Voorzitter van de Eerste Kamer

Vannacht had ik een rare droom. Ik was voorzitter van de Eerste Kamer. Om het publiek meer bij de politiek te betrekken had de regering bepaald dat één keer per maand een gewone burger die dag voorzitter van de Eerste Kamer zou zijn. Er werd daarvoor geloot en het lot had mij aangewezen. Je kon je er niet aan onttrekken. Je was verplicht te komen.

Ik zou ’s morgensvroeg de agenda van de vergadering thuis gestuurd krijgen, maar hoe vaak ik ook in mijn mailbox keek, er zat geen mailtje met de agenda in. Dat begon al lekker. Op een gegeven moment moest ik weg, want anders zou ik te laat komen. Dan maar zonder agenda. Ik fietste naar het Binnenhof en om kwart voor negen liep ik de zaal van de Eerste Kamer binnen. Ik was de eerste. Er was nog niemand. Tien minuten later was ik nog steeds de enige in de zaal en opeens bedacht ik dat ik misschien wel in de verkeerde zaal zat.

Ik holde de zaal uit, vroeg aan iemand waar de Eerste Kamer die dag vergaderde en om één voor negen liep ik bezweet de goede zaal binnen. Ik ging op mijn plek zitten. Naast me zat een griffier die me gedurende de dag zou ondersteunen. Ik keek op mijn horloge. “Is iedereen er?” vroeg ik aan de griffier en toen hij daar bevestigend op antwoordde zei ik in de microfoon: “Het is negen uur. Zullen we beginnen” “Nee” zei de griffier “U moet zeggen: Hierbij verklaar ik de vergadering voor geopend.” “Excuses, hierbij verklaar ik de vergadering voor geopend.” sprak ik op deftige toon.

Direct liep er een kamerlid van de regeringspartij naar de interruptiemicrofoon. “Hier protesteer ik tegen. Het is nog maar één voor negen en u kunt de vergadering dus nog niet openen.” zei hij op verontwaardigde toon.  Ik keek op mijn horloge. Dat gaf nu aan dat het twee minuten over negen was. ”Ik heb het al na negenen” zei ik “En bovendien, als het nog geen negen uur was en de vergadering nog niet geopend kan zijn, dan kunt u dus ook niet protesteren.” Ik vond dat wel slim van mij bedacht en de oppositie was het mij eens want die ging luid op hun bankjes trommelen.

Enfin, de vergadering begon. Het onderwerp was een of ander moeilijke juridische zaak en nadat de eerste spreker, een lid van de oppositie, een ellenlang en saai verhaal had gehouden, zei ik: “Dank u wel voor uw interessante bijdrage”. Direct liep het kamerlid die eerder vond dat ik de vergadering niet had mogen openen naar de interruptiemicrofoon en zei: “Wilt u dat woord terugnemen. Het woord ‘interessant’ houdt een waardeoordeel in en de publieksvoorzitter van de Eerste Kamer moet neutraal zijn.” De griffier fluisterde me in het oor dat het betreffende kamerlid één van de felste tegenstanders was van een burger als Kamervoorzitter. Nee, echt leuk vond ik het leiden van de vergadering niet.

000000000 1e kamerCollega Prof. J.P. Mazure, voorzitter van de Eerste Kamer in 1966; Fotograaf onbekend; Nationaal Archief.

Wat ik wel leuk vond, was dat er een intermezzo was en wel van Paul McCartney. Waarom weet ik niet maar deze held uit mijn jeugd zou een korte toespraak in de Eerste Kamer houden. Ik moest – in mijn rol als Kamervoorzitter – hem welkom heten. Daar zag ik wel een beetje tegen op, want het moest in het Engels en dat houdt bij mij niet echt over. Ach, had ik hem nu maar aangekondigd met zo’n typische Britain’s Got Talent zin als: ‘the floor is yours’, maar ik moest zo nodig zeggen dat de Nederlandse regering zeer verheugd was dat hij zijn kostbare tijd aan ons ter beschikking stelde. En had ik nu maar deze zin door een professional laten vertalen, maar ik dacht dat ik dit wel zelf kon.

Nadat ik mijn welkomstwoord had uitgesproken, ontstond er wat geroezemoes in de zaal. “Je hebt zojuist gezegd dat je blij bent dat hij ter beschikking wordt gesteld van de regering, of te wel dat hij TBS krijgt” fluisterde de griffier in mijn oor. Ik kreeg een rood hoofd, maar Paul McCartney trok zich niks van mijn woorden aan. Hij zei dat hij blij was in Holland te zijn, dat hij van iedereen in Europa hield en dat hij tegen de Brexit was. Daarna begon hij een paar Beatles liedjes te zingen. Iedereen in de zaal, zowel de regeringspartijen als de oppositie zong mee, behalve het ene Kamerlid van de regeringspartij die de hele tijd al protesteerde. Die zat strak voor zich uit te kijken.

Toen het optreden voorbij was ging de vergadering weer verder. Ik vond het leiden van de vergadering maar niks en was blij dat het om twaalf uur was afgelopen. Ik ging lunchen met de griffier en liep daarna naar buiten. Het was lekker weer en ik ging op een bankje bij de Hofvijver zitten. Daar zat ik om twee uur nog, toen opeens mijn mobieltje ging. Het was de griffier. Waar ik bleef? De vergadering ging verder. Iedereen zat op mij te wachten. “Oh”, zei ik verbaasd. “Ik wist niet dat de vergadering ’s middags verder zou gaan” “Had ik dan niet in de agenda gekeken?” vroeg de griffier. “Die heb ik niet gehad” stamelde ik en haastte me naar de vergaderzaal.

