In de Volkskrant van vandaag staat een stukje over de eerste wereldbeker schaatsen van dit seizoen. Eerlijk gezegd volg ik het schaatsen niet meer zo. Veel te veel wedstrijden. Al is dat natuurlijk geen sterk argument, want ook bij het voetballen heb je behoorlijk wat wedstrijden en dat volg ik wel.
Enfin, ene Jordan Stolz – nog nooit van gehoord – had blijkbaar indruk gemaakt.
Tijdens de Olympische Spelen van dit jaar in Beijing was hij 14de op de 1.000 en 13de op de 500 meter geworden. Niet bepaald prestaties die er uit springen, maar nu had hij een aanmerkelijk vooruitgang geboekt. Hij won de 1000 meter met een voorsprong van een halve seconde op de nummer twee. Het opmerkelijke aan hem is zijn leeftijd. Hij is nog maar achttien jaar oud.
Hij heeft grote plannen dit seizoen. Tijdens het WK afstanden hoopt hij op alle afstanden mee te doen, wellicht met uitzondering van de tien kilometer. En tja, een jonge Amerikaan die op alle afstanden goed is, van de 500 meter tot aan de 10 km, dat doet natuurlijk direct denken aan Eric Heiden die als 21-jarige tijdens de Olympische Spelen van 1980 alle afstanden won.
24 februari 1977. Tijdens de training voor het WK Sprint in Alkmaar proberen Beth en Eric Heiden Friese doorlopers uit. De Nederlandse sprintploeg is in verwarring. Wat hebben de Amerikanen ontdekt wat zij niet weten?
Dat Eric Heiden zo goed zou worden, wist ik al zo’n vijf jaar eerder. Het zou halverwege de jaren zeventig geweest zijn dat ik op een zaterdagavond de stad in fietste . De stad in dit geval was Deventer. Ik kwam vanuit Diepenveen waar mijn ouders woonden. Ik fietste langs de Deventer schaatsbaan . Het begon te motregenen. Bij de ijsbaan brandde licht. De stadionverlichting was aan. Blijkbaar waren er trainingen of wedstrijden.
Opeens begon het heel hard te regenen. Het water viel met bakken uit de hemel. Ik besloot om even bij de ijsbaan te schuilen. Parkeerde mijn fiets en liep de overdekte tribunes van de ijsbaan op. Er waren een aantal landenploegen aan het trainen, waaronder de Amerikaanse schaatsploeg. Alle rijders waren ook de tribune op gevlucht om te schuilen voor de plensbui. Op eentje na. Een jonge Amerikaan bleef hardnekkig zijn trainingsschema afmaken en bleef in de stromende regen zijn rondjes rijden, luidkeels aangemoedigd door zijn landgenoten op de tribune. “Come on Eric, go for it! You can do it!” schreeuwden ze. Ze hadden de grootste pret.
Ik keek naar de eenzame doorzetter die stug vol bleef houden. Die komt er wel dacht ik. Het was een nog erg jonge Eric Heiden. Vijf jaar later zou hij vijf gouden Olympische medailles winnen.
p.s. Als u wilt weten hoe Jordan Stolz er uit ziet, hij is nog zo jong en nog zo relatief onbekend dat er op zijn Wikipedia-pagina – die heeft hij al wel – geen foto van hem staat. Daarom heb ik voor u even een printscreen van hem gemaakt tijdens een wedstrijd. Zie hier Jordan Stolz.
Dit gezicht vergeten we nooit meer. En als hij in 2026 vijf gouden medailles wint, weet dan dat ik al in 2022 over hem schreef.
,