Donald Trump heeft een toespraak gehouden bij de Verenigde Naties. Over Kim Jong Un zei hij:  “Rocket man is on a suicide mission for himself and his regime” Dat lokte op twitter uiteraard direct allerlei reacties uit. De leukste vond ik deze.

Je moet daarbij wel even weten dat één van Elton John’s grootste hits ‘Rocket Man’ was.  (“And I think it’s gonna be a long long time / ‘Till touch down brings me round again to find / I’m not the man they think I am at home / Oh no no no I’m a rocket man /Rocket man burning out his fuse up here alone”.)

Tot zover het grappige, want het wordt natuurlijk een stuk minder leuk als de rocket man zijn naam eer aan gaat doen. Dat zou best wel eens kunnen, want over Noord Korea zei Trump verder nog: “The United States has great strength and patience, but if it is forced to defend itself or its allies, we will have no choice but to totally destroy North Korea”.

Niet echt de woorden waarmee je een conflict de-escaleert en voordat je het weet besluit zo’n Kim Jong Un om dan maar als eerste het bevel te geven om een raket af te schieten. Hopelijk geeft hij dat bevel dan aan de Noord-Koreaanse variant van Stanislav Petrov. “Aan wie?” zult u misschien zeggen. Aan de Noord-Koreaanse Stanislav Petrov dus.

Stanislav Petrov was een Russische luitenant-kolonel die op de avond van 26 september 1983 de leiding had van eenheid die vanuit een bunker bij Moskou met behulp van satellieten in de gaten moest houden of Amerika raketten naar Rusland zou sturen. Kort na mindernacht klonk er opeens een alarm en gaven de computers aan dat Amerika vanuit de westkust een kernraket richting Rusland had afgevuurd. Even later gevolgd door nog vier raketten.

De relatie tussen Rusland en Amerika was in september 1983 erg gespannen. Rusland had kort daarvoor een Koreaans verkeersvliegtuig uit de lucht geschoten en Reagan had eerder dat jaar Rusland omschreven als een “Evil of Empire”. Net zoals Trump nu, niet echt de woorden waarmee je vrienden maakt. In deze omstandigheden zag Petrov op zijn computerschermen dat Amerika vijf kernraketten naar Rusland had afgevuurd. De protocollen gaven aan dat hij direct het Kremlin moest waarschuwen die dan overeenkomstig het protocol en de vastgelegde strategie de opdracht aan Russische raketbasissen zouden geven om als antwoord op deze aanval kernraketten naar Amerika af te vuren.

Maar Petrov aarzelde. Hij vond het gek dat Amerika maar vijf raketten op Rusland afvuurde. Als Amerika zou aanvallen, dan verwachtte hij een aanval met honderden raketten, niet vijf. Petrov concludeerde daarop dat het een computerfout moest zijn en besloot om niet door te geven dat de systemen aangaven dat er Amerikaanse raketten naar Rusland onderweg waren. Wat volgde waren voor hem twintig angstige minuten voordat bleek dat hij gelijk had. Amerika had geen raketten afgevuurd. Het bleek een foute waarneming van een satelliet te zijn, waarschijnlijk veroorzaakt door de weerkaatsing van zonlicht op wolken.

Petrov werd aanvankelijk door zijn superieuren geprezen voor zijn actie, al kreeg hij wel een berisping omdat hij het voorval niet goed in het logboek had vastgelegd. Ruchtbaarheid werd er uiteraard aan het voorval niet gegeven maar in 1988 kwam toch naar buiten dat de wereld in 1983 dankzij het gezond verstand van een Russische militair was ontsnapt aan een kernoorlog.

Petrov was op dat moment al niet meer in dienst van het Russische leger. Mede omdat hij niet het protocol had opgevolgd – ook al hij had gelijk  – was hij uiteindelijk ontslagen. Nadat eind jaren tachtig zijn vrouw overleed, raakte hij aan de drank en leidde daarna een eenzaam leven. De man die in 1983 “de wereld redde” overleed in mei van dit jaar. Pas in augustus werd zijn lichaam in zijn flatje in Moskou ontdekt.