Maar voordat ik daar aan kwam, werd ik gelukkig wakker. Ik bleek alles gedroomd te hebben. Dat was een opluchting.

Enfin, en nu dus de vraag, waarom droom ik nou zo iets? Paul McCartney kan ik nog verklaren. Een paar dagen geleden zagen Marianne en ik op YouTube het mooie filmpje waarin Paul McCartney samen met James Corden door de straten van het Liverpool uit zijn jeugd reed, terwijl hij tussen de gesprekken door samen met James Corden allerlei Beatles-liedjes zong.

000000000 1e paulAls je op de afbeelding klikt, dan kom je bij het filmpje op YouTube.

Maar voor de rest, geen idee waarom ik dat allemaal droomde. Wat ik wel weet, is dat in het geval u een goede dagvoorzitter voor een bijeenkomst zoekt, dat u dan beslist niet mij moet inhuren.

 

De kapper (2)

Begin jaren vijftig woonden mijn ouders in Beilen in Drenthe. Ik was nog niet geboren, dus daar heb ik weinig herinnering aan. Wel ken ik het verhaal dat mijn vader mij een keer vertelde over de dorpskapper van Beilen. Deze had de neiging niet alleen de haren maar ook de oren van je hoofd te kletsen.

Tijdens een van de knipbeurten vertelde hij mijn vader een verhaal over een echtpaar. Hij was de kostwinnaar van het gezin, zij deed het huishouden. De man des huizes wou graag dat zijn vrouw een huishoudboekje bij hield, zodat hij kon zien waaraan het geld werd uitgegeven. Van haar hoefde dat niet zo, maar toch deed zij dat vol plichtbesef en zeer nauwgezet.

000000000 huisvrouw1

Huisvrouw begin jaren vijftig aan het werk; foto Willem van de Poll; Anefo; Nationaal Archief.

Elke maand klopten de uitgaven tot op de cent nauwkeurig met het budget. Ze bleek over een goed hart te beschikken, want ze gaf regelmatig geld aan mensen die het wat slechter hadden dan haar. Maar ook dit hield ze nauwkeurig bij. Dan stond er in het overzicht een post als ‘Aan arme man gegeven: vijftig cent’.

De echtgenoot was dan ook zeer tevreden over de wijze waarop zijn vrouw de administratie bijhield. Totdat hij op een dag een keer las: ”Van arme man gekregen: twee gulden”. Toen pas ging er een lichtje bij hem branden. Zijn vrouw bleek elke keer de post ‘Aan arme man gegeven’ als sluitpost te gebruiken om het overzicht kloppend te krijgen.

Nu had het blad Panorama begin jaren vijftig een lezers-schrijfwedstrijd. Je mocht verhalen uit het dagelijks leven in sturen en als de Panorama jouw verhaal plaatste, dan kreeg je daar tien gulden voor. Mijn vader vond het verhaal over het echtpaar leuk, paste het iets aan en stuurde het op naar de Panorama. Hij won. Panorama plaatste het verhaal en mijn vader kreeg er tien gulden voor.

De volgende keer dat mijn vader bij de kapper kwam, sprak deze hem direct aan. Hij had het verhaal in de Panorama gelezen. “Dat verhaal heb ik jou verteld. Dat heb je van mij.” sprak hij. “Klopt” zei mijn vader. “Maar dan heb ik recht op het geld.” zei de kapper. “Nou”, antwoordde mijn vader, “Ik ben wel degene die het iets aangepast heeft, het opgeschreven heeft en het opgestuurd heeft, maar ik vind wel dat je recht hebt op een bijdrage en daarom heb ik besloten het hele prijzenbedrag verspreid over het jaar bij jou uit te geven – knippen kostte in die tijd één of twee gulden. De kapper knikte tevreden en begon gelijk weer met het vertellen van een verhaal. “Misschien kan je dat ook opsturen” zei hij enthousiast.

Tot zover dit kappersverhaal. Ik was van plan om deze blogpost nu te sluiten, maar er is een onverwachte wending. Ik keek namelijk even op de site van Delpher.nl – daar kan je oude kranten en tijdschriften inzien – om te kijken of ik het verhaal ergens kon terug vinden en zowaar dat lukte. Maar tot mijn verrassing was het niet de Panorama, maar het Algemeen Handelsblad van 6 november 1952 waar ik verhaal aantrof en wel in de rubriek ‘En tenslotte …”

000000000 nrc

Uit het Algemeen Handelsblad d.d. 06-11-1952

Zie hier het hele verhaal zoals dat in de krant stond:

Onlangs vertelden wij van de primitieve boekhouding in een winkeltje-van-alles, waar Rijksaccountants kwamen controleren en een post „D.M.J.W. — ƒ15.—” vonden. Deze konden zij niet verklaren en de oude vrouw die het zaakje dreef bekende eindelijk bijna in tranen dat D.M.J.W. Dat Mag Joost Weten betekende. Dit vertellinkje heeft de pen losgemaakt van een lezer, die uit het huishoudboekje van zijn echtgenote klapt, overigens nadat hij zich van het copyright heeft verzekerd.

