verscheen mijn boek ‘Het Nutteloze Kennisparadijs’, een boek met columns die ik voor de Volkskrant had geschreven. Op de site van boekhandel Verwijs, toentertijd nog een grote boekenzaak in de Haagse Passage, zag ik dat ze het op voorraad hadden. Ik besloot om een kijkje ter plekke te nemen.

Aangekomen in de winkel keek ik eerst of ik mijn boek zag staan in het schap met de belangrijkste nieuwe boeken. Daar stond het niet. Dat was een tegenvaller. Vervolgens liep ik een rondje door de zaak om te kijken waar het dan wel lag. Ik zag het nergens. Een beetje besmuikt meldde ik mij na een tijdje vergeefs zoeken bij een inlichtingenbalie en vroeg of ze ook ‘Het Nutteloze Kennisparadijs’ van een zekere Martin van Neck hadden. De man typte mijn naam in de pc. “Hoe spel je die naam?” vroeg hij. “N.E.C.K geloof ik” zei ik. Ik hoopte dat hij niet door had dat ik het zelf was. “Ja, dat hebben we, het staat op de afdeling Wetenschap” antwoordde hij na een tijdje.

De afdeling wetenschap bevond zich op de derde verdieping van het gebouw. Iemand bij Verwijs had bedacht dat mijn boek gezien de titel een wetenschappelijk boek moest zijn. Ik keek er rond en zag achter in de zaal een stapeltje van mijn boek liggen. Ze hadden liefst tien exemplaren ingekocht. Dat viel niet tegen, maar die zouden zo natuurlijk nooit verkocht worden. Ooit is er in 1947 op deze afdeling een bezoeker gesignaleerd, maar verder kwam nooit iemand op deze afdeling. Ik besloot om in actie te komen.

Ik pakte twee exemplaren van het stapeltje en liep er achteloos mee naar beneden. Aangekomen bij het schap met de prominente nieuwe boeken bladerde ik door mijn boek alsof ik het aan bestuderen was en legde ze toen – nadat ik wat ruimte had gemaakt door wat andere boeken opzij te schuiven –op de plank met populaire nieuwe boeken. Deze actie herhaalde ik nog een keer, nu met drie exemplaren. Tevreden keek ik naar mijn stapeltje van vijf. Ze lagen nu goed in het zicht.

De volgende morgen bezocht ik de winkel weer. Mijn stapeltje van vijf bij de prominente nieuwe boeken was geslonken tot twee. Zie je wel, adverteren doet verkopen. Boven pakte ik weer drie exemplaren en vulde mijn stapeltje beneden weer aan. In de hoop dat het personeel niet zag wat ik aan het doen was. Toen ik even later de winkel wilde verlaten, zag ik hoe een bezoeker mijn boek pakte en er in ging bladeren. Ik bleef even wachten om te kijken wat hij ging doen. Een echte koper, maar hij legde het terug. Toch waren diezelfde dag weer twee exemplaren van mijn boek verkocht, zo zag ik door de etalageruit toen ik ’s middags voorbij liep.

Het weekend er op liep ik met Marianne door de stad. Ik wilde haar even mijn stapeltje beneden laten zien, maar ze lagen er niet meer. Niet dat de resterende exemplaren beneden verkocht waren, want ze lagen weer boven. Blijkbaar had iemand de vreemde eenden in de bijt beneden opgemerkt en ze weer terug gelegd op de derde verdieping. “Die ga je niet weer beneden leggen hoor” sprak Marianne en dat heb ik dus maar niet gedaan. Mijn boeken hebben ongeveer een jaar op de derde verdieping stof staan happen, totdat ze op een dag opeens verdwenen bleken te zijn. Vermoedelijk retour uitgever.

Uit de column van Marcel van Roosmalen: […] Ze hadden vaak schrijvers over de vloer die het liefst anoniem naar hun boek zochten. Ze deden heel erg hun best om ze dan niet te herkennen.”

Maandagmiddag werd ik gebeld door een redacteur van Business News Radio (BNR). Ze zochten een deskundige op het gebied van de Titanic. Daar zijn er niet zo veel van. Naast mij was er, voor zover ik weet, nog één andere Nederlandse auteur die een serieus non-fiction boek over de Titanic heeft geschreven, maar die schrijver is een aantal jaar geleden overleden en nu ben ik dus, zoals Leonardo DiCaprio in de film Titanic uitriep terwijl hij op het puntje van de Titanic stond: “the king of the world”, althans in Nederland op het gebied van de Titanic.

