Categorie archief: Verenigde Staten

Jeugdherinneringen, Verenigde Staten, Wetenschap

Het menselijk geheugen

september 24, 2018 Martin

In juli schreef ik een blogpost over de Jachtlaan 28 in Apeldoorn. Dat is het huis waar ik geboren ben en waar ik tot mijn tiende heb gewoond. Ik schreef onder andere over een luik op zolder, waaronder een ruimte was waar vermoedelijk in de Tweede Wereldoorlog onderduikers hadden gezeten.

Deze week kreeg ik een mail van de huidige bewoner van het huis met de vraag of ik nog foto’s van het huis uit die tijd had. Die had ik eigenlijk niet, wel stuurde ik hem wat informatie over het huis en de directe omgeving uit die tijd. Ik stuurde de mail ook naar mijn oudere broer met de vraag of hij nog foto’s had en of ik in mijn mail en in mijn blogpost niet te veel onzin had verteld. Mijn broer is niet alleen ouder en wijzer, maar heeft ook een beter geheugen. Mijn geheugen bleek niet helemaal vlekkeloos gewerkt te hebben. Zo schreef mijn broer over de onderduikers in het huis aan de huidige bewoner:

“Er zat direct op de zolder een luik verborgen onder het zeil. Alleen die berging was niet zo diep als mijn broer dacht. Vermoedelijk hebben daar illegale dingen in de oorlog gelegen. Boven de zolderkamer zat verborgen nog een bergruimte. Daar zaten vermoedelijk de onderduikers. Verder was er een raadselachtige koker naar de achterste slaapkamer, waar ik sliep. Geen idee waar die voor diende.”

Kortom, de kern van mijn verhaal – de onderduikers – zat nog wel goed in mijn geheugen, maar de details niet. Gisteren las ik toevallig in de Voetbal International een verhaal, geschreven door Geert-Jan Jacobs, waarin dit fenomeen – de kern van het verhaal klopt maar de details zitten fout in het geheugen – ook te zien was. Het betreft een anekdote die de cabaretier Freek de Jonge tijdens een bijeenkomst in het Abe Lenstra Stadion in Heerenveen vertelde over een ontmoeting van hem met Abe Lenstra. Ik citeer uit het stuk.

‘Eén keer ontmoette hij zijn idool. Het gebeurde in Zaandam, waar het gezin De Jonge begin jaren vijftig vanuit het Friese Workum was neergestreken. Tussen huis en basisschool passeerde hij altijd de fietsenwinkel annex sportzaak van Lou Rep, de oom van de latere international John. Op zekere middag, volgens de Jonge was het in 1951 of 1952, wierp hij een blik in Reps toko en zag daar tot zijn verbijstering een overbekend silhouet. Dat van Abe Lenstra, die geknield aan de voeten van de winkeleigenaar zat.

‘Hij keek naar buiten, onze blikken kruisten elkaar. Toen móét Abe iets gezien hebben van mijn Friese achtergrond, dat kan niet anders. Hij deed de deur open en zei: “Do moat ik hawwe!”. Abe was vertegenwoordiger bij Quick, hij ging het hele land door met schoenen. Hij haalde een paar Quick Juniors uit zijn tas en legde aan Lou uit dat zelfs de grootste boerenlul met die schoenen heel aardig kon voetballen. Dus ik kreeg ze aangemeten.’

In het Abe Lenstra Stadion deinen grijze kruinen geamuseerd op en neer als De Jonge voordoet hoe hij al die jaren geleden de bal zorgvuldig klaarlegde en de moeder aller aanlopen nam. ‘Ik gaf dat ding een onvoorstelbare hengst. Die bal knalde tegen de muur, vloog door de hele zaak en eindigde op een plank met sportbekers. Ze vielen allemaal op de grond.” Abe stond er hoofdschuddend bij en zei: “Dat is net sa best.”. Waarop ik antwoordde: “Mar wol in de priezen!” Lenstra adviseerde het spichtige kereltje komiek te worden, een tip die De Jonge ter harte nam.

Tot zover de anekdote van Freek de Jonge. Hij blijkt echter niet alle details juist te hebben, want het verhaal in de VI gaat als volgt verder:

‘Leuk verhaal’, zegt een besnorde meneer in het publiek. Hij hoorde de anekdote van De Jonge al een keer of vijf eerder, maar kon er toch wel weer om gniffelen. ‘Er zaten wel een paar foutjes in.’ Met glinsterende ogen: ‘In 1951 en 1952 was Abe nog werkzaam op het gemeentehuis van Heerenveen, dus in die jaren kan dit nooit gebeurd zijn. Bovendien was hij later geen vertegenwoordiger namens Quick. Abe ging de winkels langs met zijn eigen sportschoen: De Abe Junior’.

29 januari 1952; Abe Lenstra aan het werk op het gemeentehuis van Heerenveen; foto Harry Pot, Anefo, Nationaal Archief

Kortom, ook bij Freek de Jonge is te zien dat menselijke geheugen soms details van verhalen uit het verleden aanpast of vergeet en dat brengt me naar de actualiteit. In Amerika beschuldigt dr. Christine Blasey Ford Brett Kavanaugh, Trump’s kandidaat voor het Hooggerechtshof, er van dat hij haar begin jaren tachtig seksueel heeft belaagd.

Omdat zij niet meer precies wist, wanneer en waar dit gebeurde, beweren een aantal leden van de Republikeinse partij dat deze beschuldiging niet waar kan zijn. Die redenatie lijkt me niet juist. Het lijkt me eerder een voorbeeld dat het menselijk geheugen wel de kern van de zaak onthoudt, maar de details vergeet of verkeerd onthoudt. Vooralsnog geloof ik haar wel. Brett Kavanaugh lijkt me gezien zijn opvattingen over allerlei zaken sowieso geen geschikte kandidaat, maar dat is een heel ander verhaal.

Verenigde Staten

Een Perzisch kleedje

augustus 27, 2018 Martin

Zoals bekend heeft Amerika weer economische sancties ingevoerd tegen Iran. Nu zit er in ons winkelcentrum een Perzische zaak die allerlei Iraanse spullen verkoopt. Onder andere dit opmerkelijke kleedje.

De waarde van het kleedje fluctueert met de dollarkoers.

Geschiedenis, Nutteloze kennis, Verenigde Staten

De omgekeerde Jenny (2)

augustus 24, 2018 Martin

In 1918 kostte het versturen van een brief in Amerika drie cent. Het versturen van een brief per luchtpost, de nieuwe dienst waarmee de US Postal Service in mei van dat jaar begon, was echter aanmerkelijk duurder. Daarvoor gold een tarief van 24 cent. De US Postal Service bracht hiervoor een speciale postzegel op de markt.

Op deze tweekleuren-postzegel was het vliegtuig, de ‘Curtiss JN-4HM’, ook wel de Jenny genoemd, te zien waarmee de nieuwe dienst werd uitgevoerd. Technisch was het in 1918 lastig om een dergelijke postzegel te drukken. Het in twee kleuren drukken was een bewerkelijk proces. De luchtpostzegel was dan ook pas de tweede tweekleurenpostzegel die de US Postal Services uitgaf. Eerst werden de rode delen gedrukt, vervolgens werd het papier opnieuw in een machine gelegd, waarna de blauwe delen konden worden gedrukt.