„Mijn vrouw”, schrijft hij, „is een model-huisvrouw. Niet alleen wat de practische, maar ook wat de theoretische gang van zaken betreft. Haar budget klopt bijvoorbeeld altijd. Weliswaar is alles altijd op aan het eind van de maand, maar zij heeft dan ook iedere cent verantwoord. Dat doet zij in zo’n ouderwets schriftje, klein formaat, met een harde zwarte kaft en gelinieerd papier. Alle postjes netjes onder elkaar. Ik heb wel eens geprobeerd, in haar eigen belang, haar de beginselen van eenvoudig boekhouden bij te brengen, maar die nam zij niet van mij aan. „Niet nodig”, zei zij „ik schrijf links: 1 pond zout, en rechts: ƒ 0.14 — dan tel ik alle bedragen op en het is in orde.”

„Laatst heb ik eens in dat boekje gebladerd. Ik heb ontdekt dat mijn vrouw behalve lieftallig ook liefdadig is, want bijna Iedere dag vond ik een post: Aan arme man gegeven — en dan een bedrag, waarvoor de arme man zijn gezin een dag zou kunnen voeden. Die post was tussen twee lijntjes in gekrabbeld en ik begon half en half te vermoeden dat mijn lieve echtgenote aan het eind van de maand een aardig sommetje niet thuis had kunnen brengen … Maar goed, dank zij deze frequente arme mannen was haar balans in evenwicht.

Ook in de volgende maand traden voortdurend arme mannen op. Ze begonnen mij een beetje de keel uit te hangen, want per slot van rekening verdien ik het brood voor mijn gezin. Maar ik ben een liberaal man en erken het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw, die ten minste even hard werkt als ik. Aan het eind van haar gecijfer was ik trouwens weer helemaal vertederd. Want het rekenkundig talent van mijn echtgenote bleek niet groot genoeg te zijn om haar tekort gelijkmatig over de arme mannen te verdelen. Zij had de lieden blijkbaar wat te veel toegedacht.
Want ten slotte had zij van haar optelling weer afgetrokken: „Van arme man gekregen — ƒ 5.—“

Eh, wat is hier aan de hand? Dit is overduidelijk het zelfde verhaal waarvan mijn vader vertelde dat hij het bij de kapper had gehoord, het enigszins had aangepast en het naar de Panorama had opgestuurd. Hoe zit dat nu? Hoe komt dit in het Algemeen Handelsblad terecht? Heeft iemand anders het verhaal geschreven en heeft mijn vader het zich in de loop van de tijd al of niet opzettelijk toegeëigend?

Kortom, ik ben in verwarring. Jammer dat er in het Algemeen Handelsblad niet de naam van de lezer bij staat, die het verhaal opstuurde. Was het mijn vader of was het  iemand anders?

Als ik het verhaal lees, dan heb ik echter het vermoeden dat mijn vader de lezer is die het heeft opgestuurd. Allereerst was het Algemeen Handelsblad de krant die mijn ouders lazen. Ook de datum – 6 november 1952 – klopt. Dat is in de tijd dat mijn ouders in Beilen woonden, de tijd dat mijn vader volgens eigen zeggen het verhaal van de kapper had gehoord. Dan is er het boekhoudkundig aspect. Het verhaal is zo te lezen duidelijk geschreven door iemand die verstand van boekhouden heeft. Mijn vader was in die tijd leraar Handelswetenschappen en Boekhouden.

Er is ook een ding dat niet klopt. Het verhaal wordt verteld vanuit de positie van de echtgenoot. Mijn vader had het echter van horen zeggen, het was geen eigen verhaal. Maar mijn vader zei dat hij het enigszins had aangepast om het mooier te maken en een verhaal geschreven vanuit de ik-persoon is natuurlijk een veel leuker verhaal.

Maar veruit de belangrijkste reden dat ik denk dat mijn vader de lezer is die het verhaal naar het Algemeen Handelsblad heeft opgestuurd, is de stijl van schrijven. Dat is precies de stijl van schrijven die ik van hem ken uit verhalen voor clubbladen van voetbalclubs en voor plaatselijk krantjes. (Tussen haakjes, als u zich afvraagt, van wie ik al die ongein heb, van mijn vader dus.)

Maar goed – het blijft een gok – als mijn vader de lezer is die het heeft opgestuurd naar het Algemeen Handelsblad, hoe zit het dan met het verhaal van mijn vader dat hij het naar de Panorama heeft gestuurd, er een tientje mee won en dat de kapper er vervolgens een deel van wou hebben? Klopt dat dan wel? Ik weet het uiteraard niet zeker, maar het zou kunnen dat  ook het kappersverhaal toch waar is.

De reden dat ik dit denk, is namelijk dat er een beetje vreemde zin in het inleidende verhaal in het Algemeen Handelsblad staat. “[…] Dit vertellinkje heeft de pen losgemaakt van een lezer, die uit het huishoudboekje van zijn echtgenote klapt, overigens nadat hij zich van het copyright heeft verzekerd.” Waarom zou een lezer dat laatste doen? Tenzij hij van plan was om het ook ergens anders heen te sturen (of al had gedaan) zoals voor de Panorama-wedstrijd.

Maar goed, hoe het nu daadwerkelijk zit en wie wat heeft geschreven, weet ik dus niet. Mijn ouders leven beide al lang niet meer en aan hen kan ik het dus niet vragen. Maar iemand kan je dertig jaar later dus nog steeds verrassen.

