Willem-Alexander is met Maxima getrouwd. Ok, dat is niet direct ‘breaking news’, zelf geen opvallend nieuws, maar wel opvallend. Want als je op de voornamensite van het Meertens Instituut kijkt, dan zie je dat er in 2014 maar 31 mannen in Nederland wonen met de voornaam Willem-Alexander en dat er zelfs maar 22 vrouwen in Nederland zijn die de voornaam Maxima hebben. De kans dat een Willem-Alexander met een Maxima trouwt is dus erg klein. Geen wonder dat Willem-Alexander zijn Maxima helemaal uit Argentinië moest halen.

Dat er maar 22 vrouwen in Nederland zijn die Maxima heten is veel minder dan ik had gedacht. Ik had eerlijk gezegd een hoger aantal verwacht, maar blijkbaar willen de ouders van nu hun kinderen niet opzadelen met dezelfde voornaam als de koningin. Dat was vroeger wel anders. Liefst 98.201 vrouwen heten Wilhelmina, 2.066 vrouwen Juliana en 2.389 vrouwen Beatrix. Vergelijk die aantallen eens met die 22 van Maxima.

Toen ik naar de populariteit van  namen van deze vier koninginnen keek, viel mij iets opmerkelijks op. Zie hier de grafiek van Beatrix.

We zien twee grote pieken. De eerste is in 1938, het geboortejaar van Beatrix. In dat jaar gaven 206 andere ouderparen hun dochter ook de naam Beatrix. De tweede grote piek is in 1941. Liefst 299 kinderen kregen toen de naam Beatrix. Bij haar moeder Juliana en haar zuster Irene zien we in 1941 ook een soortgelijke piek. Kijken we naar het enige mannelijk lid van het Koninklijk Huis in die tijd, prins Bernhard, dan zien we ook voor zijn naam in 1941 een piek.

De meest aanmerkelijke verklaring die ik voor deze pieken heb, is dat een paar honderd ouders in 1941 als een soort stil protest tegen de Duitse bezetting hun pasgeboren kind de naam van een lid van de koninklijke familie hebben gegeven.

Behalve naar de invloed van de namen van leden van het koninklijk huis op de populariteit van voornamen heb ik ook even gekeken of de populariteit van bekende voetballers effect heeft  op de populariteit van hun voornamen. Voor Abe (Lenstra), Faas (Wilkes), Willem (van Hanegem) en Johan (Cruijff) is geen enkel effect te zien. Wel voor Ruud (Gullit) en Marco (van Basten) die met Nederland in 1988 Europees kampioen voetballen werden.

We zien dat de met de opkomst van Ruud Gullit als voetballer in de jaren tachtig de populariteit van de voornaam Ruud mee stijgt met als hoogtepunt het jaar 1988, en dat met de neergang van Gullit als voetballer in de jaren negentig de populariteit van de voornaam Ruud weer afneemt. Dit kan toeval zijn  – de populariteit van de naam Ruud was al aan het stijgen –  maar we zien in de jaren tachtig wel een versnelling. Kijken we naar Marco, dan zien we dit:

Ook voor de naam Marco is een kortstondige piek te zien. Alleen hier is iets merkwaardigs aan de hand. De piek voor Marco ligt niet omstreeks 1988 maar al rond 1970. Ik kan me geen enkele Marco uit die tijd voor de geest halen, die verantwoordelijk kan zijn voor deze kortstondige piek. Het enige wat ik kan verzinnen is dat omstreeks 1970 een flink aantal mensen allemaal tegelijkertijd een voorspellende droom of een visioen moeten hebben gehad waarin werd aangegeven dat iemand met de naam Marco Nederland in 1988 Europees kampioen voetballen zou maken en dat ze daarom hun pasgeboren zoon de naam Marco hebben gegeven. Ja, dat moet het zijn.

Tot slot van mijn wetenschappelijke onderzoek: had de moord in 2002 op Pim Fortuyn door Volkert van de G. invloed op de populariteit van de namen Pim en Volkert?

Allereerst Volkert. Daar is geen enkel effect te zien. Maar dat komt omdat de naam Volkert al heel lang niet meer populair was. Vanaf ongeveer 1990 kregen maar 1 à 2 jongetjes per jaar de naam Volkert. Veel minder kan niet. Dan de naam Pim. De naam Pim was voordat Fortuyn populair werd al een redelijk populaire jongensnaam. Vanaf halverwege de jaren tachtig kregen ongeveer 250 jongens per jaar deze naam. De moord op Fortuyn bleek, zoals ik had verwacht, inderdaad een effect op de populariteit van de naam Pim te hebben, maar het was een ander effect dan dat deze wetenschappelijke onderzoeker had verwacht.