Trump beschuldigt Obama er van dat hij hem heeft afgeluisterd. Een soort Watergate zeg maar. Trump heeft tot nu toe – zeer ongebruikelijke voor hem  – geen bewijs gegeven voor deze beschuldiging. Nu roept u misschien: “dat komt omdat er ook geen bewijs is”, maar  – en nu aarzel ik wel een beetje, want ik ben niet zo’n Trump-aanhanger  – er is wel degelijk bewijs. Bekijk deze foto van de Trump Tower maar eens. In eerste instantie lijkt er niets aan de hand.

Maar met speciale software kan je de spiegeling van de ramen wegnemen en als je dat met één van de ramen van de benedenverdieping doet, dan zie je dit:

Hoe noemen de Amerikanen dit ook al weer? O ja,  ”Caught red handed!”

Zaterdag overleed Norma McCorvey. Zij is de Amerikaanse vrouw die als Jane Roe uit de rechtszaak ‘Roe versus Wade’ de Amerikaanse geschiedenisboeken is ingegaan. De uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof uit 1973 zorgde er voor dat abortus in Amerika werd toegestaan. Tot dan zorgde in sommige staten strenge wetgeving er voor dat in die staten slechts in hoogst uitzonderlijke situaties, namelijk als het leven van de moeder in gevaar was, abortus was toegestaan. Het effect van de uitspraak van het Hooggerechtshof (met zeven tegen twee stemmen) was dat in alle staten de bestaande abortusverboden onmiddellijk sneuvelden. Opmerkelijk genoeg heeft Norma McCorvey zelf nooit een abortus ondergaan.

Norma McCorvey, geboren in 1947, leefde in de staat Texas. Ze kende een ongelukkige jeugd met een vader die het gezin verliet en een moeder die aan de drank was. Op 10-jarige leeftijd liep ze van huis weg. Nadat ze betrapt werd op diefstal – ze nam geld weg uit een kassa van een benzinestation –  belandde ze op een tuchtschool. Later trok ze bij een familielid in die haar misbruikte, waarop ze weer terugkeerde naar haar moeder.

Op haar zestiende trouwde ze, ging uit huis en kreeg een kind. Maar omdat haar man haar mishandelde, keerde ze echter terug naar haar moeder. Ze raakte aan de drank en drugs en vertrok weer uit huis. Haar kind bleef bij haar moeder. Toen ze achttien was raakte ze wederom in verwachting. Ze stond het kind na de geboorte ter adoptie af.

In 1970 raakte ze voor de derde keer zwanger. Ze was toen 22 jaar en wilde ditmaal een abortus. Dat was, tenzij het leven van de moeder in gevaar was, echter in de staat Texas niet toegestaan. Omdat ze straatarm was – ze werkte af en toe in een rariteitenkabinet waar ze allerlei vreemde dieren moest verzorgen zoals een reusachtige rat, een stier met vijf poten en een slang met twee koppen; ook verkocht ze bloemen op straat – had ze geen geld om naar één van de staten te reizen waar abortus wel was toegestaan. Ze kwam in contact met twee advocaten uit Dallas  – Sarah Weddington en Linda Coffee –  die iemand zochten om het verbod op abortus in Texas juridisch aan te vechten. Haar zaak voldeed aan de eisen en namens haar dienden de twee juristes een klacht tegen de staat Texas in.

In de aanklacht werd haar naam niet vermeld maar werd ze geanonimiseerd aangeduid als Jane Roe. Aanvankelijk stond daar eerst Jane Doe – de gebruikelijke naam voor een onbekend vrouwelijk iemand; net zoals onbekende mannen John Doe worden genoemd –  maar omdat er ook een andere abortuszaak bij het gerechtshof liep met de naam Jane Doe werd haar naam veranderd in Jane Roe.

Zelf was ze op het moment dat de klacht in behandeling werd genomen al vijf maanden zwanger en daarmee te ver in haar zwangerschap voor een abortus. Het kind, een meisje, stond ze na de geboorte af voor adoptie. Ergens in Amerika loopt er, als ze nog leeft, dus een Jane Roe jr. rond. In 1973 deed het Hooggerechtshof uitspraak. McCorvey was er niet bij aanwezig. Ze las de uitspraak in de krant. Ze bleef jarenlang anoniem totdat ze in de jaren tachtig bekend maakte dat zij Jane Roe was. Ze ging actie voeren voor het behoud van abortus.