De kapper

Vandaag wil ik het hebben over de kapper. De kapper? Jazeker, over de kapper. Mijn oudste herinnering aan een kapper is de vogeltjeskapper uit mijn jeugd in Apeldoorn. Hij was de buurtkapper waar ik heen ging toen ik nog op de lagere school zat. De vogeltjeskapper werd zo genoemd, omdat hij een kooi met vogeltjes in zijn zaak had staan. Hij had beter de bloempotkapper genoemd kunnen worden, want dat was ongeveer het enige model dat hij kon knippen.

In het begin vergezelde mijn moeder mij nog, later niet meer. De allereerste keer dat ik van mijn moeder helemaal alleen naar de kapper mocht, vroeg de vogeltjeskapper hoe het geknipt moest worden. “Er hoeft niet al te veel af” zei ik. “Dat is vreemd” zei de kapper, “Toen je moeder straks belde, zei ze heel wat anders.”

In het begin van mijn middelbare schooltijd ging ik in Diepenveen naar de plaatselijke dorpskapper. De kapper had een leestafel. Daarop lagen allerlei tijdschriften uit een leesportefeuille waar de kapper een abonnement op had. In die leesmap zat ook ‘De Lach’, een blad waarin behalve verhalen en moppen ook ondeugende foto’s van deels ontklede dames stonden. Veel meer dan een blote borst zag je niet, maar voor een jongetje van een jaar of twaalf, dertien was dat natuurlijk reuze spannend.

de lach

De Lach van september 1967. Miss Scheveningen ‘67 zal nu ongeveer zeventig jaar oud zijn vermoed ik.

Het was niet de bedoeling dat jongens van mijn leeftijd ‘De Lach’ lazen. De kunst was daarom om tegelijkertijd de Panorama en De Lach van de leestafel te pakken en dan deze laatste vlug in de Panorama te stoppen. Vervolgens deed je dan net alsof je de Panorama las, maar bladerde je ondertussen in De Lach. Je moest er wel zorgen dat je niet door de kapper werd betrapt – ik had altijd het idee dat hij via de spiegel mij in de gaten zat te houden – want anders kreeg je een snauw en dreigde hij het tegen je vader te zeggen. Als het wel was gelukt, dan ging je later uitgebreid met je vriendjes bespreken wat je gezien had.

Tijdens mijn studententijd had ik redelijk lang haar. Net zoals nu zei ik toen altijd tegen de kapper: “Tot aan de rand van mijn oren”. Alleen bedoel ik er nu mee dat de oren helemaal vrij mogen blijven en toen dat de oren helemaal bedekt moesten blijven.

000000000 kapper

Ik in mijn studententijd. Links ben ik zo te zien net naar de kapper geweest; rechts was het tijd om naar de kapper te gaan..

 Ik had overigens geen voorkeur voor een bepaalde kapper. Dit in tegenstelling tot een jongen op onze studentenflat. Die was helemaal hotel de botel van een bepaalde kapster. Op een dag had hij al zijn moed verzameld en toen ze vroeg hoe hij het geknipt wilde hebben, zei hij: “Knip het maar zodanig dat je met me uit wilt.” Ze keek hem aan en zei toen: “Ik hou van kale mannen.” Dat werd dus helemaal niks.

Onlangs was ik weer bij de kapper. Nadat ik uitgelegd had hoe ik het wilde hebben, vroeg de kapster: “Hoe moet ik knippen?” Enigszins verbaasd antwoordde ik “Ik had gehoopt dat je dat al wist.” Maar ze bedoelde er mee of ze het haar achter met een schaar of met een tondeuse moest doen. Dat zijn altijd vragen waar ik nooit een antwoord op weet. Ik zei dat ze maar moest doen wat het beste resultaat gaf. Ze gebruikte zowel een schaar als een tondeuse. Toen ze het resultaat in een spiegel liet zien, zag ik dat er op mijn achterhoofd steeds minder te knippen valt. Ik word oud.

Hero van Alexandrië

Ik heb weer eens een portret geschreven van iemand uit de serie ‘vijftig mensen achter de computer’. Het is pas het vijftiende portret uit de serie. Het schiet niet erg op. Deze keer gaat het over Hero van Alexandrië. Deze wiskundige en technicus leefde in de eerste eeuw na Christus. Hij is niet zo bekend, maar wist u dat hij met dit grappige apparaatje er bijna voor had gezorgd dat de industriële revolutie zestien eeuwen eerder was begonnen.

7 Hero stoommachine. 2

Het verhaal over hem begint als volgt:

Hero van Alexandrië, eerste eeuw na Christus; wiskundige en technicus

Had Hero van Alexandrië – hij wordt ook vaak Heron of soms Heroon genoemd – vandaag de dag geleefd, dan zou hij waarschijnlijk als illusionist de mensen vermaken en verbazen met trucs, waarbij hij dankbaar gebruik zou maken van zijn wetenschappelijke kennis. Eigenlijk deed deze wiskundige en technicus dit 2000 jaar geleden namelijk ook al.

Zo was hij degene die er voor zorgde dat niet priesters maar de goden zelf de deuren van een tempel openden (mits de goden uiteraard tevreden waren over de offers), kon hij water in wijn laten veranderen – waar hebben we dat eerder gelezen – en liet hij een fontein “eeuwig” stromen.