Ik had namelijk een lichte stijging verwacht maar het werd een daling. De populariteit van de naam Pim nam in de jaren direct volgend op de moord namelijk flink af. In 2002 halveerde het aantal Pimmetjes al ten opzichte van 2001 en in 2003 zakte het aantal nog verder in. Daarna nam de populariteit van de naam Pim jaarlijks weer licht toe, maar pas in 2009 zat de populariteit van de naam Pim weer op “het oude niveau”. Moord en een schattig baby’tje passen blijkbaar niet goed bij elkaar.

Tot zover dit wetenschappelijk onderzoek wat eigenlijk geen naam mag hebben.

Even tussendoor – taalkundig gezien niet juist want ik begin er mee – ik had het in de blogpost van gisteren over de populariteit van voornamen, het Meertensinstituut heeft ook een site waar je kan zien hoeveel mensen er in 2007 (en in 1947) waren met een bepaalde achternaam. Wie dus wil weten hoeveel personen er zijn met haar/zijn achternaam, dit is de link: http://www.meertens.knaw.nl/nfb/

Zie hieronder bijvoorbeeld het overzichtskaartje voor de achternaam ‘de Vries’. In 1947 stonden er in totaal 49.658 mensen in de gemeentelijke basisadministraties geregistreerd met die achternaam; in 2007 was dit aantal opgelopen tot 71.099 stuks. Deze mensen waren als volgt verdeeld over de verschillende gemeentes.

Je kan zien dat er vooral in Friesland veel mensen met de naam ‘de Vries’ wonen (1391 mensen bijvoorbeeld in de gemeente Smallingerland tegenover 1184 in de gemeente Rotterdam). Of de Vries’en hebben (onbewust?) de neiging naar Friesland te trekken of ze zijn er nooit weggegaan. Uiteraard heb ik zelf ook even gekeken hoeveel mensen er met mijn achternaam in 2007 in Nederland rondliepen. Dat zijn er maar 254. We lopen dus nog wat achter op ‘de Vries’.

Maar terug naar de voornamen: op de site van de voornamen (http://www.meertens.knaw.nl/nvb/) kan je niet alleen zien hoeveel baby’s per jaar een bepaalde voornaam krijgen, maar ook kan je er zien hoeveel mensen in totaal in Nederland die voornaam hebben. Zo lopen er naast mij momenteel nog 20.000 andere Martin’s in Nederland rond. Onder het kopje ‘verspreiding’ kan je zien waar deze 20.000 Martin’s zijn geboren.

Redelijk verspreid dus. Zoals dan te verwachten is, zijn de meeste Martin’s in een grote stad geboren. Leuker is daarom niet te kijken naar de absolute aantallen per gemeente maar naar het percentage per gemeente, of te wel hoeveel procent van de mensen die in een bepaalde gemeente zijn geboren heeft de voornaam Martin (in mijn geval) gekregen. Dan zie je dat Martin een naam is die procentueel gezien wat vaker in het noorden dan in het zuiden wordt gegeven.

De inwoners van de gemeente Landsmeer zijn degenen die de naam Martin het vaakst aan hun kinderen hebben gegeven, 1% van de in Landsmeer geboren mannen (situatie 2014) heeft de voornaam Martin. Verstandige mensen daar in Landsmeer.

Als je een soortgelijke exercitie doet voor de naam Maria, dan krijg je het volgende opmerkelijke overzicht voor de aantallen mannen en vrouwen met de naam Maria als eerste naam, dan wel als volgnaam.

Liefst 333.861 vrouwen in Nederland in 2014 hebben de naam Maria als voornaam en nog eens 1,1 miljoen vrouwen hebben Maria als een volgnaam. Ook bijna een half miljoen mannen hebben Maria als volgnaam en er waren in 2014 zelfs 641 mannen met de naam Maria als eerste naam. Dat het geven van de naam Maria (vooral) gerelateerd kan worden aan het katholieke geloof kan je wel zien als je naar het kaartje kijkt met het percentage ‘Maria’ als eerste naam per geboortegemeente.