Halverwege de jaren negentig werd ze zwaar gelovig en liep ze over naar het andere kamp. Ze werd nu een vurig tegenstander van abortus en voerde regelmatig actie voor een verbod. Zo sprak ze op allerlei anti-abortusbijeenkomsten. Afgelopen zaterdag overleed ze op 69-jarige leeftijd.

Ook de andere naamgever van Roe versus Wade leeft niet meer. Henry Wade, die de staat Texas vertegenwoordigde, overleed in 2001 op 86-jarige leeftijd. De zaak Roe versus Wade is overigens niet de enige beroemde zaak waarbij hij betrokken was. In 1963 was hij in Dallas de openbare aanklager in de zaak van Jack Ruby – de man die Lee Harvey Oswald, de moordenaar van Kennedy, doodschoot.

Henry Wade, de man links met een microfoon, tijdens een persconferentie op 25 november 1963; foto Library of Congres; fotograaf Bill Sauro.

Ook alle rechters uit deze historische zaak zijn inmiddels overleden, de laatste in 2005.

Breaking News! Donald Trump is actief op twitter!

Ok, misschien is het geen breaking news. Hij doet het namelijk wel erg vaak. Daardoor kan het gebeuren dat hij wel eens wat vergeet. Blijkbaar vond Trump het vervelend dat het inreisverbod voor inwoners van zeven Islamitische landen een ‘ban’ werd genoemd. Zijn persvoorlichter Sean Spicer verklaarde dinsdag dan ook: “A ban would mean people can’t get in, and we’ve clearly seen hundreds of thousands of people come into our country from other countries.,” Het was dan ook beslist geen ‘ban’ zei hij. Andere partijen zagen dit anders en noemden het wel een ‘ban’. Dit bracht Donald Trump er toe om gisteren dit te tweeten:

(Let even op het aantal likes: 215.290 stuks;  het hoogste aantal likes dat ik ooit op een tweet heb gehad is 2).

Gelukkig is er één iemand die uitkomst kan geven of het nu wel of niet een ‘ban’ is, namelijk de bedenker van het plan zelf. We gaan daarom even tien Trump-tweets terug in de tijd en dan zien we hem op 30 januari het volgende tweeten:

A ha, we zijn er uit. Het is dus wel een ‘ban’; Trump zegt het zelf. Blijkbaar waren Trump en zijn persvoorlichter deze tweet even vergeten. Trump is al zeventig. Het kortetermijngeheugen speelt dan op. Daar heb ik, negen jaar jonger, ook last van. (Althans dat denk;  ik ben daar niet helemaal zeker van, wat op zich weer een bewijs is dat het toch zo is.)

Donald Trump heeft een interview gegeven aan twee Europese journalisten: eentje van de Bild Zeitung en eentje van de Times. In de Volkskrant van vandaag staat een foto van het gebeuren. Ik kan hem vanwege copyright-zaken hier niet plaatsen maar google er maar eens op. (Zo kan je op google wat afbeeldingen van het interview zien.)

Je ziet Trump achter zijn bureau zitten met tegenover hem de twee journalisten. Trump zit op een net iets hogere stoel dan de twee journalisten waardoor deze tegen hem op moeten kijken, een klassieke managementtruc. Ik heb ooit eens een komische film gezien waarin twee mannen in een gesprek telkens boven hun gesprekspartner probeerden uit te komen door hun stoel telkens ietsjes hoger te draaien. Op het laatst zaten ze beide op twee meter hoogte tegenover elkaar.

Ik wil het hier niet over de inhoud van het gesprek hebben maar over het bureau van Trump. Wat een rotzooi. Overal slingert van alles, veelal betreft het Trump-gerelateerde spullen. Zo liggen er twee exemplaren van een fotoboek over hem op zijn bureau. Vermoedelijk heeft hij die net gekregen. Verder ligt er een gouden sleutel in een lijstje en nog veel meer goedbedoelde rotzooi.

Aan de wand van zijn kamer hangen fotolijstjes, veelal voorkanten van tijdschriften met Trump op de voorpagina, onder andere eentje van de Playboy. Op de foto in de Volkskrant kijk je vanuit een positie schuin achter Trump en kijk je deels de gang in. Daar zie je ook een foto van Marilyn Monroe hangen. Zo’n foto had ik vroeger ook aan de wand hangen, maar dat was in mijn studententijd. Op een andere foto kan je deels onder het bureau kijken. Er staan twee kastjes met posters er in, vermoedelijk met afbeeldingen van Trump zelf gok ik.

