Vorige week fietste ik via Den Haag naar Scheenbeen. Nou ja, ik was eigenlijk op weg naar Scheveningen, maar de automatische spellingscontroller van WhatsApp veranderde in een verslagje van mij in de familie WhatsApp-groep over mijn fietstocht het woordje Scheveningen in Scheenbeen en voordat ik dat door had, had ik al op verzenden gedrukt.

In Den Haag kwam ik langs het Lange Voorhout en zag daar een aantal grote zandsculpturen staan.

Het bleken beelden te zijn gemaakt in het kader van het ‘World Championship Sand Sculpting’ dat in het kader van ‘200 Jaar Badplaats Scheveningen’ dit jaar in Den Haag werd gehouden. Deze laatste zin laat gelijk het probleem zien wat ik met de locatie van de beelden heb. Den Haag versus Scheveningen. “Zandkastelen” horen op het strand te staan, niet midden in de stad. Ik kan me nog herinneren dat we eind jaren negentig met de kinderen over het strand bij Scheveningen liepen en daar toen allerlei zandkastelen zagen. De kinderen gingen gelijk ook enthousiast een zandkasteel maken.

Op de site van de NOS legt de organisator van de wedstrijd uit waarom de sculpturen midden in Den Haag staan en niet op het strand. “Zandkunstenaars  hebben juist een hekel aan het strand. Dat komt omdat strandzand voor ons waardeloos materiaal is. Wij gebruiken rivierzand, hoekig van structuur, in plaats van rond zoals op het strand. Dat zijn net knikkers die rollen van elkaar af.” Het zal wel, maar zonder strand zagen de beelden er nu meer uit als beeldhouwwerken van beton dan als zandkastelen.

Voor wie de beelden wil zien: ze blijven tot 19 augustus op het Lange Voorhout staan. Daarna wordt het zand afgevoerd en verder gebruikt in de bouw. De deelnemende landen zijn Japan, Singapore, Rusland, Mexico, Ierland, de Verenigde Staten, Groot Brittannië en Tsjechië. Duitsland, gespecialiseerd in grote kuilen, ontbreekt dit jaar. De Engelse inzending, een stoomwals, was uitgeroepen tot winnaar.

Er schijnt meer dan 40.000 kg zand in verwerkt te zijn. Ook Nederland had een beeld gemaakt. Deze stond een beetje apart van de rest en deed niet mee met de officiële wedstrijd. De Nederlandse inzending had 200 jaar Scheveningen als onderwerp. Aan het hoofd van het sculptuur stond het bekende Scheveningse vissersvrouwtje.

Zie hier het echte beeld van het vissersvrouwtje zoals het over de zee bij Scheenbeen uit kijkt:

En dit is wat het vissersvrouwtje ziet:

Erg druk was het niet op het strand. Verder op bij de Zuiderhaven was het wel druk. Daar lagen de boten die mee hadden gedaan aan de Volvo Ocean Race. Ik heb niet zo veel met die zeilrace om de wereld. Een zinloos duur gebeuren dat soms ook nog eens mensenlevens kost. Bovendien als kijksport is de race niet interessant om te volgen. Je moet het met berichten op internet doen: “Met een minimale voorsprong van amper 5 zeemijl zeilt schipper Bouwe Bekking met Team Brunel richting de finish. Het team van Dongfeng heeft voor een andere koers gekozen.” Dat soort berichten.

Het kijken naar het wereldkampioenschap puzzelen lijkt mij bij voorbeeld boeiender. Bovendien, daar zie je nog wat gebeuren als kijker. “Het team van Klene Suikervrije Lauriertjes Drop heeft er voor gekozen om eerst de randjes te leggen. HEMA Worst onder leiding van teamcaptain Jan van Haasteren heeft daarentegen gekozen om eerst alle stukjes te verzamelen van Sinterklaas en de haai.”

Maar goed, voor de liefhebbers zie hier de aanlegsteiger van de boten van de Volvo Ocean Race. Boeit het u, dan boeit het mij.

Tot zover een verslag van mijn fietstocht naar Scheenbeen. Dit was Martin van Neck voor MartinvanNeck.nl