Hierbij ging soms wel eens wat mis. De US Postal Services had dan ook een aantal mensen in dienst wiens taak het was om postzegels, voordat deze werden verzonden naar de postkantoren, op misdrukken te controleren. Ook hadden de loketambtenaren op de postkantoren de uitdrukkelijke opdracht om op misdrukken te letten. Toch kwam het nog wel eens voor dat ondanks al deze maatregelen er een misdruk door heen glipte. Deze waren erg geliefd bij postzegelverzamelaars.

Tot deze postzegelliefhebbers behoorde ook ene William T. Robey, een 29-jarige kantoorklerk van het effectenkantoor Hibbs and Company uit Washington. Tijdens zijn lunchpauze op 14 mei bezocht hij een postkantoor op de New York Avenue in Washington om er de nieuwe luchtpostzegel te kopen die een dag eerder was verschenen.

Het postkantoor in Washington in 1918 waar Robey de postzegels kocht. Foto Smithsonian National Postal Museum

De loketbediende legde een velletje van 100 zegels op de toonbank en vroeg hoeveel zegels Robey wilde hebben. Robey keek naar de postzegels en zoals hij later in een interview zou zeggen “mijn hart stond stil”. Het vliegtuig stond op zijn kop.

De omgekeerde Jenny.

Later zou blijken dat de loketbediende nog nooit van zijn leven een vliegtuig had gezien. Hij zag dan ook niet dat het vliegtuig op de postzegel ondersteboven vloog en herkende er daardoor geen misdruk in. “A fellow asked for a sheet of airmails and I handed him one without looking at it. And anyway, how was I to know the thing was upside down? I never saw a plane before.” Robey aarzelde niet en kocht voor 24 dollar het hele velletje van 100 zegels.

Nadat hij afgerekend had en de postzegels had opgeborgen, vroeg hij aan de loketbediende of hij nog zo’n velletje had. Deze pakte daarop een ander vel, maar op dit vel stond het vliegtuig wel goed afgebeeld. Nee, ik bedoel zo’n vel zoals ik zo net heb gekocht, zei Robey. Daarop kreeg de loketbediende argwaan en smeet het loket dicht. Robey vertrok en liep naar een ander postkantoor in de buurt en informeerde daar ook naar de luchtpostzegel. Ze hadden er alleen de goede zegels. Robey keerde met zijn kostbare aankoop terug naar kantoor en vertelde zijn collega’s over zijn vondst.

Eén van zijn collega’s liep daarop naar het postkantoor op de New York Avenue om te informeren of ze soms nog zo’n velletje zegels hadden met het vliegtuig ondersteboven, hij bedoelde zo’n velletje zoals zijn collega Robey hier net even eerder had gekocht. Hierdoor kwam het postkantoor de naam van de koper van de foute zegels te weten en ze belden direct naar zijn huis en naar zijn kantoor met het verzoek om de postzegels terug te brengen.

Ook werd tussen vier en zes uur ’s middags de landelijke verkoop van de luchtpostzegel stil gelegd. Eerst moesten de postkantoren alle zegels op misdrukken controleren. Uiteindelijk zouden er nog zeven velletjes met omgekeerde Jenny’s ontdekt worden. Deze werden allemaal vernietigd. Van de in totaal 2,1 miljoen postzegels die werden gedrukt, waren de honderd zegels van Robey de enige foute zegels die verkocht werden.

Robey weigerde de zegels te retourneren en toen het postkantoor daarop dreigde dat ze dan de zegels wettelijk zouden terug vorderen werd Robey nerveus. Hij legde die nacht de zegels onder zijn matras en hij en zijn vrouw – Robey, zijn vrouw Caroline en hun dertien maanden oude dochter Louise woonden in een éénkamer-appartement – sliepen er bovenop.

De volgende dag besloot Robey om de zegels zo snel mogelijk te verkopen. Hij benaderde een postzegelhandelaar in Washington. Deze bekeek de zegels en bood 500 dollar voor het velletje. Een andere postzegelhandelaar bood 2500 dollar en weer een derde bood zelfs $10.000 voor de zegels. Robey besloot na enige aarzeling om ook dit bod ter zijde te leggen. Hij legde telefonisch contact met enkele postzegelhandelaars in Philadephia en New York en reisde in het weekend per trein naar New York.

Ondertussen nam hij contact op met de Washington Post – waarschijnlijk om zijn zegels te promoten – en vertelde dat hij een velletje met omgekeerde Jenny’s had gekocht en dat hij een bod van 10.000 dollar hierop had afgewezen en nu naar New York was afgereisd. “In the meantime young Mrs. Robey is hoping that her husband’s lucky find will bring the top price.”

Uiteindelijk zou Robey in New York een bod krijgen van 15.000 dollar en verkocht hij de zegels op 21 mei aan een zekere Eugene Klein. Deze verkocht de zegels dezelfde dag voor 20.000 dollar door aan Edward – “colonel Ned”- Green. Dit was een zeer excentriek figuur, die een enorme rijkdom had geërfd van zijn moeder Hetty. Ik citeer even een stukje over’ Colonel Ned’ uit ‘The Day They Shook The Plum Tree’, een boek van Arthur H. Lewis over de familie Green.

“Hetty’s will put her entire estate into the hands of Colonel Ned,’ a six-foot four-inch, three-hundred-pound, wildly eccentric, one-legged son who blithely tossed away $3,000,000 a year on yachts, coins, stamps, diamond-studded chastity belts, female teenage ‘wards,’ pornography, orchid culture, and Texas politics.”

Links de koper van het velletje, ‘Colonel Ned’ Edward H. R. Green in Dallas in 1899 in een auto die op gas werkte. (foto: Dallas Historical Society. www.dallashistory.org)

Dat Edward Green in zijn jeugd een been had verloren, had hij aan zijn moeder te danken. Hij brak als kind een keer bij het spelen zijn been. Zijn superrijke moeder, die ook wel bekend stond als “the Witch of Wall Street”, probeerde hem eerst in een gratis ziekenhuis voor armlastige mensen te laten opnemen. Ze werd echter herkend en Edward werd er geweigerd. Nadat zijn been in een ander ziekenhuis gezet was, besloot zijn moeder om hem niet daar te laten opnemen, maar – om geld uit te sparen – hem zelf thuis te verzorgen. Hij liep daarbij een infectie op en zijn been moest worden afgezet. Over deze Hetty, zij was ooit de rijkste vrouw van Amerika, schreef de eerder genoemde Arthur Lewis.

“But it was whaling plus the shrewdness of Black Hawk Robinson that enabled his daughter Hetty, through forgery, perjury, penury, genius, ruthlessness, and physical stamina, to die in 1916 the richest and most detested woman in America and the mother of two children whose lives she had ruined. Since Hetty gave nothing to charity while she lived, nobody expected her to give anything to charity when she died. Nobody was disappointed..”

Colonel Ned besloot om het grootste gedeelte van de postzegels te verkopen. Aristoteles zei ooit eens: “Het geheel is meer dan de som van de delen”, maar in dit geval besloot Green dat het andersom toch beter was. De losse delen waren meer waard dan het geheel. Hij liet het velletje splitsen in een blok van acht zegels, een aantal blokken van vier zegels, een aantal combinaties van twee zegels en verder allemaal losse zegels – dat scheuren zal overigens een zenuwachtig werkje zijn geweest.

Een velletje van vier met onderin zichtbaar het nummer van het vel.

