Afgelopen zaterdag waren wij – mijn zwager en schoonzus, Marianne en ik –  in Rotterdam. ’s Middags, toen we bij de Oude Haven waren, besloten we om even op een terrasje aan het water te zitten en wat te drinken. We namen plaats aan een tafeltje en wachtten op de serveerster. Dat duurde even. Ze liep wel rond maar was druk bezig met het bedienen van de andere tafeltjes, waarbij ze telkens met een grote boog om ons tafeltje heen liep. Het leek er op een gegeven moment wel op of er iets met ons tafeltje was. “Wat je ook doet, bedien niet tafel tien!”.

Eindelijk, we kenden de menukaart al uit ons hoofd en mijn zwager was net bezig om deze achterstevoren te citeren, kwam de serveerster onze bestelling opnemen.” Eén thee smaak X, twee thee smaak Y en een kleine jus d’orange graag”.

Toen begon het lange wachten. Terwijl om ons heen mensen kwamen en gingen, ging de zon langzamerhand onder. Het werd donker en de avond viel. ‘s Nachts waren wij de enigen die nog op het terras zaten, nog steeds in afwachting van de komst van onze bestelling. De volgende morgen kwamen er mensen ontbijten, later in de ochtend gevolgd door mensen die koffie kwamen drinken en deze werden op hun beurt weer gevolgd door mensen die kwamen lunchen.

Eindelijk, om een uur of vier ‘s middags – we waren ondertussen al 24 uur verder- kwam de serveerster weer bij ons tafeltje. Ze had drie thee smaak X op haar dienblad staan, mijn jus d’orange ontbrak. “Eh, we hadden één thee smaak X en twee thee smaak Y besteld en ook nog een jus d’orange?” sprak mijn schoonzus die over een goed geheugen beschikt. ‘Oh nee, had dat niet gezegd, straks gaat ze die thee omwisselen’ dacht ik, maar gelukkig antwoordde de serveerster: “Ja dat klopt, smaak Y was op, maar dat geeft niet want thee is thee. Uw jus d’orange komt er zo direct aan”.

Toen na een week de jus d’orange arriveerde – ik had nog geluk dat ik om een kleine had gevraagd en niet om een grote; anders had het een maand geduurd –  was dat “breaking news” op CNN. Toen we vervolgens om de rekening vroegen, vroeg de serverster of we die in Goldies of in Dollies wilden? “Wat zijn dat? vroegen we verbaasd. “Nieuwe munteenheden. Die bestaan nu nog niet, maar wel tegen de tijd dat u de rekening krijgt”. Ze keek om zich heen om te zien of er al nieuwe klanten op het terrasje zaten. Iemand wenkte. Ze haastte zich er heen.