Hij was ook wetenschapper. Zo bedacht hij een wiskundige formule om de oppervlakte van een driehoek te berekenen zonder gebruik te maken van een loodlijn (de hoogte van de driehoek). Zijn methode maakte alleen gebruik van de lengtes van de drie zijdes, een methode die door landmeters vandaag de dag nog steeds vaak wordt gebruikt. Ook construeerde hij een hodometer, een apparaat waarmee men de afgelegde afstand van een voertuig kan berekenen, een soort voorloper van de kilometerteller van auto’s. En alsof dat nog niet genoeg was, had hij met één van zijn uitvindingen er ook nog bijna voor gezorgd dat de industriële revolutie niet in de zeventiende eeuw maar al in de eerste eeuw na Christus was begonnen. Ook bedacht hij een frisdrankenautomaat avant la lettre.

Wie het hele verhaal wil lezen met daarin meer over het apparaatje kan hier terecht.

Ed Sheeran in Ghana

De jongste dochter liet ons gisteren een videoclip van de Engelse zanger Ed Sheeran zien. Hij was opgenomen in Ghana en je zag allerlei zaken uit het dagelijkse leven aldaar voorbij komen. Onder andere dit beeld.

000000000 ghana

De man en vrouw zijn hier bezig met het maken van fufu. Hoe ik dat weet? Door een blog dat onze oudste dochter heeft geschreven over het leven van één van de locale medewerkers van de GHEI, de organisatie waarvoor ze werkt. Ze heeft die blogpost geïllustreerd met enkele foto’s waaronder deze foto’s.

000000000 ghana 2

Wie haar hele blogpost wil lezen  – doen! –  vindt hier de link.  Voor wie de hele Ghanese clip van Ed Sheeran wil zien –  met meer dan 50 miljoen views wat meer bekeken dan mijn blog, – kan hier terecht.

Dorpspolitiek

In ons plaatselijk krantje, met de toepasselijke naam ‘Het Krantje’, staat elke week een pagina getiteld ‘Raadsflits Gemeenteraad’. Daarin staan de standpunten vermeld van alle partijen die in onze gemeenteraad zitten over de zaken die in de meest recente raadsvergadering zijn besproken. De stukjes worden aangeleverd door de partijen zelf, dus ze zijn meestal behoorlijk gekleurd. Zo zijn de successen vaak vooral te danken aan de eigen partij.

000000000 raad

Neem bijvoorbeeld het onderwerp luchtkwaliteit. Groen Links begint zijn stukje trots met: ”De motie van GroenLinks over de luchtkwaliteit is door alle fracties ondertekend.” Het CDA claimt het succes van de unanieme motie echter ook. Zij beginnen hun stukje met: “In de vorige raadsperiode heeft de gemeenteraad, op initiatief van toenmalige CDA-raadslid Jaap Geluk, luchtkwaliteit hoger op de agenda gezet in onze gemeente.” De PvdA vermeld geen partijnaam maar houdt het bescheiden op: “In een raadsbreed ingediende motie werkten coalitie en oppositie samen om de luchtkwaliteit in onze gemeente te verbeteren.”

De vrouw die het stukje van de combi ChristenUnie en SGP deze week heeft geschreven – er staat nooit bij wie namens de partijen de stukjes schrijft maar ik vermoed dat dit stukje geschreven is door een vrouw; daar kom ik straks op terug – is het eerlijkst. Zij schrijft gewoon: “Op initiatief van het GroenLinks is bijvoorbeeld het belang van de luchtkwaliteit onderstreept.”

Soms hebben de stukjes onbedoeld een komische noot. Zo schrijft de VVD over geluidshinder van de A4: “De VVD wil zo snel mogelijk antwoord van de provincie waarom de beloofde geluidsschermen langs de A4 bij Vlietland er nog steeds niet staan. De VVD pleit al jaren voor deze geluidsschermen en ze zijn ook door de provincie toegezegd, maar sindsdien is het muisstil.”

Moet je vooral gaan zeggen dat het muisstil is, dan komen die geluidsschermen er nooit. Overigens huilt de VVD hier wel een beetje krokodillentranen want de partij zit zowel in de regering als met twee leden in het dagelijks bestuur van de provinciale staten van Zuid Holland, als in het college van B&W van onze gemeente. Als er nou één partij is die de geluidsschermen kan regelen, dan zijn zij dat toch, zou je zeggen.

Tot slot, nog even terug komen op de vraag waarom ik denk dat degene die deze week het stukje van de combi ChristenUnie – SGP schreef een vrouw is. Zij begint haar stukje namelijk als volgt: “De gemeenteraad, met nieuwe leden, en het nieuwe college zijn uit de startblokken. Het nieuwe college heeft een mooie man-vrouw verhouding. Daar kan onze fractie, van de combi ChristenUnie – SGP, nog een voorbeeld aan nemen.

Kijk dat is nog eens een verrassend geluid. Nu bestaat de fractie van de combi ChristenUnie – SGP uit slechts één persoon (een man) wat het wel lastig maakt om een goede man-vrouw verhouding in de fractie te krijgen, maar misschien bedoelt ze de kieslijst bij de gemeenteraadsverkiezingen van de combi ChristenUnie – SGP. Hierop stonden tien mannen en twee vrouwen .

Ik vermoed overigens  dat volgende week het stukje van de combi ChristenUnie- SGP door iemand anders wordt aangeleverd.

De vraag stellen

Kent u de uitdrukking ‘De vraag stellen is hem beantwoorden’? Ik neem aan van wel. Bij KPN had ik vroeger wel eens te maken met een variant daarop: de vraag stellen is hem zelf beantwoorden. Zo was ik in de tijd dat ik bij de algemene Control-afdeling van de business unit Vaste Verbindingen van KPN  werkte ook de controller van de kleine IT-afdeling van de business unit. Het was een kleine nevenfunctie die niet veel tijd kostte.