Voordat hij de zegels liet scheuren, zette hij eerst achter op de zegels met een potlood een nummer (1 t/m 100), waardoor elke zegel een uniek nummer kreeg. (Hierdoor konden in de loop van de tijd de zegels individueel gevolgd worden.) Vervolgens bood hij de zegels voor 250 dollar per stuk te koop aan met uitzondering van de negentien zegels die aan één kant niet getand waren. Daar vroeg hij 175 dollar voor. Er was grote vraag en al snel verhoogde hij zijn prijzen. Zo vroeg hij in juli al 650 dollar per zegel. Dat een deel van de zegels aan één zijde niet getand was, kwam overigens doordat een deel van de zegels zo gedrukt was.

Foto afkomstig van Siegel/InvertedJenny.com

Hier een velletje van 100 “goede” zegels. Te zien is dat de bovenste rij van tien en de rechter kolom van tien zegels aan één zijde geen tandingen hebben. De zegel rechtsboven heeft daardoor zelfs aan twee zijden geen tandingen.

Green liet ook één omgekeerde Jenny in een glazen medaillon voor zijn vrouw plaatsen. Het grootste deel van zijn zegels verkocht hij uiteindelijk, maar een deel hield hij voor zichzelf. Erg voorzichtig ging hij met deze postzegels niet om. Nadat hij in 1936 overleed – hij liet een vermogen van 44 miljoen dollar na – werd bij hem thuis in een enveloppe 19 omgekeerde Jenny’s aangetroffen die aan elkaar zaten gekleefd. Ze moesten los geweekt worden, waarbij ze hun gom verloren.

In de loop van de tijd stegen de postzegels snel in waarde. Er werden steeds hogere prijzen betaald. In 2005 werd een velletje van vier zegels voor 2,5 miljoen dollar verkocht en in 2016 werd voor een losse omgekeerde Jenny, inclusief opslag, op een veiling 1,3 miljoen dollar betaald. Vandaag de dag zijn er nog 93 omgekeerde Jenny’s bekend. Een aantal verloren is gegaan. Ook zijn er er een aantal gestolen (veelal weer teruggevonden) en raakte een aantal exemplaren beschadigd. Zo viel één exemplaar onopgemerkt uit een postzegelalbum op de grond, waar het door de hulp in huis met de stofzuiger werd opgezogen. (Het werd daar na lang zoeken beschadigd aangetroffen.)

Overigens zijn ook van de gewone Jenny misdrukken bekend, waarbij het vliegtuig niet in het midden van de postzegel staat. Deze misdrukken komen echter veel vaker voor en zijn lang niet zo veel waard als de omgekeerde Jenny. Zie hier enkele voorbeelden van een “fast Jenny”, een “barely grounded Jenny” en “totally grounded Jenny”.

Voor wat betreft de luchtpostdienst van de US Postal Service, binnen zes maanden werd het tarief naar 16 cent verlaagd en werden er nieuwe zegels gedrukt. Eentje met een waarde van 16 cent en eentje met een waarde van zes cent, waar een speciale toeslagzegel van tien cent naast moest worden geplakt. De afbeelding van deze twee zegels was hetzelfde als de Jenny, maar wellicht wijs geworden door de eerdere ervaringen met de zegel van 24 cent werden deze twee zegels in één kleur gedrukt.

In 1924 werd de luchtpostdienst in heel Amerika ingevoerd. Het land werd in drie zones ingedeeld. Een zone New York – Chicago, een zone Chicago –Cheyenne en een zone Cheyenne – San Francisco. Binnen een zone kostte het versturen van een brief per luchtpost acht cent. Stuurde je een brief per luchtpost van New York naar San Francisco dan moest je dus 24 cent betalen. Er verschenen nieuwe luchtpostzegels met de waarden van 8, 16 en 24 cent.

In 2013 deed de US Postal Service iets opmerkelijk. Ter gelegenheid van een grote postzegeltentoonstelling in Washington brachten ze de Jenny opnieuw uit. Deze keer echter met een waarde van twee dollar en met het vliegtuig bewust op de kop.

De zegels werden verkocht in een velletje van zes stuks die verpakt zaten in een ondoorzichtig enveloppe. Om de verkoop te stimuleren liet de post weten dat er tussen de zegels er honderd velletjes van zes zegels zaten waarbij het vliegtuig wel rechtop was afgebeeld. Een soort omgekeerde omgekeerde Jenny. Omdat je pas als je de enveloppe open maakte, kon zien wat voor een velletje je had gekocht, had iedereen evenveel kans op een dergelijke “misdruk”.

Een goed velletje met het vliegtuig op zijn kop en een fout velletje met het vliegtuig rechtop.

Hoewel de US Postal Service van te voren toestemming had gekregen voor deze actie, kreeg zij later van de overheid toch kritiek op deze stunt. Er werd zo bewust schaarste gecreëerd werd gezegd. Het was min of meer een verkapte loterij. Een aantal vinders van het velletje meldden zich. In 2014 werd een velletje met de omgekeerde omgekeerde Jenny op een veiling voor 50.000 dollar verkocht.

Ten slotte, voor wat betreft William Robey: hij en Arthur Green zijn de enigen geweest die alle honderd zegels in hun bezit hebben gehad. Nadat hij de zegels had verkocht, heeft hij nooit meer een omgekeerde Jenny bezeten. Spijt had hij daar niet van. Van het geld kocht hij een huis en een auto. Vijf jaar later kreeg zijn dochter een ernstige ziekte. In zijn oude situatie had hij geen geld gehad om voor de medische zorg te betalen, maar nu kon hij een lening van de bank krijgen met zijn huis als onderpand. Zijn dochter herstelde en zoals ze later eens in een interview zei: “Ik heb mijn gezondheid te danken aan een velletje postzegels dat mijn vader ooit kocht.”

William Robey in 1940 tijdens de bruiloft van zijn dochter. Hij stierf in 1949 op 59-jarige leeftijd. Zijn hele leven lang verzamelde hij postzegels.

Geschiedenis, Verenigde Staten

De omgekeerde Jenny (1)

augustus 20, 2018 Martin

Een paar maanden geleden verschenen er op internet een aantal leuke verhalen over de eerste officiële luchtpostvlucht van de US Postal. De aanleiding hiervoor was dat het 15 mei 2018 honderd jaar geleden was dat deze eerste officiële vlucht met luchtpost plaats vond (tussen 1911 en 1918 had de US Postal al geëxperimenteerd met verzenden per luchtpost). Ik dacht hier kan ik ook wel even een blogpost over schrijven, maar omdat ik druk bezig was met iets anders, liet ik het een paar dagen liggen en vergat het daarna. Dat zal de leeftijd zijn.

Dit weekend zag ik op de site van de Washington Post opeens weer een artikeltje over deze eerste vlucht. Oh ja, dat is waar ook dacht ik. Daarom er toch maar even over schrijven. Nu kan ik daarmee wel wachten tot 15 mei 2068 – dan is het 150 jaar geleden dat deze vlucht plaats vond – maar tegen die tijd ben ik 112 jaar oud en is de kans groot dat ik het dan weer vergeet, dus daarom nu maar.

Er zitten twee leuke verhalen achter deze vlucht. Het eerste verhaal betreft de vlucht zelf. Het zou een dienst Washington – Philadelphia – New York worden. Zowel vanuit Washington als vanuit New York zou een vliegtuig opstijgen dat naar Philadelphia zou vliegen. Daar zouden ze elkaar ontmoeten, de post zou er uitgewisseld worden en de vliegtuigen zouden daarna weer terug vliegen naar de plaats van vertrek.