Al met al kan ik niet anders zeggen dat het bureau van Trump één grote puinzooi is. Als dat maar geen voorteken is van zijn presidentschap.

p.s. dat Trump best veel twittert is geen breaking news. In één van zijn laatste tweets schrijft hij vol lof over zijn dochter. Dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Dat doe ik ook altijd (niet over zijn dochter uiteraard maar over mijn eigen dochters.)

Wat deze tweet leuk maakt is dat hij per ongeluk een spatie zette in het twitteraccount van zijn dochter. Daardoor verwijst hij niet naar het twitteraccount van zijn dochter @IvankaTrump maar naar het twitteraccount van een Engelse huisvrouw met de naam @Ivanka, ook een “great woman with real character and class”.

Een Amerikaans echtpaar maakt een foto van zichzelf in ‘The Wave’ in Coyote Buttes North in Utah.

(Foto genomen door Marianne op 20 september 2011 tijdens een rondreis die zij samen met haar zuster door het zuidwesten van Amerika maakte, nadat ze eerst onze oudste dochter hadden weggebracht naar de University of California in Riverside vlakbij Los Angeles, waar onze dochter na haar middelbare schooltijd een jaar heeft “gestudeerd”.)

p.s. Een kleine toevoeging. Op de pagina ‘Alle blogposts” staat een overzicht van – what’s in a name’ –  alle blogposts met een directe link en een korte beschrijving van alle blogposts. Makkelijk om een post uit het verleden te vinden. Bij de beschrijving van deze ‘Say Cheese’ had ik dat ook gedaan, maar toen ik de beschrijving terug las, zag ik een hinderlijk typefoutje.

Dat ‘naakt’ moest uiteraard ‘maakt’ zijn. Het echtpaar staat zoals duidelijk op de foto te zien is, er geheel gekleed op. Ik heb de typefout  dan ook verbeterd.

Sinds de verkiezingsdag in Amerika staan allerlei reporters zo ongeveer dag en nacht voor de Trump Tower om verslag te doen van de gebeurtenissen bij het gebouw in New York, vooral om te kijken wie het gebouw in en uit komt – mogelijke kandidaten voor een baan in de regering van Trump.

Wij waren de nieuwsjagers echter al acht  jaar voor. In 2008 stonden wij al voor het gebouw. Trump was nergens te bekennen, maar het gebouw was wel fotogeniek.

Trump woont op de bovenste verdieping. 

Nu is het veel lastiger om dergelijke foto’s te maken. De politie heeft het gebied afgezet. Er is echter een trucje. In de toren zitten ook de winkels van Gucci en Tiffany. Als de politie vraagt wat je komt doen, dan moet je zeggen dat je bij één van die twee winkels komt shoppen. Dan mag je doorlopen.

“And at the corner of Fifth Avenue and East 56th Street, one police officer working at the checkpoint explained the protocol to another officer, who had just arrived. “If they’re shopping, Gucci or Tiffany’s, and employees, let them through,” the officer said. “But hanging out? No.” (uit een berichtje in de New York Times van 17 november)

Wel loop je de kans dat je je later op tv terug ziet als een mogelijke kandidaat voor een ministerpost. Zie hier bij voorbeeld een opgewonden verslaggever van CNN – volgens Trump stond dat  tijdens de verkiezingscampagne voor Clinton News Network – die een potentiële ministerskandidaat het gebouw heeft binnen zien gaan.

Voor wie weet hoe enthousiast ik ben over de verkiezing van Trump tot president van Amerika – laat ik het zo zeggen, ik ben wel eens enthousiaster geweest  – zal misschien verbaasd opkijken als ik schrijf “Lang leve Trump!” als titel van deze blogpost. Maar ik sta er volledig achter. Ik zal het uit leggen.