Heel Brabant en Limburg is donker gekleurd, dat wil zeggen dat de percentages daar boven de 5% liggen. Zo heeft liefst een kwart van de vrouwen die in 2014 nog leefden en die in de gemeente Gulpen-Wittem zijn geboren de voornaam Maria. Voor Maastricht als geboortestad ligt dat percentage op 10%. (Voor grote steden als Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht ligt het percentage ergens tussen de 3% en 4%.) Het zullen vooral oudere vrouwen zijn die de voornaam Maria hebben. Kregen in het jaar 1947 nog liefst 11.157 vrouwen in Nederland de voornaam Maria, in 2014 waren dat er nog maar 198.

Eigenlijk was het nu de bedoeling om verder te gaan op het verband tussen Oorlog, Moord, de goals van Marco van Basten tijdens het EK van 1988 en de populariteit van namen, maar daar hebben we helaas geen plaats meer voor. We verschuiven dat onderwerp – cliffhanger weer – wederom door naar een volgende blogpost .

Zo’n jaar of tien geleden zaten we een keer tijdens een werkoverleg te luisteren naar een ingehuurde consultant die uitlegde wat hij en de mensen van zijn bureau gingen doen opdat we weer het juiste pad zouden vinden. “We staan aan de rand van de afgrond maar doen nu een grote stap voorwaarts” dat soort kretologie. Het was iets wat we al jaar in jaar uit hoorden. Elk jaar zagen we een stoet consultants voorbij komen, die stuk voor stuk gewichtige (en vooral dure) rapporten opleverden waarin zaken stonden die we al lang wisten.

Op een gegeven moment maakte iemand zachtjes een mweh-geluid, waarop een groot deel van de groep in lachen uitbarstte. Onze manager keek ons kwaad aan, de consultant verbaasd. Wat deze laatste niet wist, was dat vlak voor de vergadering iemand een mailtje had rond gestuurd met het volgende verhaal:

“Een herder hoedt zijn kudde schapen op een veld als hij een nieuwe Ferrari ziet naderen. De bestuurder, een man elegant gekleed in een pak van Versace, schoenen van Gucci, een bril van Ray Ban en een stropdas van Yves Sain-Laurent, stopt en leunt uit het raam. “Als ik jou precies vertel hoeveel schapen jij hebt, krijg ik er dan eentje van je?”, vraagt hij aan de herder. De herder kijkt de yup aan, kijkt naar zijn grote kudde en zegt: “Ok, waarom niet”.

De yup pakt onmiddellijk zijn laptop en verbindt deze via bluetooth met zijn I-Phone. Hij maakt verbinding met internet, surft naar een website van NASA, selecteert een navigatie systeem om zijn exacte positie te bepalen. Hij stuurt vervolgens de data naar een andere satelliet van NASA, die het hele gebied scant en hem een ultra scherpe foto stuurt. De yup opent Adobe Photoshop en stuurt de foto naar een laboratorium in New York dat hem na enkele seconden een E-mail stuurt op zijn Palm Pilot met de bevestiging dat de foto is bewerkt en opgeslagen. Via een ODBC connectie maakt hij verbinding met een MS-SQL database en in een sheet van Excel met honderden ingewikkelde formules laadt hij alle data via de E-mail van zijn Blackberry. Na enkele minuten genereert het programma een antwoord van 150 pagina’s in kleur en de yup drukt deze af op zijn mini HP laserjet. Hij kijkt de herder aan en zegt: “Je hebt exact 1586 schapen”.

“Dat klopt”, zegt de herder, “je mag een schaap uitzoeken”. De yup stapt uit, zoekt een dier uit en zet hem op zijn achterbank. Dan zegt de herder: “He, als ik jouw beroep raad, krijg ik dan mijn dier terug?” De yup denkt even na en zegt: “Ok, waarom niet”. De herder zegt: “Je bent een consultant.” “Ongelooflijk”, zegt de yup, “hoe weet je dat?” “Dat is niet zo moeilijk”, zegt de herder, “je verschijnt terwijl niemand daarom heeft gevraagd, je stelt een vraag waar niemand op zit te wachten en je wilt betaald worden voor het antwoord, terwijl ik dat antwoord al weet. Bovendien begrijp je helemaal niets van mijn werk. Dus geef me mijn hond terug”.

