Soms heb je wel eens dat je iemand ziet en dat je weet dat je die persoon eerder hebt gezien, maar dat je niet direct meer weet waar van je die persoon kent. Van de week had ik dat weer eens. Ik fietste in Den Haag over de Mauritskade toen ik deze man achter het raam zag staan. Hij stond een beetje somber naar buiten te staren.

Die kende ik ergens van, maar waar van? Ik zwaaide maar hij zwaaide niet terug. Pas veel later schoot het me te binnen wie het was. Het was Willem-Alexander. Ik neem aan dat hij me niet gezien had, anders had hij wel terug gezwaaid.

Wie altijd wel heel fanatiek naar mij zwaaide, was zijn moeder. Ik ken haar van de Buurtwhatsapp en de buurtborrel uit de tijd dat we allebei in het Bezuidenhout in Den Haag woonden. Als ze toevallig ergens in de buurt een optreden had, “verstopte” ik mij in de menigte en dan moest zij mij proberen tussen de mensen te spotten. Het was een soort spelletje dat we speelden. Als ze me dan ontwaarde, begon ze heel enthousiast te zwaaien en had zij gewonnen.  Als ze me niet kon vinden, dan had ik gewonnen. Zie hier enkele voorbeelden van de keren dat zij won.

En hier een tweetal foto’s van die keren dat ik won.

Hier speelde ze eigenlijk een beetje vals, want ze liet iemand fanatiek mee zoeken. 

Tot slot, een vriendin van mijn vrouw liep een keer over het strand bij Wassenaar toen ze een bekend gezicht op een paard voorbij zag rijden. Ze kon de persoon niet direct thuis brengen, maar misschien was het één van haar patiënten – ze was tandarts en dan zie je veel mensen in de stoel. Dus zwaaide ze. Later schoot het haar te binnen wie het was. Het was Beatrix die daar paard reed, geen patiënt overigens van haar.

Ik wil het vandaag met u over twee foto’s hebben. De eerste foto betreft een foto die verscheen op het twitter-account van ‘CIC Saudi Arabia.’ Dat is het ‘Center for International Communication Saudi Arabia’ waar alle heldendaden van de Saoedische kroonprins MBS  – dat staat niet voor ‘Murder before Supper’; dat is de titel van een Agatha Christie boek, maar voor Mohammed bin Salman  –  worden vermeld.  Het betreft deze tweet.

“Many topics were on the table…” aldus het bijschrift maar niet, zoals na navraag bleek, het net verschenen rapport van de VN over de  betrokkenheid van MBS ten aanzien van de moord op de Saoedische journalist Khashoggi, de man die hoogstwaarschijnlijk in opdracht van de kroonprins in stukken werd gehakt.  Het gesprek ging alleen over de economische positie van vrouwen.

(Bert  Wagendorp schreef vandaag hierover in de Volkskrant: ” Maar tegenover Mohammed bin Salman pleiten voor verbetering van de positie van vrouwen in zijn land is zoiets als een gesprek met de Veluwse wolf over de verbetering van de positie van schapen in zijn territorium.”)

Vanwege dit gesprek kreeg koningin Maxima de nodige kritiek te verwerken. Zo kreeg premier Rutte de vraag voorgelegd of Maxima niet “een beetje dom” was geweest om met de kroonprins in  gesprek te gaan, zo kort na het verschijnen van het rapport van de VN over de betrokkenheid van de kroonprins bij de moord.

Rutte vond van niet. Dat was een beetje dom van hem. Hij had de koningin niet in deze situatie moeten brengen maar haar het gesprek met de kroonprins met een smoesje moeten besparen. “Helaas had de koningin wat verkeerds gegeten, vermoedelijk walvisvlees, wat een Japanse kok haar, volledig buiten haar om, had voor gezet waardoor ze tijdelijk wat ongerief had en het gesprek niet kon aangaan.” Daarmee had hij haar niet alleen het gesprek met de kroonprins bespaard maar ook nog eens de Japanse walvisindustrie die sinds deze week weer commercieel op jacht is een klap toegebracht.

Maar goed, daar gaat het mij allemaal niet om. Het gaat om wat Maxima doet op de foto. Kijkt u eens goed:

Ze heeft een schrijfmap en een pen bij zich om aantekeningen te maken! Is dat niet schattig? Heeft u ooit een foto gezien van “twee wereldleiders” waarbij er eentje aantekeningen maakt? Nee toch? Maxima doet het wel. En niet alleen dat, maar kijkt u eens goed naar haar linkerhand – ze is zo te zien linkshandig. Als ik het goed zie, maar ik kan me vergissen, schrijft ze met een blauwe BIC-pen. Dat is mijn favoriete pen!  Ik wil geen kwaad woord  over Maxima meer horen.

De andere foto waar ik het over wil hebben is een foto die ene  Dean Mouhtaropoulos tijdens de Europese kampioenschappen in Minsk heeft genomen tijdens het onderdeel ritmische gymnastiek. Op de foto is Linoy Ashram uit Israël te zien die iets moeilijks met een bal doet. Ik kan er met mijn hoofd niet bij hoe ze het doet.

Nu zult u misschien zeggen ik zie helemaal geen foto, maar dat is bewust. De betreffende foto plaats ik beslist niet op mijn site. De rechten van die foto liggen namelijk bij Getty Images en dat is een organisatie die je bij wijze van spreken al een rekening sturen op het moment dat je alleen nog maar aan ze denkt. U kunt de foto echter wel zien op de site van de BBC en wel in hun wekelijks overzicht  van de tien opvallendste sportfoto’s. Zie deze link: https://www.bbc.com/sport/48817968 en dan helemaal naar onderen scrollen.