Ik vroeg wat er aan de hand was. Ze zochten een deskundige om in de uitzending iets te zeggen over de nieuwe theorie over het zinken van de Titanic. “Welke nieuwe theorie?” vroeg ik. De man klonk een beetje teleurgesteld dat ik, als deskundige, er niet van op de hoogte was dat er in het weekend een Engelse documentaire was verschenen met een nieuwe theorie over het zinken van de Titanic. Het schip zou door een brand ten onder zijn gegaan vertelde hij. “Dat lijkt me vrij onwaarschijnlijk” zei ik. “Het schip zonk, volgens mijn bescheiden mening, omdat het tegen een ijsberg opvoer.” Ja, dat was ook zo, maar er was een grote kolenbrand aan boord van de boot die de wand van het schip zodanig had verzwakt dat er maar een klein tikje van de ijsberg nodig was om gaten in de wand te krijgen. Hij kon me wel even een artikel over de nieuwe theorie opsturen en dan zou ik een klein uurtje later in de uitzending als deskundige mijn analyse kunnen geven. Ik besloot om de boot af te houden (sorry voor deze woordspeling). Ik had al vijf jaar niets meer aan de Titanic gedaan en om dan binnen een uurtje iets deskundigs te roepen over een nieuwe theorie leek me “wetenschappelijk gezien” niet helemaal verantwoord. Ik bedankte voor de eer en wenste hem veel succes.

’s Avonds heb ik even op Google gezocht naar de nieuwe theorie. Volgens deze theorie was er, terwijl het schip tijdens de proefvaart op topsnelheid in de Ierse Zee voer, brand in de volgeladen kolenkamers ontstaan. Men slaagde er niet in om deze brand te blussen. Het vuur zou een temperatuur van duizend graden hebben bereikt, waardoor de scheepswand ernstig verzwakt was en er na de botsing met de ijsberg gemakkelijk gaten in konden ontstaan. De scheepswand zou eigenlijk eerst gerepareerd moeten worden, maar vanwege commerciële redenen voer de boot toch uit. Als bewijs voor deze theorie dienden foto’s van de Titanic waarop een donkere vlek op de romp te zien was van ongeveer tien meter lang. Om te voorkomen dat het publiek deze vlek kon zien en zou gaan twijfelen over de veiligheid van het schip, was de boot achterwaarts de vertrekhaven van Southampton ingevaren, zodat de vlek voor de mensen op de kade niet zichtbaar was. En omdat de brand nog steeds smeulde voer het schip tijdens de rampnacht ook nog eens extra hard door de ijszee om maar zo snel mogelijk in New York te zijn. Tot zover in het kort “de nieuwe theorie”, als ik hem goed begrijp.

Nu is er op deze theorie wel het een en ander aan te merken. Allereerst is het geen nieuwe theorie. In 2008 kwam iemand anders ook al uitgebreid in het nieuws met deze theorie. Maar nog sterker, al in mei 1912 werd er tijdens het Engelse onderzoek over gesproken. Er was tijdens de overtocht naar Amerika inderdaad een kolenbrand in boilerroom nr. 6 geweest. Maar deze was lang niet zo ernstig als de “nieuwe theorie” schetst. Zie bijvoorbeeld dit artikel uit de Daily Sketch van 9 mei 1912 zoals het is weer gegeven op de site van www.encyclopedia-titanica.org

Het was in 1912 onduidelijk – en nu dus ook – of de brand de scheepswand had verzwakt of niet. Waarschijnlijk  heeft de brand geen beslissende rol gespeeld. De brand had gewoed in Boiler Room nr.6. Dat was één van de compartimenten waar na de botsing met de ijsberg lekken ontstonden. Maar niet alleen daar zaten lekken. De lekken zaten overal in de eerste zes compartimenten van de boot, verspreid over een afstand van liefst 100 meter. Alleen in de compartimenten 5 en 6 lagen kolen. De andere compartimenten met lekken, de eerste vier, waren bestemd voor de vrachtopslag en post. Hier hebben dus nooit brandende kolen achter gelegen. Toch ontstonden ook bij deze compartimenten allerlei gaten in de wand waar het water door naar binnen stroomde.

Dan nog wat andere punten. Volgens Barrett, de getuige uit mei 1912, was de brand al uit. Er was dan ook geen noodzaak om op topsnelheid naar New York te varen. Dat deed de Titanic dan ook niet. Ze voeren met een snelheid van 24 knopen door de nacht. Dat was gezien de aanwezigheid van ijsbergen weliswaar veel te hard, maar bij lange na niet de topsnelheid van de boot.