Nu was het zo dat elke maand alle afdelingen van de business unit zich moesten verantwoorden in een review. Zo ook de afdeling IT. Nu had mijn manager bij Control weinig zicht op de afdeling IT en om in de review de juiste vragen te kunnen stellen vroeg zij daarom altijd aan mij welke vragen zij het beste aan de manager IT kon stellen. Ik gaf haar dan wat suggesties. Even later had ik met mijn andere petje op ter voorbereiding op de review meestal ook een overleg met de manager IT. Deze vroeg dan op zijn beurt of ik wist wat voor een soort vragen hij die maand kon verwachten en wat hij daar dan het best op kon antwoorden. Ik had meestal wel een idee en ik moet zeggen dat de reviews altijd prima verliepen.

00000000 mies26 november 1962; Mies Bouwman met twee telefoons; Foto Joop van Bilsen; Anefo; Nationaal Archief

Een ander voorbeeld van het beantwoorden van mijn eigen vraag betrof die keer dat ik als business analist van de afdeling Marketing & Sales van de Zakelijk Markt van KPN bepaalde informatie nodig had over verkochte aantallen van een bepaald product. Ik stuurde daarvoor een mailtje naar de manager van de betreffende afdeling en vroeg of hij mij deze aantallen kon doen toekomen. Ik kreeg een mailtje terug dat hij de cijfers niet voorhanden had, maar dat hij de vraag binnen zijn organisatie had uitgezet.

Drie weken later kreeg ik een mailtje van iemand met de vraag of ik hem soms kon helpen aan bepaalde gegevens. Ik keek naar het mailtje. Er hing een lange lijst van telkens doorgestuurde mailtjes onder. Het alleronderste mailtje was mijn oorspronkelijke vraag. Ik antwoordde dat ik de gegevens niet had maar dat ik ook wel geïnteresseerd was in het antwoord.

Wat denkt u, zal het nog steeds zo gaan bij KPN?

Trump en voetbal

Het WK voetbal in Rusland is nu een kleine week bezig. Breaking news: Nederland ontbreekt. Net zoals bijvoorbeeld Italië en Amerika. Dat Amerika ontbreekt is ongetwijfeld de schuld van Crooked Hillary en de Democraten – zou Trump zeggen.

Maar eerlijk is eerlijk – geen fake news hier – Trump heeft zich tot nu toe niet over het WK voetbal uitgelaten. Dat is niet zo verrassend. Hij staat namelijk niet echt bekend als een voetballiefhebber; wel speelt hij fanatiek golf. Voordat hij president van Amerika werd, bekritiseerde hij regelmatig president Obama over diens vele golfen: “Hij is meer op de golfbaan te vinden dan Tiger Woods”, aldus Trump. Sinds hij echter zelf president is, heeft Trump twee keer zo vaak golf gespeeld als Obama in zijn eerste jaar. Ook heeft Trump belangstelling voor American football. Begin jaren tachtig was hij zelfs gedurende korte tijd de eigenaar van een American football-team: de New Jersey Generals.

Dus Trump is geen voetbalman? Nee, dat kunnen we niet stellen. Trump heeft wel iets met voetbal. Af en toe zie je namelijk zijn naam  opduiken in de voetbalwereld en tijdens zijn tijd op de ‘New York Military Academy’, ruim vijftig jaar geleden, maakte hij zelfs deel uit van het voetbalteam van de Academy. Zie hem hier, zeventien jaar oud, zitten op de onderste rij, vierde van links.

0000000 trump

Tijdens een interview met het Engelse ITV sport in 1991 vertelde hij over deze tijd: ”I played it. I like soccer. I love it, it’s a great game.” Ook verrichtte hij tijdens dat interview in New York de loting voor de kwartfinales van de Engelse League Cup.

De laatste keer dat Donald Trump in verband werd gebracht met de voetbalwereld was in 2015. Er deden toen geruchten de ronde dat Trump zowel het Schotse Glasgow Rangers als de Argentijnse voetbalclub Atletico San Lorenzo, de favoriete club van paus Franciscus, wilde over nemen. Het Argentijnse gerucht was zelfs zo hardnekkig dat Trump – hij twitterde toen ook al fanatiek – dit in een tweet ontkende.

0000000 trump2

De Verenigde Staten heeft samen met Canada en Mexico (muurtjesvoetbal?) het WK van 2026 binnen gehaald. Trumps jongste zoon Barron is inmiddels al voetballend in een Arsenal-shirt op het gras van het Witte Huis gesignaleerd. (Ook Osama Bin Laden en Fidel Castro waren naar verluidt fan van Arsenal maar dit geheel terzijde.) Dus wie weet, misschien twittert Trump binnenkort wel fanatiek over voetbal. “Go Ahead Eagles Great Team! Best Team Ever!!!”