Brief die met de eerste vlucht Washington – New York mee ging. In de stempel staat ‘AIR MAIL SERVICE – WASH. N.Y. PHILA.” “MAY 15, 1918 – FIRST TRIP” “PHILA’

In Washington was er die dag een officiële bijeenkomst georganiseerd om de start van de nieuwe dienst te vieren. Op het vliegveld waren tal van hoogwaardigheidsbekleders aanwezig om het vertrek van het vliegtuig bij te wonen, waaronder de Amerikaanse president Thomas Woodrow Wilson.

Als piloot voor de vlucht was een zekere luitenant George Leroy Boyle aangewezen. Hij was een nieuweling die net van een militaire vliegschool af kwam. Hij had minder dan zestig uur vliegervaring. De reden dat hij toch voor deze belangrijke vlucht was aangewezen, was dat hij verloofd was met de dochter van Charles McChord, de Interstate Commerce Commissioner, iemand die een grote vinger in de pap had ten aanzien van het aanwijzen van de piloten voor de vluchten.

Het vliegtuig van Boyle, een ‘Curtiss JN-4HM, ook wel een ‘Jenny’ genoemd, wordt voor de vlucht klaar gemaakt. Foto: (National Postal Museum, Smithsonian Institution).

Boyle, in het midden op de foto krijgt vlak voor de vlucht nog enkele instructies over de route van een collega piloot. Volgens de verhalen besteedde Boyle echter meer tijd aan zijn verloofde (dat is de vrouw rechts op foto) dan aan zijn instructies.

Onder luide toejuichingen nam Boyle vervolgens plaats in zijn toestel en startte de motor. Er gebeurde helemaal niets. Men was vergeten om het vliegtuig van brandstof te voorzien. Nu was er op dat moment op het vliegveld nergens meer brandstof voor handen, waardoor men deze uit enkele andere vliegtuigen op het vliegveld moest halen. Nadat het toestel van Boyle alsnog van brandstof was voorzien, kon hij met een vertraging van een uur om 11.45 uur alsnog opstijgen.

Boyle stijgt samen met een postzak met 62 kg op. (foto National Postal Museum, Smithsonian Institution )

Of het nu kwam doordat Boyle bij de instructies meer aandacht aan zijn verloofde dan aan de instructies had gegeven of vanwege een andere reden is niet bekend, maar wat tot verbijstering van de officials gebeurde, was dat Boyle na de start de verkeerde kant opvloog. Naar het zuiden in plaats van het noorden.

Boyle had al snel door dat hij verkeerd zat, zette zijn vliegtuig aan de grond om zich te oriënteren, steeg weer op, verdwaalde wederom en landde even verderop nog een keer. Bij deze landing, op 32 km afstand van Washington, brak de propeller van het vliegtuig en moest Boyle de vlucht staken. Toevalligerwijs was hij geland naast het huis van de plaatselijk postkantoorhouder. Deze bracht hem met postzak en al per auto weer terug in Washington. (De vlucht van het andere toestel vanuit New York naar Philadelphia verliep overigens wel probleemloos.)

Dankzij zijn hoge connecties zou Boyle twee dagen later nog een tweede kans krijgen van de US Postal Service. Deze keer vloog voor de zekerheid een ander vliegtuigje tijdens het begin van zijn vlucht met hem mee om hem de weg te wijzen naar de Chesapeake Bay. Boyle had de instructie gekregen om aangekomen bij de oever van deze baai deze in noordelijke richting te volgen totdat hij bij het meest noordelijk punt kwam. Vanaf daar moest hij in noordoostelijk richting verder over land naar Philadelphia vliegen.

Het ging wederom mis. Aangekomen bij Elkton sloeg Boyle niet af, maar bleef de oever van de baai (in zuidelijke richting) volgen om uiteindelijk helemaal in het meest zuidelijke puntje van de baai bij Cape Charles te belanden. Daar kwam hij zonder brandstof te zitten. Hij zette zijn vliegtuig aan de grond en had geluk dat hij naast een boerderij landde. Van de boer kon hij brandstof lenen. Deze wees hem de weg en deze keer vloog Boyle wel de goede richting op.

Echter, zo’n 15 mijl voor zijn eigenlijk bestemming in Philadelphia raakte zijn brandstof op en zette hij in de schemering zijn vliegtuig op het vliegveld van de Philadelphia Country Club neer. Bij de landing ging het helaas mis. Het vliegtuig raakte een obstakel op de landingsbaan. Boyle werd uit het vliegtuig geslingerd. Gelukkig voor hem raakte hij hierbij slechts licht gewond. Het vliegtuig had wel veel schade. Zo brak er één van de vleugels af. Uiteindelijk zou Boyle samen met zijn postzak per trein in Philadelphia arriveren.

Ondanks aandringen van zijn toekomstige schoonvader weigerde de US Postal Service om daarna nog gebruik te maken van de diensten van Boyle.

Een maand na deze vlucht zouden Boyle en zijn verloofde trouwen. “One of the most notable of the June weddings in the capital,” Een jaar later kregen ze een kind. Drie jaar later gingen ze uit elkaar. Boyle werkte op dat moment al niet meer als piloot maar als advocaat. Hoe het verder met hem in het leven is gegaan, is niet bekend.

Tot zover het verhaal over George Boyle en de eerste vlucht. In een volgende blogpost het verhaal over de postzegels die ter gelegenheid van de eerst vlucht werden uitgegeven. Dan zal ook duidelijk worden dat de naam van deze blogpost ‘de omgekeerde Jenny’ niet op het gecrashte vliegtuig van Boyle slaat maar op iets anders .

Verenigde Staten

Liegen

augustus 2, 2018 Martin

Blij dat u weer beland bent op het beste blog van Nederland, wat zeg ik, van de wereld. Vandaag ga ik het hebben over liegen.

De Griekse filosoof Aristoteles, die in de vierde eeuw voor Christus leefde, zei ooit eens: “Het enige wat je met liegen bereikt is niet geloofd te worden als je de waarheid spreekt.” Dit citaat doet sterk denken aan de bekende fabel van de jongen die zijn mededorpelingen telkens waarschuwt voor een niet aanwezige wolf met als gevolg dat op het moment dat er daadwerkelijk een wolf verschijnt hij niet geloofd wordt. De eerste versies op papier van deze fabel verschenen in Europa in de vijftiende eeuw, maar onderzoek heeft geleerd dat de oude Grieken ook al een dergelijk verhaal vertelden, dus wellicht is Aristoteles de bedenker van de fabel.

Een illustratie, gemaakt door Francis Barlow, van ‘The Boy who Cried Wolf’ uit een boek gepubliceerd in Engeland in 1687.

Waarom schrijf ik nu over liegen? Dat komt door een artikel dat ik las op de site van de Washington Post. Die houden een Fact Checker bij waarin bijgehouden wordt hoe vaak president Trump een onwaarheid spreekt.

Vanwege vakanties liepen ze een maandje achter en in het geval van Trump mis je dan al snel een behoorlijk aantal onwaarheden. Ze zijn echter weer bij en hebben een update geplaatst. Sinds het aantreden van Trump als president heeft hij in 558 dagen 4229 keer niet de waarheid gesproken. Dat is gemiddeld 7,6 keer per dag. Het gemiddelde loopt overigens op. In de maanden juni en juli sprak Trump gemiddeld 16 keer per dag de waarheid niet. Ik citeer even een stukje van de site:

“On July 5, the president reached a new daily high of 79 false and misleading claims. On a monthly basis, June and July rank in first and second place, with 532 and 446 claims, respectively. Trump has a proclivity to repeat, over and over, many of his false or misleading statements. We’ve counted nearly 150 claims that the president has repeated at least three times, some with breathtaking frequency.”