Verder voer de Titanic tijdens de proefvaart in de Ierse Zee ook niet op topsnelheid – dat doe je niet tijden een proefvaart. Ook was het schip tijdens die proefvaart helemaal niet volgeladen met kolen. In maart 1912 was er een grote landelijke staking in de Engelse kolenmijnen. Alle rederijen hadden daardoor een enorm gebrek aan kolen. Toen de Titanic in Southampton aanlegde voor de oversteek naar Amerika, werden daarom zelfs van allerlei andere schepen van de maatschappij kolen overgebracht naar de Titanic opdat deze kon uitvaren. Pas in Southamptom kreeg de Titanic het grootste gedeelte van haar kolenvoorraad aan boord. Een deel van de passagiers van de boten waar de kolen vandaan werden gehaald, werd gratis overgeboekt naar de Titanic. Ze dachten daar toen nog een gelukje mee te hebben.

Tot slot, dat de Titanic achterwaarts de haven van Southampton invoer, was niet zo raar. De Titanic was veel te groot voor de haven. Voor haar en haar zusterschip de Olympic waren er speciaal twee nieuwe extra grote kades gebouwd waar de schepen konden aanleggen. Veel ruimte om te keren in de haven was er voor een boot met de grootte van de Titanic niet. Dus je moest of achterwaarts de haven in of achterwaarts de haven uit varen. Gezien het feit dat het de feestelijke eerste uittocht van de Titanic was, klinkt het niet onlogisch dat je achterwaarts de haven in vaart zodat je voorwaarts de haven uit kan varen. Er zijn ook foto’s van de Olympic in de haven bekend waarop te zien is dat deze boot op dezelfde wijze is aangemeerd als de Titanic. Dus dat de boot achterwaarts de haven is in gevaren om een vlek te verbergen, waag ik te betwijfelen.

Ik wil niet echter uitsluiten dat de brand in de kolenruimte een rol heeft gespeeld. De theorie kan zelfs waar zijn, maar zelf denkt deze deskundige dat een andere theorie – namelijk het vermoeden dat de gebruikte klinknagels in de wand te zwak waren een grotere rol heeft gespeeld in het ontstaan van de gaten in de wand na de botsing met de ijsberg.

Dit had ik dus allemaal als deskundige bij BNR kunnen vertellen, maar dat heb ik dus niet gedaan. Of het item nog behandeld is met een andere deskundige, weet ik niet. Ik luister nooit naar BNR (wel naar Radio West, Sky Radio of Deventer Radio als Go Ahead Eagles speelt).

Maar goed wie iets van een echte deskundige over de Titanic wilt lezen, kan nog steeds dit boek kopen.

“Na de film nu ook het boek!”

p.s. BNR en ik hebben niet zo’n gelukkig huwelijk. Zie hiervoor ook deze blogpost over “een optreden” van mij bij BNR in 2006. Ook in 2010 zou ik een keer door BNR geïnterviewd worden. De aanleiding hiervan was een voetbalboek dat ik toen had geschreven. Ik reisde af naar de studio van BNR in Amsterdam. Maar toen ik daar aankwam, bleek dat ze ook een andere auteur hadden uitgenodigd om iets over zijn voetbalboek te vertellen. Een misverstand tussen twee redacteuren. Voor mij was toen geen plaats in de herberg van BNR. Heel fijn en een reiskostenvergoeding voor mijn vergeefse reis kreeg ik ook niet, ok, wel excuses. Ik heb er toen maar een dagje museumbezoek in Amsterdam van gemaakt.

Ik ben bezig met het schrijven van een stuk over de Engelsman Charles Babbage. Deze man, die leefde van 1791 tot 1871, wordt gezien als de “bedenker van de computer”.  In het portret dat ik over hem aan het schrijven ben, komt de volgende anekdote voor:

“[…] Dat Babbage iemand was die van nauwkeurigheid hield, blijkt ook wel uit een brief aan de dichter Alfred Tennyson. In diens gedicht ’Vision of Sin’ komt de regel: ‘Every moment dies a man, / every moment one is born’ voor.  Babbage schreef: “Als dit waar is, dan zou de wereldpopulatie niet groeien. In werkelijkheid ligt het geboortecijfer iets boven het sterftecijfer. Ik stel dan ook voor dat u in de volgende uitgave van uw gedicht de regel verandert in: ‘Every moment dies a man, every moment 1 1/16 is born’. Strikt formeel gezien omvat het werkelijk verhoudingsgetal meer cijfers achter de komma, maar deze kan ik niet allemaal kwijt in uw regel. Maar naar mijn mening is een getal van 1 1/16 voldoende nauwkeurig voor uw gedicht.”