Aangezien mijn jongste dochter bezig is met een sollicitatie voor een bijbaantje op een consultancybureau, leek het me leuk om haar dit verhaal op te sturen. Ik had een online versie nodig en typte daarom op Google de zoektermen ‘consultant’ en ‘schapen’ in. Ik kreeg liefst 62.900 hits! Een aantal van die hits had overigens niks met het schaapherdersverhaal van doen, waaronder eentje van een managementconsultancybureau dat een onderzoek naar het imago van consultants presenteerde onder de titel ‘Consultants: zwarte schapen van het bedrijfsleven? Ik dacht dat dit een staaltje zelfspot van het bedrijf was, maar nergens in het verhaal zat een verwijzing naar het schaapsherderverhaal, waardoor ik denk dat het als serieuze kop was bedoeld, waardoor ik er juist weer erg om moest lachen.

Een Australische consultant op zijn snelle paard te midden van een schaapskudde ; Foto genomen omstreeks 1900; Tyrrell Photographic Collection, Powerhouse Museum

Eén van de sites waar het verhaal wel (meervoudig) te vinden was, is http://www.verhalenbank.nl/ Dit is een site van het Meertens Instituut. Dit onderzoeksinstituut houdt zich bezig met de bestudering en documentatie van Nederlandse taal en cultuur en verzamelt onder andere verhalen. Op hun site kan je online meer dan 30.000 verhalen, sagen, moppen e.d. lezen. Dus wie zich verveelt, moet daar maar eens een kijkje nemen.

Ze kwalificeren de verhalen ook, delen ze in categorieën in en kijken of er soort gelijke verhalen bestaan. Of dit allemaal even nuttig is, weet ik niet, maar als ex-voorzitter van de VIENO (de Vereniging van Interessante Edoch Nutteloze Onderzoeken) kan ik zoiets wel waarderen. Van het schapenverhaal hebben ze liefst zeven verschillende versies online staan, telkens met een ander personage in de hoofdrol (en een ander aantal schapen).

Zie boven hoe het Meertens Instituut aangeeft welke verhalen vergelijkbaar zijn en hoe ze deze verhalen indelen en zie onder drie vergelijkbare versies van het verhaal zoals ze op hun site staan (de codes e.d. zijn van het instituut),.

Identificatie code: MOP30034; datum september 1995; Onderwerp TM 8057 – Schapen raden, hond terug

Een man loopt op een dag door het platteland en komt een herder tegen met een hele grote kudde met schapen. Hij zegt tegen de herder: “Ik wed voor 100 gulden dat ik je precies kan zeggen hoeveel schapen er in deze kudde zitten. Als ik gelijk heb, krijg ik een schaap.” De herder denkt even na. Het is een grote kudde dus hij neemt de weddenschap aan. “973,” zegt de man. Dat is precies goed en de herder is dan ook erg verbaasd. “Ok,” zegt hij, “ik ben een man van mijn woord. Kies er maar een uit.” De man zoekt er een uit en wil weg lopen.  

“Wacht even,” roept de herder: “Geef me een kans om gelijk te maken. Het dubbele of niks als ik je precieze beroep kan raden.” De man stemt toe. “Jij bent bestuurder bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken.” “Verbluffend!” zegt de man, “hoe heb je dat zo geraden?”

“Nou,” zegt de herder, “zet mijn hond neer en ik zal het je vertellen.

Identificatie code: MOP20496; datum 1996; Onderwerp TM 8057 – Schapen raden, hond terug

Een Belg is met vakantie in Schotland. Tijdens een wandeling ontmoet hij een schaapherder met een grote kudde schapen. De Belg vraagt aan de herder: “Als ik raad uit hoeveel schapen jouw kudde bestaat, mag ik er dan één hebben?” “Ja hoor,” zegt de herder. Waarop de Belg zegt: “167 stuks”.
Dat is precies goed. De Belg bedankt de herder, zoekt een mooi schaap uit, en loopt weg met het dier over zijn schouder. De herder rent achter de Belg aan, en vraagt: “Als ik raad uit welk land jij komt, mag ik dan mijn hond terug?”

 Identificatie code: MOP 40019; datum 1998; Onderwerp TM 8057 – Schapen raden, hond terug

Er was eens een blondje dat het zo beu werd om alsmaar naar moppen te luisteren over domme blondjes, dat ze besloot om haar haar kort te laten knippen en daarna bruin te verven. Een paar dagen later reed ze met haar auto door Drenthe, toen ze moest stoppen om een kudde schapen te laten oversteken. Vol bewondering keek ze naar die leuke wollige beesten en ze zei tegen de herder: “Als ik kan raden hoeveel schapen er in deze kudde zitten, kan ik er dan één uitkiezen?” De herder dacht: die raadt het nooit, en zei: “Natuurlijk!” Het blondje keek naar de kudde, dacht even na en zei: “352 schapen.” De herder sloeg achterover en terug van verbazing. Ze had precies het juiste aantal geraden.

“Je hebt het goed geraden en ik houd me aan mijn belofte. Dus kies er maar één uit.” Het blondje bekeek alle schapen in de kudde zorgvuldig en besloot uiteindelijk de leukste en meest speelse van allemaal te kiezen. De herder keek haar aan en zei: “Oké, nu heb ik een voorstel voor jou. Als ik de juiste kleur van je haar kan raden, kan ik dan mijn hond terugkrijgen?”

Voor wie zich afvraagt: waar ken ik dat Meertens Instituut toch van? Misschien van Het Bureau, een romancyclus in zeven delen van de Nederlandse auteur J.J. Voskuil. Hierin beschrijft hij nauwkeurig de dagelijkse gang van zaken op een instituut dat gebaseerd is op het Meertens Instituut. Voskuil werkte daar dertig jaar lang (tussen 1957 en 1987). Ik heb de boeken nog nooit gelezen, maar misschien moet ik dat toch maar eens doen.

Dit is de vijftigste blogpost.

Vijftig is een rond getal. Net zoals honderd of nul (al vinden sommige mensen dat laatste getal helemaal niets). Mensen hebben iets met ronde getallen, winkeliers – ok, dat zijn ook mensen – niet. Iets kost nooit 2 euro maar altijd 1,99 euro. Ook bij grote bedragen zie je dat: een auto kost 9.990 euro in plaats van 10.000 euro. Alsof dat tientje zou uitmaken. Maar het is de psychologische grens, een tientje meer en het artikel lijkt opeens veel duurder. Bij heel luxe statusobjecten zie je het echter wel eens andersom. Dan ligt de verkoopprijs juist net boven zo’n grens. Een Ferrari kost dan 301.000 euro en geen 299.000 euro.

De psychologie van de ronde getallen speelt vooral in de beurswereld een grote rol. “Ook vandaag kon de AEX-index de grens van 500 punten niet doorbreken”. Blijkbaar tellen 499 en 501 niet als grens. Ronde getallen vormen ook vaak een soort “weerstandspunt” voor indices en aandelenkoersen. De koers van het aandeel “heeft dan moeite” om boven dat getal uit te komen. Maar is het eenmaal gelukt, dan geldt het andersom. Het ronde getal geldt dan opeens als een ‘steunpunt’ voor de koers. “Het aandeel Floppie zakte even door de grens van 100 euro maar sloot daar weer net boven”.

Dat dit psychologisch effect van ronde getallen in de effectenwereld inderdaad bestaat, viel goed te zien toen in januari 1999, vooruitlopend op de invoering van de euro twee jaar later, de koersen van aandelen alvast ook in euro’s werden weergegeven. Het effect – met dit woord wordt hier het woord ’gevolg’ bedoeld; niet het aandeel zelf – was dat er ”nieuwe ronde aandelenkoersen” ontstonden. Was eerst 100 gulden een weerstandspunt na de invoering van de euro werd dat 50 euro. Een koers van 45,39 euro (het oude 100 gulden bedrag) was van de ene op de andere dag geen psychologische drempel meer.

Een ander psychologisch effect van ronde getallen is dat mensen een rond getal als uitkomst van een berekening of een telling wantrouwen. Zo verklaarde bij de laatste verkiezingen in Afghanistan een kandidaat van de oppositie dat er beslist was gefraudeerd. In zijn regio had de kandidaat van de regering exact 1000 stemmen. Dat moest fraude zijn vond hij. Zo’n rond getal kon niet. Ongetwijfeld was er fraude geweest, maar een uitkomst van precies 1000 kan nu eenmaal gebeuren.