Ik kijk op National Geographic Channel graag naar ‘Air Crash Investigations’. Dat is een Canadese documentair-achtige serie over vliegtuigrampen. Van de Wikipedia: “In het programma worden diverse vliegrampen en bijna-rampen onder de loep genomen. Tevens wordt gesproken met ooggetuigen en wordt het onderzoek door het National Transportation Safety Board (NTSB) gevolgd. De rampen zelf worden gereconstrueerd middels computeranimatie en nagespeelde scenario’s. Ook zijn er interviews met overlevenden, en mensen die bij het ongeluk betrokken waren. De weergave van de ramp is gedramatiseerd. Dat wil zeggen dat onbekende facetten uit het verhaal, zoals reacties van passagiers tijdens een ramp, volgens mogelijke scenario’s worden ingevuld om een compleet beeldverhaal te creëren.”.

Het stramien van de afleveringen is haast altijd hetzelfde. Eerst wordt de vlucht nagespeeld. Dan gaat er iets mis en komt het vliegtuig in moeilijkheden. Soms redt de piloot het nog maar meestal stort het vliegtuig neer. Vervolgens komt er iemand van de NTSB de boel onderzoeken. Hij of zij begint altijd met het onderzoeken van een aantal scenario’s die niet de oorzaak van de ramp blijken te zijn. Dan als het onderzoek vast dreigt te lopen, komt er een ‘major breakthrough’ – vaak het vinden van de zwarte doos (die in het echt oranje is) en dan wordt alsnog de oorzaak van de ramp gevonden. Vaak blijkt de ramp veroorzaakt te zijn door een combinatie van factoren. Aan het einde van de afleveringen is er gelukkig altijd nog iemand die vertelt dat door de kennis vergaard met het zoeken naar de oorzaak van de ramp de luchtvaart weer een stukje veiliger is geworden.

Ja? En wat heeft dat met Trump te maken? Geduld, dat komt nog.

Ik vind het een interessant programma om naar te kijken – ik had hier eerst ‘leuk’ getypt in plaats van ‘interessant‘ maar je kan natuurlijk niet zeggen dat een programma over vliegtuigongelukken leuk is. (Zouden ze trouwens bij de producent van het programma bij elk nieuw vliegtuigongeluk denken ‘Yes, die kunnen we gebruiken’?) Ik vind het niet alleen interessant maar ook leerzaam om te zien. Dankzij het programma heb ik ondertussen een hoop kennis over de werking van een vliegtuig vergaard en hoe te reageren in het geval er iets mis gaat. (Als bijvoorbeeld de staart- en rolroeren niet meer werken, dan kan je het vliegtuig toch nog bochten laten maken door de motoren ongelijk te laten lopen; als het vliegtuig in een ‘stall’ (overtrek) raakt – dat wil zeggen de vleugels staan te steil omhoog gericht waardoor de vleugels van het vliegtuig hun liftkracht verliezen met als gevolg dat het vliegtuig omlaag valt, dan moet je als piloot niet proberen het vliegtuig in de lucht te houden door de stuurknuppel naar je toe te trekken maar juist andersom. Door de vleugels van het vliegtuig omlaag te richten krijgen ze weer liftkracht en kom je uit de stall.)

Ja? En Trump? Komt nog.

Wat ik wil zeggen is dat je soms best nuttige kennis uit televisieprogramma’s en films kan halen. (Heren / Dames piloten, met mij aan boord heb je een goeie. Kom je er niet uit, roep mij er dan even bij.) Maar ik ben niet de enige die nuttige kennis uit het kijken van films haalt. Zo is er een Amerikaanse politicus – nee, niet Trump –  die denkt dat vrouwen niet in het leger horen. Tot die conclusie is hij onder andere gekomen na het kijken van de Disneyfilm ‘Mulan’. Deze film gaat over Mulan, een vrouwelijke krijger in het Chinese leger, die verliefd wordt op een officier, waarna het in eerste instantie helemaal mis gaat met het leger (later komt het toch nog goed.) Deze tekenfilm (!) werd door deze politicus aangevoerd als bewijs dat je geen vrouwen in het leger moet hebben.

Diezelfde politicus is verder onder andere voorstander van: ‘Geen abortus voor foetussen met ernstige medische complicaties. Geen homohuwelijk. Geen stamcelonderzoek. Elektroshocktherapie voor homo’s en lesbiennes, want die therapie kan ze heteroseksueel maken. De opwarming van de aarde is een leugen. Men mag LGBT’ers discrimineren. Als je door verkrachting zwanger raakt is het je taak als vrouw om het kind te baren.’  

