De jongste dochter loopt met een speurende blik door de kamer. “Zoek je iets?” vraag ik. “Ja, ik ben mijn pen kwijt, een lichtblauwe. Hebben jullie hem ergens gezien?” “Nee, denk even na, waar je hem hebt gelaten.” antwoord ik.  Ze geeft me een vernietigende blik en loopt de trap op om boven te zoeken.

“Kan je even in de wc kijken? Misschien lig hij daar.” roept ze naar beneden. “In de wc?” “Ja, misschien heb ik hem daar ergens neergelegd toen ik naar de wc moest”. Ik loop naar de wc maar er ligt geen pen. “Laat maar” klinkt er een kreet van boven. “Ik heb hem al”.

Als ze weer beneden is, vraag ik waar hij lag. “Hij was in elke kamer waar ik zocht”. Verbaasd kijk ik haar aan. “Ja, hij zat in mijn achterzak.”

Even later holt ze naar de tram, op weg naar haar studentenkamer in Rotterdam.

Nederland telt ongeveer 34 miljoen inwoners. “Huh?” zult u misschien zeggen, dat zijn er toch maar 17 miljoen? Klopt, maar een gewaarschuwd man telt voor twee en nergens in de wereld wordt zoveel gewaarschuwd als in Nederland. Vroeger was het lang niet altijd duidelijk waar het gevaar zat –  zie bijvoorbeeld dit waarschuwingsbord in de buurt van Katwijk:

Ik heb werkelijk geen idee voor wat voor een gevaar hier gewaarschuwd wordt.

Tegenwoordig is de overheid veel explicieter. Een uurtje fietsen in de omgeving van mijn woonplaats leverde bijvoorbeeld onderstaande verzameling op (het had nog sneller gekund als ik wat harder had gefietst.)

De laatste twee zijn volgens mij het oudste en het nieuwste waarschuwingsbord. Zelfs inbrekers worden tegenwoordig door de overheid gewaarschuwd. Opvallend is ook dat het woord schrikdraad tussen aanhalingstekens staat. Alsof het een citaat is, maar misschien waren het wel de laatste woorden van iemand die het draad aanraakte: “schrikdraad”.