Nadat ik deze regels had getypt, begon ik opeens te twijfelen over dat “naar mijn mening”. Moest dat niet “na mijn mening” zijn? Ik heb er daarom op gegoogled.  Gelukkig helpt de site van Onze Taal mij voor de zoveelste keer uit de brand. Ik citeer:

“Naar aanleiding van / na aanleiding van

Zijn naar aanleiding van en na aanleiding van allebei juist? Nee, alleen naar aanleiding van is juist. Naar aanleiding van betekent iets als ‘als gevolg van’. Met bijvoorbeeld ‘Naar aanleiding van uw vacature van 2 maart schrijf ik u deze brief’ is dus bedoeld dat je in actie bent gekomen (en een brief bent gaan schrijven) door wat je in de vacature hebt gelezen.

 De vergissing na aanleiding van komt vaak voor, waarschijnlijk doordat de slot-r van naar vaak niet of niet goed hoorbaar is. Na drukt altijd een volgorde uit; het betekent ‘volgend op’ (zoals in de een na de ander en na de vergadering). Na aanleiding van zou dus iets moeten betekenen als ‘volgend op de aanleiding van’, en dat is vreemd. In bijvoorbeeld ‘Na het lezen van uw brief besloot ik direct te antwoorden’ en ‘Na verloop van tijd herstelde ze helemaal van haar ziekte’ is na wel goed gebruikt.

 Andere combinaties waarin alleen naar juist is: al naar gelang (‘naarmate’), naar mijn idee (‘volgens mij’), naar mijn mening (‘volgens mij’), naar verhouding (‘vergeleken met …’), naar verwachting, het naar zijn zin hebben.

 Overigens zijn naar en na nauw aan elkaar verwant. Naar is oorspronkelijk de vergrotende trap van na. Al in het Middelnederlands werd naar niet meer als zodanig opgevat; na en naar waren lange tijd vrijwel synoniem. Pas in het Nieuwnederlands (na 1500) ontstond het onderscheid tussen na en naar dat we nu maken. Nicolaas Beets schreef in Camera Obscura (1840) zelfs nog: “Toen … kwam daar ’t houtschuitje; daar gingen de knechts mee na huis.” Het is dus vanuit historisch oogpunt niet zo raar dat na aanleiding van en na huis gaan voorkomen. Alleen is de taalnorm inmiddels duidelijk: na geldt hier echt als een fout.”

Het is dus “Naar mijn mening”  en wat belangrijker is, ook volgens de mening van Onze Taal.

Ruim tien jaar geleden had ik een vooruitziende blik. De inleiding die ik schreef voor mijn boek ‘Het Nutteloze Kennisparadijs’  begon namelijk als volgt:

“Tweeduizend jaar geleden schreef de Romeinse filosoof Seneca: “Het is natuurlijk veel beter nutteloze dingen te weten dan helemaal niets”. Hieruit blijkt dat de behoefte aan kennis, ook al is het nutteloze kennis, van alle tijden is. De oude Romeinen hadden het probleem dat er te weinig informatie voor handen was. De moderne mens heeft een ander probleem. Er is te veel informatie voor handen. Vooral sinds de opkomst van Internet is de hoeveelheid informatie duizelingwekkend. Hierin schuilt ook een gevaar. Het is gemakkelijk om informatie te verspreiden en het gevaar bestaat, dat men daardoor kennis voor waar aanneemt die dat niet is. Een kritische blik blijft geboden.”

Gezien de hoeveelheid nepnieuws die vooral tijdens de Amerikaanse verkiezingen op internet verscheen, kan ik wel zeggen dat ik in oktober 2006 een vooruitziende blik had. Dat wil niet zeggen  dat ik op alle terreinen zo’n vooruitziende blik had. Zo dacht ik dat mijn voetbalclubje Go Ahead Eagles dat seizoen naar de eredivisie zou promoveren. Het zou nog zeven jaar duren voordat het zo ver was. Maar goed, dat je voorzichtig moet zijn met “nieuws” op internet had ik wel goed gezien. Mark Twain zei eens: “De meeste schrijvers beschouwen de waarheid als een waardevol bezit. Daarom zijn ze er zo zuinig mee.”