Tot zover Trump en het voetballen. Dit was Martin van Neck voor MartinvanNeck.nl

Dubbelgangers

Het schijnt dat iedereen op aarde wel ergens een dubbelganger heeft rondlopen. Nu telt de wereldbevolking zo’n 7,5 miljard mensen, dus dat daar iemand tussen loopt die heel veel op je lijkt is niet zo verwonderlijk. De kans dat je hem bij toeval tegenkomt is echter niet zo groot. Volgens hoogleraar Kansberekening Remco van der Hofstad duurt het volgens dit artikel op de site van de NOS gemiddeld genomen zo’n dertig jaar voordat je hem tegenkomt

0000000 dubbel1

Voor het geval je wilt weten hoe jouw dubbelganger er uit ziet, zijn er enkele mogelijkheden die je hierbij kunnen helpen. De makkelijkste vind je thuis in de badkamer. Kijk in de spiegel en je ziet hoe je dubbelganger er uit ziet. Een andere mogelijkheid is te zoeken met behulp van de functie ‘Zoeken op Afbeelding’ in Google. Daarbij kun je jouw eigen foto uploaden en zoeken naar een gelijksoortige foto. Als je geluk hebt, dan komt Google met een foto van iemand die heel veel op je lijkt.

Ik heb dat even uitgeprobeerd met een foto van mijzelf. Nu zeggen sommige mensen dat Ivo Niehe op mij lijkt, maar Google kwam niet met de suggestie Ivo Niehe aan. Sterker nog, onder het kopje ‘Visueel vergelijkbare afbeeldingen’ was zelfs niemand te zien die ook maar enigszins op mij leek. Wel kwam Google met een suggestie. ‘Beste gok voor deze afbeelding: man’. Ok, niet echt breaking news.

0000000 gentleman 1Enfin, nog maar een keertje geprobeerd, wederom niks, maar nu kwam Google met een andere suggestie. “‘Beste gok voor deze afbeelding:  elderly man” Wat?  Elderly man? Zijn ze nou helemaal gek geworden. Snel nog een keertje proberen. En ook al kon Google opnieuw geen gelijksoortige foto vinden, de suggestie waarmee ze nu kwamen, beviel me een stuk beter.

0000000 gentleman 2

Ik lijk volgens Google het meest op een gentleman! Maar goed, Google kan dus geen dubbelganger van me vinden. Maar hij bestaat wel, want kijk eens naar deze foto die Marianne afgelopen vrijdag van mij heeft genomen in de tuin van het paleis Het Loo in Apeldoorn.

0000000 tweelingen

(Klik op de foto voor een grotere afbeelding)

Ik sta links, maar die man daar rechts op de foto, zeg eens eerlijk, die lijkt toch sprekend op mij?  Sterker nog, we lijken wel een eeneiige tweeling. Mijn dubbelganger bestaat echt! Hij loopt in Apeldoorn rond. Het duurde 62 jaar voordat ik hem tegen kwam.

Trump en Einstein

Trump en ik hebben iets gemeenschappelijks. We mogen beide graag Albert Einstein citeren.

000000 einstein tweet 2

000000 einstein tweet 3

000000 einstein

Genius en Stupidity?

De allereerste keer dat Trump Albert Einstein citeerde was in een tweet die hij op 9 mei 2012 plaatste.

000000 einstein tweet 1

Blijkbaar vond Trump het een inspirerende uitspraak, want tussen mei 2012 en februari 2015 heeft hij dit citaat nog zes keer getwitterd. Voor het laatst op 5 februari 2015.

000000 einstein tweet 11

Let even op het aantal mensen dat de tweet leuk vind: 295 stuks. In februari 2015 was Trump nog geen presidentskandidaat. Tegenwoordig krijgt elke tweet van Trump minimaal 50.000 tot 200.000 ‘vind-ik-leuks’.

In totaal heeft Trump liefst dertig keer een citaat van Albert Einstein getwitterd. De laatste keer was 3 augustus 2015. Als president heeft Trump tot nu toe Einstein nog niet geciteerd. (Op deze site staan alle tweets van Trump. Als je als zoekterm “Albert Einstein” in vult, dan zie je alle tweets van Trump waarin hij Albert Einstein vermeldt.)

Overigens heeft ook zijn dochter Ivanka Trump een keer een citaat van Einstein getwitterd. Dat was in juni 2013.

000000 einstein tweet

Dat dit een uitspraak is waarin de Trumps zich kunnen vinden moge duidelijk zijn. Dat Einstein dit nooit gezegd heeft ook.

 

 

 

Antartica smelt

Een gecombineerd onderzoek van de NASA en de ESA (European Space Agency) leert dat het ijs op Antartica de laatste tien jaar drie keer zo snel is gesmolten als voorheen. Elke seconde smelt er een hoeveelheid ijs waarvan het water drie 50-meter zwembaden kan vullen.

In totaal is het smeltende ijswater van Antartica er verantwoordelijk voor dat over de laatste 25 jaar bekeken de zeespiegel met 8 millimeter is gestegen. Dat lijkt niet zoveel maar als je weet dat a) de laatste vijf jaar goed is voor 3 van die acht mm stijging en b) dat Antartica genoeg ijs bevat om de zeespiegel 58 meter te laten stijgen, dan is dit smelten een zorgelijk gebeuren.

Op de site van de NOS staat een achtergrondartikel hierover. In het artikel komt professor Michiel van den Broeke van de Universiteit Utrecht aan het woord. Over het smelten van het ijs op Antartica zegt hij onder andere:

Voor de Nederlandse kust is de stijging van 8 millimeter tot nu toe geen groot probleem. Het is wel van belang om te weten hoeveel zeespiegelstijging Nederland aankan en hoe snel we ons kunnen aanpassen,” zegt Van den Broeke. Het smeltende ijs van Groenland was tot nu toe de belangrijkste factor bij de zeespiegelstijging, maar daar komt nu verandering in. “Het nieuwe onderzoek laat zien dat Antarctica Groenland aan het inhalen is,” zegt Van den Broeke. Het grootste ijsverlies komt van de immense Pine Island-gletsjer en de nabijgelegen Thwaites-gletsjer op West-Antarctica. Oost-Antarctica vertoont nog geen ijsverlies.”