Dit alles schrijft Nynke de Jong, een columniste van het AD, in haar column van 10 november. Over wie heeft ze het? Nee, niet over Trump. Maar wel over Mike Pence, de komende vicepresident van Amerika. Nou weet ik niet of alles klopt wat ze over Pence schrijft, maar als ik lees dat hij in 2015 als gouverneur van Indiana de ‘Religious Freedom Restoration Act’ invoerde met als gevolg  dat de rechten van homoseksuele mensen werd beperkt, dan vrees ik het ergste. (President Obama grapte tijdens zijn ‘White House Correspondents’ Dinner Speech’ van 2015 dat zijn vriendschap met vice-president Joe Biden zo groot was dat als ze in Indiana samen in een pizzarestaurant zouden zitten, ze niet bediend zouden worden en de burgermeesters van San Francisco, Portland, Washington D.C., Oakland en Seattle verboden hun ambtenaren om officiële reizen naar Indiana te maken.) Pence behoort dan ook tot het conservatieve Tea Party deel van de Republikeinse partij. En hij wordt dus de nieuwe vicepresident.

Stel nu dat Trump tijdens een staatsbezoek aan Duitsland als grap Merkel in haar billen knijpt – ik sluit zoiets met Trump niet uit –  en dat Merkel in een reflex met haar handtas uithaalt en Trump zodanig ongelukkig raakt, dat hij overlijdt, dan wordt deze Pence de nieuwe president van Amerika. Dat lijkt me nog erger dan Trump. En daarom schrijf ik ‘Lang leve Trump!’. Laat hij in ieder geval nog minstens vier jaar in leven blijven.

Begin jaren zestig kochten John F. Kennedy en zijn vrouw Jacqueline voor $39.000 een stuk grond van een boer in Marshall, Virginia. Ze lieten er voor $127.000 een huis op bouwen met uitzicht op de Blue Ridge Mountains. Het huis was een persoonlijk ontwerp van Jackie Kennedy. “It’s the only house that Jack and I ever built together, and I designed it all myself”.  

(Zie hier allerlei persoonlijke items van Jacky Kennedy m.b.t. het ontwerp van het huis, zoals brieven en ontwerpen. Deze items werden in februari 2015 geveild.)

Ze noemden het huis ‘Wexford’, naar het Ierse graafschap waar Kennedy’s voorouders vandaan kwamen. Met de bouw werd eind 1962 begonnen en in de zomer van 1963 was het klaar. Het huis kende maar één verdieping, maar had wel vier slaapkamers en liefst vijf (!) badkamers. Zie hier hoe het huis er in de tijd van de Kennedy’s uit zag. In dit privé-filmpje van 10/11 november 1963 kan je niet alleen delen van het landgoed en het huis zien, maar ook kan je een paard rijdende Jacky Kennedy bewonderen  en de kleine John Kennedy jr. met een geweer zien rondlopen.

John en Jacky Kennedy hebben maar twee keer een weekend in het huis door gebracht en naar verluid vond Kennedy het huis eigenlijk maar niks. Dit in tegenstelling tot zijn vrouw: “This house may not be perfectly proportioned—but it has everything—all the places we need to get away from each other—so husband can have meetings…wife paint…all things so much bigger houses don’t have. I think it’s brilliant!”

In november 1963 werd Kennedy in Dallas doodgeschoten. Een jaar later verkocht Jacqueline Kennedy het huis. In 1980 huurde Ronald Reagan, tijdens de verkiezingscampagne, het huis van de toenmalige eigenaar. Het huis is daarmee het enige huis waar twee presidenten hebben gewoond buiten het Witte Huis om. (Dan zien we natuurlijk wel even af van de huizen waar vader en zoon Bush vroeger woonden en waar Bill en Hilary Clinton – als zij straks wint – hebben gewoond.)

Vanwaar nu deze blogpost over dit huis? Omdat het te koop staat. Zie hier de site van de makelaar. Het staat overigens al drie jaar te koop, maar het is nu behoorlijk afgeprijsd. In 2013 bedroeg de vraagprijs $10,99 miljoen, vorig jaar stond het voor $7,95 miljoen te koop maar nu mag je het al hebben voor $5,95 miljoen. Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan!