Ik heb gisteren via de internetsite van de NOS naar het Kamerdebat over de vergeten memo’s van het voorgenomen dividend-belastingbesluit van het kabinet gekeken. Althans, ze waren niet echt vergeten, maar minister-president Rutte had er geen herinnering meer aan en bovendien, het waren geen memo’s, ook al stond dat woord op sommige stukken.

Niet alleen Rutte had geen herinnering aan de memo’s, ook de fractieleiders van de andere coalitiepartijen leden opeens massaal aan geheugenverlies. Dit leidde soms tot opmerkelijke gedachtesprongen. Zo antwoordde Sybrand Buma van het CDA op de vraag van Jesse Klaver van Groen Links of hij de vrijgegeven stukken had gelezen, dat hij dat bewust niet had gedaan omdat hij zijn herinneringen, die hij niet had, niet wilde vervuilen met nieuwe kennis. “Je weet heel veel niet meer“, aldus de CDA-fractieleider.  En Gert-Jan Segers van de ChristenUnie vond het “onverstandig om in zijn herinneringen te gaan graven”. Ongetwijfeld woorden waar de minister-president zich in kon vinden.

Nu is Mark Rutte behalve minister-president ook twee uur per week leraar maatschappijleer aan de Johan de Witt Scholengroep in Den Haag. (Even tussendoor: Als een willekeurige leraar maatschappij-leer aan de Johan de Witt Scholengroep in Den Haag ook nog een bijbaan als minister-president nodig heeft om rond te komen, verdienen de leraren dan wel genoeg?)  Ik ben nu wel benieuwd als één van zijn leerlingen tijdens een proefwerk als antwoord op een vraag schrijft: “Daar heb ik geen herinnering aan“ of hij hem een hoog cijfer geeft. Vermoedelijk niet en zal hij zeggen: “Je weet heel veel niet meer“.

Nu moet ik zeggen dat ik zelf ook wel eens problemen heb met mijn geheugen. Niet alleen nu maar ook vroeger al, vooral bij tentamens tijdens mijn studie. Bij het vak Bedrijfspsychologie kregen we ooit eens een keer een vraag over een bepaald wetenschappelijk model. Ik wist nog precies waar dat model in het collegedictaat beschreven stond, namelijk op de enige gedraaide pagina (in ‘landscape’) van het dictaat. (De overige pagina’s stonden allemaal in ‘portrait’.) Maar wat er stond, dat was ik compleet vergeten. Hoe hard ik ook nadacht, ik kon me niet herinneren wat er stond. Ten einde raad schreef ik op dat ik wel wist waar de gevraagde informatie in het collegedictaat stond, maar dat ik helaas niet kon herinneren wat er stond. Dit om te laten zien, dat ik echt mijn best had gedaan. Ik kreeg er geen punten voor.

Maar goed, Rutte kwam, ondanks zijn gebrek aan herinneringen, er mee weg. De hele oppositie van links tot rechts, exclusief de mannenbroeders van het SGP, stemden weliswaar voor een motie van afkeuring maar de coalitiepartijen hielden hem in het zadel. Dat verdient een bloemetje.

Vergeet-me-nietjes (foto Salvor Gissurardottir; Wikipedia).

Even afdwalen: over de oorsprong van de naam Vergeet-me-nietje doen twee verhalen de ronde. Volgens het ene verhaal gaf God bij de schepping aan alle planten een naam. Hij zag daarbij een klein blauw bloempje over hoofd: “Oh Heer, vergeet mij niet!” riep het bloempje. “Zo zul je heten” zei God. Volgens het andere verhaal liep er een ridder met een jonkvrouw langs een rivier. Hij wilde een bosje bloemen voor haar plukken maar door het gewicht van zijn harnas viel hij in het water. Terwijl hij verdronk, kon hij nog net het bosje bloemen naar zijn geliefde gooien en riep “Vergeet mij niet”.

Gelooft u het, dan geloof ik het, en daarmee zijn we weer terug bij de politiek.