Wie wil weten wat voor het gevolgen het smelten van het ijs voor de wereld kan hebben, kan ook in de paleistuin van Het Loo in Apeldoorn terecht. Daar staat deze wereldbol.

000000 apeldoorn

Van bovenaf is de bol en het effect van het smeltende water nog niet goed te zien. Maar van dichtbij kan je het effect veel beter zien.

000000 apeldoorn 2

Het is een zorgelijke situatie.

Onze man op Mars

Dat Trump wel eens een tweetje de wereld in stuurt, weten we.  Maar wist u dat er op Mars ook een twitteraar zit? Ja zeker, het is de Curiosity Rover, het karretje dat al drie jaar op Mars rond rijdt. Hij heeft een eigen twitter-account en stuurt regelmatig tweets de wereld in.

000000 marsDe weersverwachting op Mars is slecht. Het stormt er nu.

Je kan hem hier volgen. Hij stuurt ook wel eens selfies.

000000 mars 2

Als je naar het ‘glazen patrijspoortje’ bovenin kijkt, dan lijkt het net of er een Marsmannetje in zit. Het zal toch niet?

 

 

Vanuit ons perspectief

Afgelopen weekend was er in Canada een top van de G7. Het was niet zo’n groot succes. Trump sprak dan ook niet over een ‘Great Meeting!’ Na afloop begonnen Trump en zijn adviseurs zelfs met modder te gooien, vooral richting Justin Trudeau, de Canadese premier. Trump noemde hem in een tweet  een “very dishonest & weak” persoon en een economische adviseur van Trump zei zelfs dat er in de hel een speciaal plekje was voor Trudeau.  Van je vrienden moet je het maar hebben.

Het beste werd de sfeer van de bijeenkomst weergegeven door een foto die door het AD werd beschreven als “de foto die alles zegt“. Zie dit artikel op de site van het AD waar de foto staat. (Vanwege mogelijke copyrights plaats ik de foto niet hier. Hij staat prominent in het artikel.) De foto is in opdracht van de Duitse regering gemaakt door een Duitse fotograaf die met Merkel mee reisde.

Het grappige is dat andere regeringsleider ook beelden vrij gaven  van die bijeenkomst, maar dan net telkens een beetje anders. In die foto’s staan hun leiders in het middelpunt.  Fabian Reinhold, de Amerikaanse correspondent van T-Online verzamelde die foto’s in twee tweets.

000000 g7

000000 g7 -2

Elk publiciteitsteam probeerde hun leider van zijn/haar beste kant te laten zien. Gelukkig zijn er ook nog objectieve verslaggevers, zoals ondergetekende, die politieke gebeurtenissen gewoon eerlijk en objectief verslaan.

Dit is bijvoorbeeld het naambordje op de deur van de kamer van Dr. Angela Merkel.  De  foto is ruim twee jaar geleden gemaakt tijdens een rondleiding in de Bondsdag in Berlijn. Ik heb niet geprobeerd om het naambordje op zijn voordeligst weer te geven, maar het gewoon te laten zien zoals het er hangt.

000000 merkel

Tot zover het wereldnieuws. Ik ben Martin van Neck voor MartinvanNeck.nl.

 

Van Gogh & Japan

Vandaag zijn Marianne en ik naar Amsterdam geweest voor de tentoonstelling “Van Gogh & Japan’ in het Van Gogh Museum.

000000 van gogh 3Brug in de regen (naar Hiroshige); Vincent van Gogh; Parijs, oktober-november 1887; olieverf op doek, 73.3 cm x 53.8 cm ; Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Stichting)

Kaartjes voor het Van Gogh Museum kan je tegenwoordig alleen maar online bestellen. We kregen een video thuis gestuurd waarin we alvast welkom werden geheten.

000000 van goghDat ze voor elke bezoeker een werkstudent de straat op sturen met een bord met zijn naam er op. Dat kost wat!

Ik moet zeggen dat het een erg mooie tentoonstelling was. Niet alleen de schilderijen van Van Gogh konden mij bekoren, maar ook de Japanse printen die er hingen, vooral die van Hiroshige.

000000 van 4 000000 van 5

Twee voorbeelden van het werk van Utagawa Hiroshige. Beide uit de collectie van het Van Gogh Museum.

Links: ‘Vissershutten langs de kust, nr. 10 uit de prentenserie Verzameling afbeeldingen van beroemde plaatsen bij de drieënvijftig stations [langs de Tōkaidō] ; Rechts: ‘De overblijfselen van de irissen bij het dorp Yatsuhashi, nr. 40 uit de prentenserie Verzameling afbeeldingen van beroemde plaatsen bij de drieënvijftig stations [langs de Tōkaidō];  Utagawa Hiroshige, zevende maand 1855: 

Na de tentoonstelling hebben we nog heel even door de rest van het museum gelopen. Het was daar heel erg druk, veel drukker dan in het gebouw van de tijdelijke tentoonstelling – nog te zien tot 24 juni.  Op een informatiepaneel kon ik nog net zien dat het Van Gogh Museum dacht dat ik vroeger een persoonlijke vriend van Van Gogh ben geweest.

000000 van gogh 2

Dat moet een vergissing zijn. Toen ik geboren werd, was Van Gogh al 65 jaar dood.

My WordPress Blog