Ik weet nog steeds niet wat ik wil worden. Ja, de oudste mens ter wereld, maar verder?  Gezien mijn leeftijd moet ik toch maar eens een keuze maken.

Vroeger wilde ik voetballer worden, maar dat mocht ik niet van de dokter. Zie daarvoor hier. Ik heb het wel eens uitgerekend. Ten tijde van het WK van 1974 was ik nog maar 18, dat had ik waarschijnlijk net niet gehaald – jammer, ik had best wel wat van Cruijff kunnen leren. Maar bij het WK van 1978 was ik 22 geweest. Dan had ik ongetwijfeld een basisplaats in Oranje gehad. Dan had niemand het nu nog gehad over dat schot van Rensenbrink op de paal in de laatste minuut van de finale tegen Argentinië.

“In de laatste minuut raakte de Rob Rensenbrink nog de paal, niet dat het er nog toe deed na de hattrick van Martin van Neck…”

Maar goed, ik ben dus geen voetballer geworden, maar financieel-economisch medewerker, business controller en business-analist, allemaal bij KPN, alleen heette dat nog PTT Telecom toen ik er begon. Zie hier mijn carrière in een notendop.

De oudste dochter, die nu in Ghana zit, heeft een beetje hetzelfde. Die weet ook nog niet goed, wat ze wil gaan doen. De Franse wis- en natuurkundige en filosoof Blaisse Pascal – over hem heb ik in het kader van mijn serie over de mensen achter de computer een keer een portret geschreven; zie hier – zei eens: “Het belangrijkste in heel het leven is de keuze van het beroep: het toeval beschikt erover.”

De dochter zal ongetwijfeld een keer, al of niet dus bij toeval, een keuze maken. Toen ze nog klein was, vroegen wij haar wel eens wat ze later wilde worden en schreven dat dan op een briefje. Zie hier wat onze oudste dochter vroeger wilde worden.

Het meest opmerkelijke item op dit lijstje was haar idee om tuinslang te worden. Ik kan me niet meer herinneren wat voor gedachten ze hierbij had. Maar goed, we zijn nu ruim tweeëntwintig jaar verder. Er is nog ruimte op het briefje. Ik moet haar maar weer eens vragen wat ze later wil worden.