Tja, wat moeten we hier nu van zeggen. Trump is natuurlijk niet de enige politicus die liegt. Ook Nederlandse politici weten er wel raad mee, denk maar eens aan Halbe Zijlstra die in de datsja van Poetin zat. En dat Mark Rutte dat liegen geen doodzonde vond, geeft ook te denken.

Maar goed, in vergelijking met Trump zijn het beginners. “America First” zou Trump zeggen.

Verenigde Staten

Rutte zegt no tegen Trump

juli 4, 2018 Martin

Mark Rutte was maandag een uurtje op bezoek bij president Trump. Meestal krijggen dat soort bezoeken in de Amerikaanse media geen tot nauwelijks aandacht – een vlieg op het behang – maar in dit geval was dat anders. Tijdens een gezamenlijke persconferentie vooraf deed Rutte namelijk iets ongewoons. Hij sprak Trump opeens tegen. Hij zei “No”. Dat was onverwachts. Daar keek de Amerikaanse pers van op.

Zie hier een weergave van dit deel van de persconferentie:

“Trump: We are very close to making some very good trade deals. Fair trade deals — I didn’t want to say “good,” I want to say “fair.” Fair trade deals for our taxpayers and for our workers and our farmers. And a lot of good things are happening. I think the E.U., we’re going to be meeting with them fairly soon, and we want to see if they can work something out. And that will be good. And if we do work it out, that’ll be positive, and if we don’t work it out, that’ll be positive also. Because –

Rutte: No.

Trump: We’re just thinking about those cars that pour in here.

Rutte: It’s not positive.

Trump: And we’ll do something, right?

Rutte: We have to work something out.

Trump: It’ll be … it’ll be positive.”

Het artikel over dit voorval was die dag het meest gelezen artikel op de site van de Washington Post.

Eerder die dag plaatste de Washington Post overigens een foto van Rutte en Trump, waarbij Rutte werd aangezien als een mogelijke kandidaat voor het Hooggerechtshof in Amerika.

Blijkbaar wist Trump niet dat Rutte geschiedenis heeft gestudeerd en geen rechten. Maar goed, even later werd het artikel gecorrigeerd. Overigens moest ook de New York Times haar artikel over het bezoek van Rutte aan Trump corrigeren. Zij dachten aanvankelijk dat hij de minister-president van Denemarken was. Wij Europeanen vinden dat heel dom, maar ach, weet u het verschil tussen de Amerikaanse staten Idaho en Iowa?

President Trump zelf was heel blij met het bezoek van Rutte. Hij twitterde dat het een ‘great honor’ voor hem was.

Hij maakte een filmpje over het bezoek en monteerde er zelfs ook nog muziek onder. Dat zo’n man daar tijd voor geeft! (Wie het filmpje wil zien dat Trump in elkaar heeft gezet, moet even op bovenstaande afbeelding klikken.)

Trump was niet de enige bekende Amerikaan die twitterde over het bezoek van Rutte aan Trump. Ook Bette Middler deed dit. Alleen had zij een wat andere invalshoek dan Trump.

Tot zover uw buitenlandcorrespondent over het “No” van Rutte.

Go Ahead Eagles, sport, Verenigde Staten

Trump en voetbal

juni 20, 2018 Martin

Het WK voetbal in Rusland is nu een kleine week bezig. Breaking news: Nederland ontbreekt. Net zoals bijvoorbeeld Italië en Amerika. Dat Amerika ontbreekt is ongetwijfeld de schuld van Crooked Hillary en de Democraten – zou Trump zeggen.

Maar eerlijk is eerlijk – geen fake news hier – Trump heeft zich tot nu toe niet over het WK voetbal uitgelaten. Dat is niet zo verrassend. Hij staat namelijk niet echt bekend als een voetballiefhebber; wel speelt hij fanatiek golf. Voordat hij president van Amerika werd, bekritiseerde hij regelmatig president Obama over diens vele golfen: “Hij is meer op de golfbaan te vinden dan Tiger Woods”, aldus Trump. Sinds hij echter zelf president is, heeft Trump twee keer zo vaak golf gespeeld als Obama in zijn eerste jaar. Ook heeft Trump belangstelling voor American football. Begin jaren tachtig was hij zelfs gedurende korte tijd de eigenaar van een American football-team: de New Jersey Generals.

Dus Trump is geen voetbalman? Nee, dat kunnen we niet stellen. Trump heeft wel iets met voetbal. Af en toe zie je namelijk zijn naam opduiken in de voetbalwereld en tijdens zijn tijd op de ‘New York Military Academy’, ruim vijftig jaar geleden, maakte hij zelfs deel uit van het voetbalteam van de Academy. Zie hem hier, zeventien jaar oud, zitten op de onderste rij, vierde van links.

Tijdens een interview met het Engelse ITV sport in 1991 vertelde hij over deze tijd: ”I played it. I like soccer. I love it, it’s a great game.” Ook verrichtte hij tijdens dat interview in New York de loting voor de kwartfinales van de Engelse League Cup.

De laatste keer dat Donald Trump in verband werd gebracht met de voetbalwereld was in 2015. Er deden toen geruchten de ronde dat Trump zowel het Schotse Glasgow Rangers als de Argentijnse voetbalclub Atletico San Lorenzo, de favoriete club van paus Franciscus, wilde over nemen. Het Argentijnse gerucht was zelfs zo hardnekkig dat Trump – hij twitterde toen ook al fanatiek – dit in een tweet ontkende.

De Verenigde Staten heeft samen met Canada en Mexico (muurtjesvoetbal?) het WK van 2026 binnen gehaald. Trumps jongste zoon Barron is inmiddels al voetballend in een Arsenal-shirt op het gras van het Witte Huis gesignaleerd. (Ook Osama Bin Laden en Fidel Castro waren naar verluidt fan van Arsenal maar dit geheel terzijde.) Dus wie weet, misschien twittert Trump binnenkort wel fanatiek over voetbal. “Go Ahead Eagles Great Team! Best Team Ever!!!”

Tot zover Trump en het voetballen. Dit was Martin van Neck voor MartinvanNeck.nl

Verenigde Staten

Trump en Einstein

juni 18, 2018 Martin

Trump en ik hebben iets gemeenschappelijks. We mogen beide graag Albert Einstein citeren.

Genius en Stupidity?

De allereerste keer dat Trump Albert Einstein citeerde was in een tweet die hij op 9 mei 2012 plaatste.

Blijkbaar vond Trump het een inspirerende uitspraak, want tussen mei 2012 en februari 2015 heeft hij dit citaat nog zes keer getwitterd. Voor het laatst op 5 februari 2015.

Let even op het aantal mensen dat de tweet leuk vind: 295 stuks. In februari 2015 was Trump nog geen presidentskandidaat. Tegenwoordig krijgt elke tweet van Trump minimaal 50.000 tot 200.000 ‘vind-ik-leuks’.

In totaal heeft Trump liefst dertig keer een citaat van Albert Einstein getwitterd. De laatste keer was 3 augustus 2015. Als president heeft Trump tot nu toe Einstein nog niet geciteerd. (Op deze site staan alle tweets van Trump. Als je als zoekterm “Albert Einstein” in vult, dan zie je alle tweets van Trump waarin hij Albert Einstein vermeldt.)