Echter ik zal ook dit jaar niet zuinig met de waarheid zijn. Sterker nog, wat u hier dit komend jaar in dit blog en elders op de site zal lezen zal zoveel mogelijk de waarheid zijn, maar ook – ik geef het direct toe –  heel vaak nutteloos. Ik wens u in ieder geval een prettig en gezond 2017 met veel leesplezier hier.

De jaaropgave van de LIRA is er weer. “LIRA is DE auteursrechtenorganisatie voor schrijvers, vertalers en freelance journalisten (of hun erfgenamen). Lira zet zich in voor een betere positie van makers van tekst door uitoefening, bescherming en bevordering van auteursrechten.” aldus hun site. Ik ben lid, bij hun aangesloten heet dat in vaktermen.

Ze doen veel meer – zie hier – maar ik ben vooral lid omdat de Lira de leenrechten incasseert en uitbetaalt. Iedere keer als iemand een boek in de bibliotheek leent, heeft de auteur recht op een kleine vergoeding. Het is geen vetpot. Als bijvoorbeeld iemand mijn boek ‘De Titanic, reddingsboot nr.6 en andere opmerkelijke verhalen’ – winkelprijs € 16,95; onder andere hier en hier te bestellen –  leent, dan krijg ik 10 cent.

Als u daarentegen het boek (de papieren versie) koopt, dan krijg ik 10% van de verkoopprijs, exclusief BTW. Dat levert mij voor De Titanic’ een bedrag per verkocht boek op van € 1,60. De rest gaat naar de boekhandel en de uitgever. Koopt u daarentegen de E-Book versie van ‘De Titanic’ – verkoopprijs €9,99; inclusief BTW, dan ontvang ik zelfs 25% (€ 2,04 per boek) van het verkoopbedrag exclusief BTW. (Dit percentage is hoger omdat dan de kosten van de boekhandel er tussen uit vallen.)

Mijn jaaropgave – het betreft de leenperiode van mijn boeken die zijn uitgeleend tussen 1 juli 2015 en 30 juni 2016 – ziet er als volgt uit:

In totaal is er in één jaar tijd 186 keer een boek van mij geleend. Om de twee maanden wordt ergens in Nederland een exemplaar van ‘Het Nutteloze Kennisparadijs’ geleend, elke maand ergens ‘Een kleine geschiedenis van het voetballen’ en ‘De Titanic’ wordt zo’n beetje om de dag wel ergens in Nederland uitgeleend.

Als u verder goed op het overzicht kijkt, dan ziet u daar een kolom ‘Aandeel’ staan. Het komt voor dat er meerdere auteurs bij een boek betrokken zijn, dan moet je uiteraard de inkomsten delen. Dat kunnen ook vertalers en schrijvers van voorwoorden zijn. Dat laatste is bij mij het geval. Bij alle drie de boeken heeft journalist en schrijver Bert Wagendorp het voorwoord geschreven. Dat heb ik braaf aan de LIRA doorgegeven en volgens de regels van de LIRA krijg ik daarom 99% van de opbrengsten en Bert Wagendorp 1%. Die 186 uitleningen leveren hem een bruto bedrag van 21 cent op. Als hij verstandig is, geeft hij het niet in één keer uit.

Ik ontvang voor mijn 99% een bruto bedrag op € 21,19. Kassa! Helaas gaat hier nog wel € 2,57 administratiekosten van af en ook moet ik er belasting over betalen. Maar toch, het is elk jaar groot feest in huize Van Neck als de jaarlijkse opgave van de leenrechten verschijnt.

Gisteren was ik nog even in de bibliotheek van mijn woonplaats. De Titanic was niet uitgeleend. Het boek stond nog braaf op zijn plek in de kast van de afdeling ‘Transport en Vervoer’. Daar staat overigens een merkwaardige verzameling boeken. Zo zag ik er ook een biografie over de autocoureur Michael Schumacher staan en een boek over bombardementsvliegtuigen uit de Tweede Wereldoorlog. Net zoals de Titanic allemaal boeken uit de categorie ‘Transport en Vervoer’.

Ik heb een thriller (IV) van Arjen Lubach geleend. Tien cent voor hem!

Er is weer een nieuwe Hard Gras verschenen, dat is een blad met ‘literaire’ voetbalverhalen. In deze aflevering, nr 110, is ook een verhaal opgenomen van mijn  hand. Het heet ‘Wachtmeester Vos grijpt in’.  Het gaat over een Zwolse wachtmeester van de Marechaussee die in 1927 tijdens een voetbalwedstrijd na een overtreding van een speler van Go Ahead tijdens de wedstrijd ZAC – Go Ahead het veld op liep om deze een bon vanwege mishandeling te geven. Uiteraard veroorzaakte deze actie grote commotie. Mijn verhaal gaat over de rechtszaak die daarna volgde. Ook heb ik onderzocht hoe het verder in het leven met deze wachtmeester Vos ging.

In het blad staan altijd korte stukjes over de verschillende auteurs. (Van de tien mensen van wie een bijdrage is opgenomen blijk ik de oudste te zijn. Ai!) Over mij wordt geschreven:

Martin van Neck (61): bekend van het legendarische boek over de ondergang van de Titanic, waarbij meer mensen omkwamen dan dat er exemplaren van het boek zijn verkocht. Al zijn volgende boekplannen worden dan ook consequent afgewezen. Zo liepen we een boek mis over het kweken van een sequoia gigantea, de boom die tweeduizend jaar oud wordt. Wie geïnteresseerd is in nutteloze feiten verwijzen we graag naar zijn website: www-martinvanneck.nl.

Ongeveer een jaar geleden begon ik met deze site. Eén van de onderdelen was dit blog. Vandaag is het de tweehonderdste keer dat ik blog. 200 is een rond getal. Het mooiste ronde getal is natuurlijk 0, maar een blog 0 is er nooit geweest. Wel een blog 1 (dat ging over een maansverduistering), een blog 100 (dat ging er over dat die blogpost mijn honderdste blogpost was) en nu dus blog 200 met als onderwerp dat dit mijn tweehonderdste blogpost is (ja, zo krijg ik mijn blogposts wel gevuld.)

Worden mijn blogposts vaak gelezen? Tja, niet echt veel. Via een programmaatje van de host van mijn site, kan ik allerlei statistieken over mijn site zien. Zie hier bijvoorbeeld hoe vaak mijn site bezocht wordt.

Nu is het niet zo dat dit ook allemaal echte bezoekers zijn. Sterker nog, zo’n 85 procent van de bezoekers van mijn site betreffen robots. Zo was China in september het land van waaruit ik de meeste bezoekers kreeg, zelfs nog voor Nederland. (Het kan natuurlijk ook zijn dat er een cursus Nederlands op de Chinese televisie bezig is, maar dat betwijfel ik.) Ik schat dat het aantal ‘echte’ unieke bezoekers van mijn site maandelijks zo tussen de 50 en 100 ligt. Dit aantal neemt niet echt toe, wel het aantal bezoeken per bezoeker en het aantal opgevraagde pagina’s.

Sommige bezoekers vinden mijn site via Google. Al kijk ik soms wel op van de zoektermen. Zo belandden mensen op mijn site na het intypen van zoektermen als: ‘bonnie st claire dronken’; ’haarstylist die presidend hollande persee moet kappen?’; ‘is john denver gevonden na het ongeluk met zijn vliegtuig’; ‘ouderdom jan de mulder’;  ‘plaatje monopoly coolsingel’; ‘bryson een kleine geschiedenis van bijna alles tweedehands’;  ‘ingezonden brieven david bowy in volkskrant’ en ‘anything’.

Ik snap overigens niet zo goed dat het intypen van ‘anything’ in Google een verwijzing naar mijn site op levert. Wel vermoed ik dat degene die dit in Google intypte zich behoorlijk verveelde. De zoekterm waarmee het vaakst mijn site werd gevonden, was ‘Claudia van Deudekom’. Zij kwam voor in een blogpost die ik schreef over een televisieprogramma waarin mensen werden geïnterviewd die ongeneeslijk ziek zijn. Deze blogpost over ‘doodgaan’ was ook mijn meest gelezen blogpost, wat mij eigenlijk een beetje somber stemt.

De site biedt ook de mogelijkheid om te reageren op de blogposts.  De meeste reacties zijn heel positief. Zo schreef iemand die als naam een Franse site had waar je anti-ouderdom crème kon kopen als reactie op de blogpost ‘Schrijven is schrappen’:  “As I web-site possessor I believe the content material here is rattling wonderful , appreciate it for your hard work. You should keep it up forever! Good Luck” en een afzender met als adres een site om iets dubieus te doen met Pokemon op de I-phone schreef als reactie op het onderwerp ‘Ouderdom’: “Woah your blog is definitely fantastic i like understanding your content. Sustain the truly great get the job done! You are already aware, lots of folks are seeking spherical just for this information and facts”.

