Afgelopen zaterdag spraken we vrienden van ons die we al een tijdje niet hadden gezien. Ze bleken problemen met hun hond te hebben. Als ze ‘s avonds gingen slapen en het licht uitdeden, dan ging de hond huilen en janken. Zodanig hard dat de buren er over klaagden. Ze waren er zelfs mee naar de dierenarts geweest (met de hond; niet met de buren.)

Voor het onderzoek had de dierenarts wat urine van de hond nodig, dus toen ze met de hond gingen wandelen, hadden ze een kommetje bij zich om wat op te vangen.  Ik zie wel eens mensen rondlopen met zo’n rood hondenpoepopruimzakje – mooi scrabblewoord ware het niet dat het te lang is – , maar deze variant kende ik nog niet. Ik probeerde heel even om dat te visualiseren – een boom, de hond en onze vrienden met een kommetje –  maar zag daar al snel van af. Het onderzoek van de dierenarts had behalve een rekening van 80 euro echter niks opgeleverd.

Ze hadden ook een hondentrainster ingeschakeld. Een reconstructie van het gebeuren deed vermoeden dat een probleem met de vaatwasser de hond misschien een angststoornis had opgeleverd. Door een defect had de vaatwasser de hele nacht met allerlei harde geluiden staan doordraaien en misschien was de hond daardoor ook doorgedraaid. De hond, zo zei de hondentrainers, was nu waarschijnlijk bang om ‘s nachts alleen te blijven en dat was de reden dat hij jankte.

Tja, wat te doen. De vrouw des huizes wilde de hond niet in de slaapkamer hebben en daarom sliep de heer des huizes tijdelijk op de bank. Het sliep niet echt lekker, maar je moest wat over hebben voor je hond.

Een willekeurig echtpaar met te grote honden en een te kleine auto. (Dit zijn overigens niet onze vrienden.)

Enfin, het ging al wat beter, met de hond.