Overigens heeft ook zijn dochter Ivanka Trump een keer een citaat van Einstein getwitterd. Dat was in juni 2013.

Dat dit een uitspraak is waarin de Trumps zich kunnen vinden moge duidelijk zijn. Dat Einstein dit nooit gezegd heeft ook.

Geschiedenis, Verenigde Staten

Vanuit ons perspectief

juni 13, 2018 Martin

Afgelopen weekend was er in Canada een top van de G7. Het was niet zo’n groot succes. Trump sprak dan ook niet over een ‘Great Meeting!’ Na afloop begonnen Trump en zijn adviseurs zelfs met modder te gooien, vooral richting Justin Trudeau, de Canadese premier. Trump noemde hem in een tweet een “very dishonest & weak” persoon en een economische adviseur van Trump zei zelfs dat er in de hel een speciaal plekje was voor Trudeau. Van je vrienden moet je het maar hebben.

Het beste werd de sfeer van de bijeenkomst weergegeven door een foto die door het AD werd beschreven als “de foto die alles zegt“. Zie dit artikel op de site van het AD waar de foto staat. (Vanwege mogelijke copyrights plaats ik de foto niet hier. Hij staat prominent in het artikel.) De foto is in opdracht van de Duitse regering gemaakt door een Duitse fotograaf die met Merkel mee reisde.

Het grappige is dat andere regeringsleider ook beelden vrij gaven van die bijeenkomst, maar dan net telkens een beetje anders. In die foto’s staan hun leiders in het middelpunt. Fabian Reinhold, de Amerikaanse correspondent van T-Online verzamelde die foto’s in twee tweets.

Elk publiciteitsteam probeerde hun leider van zijn/haar beste kant te laten zien. Gelukkig zijn er ook nog objectieve verslaggevers, zoals ondergetekende, die politieke gebeurtenissen gewoon eerlijk en objectief verslaan.

Dit is bijvoorbeeld het naambordje op de deur van de kamer van Dr. Angela Merkel. De foto is ruim twee jaar geleden gemaakt tijdens een rondleiding in de Bondsdag in Berlijn. Ik heb niet geprobeerd om het naambordje op zijn voordeligst weer te geven, maar het gewoon te laten zien zoals het er hangt.

Tot zover het wereldnieuws. Ik ben Martin van Neck voor MartinvanNeck.nl.

astronomie, Verenigde Staten

Is er leven op Europa?

mei 15, 2018 Martin

“Is er leven op Europa?” Als u deze vraag leest, waar denkt u dan aan?

Aan een stel lamlendige teenagers van een rijk Amerikaans gezin die hangende op de bank met hun mobieltjes in de hand van hun ouders te horen te krijgen dat ze dit jaar naar Europa op vakantie gaan.
Aan een sciencefictionfilm waar, nadat haast al het leven op aarde verloren is gegaan, een klein groepje overlevenden opeens een zwak radiobericht uit Europa ontvangt.
Aan een wetenschappelijke discussie over de mogelijkheid dat er in de oceanen onder het ijs van de maan Europa van de planeet Jupiter leven mogelijk is.

Het juiste antwoord is C. Op basis van ruim twintig jaar oude NASA-data van de Jupiter-sonde Galileo zijn er nu sterke aanwijzingen voor het bestaan van geisers op de maan Europa die water in de vorm van pluimen de ruimte in blazen.

Europa – de maan; niet ons continent – is bedekt met een dikke laag ijs. Men vermoedt nu dat de (veronderstelde) waterpluimen afkomstig zijn van een grote zoutwateroceaan die zich onder de ijslaag bevindt. Er zou ook koolstof op de maan zijn en daarmee zouden de basis-ingrediënten aanwezig zijn voor mogelijke (primitieve) levensvormen. Je moet hierbij denken aan organismen die je ook wel in heetwaterbronnen aantreft.

De NASA is al een aantal jaar bezig met de voorbereidingen van een missie naar Europa om dit te onderzoeken. Zie hier.

Afbeeldingen zoals deze weergegeven staan op de site van de NASA. De onderste afbeelding is een ‘artist impression’ van de “Europa-lander” op de maan met op de achtergrond een geiser in werking.

Honderd procent zekerheid dat er inderdaad geisers zijn op Europa is er nog niet. Het is gebaseerd op berekeningen en interpretaties van meetresultaten. Dat er geisers op aarde zijn, is echter wel zeker. Die hebben wij vorig jaar nog gefotografeerd tijdens onze vakantie in Amerika.

Geisers in werking in Yellowstone National Park. Is er leven in Amerika?

Verenigde Staten

Een heksenjacht

mei 8, 2018 Martin

President Trump spreekt altijd de waarheid. Oh jee, nu doe ik hetzelfde als Trump, een mededeling die niet helemaal waar is. De Washington Post houdt trouw bij hoe vaak Trump moeite heeft met de waarheid. De actuele stand ken ik niet, maar in zijn eerste volledig jaar waren het er 2140 stuks.

Trump zal deze statistiek vermoedelijk zien als een onderdeel van een heksenjacht die volgens hem aan de gang is. Hij twittert er vaak over. Neem dit berichtje van 4 mei. Hij wil eigenlijk iets twitteren over de goede werkloosheidcijfers, maar op de een of andere wijze komt hij toch uit bij ‘WITCH HUNT!’.

Maar goed, heeft Trump een punt? Is er sprake van een heksenjacht? Ik ben niet als Trump, dus ik ga dit objectief onderzoeken. De eerste stap in dit proces is het vast stellen wat hekserij eigenlijk is. Daartoe bezoek ik in de Wikipedia de pagina over hekserij. En nu ben ik gelijk in verwarring. Want kijk eens naar de eerste afbeelding die ik daar aantref.

Volgens het bijschrift is het ‘The Ride Through the Murky Air’, een illustratie uit het boek ‘The Lancashire Witches’ van William Harrison Ainsworth, uitgegeven in 1848. Maar u en ik zien het direct. Het zijn Donald en Melania Trump op de bezem. Er is inderdaad sprake van een heksenjacht! Alleen is het Trump die op de bezem zit en de heksenjacht aanvoert.

natuur, Verenigde Staten

Stien Baas-Kaiser

mei 1, 2018 Martin

Zo, je hebt iets over Stien Baas-Kaiser geschreven zie ik”. Met deze woorden werd ik vanochtend wakker. Met een slaperig hoofd kijk ik naar Marianne die iets op haar mobiel zit te lezen. Stien Baas-Kaiser? Heb ik daar iets over geschreven? Ik kan me daar niks van herinneren.

Ik doe soms wel eens mee aan discussies op het supporters-forum van Go Ahead Eagles en op een discussieforum over Amerika, waar allerlei toeristische tips over Amerika worden uitgewisseld, maar ik kan me niet voorstellen dat ik daar iets over Stien Baas-Kaiser zou schrijven. Voor wie niet weet wie Stien Baas-Kaiser is, dat is een Nederlandse schaatsster uit de tijd van Ard en Keessie.

Maar misschien heb ik ooit eens een keer op deze site iets over haar geschreven, ja, dat moet het zijn, maar hoe ik ook mijn hersens pijnig, ik kan het me niet herinneren. Ik geef het op. “Eh, wat en wanneer heb ik iets over Stien Baas-Kaiser geschreven?” vraag ik. “Nee, niet over Stien Baas-Kaiser maar over de Steamboat Geyser. Gisteravond op het Amerika-forum” antwoordt Marianne zuchtend.