Ik heb ze net als zo’n 500 andere reacties maar als spam aangemerkt en ze geweigerd. Wel waren er gelukkig ook een aantal serieuze reacties, de meeste van ‘de vrouw van de neef van mijn vrouw’ – zulke omschrijvingen waar je even over moet nadenken vind ik altijd leuk om te schrijven.

Behalve deze blogposts staat op mijn site onder andere ook informatie over een speurtocht naar het verdwenen Tweede Straatje van Vermeer – het is nog niet gevonden – en informatie over de sequoia gigantea. Dat ‘Hoofdstuk 9 zelf een sequoiaboom kweken’ inmiddels bijna 300 keer gedownload is, doet me overigens deugd.

Tot zover dit kijkje achter de schermen – of beter gezegd een kijkje achter ‘het scherm’.

P.S. Ik heb al een idee waarover de 300^ste blogpost gaat.

Op de achterkant van de Volkskrant staat een dagelijks column: ‘WiBra’. De column wordt om en om geschreven door Sylvia Witteman en Aaf Brandt Corstius.

Sylvia Witteman is getrouwd met Philippe Remarque, sinds juli 2010 de hoofdredacteur van de Volkskrant. Wie nu roept dat zij haar column in de Volkskrant wel aan hem te danken zal hebben, die heeft het mis. Het is eerder andersom denk ik. “Als jouw vrouw voor de Volkskrant blijft schrijven, dan mag jij wel hoofdredacteur worden of zoiets”, zal het vermoedelijk zijn gegaan. De columns van Sylvia Witteman zijn namelijk heel geestig, althans dat vind ik.

Uit een dubbelinterview van Sander Donkers en Sander Pley met het stel in Vrij Nederland van februari 2011:

Zij: ‘Toen hij werd aangesteld, ben ik door diverse andere kranten benaderd, onder het motto: je wilt toch niet onder je eigen man werken, dus kom maar bij ons…’

Hij, vrolijk: ‘De rátten! Sindsdien wordt dat hier in huis als dreigement gebruikt. “Als je nu het vuilnis niet buiten zet, dan ga ik naar de NRC!” 

De Bra is Aaf Brandt Corstius. Zij is een zus van Jelle Brandt Corstius en een dochter van wijlen Hugo Brandt Corstius. Haar columns zijn veel minder geestig, althans dat vind ik. Maar nu zij er een tijdje niet is – “Aaf Brandt Corstius is er even niet.” – aldus de Volkskrant, begin ik toch wel wat meer waardering voor haar te krijgen. Dat komt door de columns van haar tijdelijke vervangster, een zekere Stella Bergsma. Geen idee wie dat is, maar haar columns zijn echt heel saai en oninteressant, althans dat vind ik.

Vandaag schreef ze een column hoe ze in een café zat na te denken over het onderwerp waarover ze haar column zou schrijven. Als er nou één gouden regel voor columnisten is, dan is het dat je je lezer nooit moet vervelen met bespiegelingen over het schrijven van je column.

Er is maar één onderwerp dat nog slechter is, namelijk dat je schrijft over een columniste die schrijft over het schrijven van haar column, althans dat vind ik.

Enfin – zou Martin Bril zeggen.

Gisteren citeerde ik mijzelf (uit een column die ik in 2005 voor de Volkskrant schreef). Vandaag citeer ik weer dat citaat van gisteren – dit lijkt wel een vorm van het Droste-Cacaobus Effect’ (dat is een visueel effect dat je krijgt als een afbeelding een verkleinde versie van zichzelf bevat, waarbij dit ook weer voor de verkleinde afbeelding geldt, enzovoorts).

Maar goed hierbij dus een deel van het citaat dat ik gisteren citeerde. (Het ging over Eleanor Holm die in 1936 vanwege drankmisbruik uit de Amerikaanse Olympische ploeg werd gezet.)

“[…]De Amerikaanse ploeg vertrok per boot naar Europa. De officials reisden eerste klas, de atleten waren in de derde klasse ondergebracht. Alle vrouwelijke deelnemers hadden een chaperonne, die er op toe moest zien dat de meisjes op tijd naar bed gingen. Holm vond dat maar niets. Zij was het leven van de nachtclubs waar zij en haar man optraden gewend. Geregeld werd ze door eersteklas passagiers uitgenodigd champagne te komen drinken, aan welke uitnodigingen ze graag gehoor gaf.

