De oudste dochter zit nu ruim een week in Humjibre in Ghana. Ze doet daar vrijwilligerswerk voor GHEI. Die afkorting staat voor ‘Ghana Health and Education Initiative’. Het is een Amerikaanse hulporganisatie. De dochter gaat voor hen onder andere de communicatie doen, waaronder het bijhouden van de facebook pagina.

Ze heeft haar eerste werkzaamheden er inmiddels op zitten. Afgelopen dinsdag was het een feestdag in Ghana. (Independence Day). Op de facebooksite van GHEI heeft de dochter een door haar zelf genomen foto geplaatst van enkele kinderen tijdens de feestelijke optocht.

Door hier te klikken kom je op hun facebookpagina. (Kan je de foto liken.)

We kregen ook een mailtje van haar, waarin ze schreef over de ruim zeven uur durende busreis van Accra naar Humjibre en haar eerste dagen daar. Ik kopieer het gewoon hieronder. Is wel een  makkelijke manier voor mij om een blogpost te vullen. (Dat mocht overigens van haar.)

Humjibre

Op woensdagavond vertrok ik met de bus richting Humjibre. Hoewel de stoelen naar achteren geklapt konden worden, lukte het me toch niet echt om te slapen. Maar geen nood, want er is 24/7 Ghanese televisie aanwezig! Hoewel het meeste in Twi wordt gesproken, komt er af en toe een zinnetje Engels doorheen waardoor het verhaal toch nog aardig te volgen is. De overdreven geschokte / boze / blije / verleidelijke gezichtsuitdrukkingen en lichaamsbewegingen dragen hier ook aan bij.

Er is één acteur die in werkelijk alle series en films speelt. In de eerste film die ik zag speelde hij een slechterik, in de tweede een soort van ronselaar, en in de derde iemand die vervloekt (?) was waardoor hij constant een soort epileptische aanvallen had. Ik veronderstel enkel dat hij vervloekt was aangezien hij op een plotseling moment geraakt werd door een rood licht en weer normaal kon lopen en praten. Vervolgens werden twee andere mensen geraakt door hetzelfde rode licht en kregen zij juist de symptomen waar acteur nr. 1 net van verlost was. Ik ga er vanuit dat zij hem onrecht hebben aangedaan in het verleden waardoor nu zij zijn vervloekt. Moraal van het verhaal: let op je karma! De bus rit naar Humjibre was al met al erg educatief.

Rond half 5 ’s ochtends kwam ik aan bij het wooncomplex. Ik kon mijn kamer nog niet betreden omdat deze net die dag geverfd was. Ik sliep in een van de bedden die normaal in de zomer voor vrijwilligers zijn bestemd. Toen ik mijn kamer in kon stonden daarin twee bedden, een stoel, en een kleine kast. Of ik het tweede bed ook wilde houden? Ik slaap graag maar heb toch besloten dat dat wel met één bed moet lukken. Nadat ik mijn spullen in de kamer uitpakte voelde het al iets huiselijker.

Om te lunchen ging ik voor het eerst het dorp in. Je valt nogal uit de boot als je wit bent en wordt hier dan ook vaak aan herinnert door alle kinderen (en soms volwassenen) die naar je wijzen en ‘Obroni!’ (buitenlander) roepen. Het is allemaal op een hele vriendelijke manier maar op een bepaald punt wil je mensen toch eraan herinneren dat je ook een naam hebt.

Eten bestaat voornamelijk uit rijst met (vul maar in). Het wordt nog lastig om wat te variëren. Terwijl ik had verwacht hier makkelijk wat gewicht kwijt te raken (stereotype: in Afrika zijn ze mager), gaat dat waarschijnlijk flink tegenvallen met zulke calorie-volle maaltijden en het kantoor dat op drie keer-rollen afstand van mijn slaapkamer is. Nou ja, misschien ontstaat er dan wel wat variatie in hoe ik genoemd wordt. Obolo (fat) in plaats van Obroni?

Afgelopen dinsdag vertrok de oudste dochter naar Ghana. (zie hier) Ze kwam aan op het vliegveld van Accra, de hoofdstad van Ghana. Ik citeer even uit een mailtje van haar.

“…. Aangekomen op Accra is het bloedjeheet. Zodra ik met mijn stempel voor gele koorts heb gewaaid mag ik doorlopen naar de bagageband. Wat een spektakel. Ik weet of ik het een cultuurdingetje moet noemen maar ik weet ook niet wat het anders is. Er is geen toegang meer tot de bagageband, want alle trolleys zijn aan de band geparkeerd. En de rij daaromheen bestaat ook uit trolleys.

Af en toe nog wat mensen die bij een trolley proberen te staan. Maar er is geen ruimte voor mensen aan de band. Ik heb ook geen zin om me tussen de trolleys te wringen dus na een kwartier –waarin ik geld heb gewisseld én naar de wc ben geweest – zie ik in de verte mijn koffer aankomen. Er zijn al dusdanig veel trolleys vertrokken dat ik deze redelijk gemakkelijk kan pakken – afgezien van het feit dat mijn koffer voordat die op de grond landde eerst even een tussenstop maakte op de teen van de buurman. “No worries, it’s fine!!”

De dochter werd op het vliegveld afgehaald door mr. Happy van de hulporganisatie. De volgende morgen ging ze samen met hem naar de immigratiedienst om de benodigde papieren te regelen. Daarna vertrokken ze per bus voor een reis van meer dan zeven uur naar Humjibre, de plaats waar ze de komende maanden zal verblijven. Het zal wel even wennen voor haar zijn.

‘s Morgens zat dit beest op haar raam en ’s avonds viel tijdens een hevig onweer de stroom uit. Het wordt vast een interessante en leerzame tijd voor haar.