Oh, dat. Ik zag een berichtje op CNN, dat de Steamboat Geyser dit jaar al voor de derde keer was uitgebarsten en daar had ik even een berichtje op het Amerika-forum over geplaatst. De Steamboat Geyser is de grootste geiser ter wereld. Bij uitbarstingen spuwt hij soms tien keer zo veel water uit als de veel bekender Old Faithful geiser. Alleen de uitbarstingen van die geiser zijn – what’s in a name – veel betrouwbaarder te voorspellen dan de uitbarstingen van de Steamboat Geyser. Bij die laatste geiser kan er soms zelfs wel eens een paar jaar tussen de verschillende uitbarstingen zitten. Zo is de geiser in de jaren 2015 tot en met 2017 helemaal niet uitgebarsten. Maar goed, nu binnen zes weken dus drie keer.

De Steamboat Geyser in actie in 2005; Foto; Hsing-Mei Wu; Wikipedia

De Steamboat Geser is niet altijd de grootste geiser ter wereld geweest. Vroeger was dat de Waimangu Geyser in Nieuw-Zeeland. Bij uitbarstingen van deze geiser kwam het meestal zwart gekleurde water soms tot een hoogte van meer dan 400 meter. Sinds 1904 is deze geiser echter niet meer uitgebarsten.

Foto van een uitbarsting van de Waimangu Geyser in 1903; Wikipedia; Muir and Moodie Dunedin.

Maar goed, er was dus sprake van een misverstand. De Steamboat Geyser en Stien Baas-Kaiser, hoe hou je zo ook uit elkaar.

Links Stien Baas-Kaiser; rechts de Steamboat Geyser.

Verenigde Staten

Trump Twittert

april 13, 2018 Martin

Met de onthulling dat president Trump twittert zal ik waarschijnlijk niet de Pulitzerprijs voor de journalistiek winnen, maar toch schrijf ik vandaag hier even over. De reden is dat Trump eergisteren per tweet aankondigde dat hij Syrië ging aanvallen – je kan je overigens afvragen of het slim was om dit van te voren per tweet aan te kondigen; ik vermoed dat Trump vroeger niet vaak met stratego heeft gewonnen.

Omdat ik nieuwsgierig was of Trump vandaag weer iets over een mogelijke aanval zou twitteren, keek ik gisteren om een uur of twaalf ’s middags even op zijn Twitteraccount. Weliswaar was het in Washington door het tijdsverschil nog maar zes uur ’s morgens, maar Trump schijnt altijd al vroeg wakker te zijn. Hij schijnt dan liggend in zijn bed naar de ochtendshow van Fox News te kijken om vervolgens zijn mobiel te pakken om wat tweets de wereld in te sturen (die meestal betrekking hebben op wat hij net heeft gezien).

Ik probeer me wel eens voor te stellen hoe Trump er in zijn pyjama uit ziet. Ik vermoed dat hij of zo’n slobberige iets te grote streepjespyjama met knoopjes draagt of dat hij een speciaal voor hem ontworpen supermanpyjama heeft, maar dan eentje met een T in plaats van een S er op.

Ik raad u overigens aan om Trump in pyjama niet te visualiseren. Too much information. Maar om terug te komen op de tweets, Trump bleek inderdaad al getwitterd te hebben.

Hij had om zes uur s’morgens al liefst drie tweets de wereld ingestuurd. Eentje over de Failing New York Times die weer eens Fake News had gepubliceerd, één tweet over het sturen van de National Guard naar de grens met Mexico en een tweet waarin hij zei dat hij nooit gezegd had wanneer de aanval op Syrië plaats zal vinden – “Could be very soon or not so soon at all!”.

Om deze laatste tweet (de bovenste op bovenstaande afbeelding) gaat het mij. Kijkt u eens hoe oud de tweet was toen ik keek: 22 seconden oud slechts. Dat is toch beangstigend. Terwijl ik zit te denken zou Trump weer iets twitteren, zit hij te twitteren. Trump en ik zijn op afstand met elkaar verbonden! (Tussen haakjes, de president van Amerika stuurt een boodschap de wereld in en 22 seconden later weet ik het al; moderne tijden.)

Wat ook opvallend aan die tweet is dat na 22 (!) seconden al 32 mensen op de tweet hebben gereageerd en er een commentaar onder hebben geschreven! Hoe kan dat? De tweet is nog maar 22 seconden oud. Die moet je dan toch eerst lezen, even nadenken hoe je wilt reageren en dan het ook nog eens op typen. Ik kan dat niet binnen die 22 seconden, maar dat zal wel met de ouderdom te maken hebben.

De reacties op de tweet blijven daarna komen. Als de tweet vijf minuten oud is, dan hebben al 1.894 mensen een reactie onder de tweet geplaatst:

Weer vijf minuten later is dit aantal opgelopen tot 3.852 stuks.

Het zijn overigens lang niet allemaal fans van Trump die reageren. Zie hier een viertal reacties die binnen twee minuten na het verschijnen van de tweet onder de tweet stonden.

Na een uur staat de teller van mensen die op de tweet hebben gereageerd op 13.312 stuks.

Let u ook even op het aantal mensen dat de tweet van een hartje hebben voorzien: 22.737 stuks. Let wel, aan de oostkust van Amerika is het nog maar zeven uur ’s morgens. Het grootste gedeelte van Amerika slaapt zelfs nog

Kijken we hoeveel mensen twaalf uur na het verschijnen van de tweet deze van commentaar hebben voorzien, dan zien we dat dit er dan inmiddels meer dan 40.000 zijn.

41.622 mensen om exact te zijn, hebben twaalf uur na het verschijnen van de tweet een commentaar onder het bericht van Trump geplaatst! Dat is toch zonde van de tijd? Wie leest die ruim 40.000 reacties nou? Maar ja, ten aanzien van het schrijven van nutteloze zaken ben ik met dit blog natuurlijk niet de meest aangewezen persoon om hier iets over te zeggen.

Tot zover mijn inzending voor de Pulitzerprijs voor journalistiek onderzoek van dit jaar.

Dagelijks leven, Verenigde Staten

De Facebook-pixel

april 12, 2018 Martin

U leest deze bijdrage thuis, op kantoor of elders. Hoe ik dat weet? Dankzij een Facebook-pixel die ik sinds vandaag op mijn blogposts heb staan. Voor degene die alle ophef van de laatste dagen gemist heeft, een Facebook-pixel – een onzichtbaar puntje op een website – registreert elk bezoek en controleert of de bezoeker een Facebook-account heeft. Zo ja, dan wordt die informatie opgeslagen in een cookie en die informatie wordt gebruikt om u gerichte advertenties aan te bieden. Zie bijvoorbeeld dit bericht wat gisteren op de site van de NOS stond.

Je moet sowieso niet raar opkijken als je advertenties krijgt voorgeschoteld die met je acties op internet te maken hebben. Zo krijg ik bijvoorbeeld, nadat ik op het Go Ahead Eagles supporters-forum had getypt “We staan aan de rand van de afgrond maar we doen nu een groot stap voorwaarts”, steeds advertenties voor trapliften in de mail.