Bij één van die gelegenheden kwam haar chaperonne haar om negen uur halen om haar naar bed te sturen. Ze stuurde haar weg met de woorden: ‘Oh, is het bedtijd? Wie heeft zich nou geplaatst voor de Olympische Spelen, jij of ik?’ Daarop kreeg ze een officiële waarschuwing van de teamleiding.

Toen de boot een tussenstop in Cherbourg, Frankrijk maakte, mochten de sporters, in tegenstelling tot de officials niet van boord. Holm, die zich enorm verveelde, begon om geld te dobbelen met enkele meereizende journalisten. Ook werd er de nodige hoeveelheid alcohol genuttigd. Toen de officials terugkwamen, troffen ze Holm in tamelijk lavenloze toestand aan. Het conservatieve hoofd van de Amerikaanse ploeg, Avery Brundage – het latere hoofd van de IOC –  zette haar daarop wegens wangedrag uit de ploeg. Een handtekeningenactie van zo’n honderd sporters, onder wie sprinter Jesse Owens, mocht niet baten.

Toch zou Holm acte de présence geven op de Olympische Spelen. Niet als sporter maar als ‘columniste’ voor de krant ‘International News’[…]”

En nu citeer ik – zo krijgen we deze blogpost wel vol – een deel van het dagelijkse liveblog van De Volkskrant over de Olympische Spelen. (Het betreft het stukje van 9 augustus 2016, 14:37; naar beneden scrollen totdat je bij 14,37 uur bent). In dit gedeelte hadden ze het ook over Eleanor Holm als voorgangster van Youri van Gelder.)

“[…]De Amerikaanse sportploeg was per boot onderweg naar Europa. officials reisden eerste klas, de atleten waren in de derde klasse ondergebracht. Alle vrouwelijke deelnemers hadden een chaperonne, die er op moest toezien dat de meisjes op tijd naar bed gingen. Holm vond dat maar niets. Zij was het leven gewend van de nachtclubs waar zij en haar man optraden. Geregeld werd ze door eersteklas passagiers uitgenodigd champagne te komen drinken, aan welke uitnodigingen ze graag gehoor gaf.

Bij een van die gelegenheden kwam haar chaperonne haar om negen uur halen om haar naar bed te sturen. Ze stuurde haar weg met de woorden: ‘Oh, is het bedtijd? Wie heeft zich nou geplaatst voor de Olympische Spelen, jij of ik?’ Daarop kreeg ze een officiële waarschuwing van de teamleiding.

Toen de boot een tussenstop maakte in Cherbourg, Frankrijk, mochten de sporters, in tegenstelling tot de officials, niet van boord. Holm, die zich enorm verveelde, begon om geld te dobbelen met enkele meereizende journalisten. Ook werd er de nodige hoeveelheid alcohol genuttigd. Toen de officials terugkwamen, troffen ze Holm in laveloze toestand aan. Het conservatieve hoofd van de Amerikaanse ploeg, Avery Brundage – het latere hoofd van de IOC – zette haar daarop wegens wangedrag uit de ploeg. Een handtekeningenactie van zo’n honderd sporters, onder wie sprinter Jesse Owens, mocht niet baten.

Toch zou Holm acte de présence geven op de Olympische Spelen. Niet als sporter, maar als ‘columniste’ voor de krant International News. “[…]

Ziet u de zeven verschillen? (De eerste zin van het Volkskrant-stukje is iets anders; daarna had de schrijver er blijkbaar geen zin meer in om de tekst aan te passen, op één uitzondering na: schreef ik dat de officials bij terugkomst Holm ‘in tamelijk lavenloze toestand’ aantroffen, bij het Volkskrant-stukje was de nuance van dat ‘tamelijk’ weggelaten en ‘troffen ze Holm in laveloze toestand aan’.)

Nu vind ik het niet erg dat De Volkskrant dit stukje nogmaals gebruikt – ik had het tenslotte ooit voor de Volkskrant geschreven en er betaald voor gekregen en het hergebruik is eigenlijk ook een soort compliment –  maar het was wat netter geweest als ze er bij hadden gezet ‘Uit een column voor het Nutteloze Kennisparadijs door Martin van Neck’ of zoiets. Was goed voor mijn naamsbekendheid als schrijver geweest.

(Maar wacht eens even, je “citeert” de Volkskrant hier wel, maar vermeldt zelf ook niet de schrijvers van het Volkskrant-citaat. Klopt, maar dat doe ik uit bescherming. Het zou namelijk een beetje kunnen worden opgevat als “nameshaming” en dat is beslist niet mijn bedoeling. Een liveblog maken valt niet mee en ik vind dat ze dat verder heel goed doen.)