Hoewel, ik kan wel met hem meevoelen. Ik heb het zelf ook een keer gehad. Ik moest voor mijn werk een kostprijs van een bepaald product uitrekenen en toevallig kwam er exact 1000 euro uit, geen euro meer en geen euro minder. Dat kan natuurlijk, waarom zou het niet precies 1000 euro zijn? Toch vond ik deze uitkomst niet fijn. Mensen zouden kunnen denken dat ik maar wat gokte en de kostprijs niet goed kon onderbouwen. Ik veranderde daarom één variabele een heel klein beetje en toen had ik een kostprijs van 1002 euro. Mooi, zo’n uitkomst kon ik veel beter ‘verkopen’.

Ai! Ik zie opeens dat dit niet de vijftigste blogpost is maar de negenenveertigste.

Oeps, verkeerd geteld, maar aan de andere kant gelukkig maar. Geen mens zou geloven dat het toeval is dat uitgerekend de vijftigste blogpost over ronde getallen gaat. Maar dit is dus de negenenveertigste en dat die toevallig over ronde getallen gaat, tja dat kan gebeuren.

In Berlijn en in de rest van het voormalige Oost-Duitsland heb je de ‘Ampelmännchen’. Dat zijn de figuurtjes die daar op de voetgangersstoplichten staan. Ze zijn in 1961 ontworpen door de Oost-Duitse verkeerspsycholoog Karl Pegla – hij overleed in 2009 op 82-jarige leeftijd.

De mannetjes moesten het verkeerslichtensysteem in de DDR veiliger maken. In tegenstelling tot de westerse stoplichtmannetjes maken de ampelmannetjes een veel vrolijker en energieker indruk. De mannetjes dragen zelfs een hoed. Het schijnt dat de ontwerper het idee voor deze hoed kreeg, nadat hij Walter Ulbricht, de toenmalige DDR-baas, op tv een strooien hoed zag dragen. Later fungeerden de mannetjes op tv in een kinderprogramma om de kinderen in Oost-Duitsland de verkeersregels te leren.

Na de hereniging van de beide Duislanden verdwenen de Ampelmannetjes echter langzaam maar zeker uit het Duitse verkeersbeeld. Ze maakten steeds vaker plaats voor de saaie West-Duitse figuurtjes.

Dit tot ongenoegen van veel voormalige Oost-Duitsers. Er werd in 1996 zelfs een comité opgericht met de naam ‘Rettet die Ampelmännchen’. Het comité had succes. Dat kwam mede omdat het actiecomité de argumenten aan haar zijde had. Niet alleen was uit verkeersonderzoeken gebleken dat de Oost-Duitse mannetjes meer geschikt waren voor hun vak –  bij stoplichten met Ampelmannetjes gebeurden minder ongelukken dan bij de westerse stoplichten –  maar ook verschaften de Ampelmannetjes duizenden voormalige Oost-Duitse burgers werk.

Niet iedereen is overigens geschikt om als Ampelmannetje in een stoplicht te fungeren. Zo maakt onderstaand persoon er niks van.

Je moet als Ampelmannetje natuurlijk wel goed binnen je frame blijven lopen.

Een deel van de Ampelmannetjes werd teruggeplaatst en ook verschenen er in diverse plaatsen in het westen Ampelmannetjes. Kon je bijvoorbeeld vroeger in Berlijn aan de hand van de Ampelmannetjes zien of je je in het voormalige West- of Oost-Berlijn bevond, tegenwoordig kan dat niet meer.

Het zijn overigens niet alleen meer mannetjes. Sinds 2004 zijn er bijvoorbeeld in Dresden, Zwickau en Fürstenwalde ook Ampelmädchen – met rokje en vlechtjes – te zien.

Foto: Iago4096; Wikipedia

En in Ehrfurt regent het blijkbaar veel, gezien dit mannetje met paraplu

Foto Michael Sander; Wikipedia

In Berlijn heeft het Ampelmannetje inmiddels een cultstatus bereikt. Je hebt er diverse winkels die allerlei spullen verkopen met de afbeelding van de mannetjes er op. Is dit nou een overwinning van het kapitalisme op het communisme of zegeviert hier toch stiekem het communistische ampelmannetje?

Overigens in Portugal ging men in 2014 bij een proef nog een stap verder dan het vrolijke Ampelmannetje. Om te zorgen dat men niet door het rode licht liep maar er naar bleef kijken, liet men het rode stoplichtmannetje dansen.

De proef was succesvol. 81% meer mensen bleef voor het stoplicht wachten.