Overigens ook als u geen Facebook account hebt, zoals ik, dan nog volgt Facebook u. In België hebben ze daar een boete van 250.000 euro per dag (met een maximum van 100 miljoen) voor gekregen, omdat het daarmee de privacywet overtreedt, maar ze zijn in hoger beroep gegaan. (Zie hier)

Maar goed, ik waarschuw even – dat lijkt me wel zo netjes – dat ik u dus nu ook volg en dat ik alles van u weet en aangezien een gewaarschuwd mens voor twee telt, weet ik zelfs twee keer zo veel van u. En dat allemaal dankzij mijn Facebook-pixel. Ik heb alleen nog een klein technisch probleempje.

Het is natuurlijk niet de bedoeling dat u ziet dat er een Facebook pixel op mijn site staat, maar ik weet nog niet precies hoe ik de Facebook-pixel moet verkleinen. Voorlopig heb ik mijn Facebook-pixel daarom onder mijn blogpost geplaatst. Dankzij de pixel weet ik namelijk ook dat veruit de meeste bezoekers van mijn blogposts nooit tot het einde van de blogpost komen maar al veel eerder afhaken, dus de kans is klein dat u onder deze blogpost mijn nog net iets te grote Facebook pixel ziet.

p.s. Nog niet iedereen heeft het verdienmodel van Facebook door. Zo vroeg de 84-jarige Amerikaanse senator Orrin Hatch aan Mark Zuckenberg hoe het mogelijk was dat Facebook gratis is voor gebruikers. “Senator, we verkopen advertenties” was het antwoord.

Tot zover deze blogpost. (Volgende keer is onderstaande pixel zodanig verkleind dat u hem niet meer ziet.)

Muziek, Verenigde Staten

Paul Simon

februari 6, 2018 Martin

Volgens een berichtje in de Volkskrant van vanochtend stopt Paul Simon binnenkort met optredens. Hij heeft zijn afscheidstournee aangekondigd. Hij is al 76 jaar en vindt het mooi geweest. Een paar weken geleden kondigde Neil Diamond, eveneens 76 jaar, ook al aan dat hij stopte.

Tja, dat krijg je als je zelf ouder wordt, al die artiesten uit je jeugd gaan of dood of stoppen met optredens. De eeuwig jonge Paul McCartney is inmiddels ook al 75. Mick Jagger is overigens pas 74 jaar, die ik zie dus nog wel een tijdje door gaan. Hij kan een voorbeeld nemen aan Charles Aznavour, die is 93 jaar, maar treedt nog steeds op. Maar goed, Paul Simon stopt er dus mee.

Paul Simon (rechts) samen met Art Garfunkel in 1966 tijdens een bezoek aan Amsterdam (foto Joost Evers; Anefo; Nationaal Archief).

Wij zijn een keer naar een concert van Paul Simon geweest. Dat was in 2006 in Amerika in South Lake Tahoe. Wij waren samen met de kinderen (toen 13 en 11 jaar oud) op rondreis in Amerika en op de dag dat wij in South Lake Tahoe waren, trad Paul Simon daar op in een openluchttheater.

South Lake Tahoe

Ik was jarig die dag en om dat te vieren kochten we voor 60 dollar p.p. kaartjes voor zijn concert. Uit ons reisverslag van 2006.

“[…] Het voorprogramma begint om half 8 en wij zijn er ongeveer een kwartier van te voren. Nog veel te vroeg blijkt wel, want het duurt even voordat het voorprogramma begint (een gitarist die alleen instrumentale country and western liedjes speelt; wanneer gaat hij nou eens zingen vraagt een verontwaardigde Marijke).

Na dit (saaie) voorprogramma duurt het nog eens een keer een half uur voordat we eindelijk Paul Simon te zien krijgen. Gelukkig is het al een plezier op zich om naar het publiek te kijken; hoewel alle leeftijden wel vertegenwoordigd zijn ligt de nadruk toch bij de wat hogere leeftijden. In een recensie van een ander concert van hem schreef de recensent dat dit het eerste concert was waar hij mensen met een rollator had gezien. We voelen ons opeens weer jong.

Het is erg leuk om naar het publiek te kijken. Jammer dat we geen fototoestel meegenomen hebben. Op de kaartjes stond dat fotograferen verboden was, dus hadden wij, brave Hollanders, geen toestel meegenomen. Een paar honderd andere bezoekers had hier zich echter niets van aangetrokken en er werden dan ook veel foto’s tijdens het concert gemaakt.

Tijdens het voorprogramma maar ook daarna nog wordt er druk door een deel van het publiek heen en weer gelopen. Sommige mensen blijven ook tijdens het hoofdprogramma lopen of staan, zodat er veel plekken op onze tribune vrij blijven, waar wij van profiteren door al snel naar een betere plek te verhuizen. (Pal voor Judith en Marijke zaten twee Amerikanen waarvan gezien hun omvang het terecht zou zijn geweest als deze een extra kaartje hadden moeten kopen).

Paul Simon heeft een hele band meegenomen. Deels speelt hij oude Simon en Garfunkel liedjes (heel leuk om te zien hoe het publiek massaal het la-la-laai refrein uit ‘The Boxer’ mee zingt), deels zingt hij liedjes uit zijn soloperiode. Nu we hem in het echt zien, valt het ons pas op hoe klein hij eigenlijk is. Wij dachten altijd dat Art Garfunkel zo groot was maar het is Paul Simon die zo klein is.

Wij vinden het concert geslaagd maar voor Marijke dreigt het in een klein drama te eindigen. Halverwege het optreden van Paul Simon verliest ze namelijk haar ring. Huilend probeert ze hem te zoeken maar ze kan hem nergens vinden. Waarschijnlijk is hij tussen de banken door onder de tribune op de grond gevallen. Ze vraagt aan iemand van de security of ze onder de tribune mag kijken. Dat mag maar pas na afloop van het concert als het licht weer aangaat. Na de laatste toegift (‘Bridge over Troubled Water’ met gitaarbegeleiding in plaats van piano) gaat ze samen met Judith onder de tribune zoeken. Wonder boven wonder vinden ze hem. De opluchting bij Marijke is groot.

Na het concert gaan we nog even Harveys in. Judith wil graag even haar MSN checken op het internet (dat kan daar à 49 cent per minuut). Terwijl wij staan te wachten loopt Paul Simon op een gegeven moment pal achter ons langs naar de lift. Van dichtbij valt op dat hij er al redelijk oud uitziet, wat op zich natuurlijk niet verwonderlijk is want hij is van 1941, dus al 65 jaar. Detective Martin constateert door naar de lichtknopjes te kijken dat hij een kamer heeft op de 11e van de 19 verdiepingen die het hotel telt. Onderweg terug naar ons hotel stoppen we nog even bij de McDonalds voor een milkshake voor Marijke.”

Overigens later aan het einde van de vakantie verloor Marijke de ring wederom en vond ze hem niet weer terug.

Tot slot, ik schrijf hier weliswaar over oude musici die of dood gaan of stoppen, maar zoals de oudste dochter opmerkt, dat geldt natuurlijk voor iedereen. Ook oude tramchauffeurs en bouwvakkers gaan of dood of stoppen.

My Blog

Categorie archief: Verenigde Staten

Het menselijk geheugen

Een Perzisch kleedje

De omgekeerde Jenny (2)

De omgekeerde Jenny (1)

Liegen

Rutte zegt no tegen Trump

Trump en voetbal

Trump en Einstein

Vanuit ons perspectief

Is er leven op Europa?

Een heksenjacht

Stien Baas-Kaiser

Trump Twittert

De Facebook-pixel

Paul Simon

My WordPress Blog