Ik zal wel iets over het hoofd zien, maar ik mis een lichaamsdeel.

Voordat ik met mijn blogpost van vandaag begin, eerst even dit: “Zoek je op internet een leuke plek, ga dan naar de site van Martin van Neck!” Oké, dat staat genoteerd, nu over naar de blogpost van vandaag.

Tot de kiepkerels die in de eerste helft van de negentiende eeuw naar Nederland kwamen – zie de blogpost van gisteren – behoorde ook Anton Sinkel. In 1822 kocht hij aan de Nieuwedijk in Amsterdam een pand en begon daar zijn eerste winkel. Al spoedig volgden er meer, niet alleen in Amsterdam maar ook in Leiden, Leeuwarden, Rotterdam en Utrecht. Zijn ‘Winkel van Sinkel’ gold als het eerste warenhuis in Nederland.

Het pand van de Winkel van Sinkel in Utrecht; foto CumulusNL

 Voor zijn winkels maakte hij reclame, onder ander via het rijmpje: “In de Winkel van Sinkel is alles te koop. / Daar kan men krijgen: mandjes met vijgen, / doosjes pommade, flesjes orgeade, / hoeden en petten, en damescorsetten / drop om te snoepen en pillen om te poepen.”

Of dit versje een goede en effectieve manier van reclamemaken is, weet ik niet. Daar zal reclamemaker Diederik Koopal ongetwijfeld beter over kunnen oordelen. “Diederik wie?” zult u waarschijnlijk zeggen. Dat had ik ook. Ik had nog nooit van de man gehoord maar hij was onlangs te  gast in ‘College tour’ met Matthijs van Nieuwkerk.

Diederik Koopal is een grootheid in de Nederlandse reclamewereld. Hij is onder andere de man achter de Harry Piekema reclames van Albert Heijn, reclames voor Heineken en de Rolo reclame. Met die laatste reclame “Bedenk goed wat je met je laatste Rolo doet” heeft hij veel prijzen gewonnen.

Op de afbeelding klikken om naar het filmpje op YouTube te gaan. Overigens vertelde Koopal tussen neus en lippen door dat het een juniorteam van het bureau was dat met het idee van het olifantje op de proppen kwam. Maar alles was teamwork, zei Koopal.

Zelf heb ik tijdens mijn studententijd in de zeventiger jaren even overwogen om ook in de reclamewereld te gaan. Ik twijfelde een beetje over mijn studie Toegepaste Wiskunde en zag in de krant een gezamenlijke advertentie staan van de grootste vijftien Nederlandse reclamebureaus. Ze waren allemaal op zoek naar “nieuw talent” en hadden gekozen voor een gezamenlijke aanpak.

Je mocht een brief schrijven en moest deze naar een bepaald adres sturen. De brieven werden vervolgens  (ongeopend) verdeeld over de vijftien bureaus. Je wist dus niet waar jouw brief belandde en bij welk bureau je solliciteerde. Dat leek de reclamebureaus een leuk idee.

Waarom zou je eigenlijk maar één brief sturen vroeg de wiskundige in mij zich direct af. Ik rekende uit wat de kans was  – in het geval dat ik bijvoorbeeld vijf brieven zou sturen en dat deze random verdeeld zouden worden – dat geen enkel bureau twee of meer brieven van mij toebedeeld zou krijgen. Die kans was 47%, best hoog vond ik.

(De eerste brief mag uiteraard bij elk bureau belanden, de tweede bij 14 van de 15 bureaus maar niet bij het bureau van de eerste brief. De derde brief mag niet bij de eerste twee bureaus belanden enzovoorts, enzovoorts. Als je dus vijf brieven zou versturen dan was de kans dat de vijf brieven bij vijf verschillende bureaus zouden belanden gelijk aan (15/15*14/15*13/15*12/15*11/15) *100% = 47%. Hoe meer brieven je stuurt hoe kleiner dit percentage wordt. Bij het versturen van bijvoorbeeld acht brieven bedraagt dit percentage nog maar tien procent. En als je vijftien brieven zou sturen dan is de kans dat elk van de vijftien bureaus precies één brief zou ontvangen maar 0,003%.)

Ik besloot om het experiment te doen. Ik stuurde met een tussenperiode van telkens een dag vijf (exacte gelijke) brieven, waarin ik het product ‘Martin van Neck’ aanprees, naar het opgegeven adres en wachtte af. Na een tijdje kreeg ik vijf antwoorden van vijf verschillende bureaus, vier uit Amsterdam, eentje uit Rotterdam. Ik werd tot mijn verrassing vier keer uitgenodigd voor een gesprek, van één bureau kreeg ik een afwijzing.

Als eerste ging ik bij een bureau in Amsterdam op bezoek. Ze zaten in een luxueus kantoorpand. Ik werd ontvangen door twee mannen. De eerste man, gekleed in een snel pak, was degene die het contact met de klanten  had, de andere, wat minder formeel gekleed, behoorde tot het ‘creative team’. De snelle man vertelde iets over het bureau – ze waren laatst nog met een heel team naar een tropisch eiland geweest voor een reclame; hij probeerde overduidelijk zijn bureau ‘te verkopen’ – en daarna ging het over het product ‘Martin van Neck’.

De man vroeg onder andere wat ik zou doen als een frisdrankfabrikant met een nieuwe smaak aan kwam. Wat zou ik doen om het product in de markt te zetten? Ik antwoordde dat ik die vraag aan tien sollicitanten zou stellen en de antwoorden zou noteren. Daar zou vast wel een goed idee tussen zitten. ‘Grapje’ zei ik nog, maar hij viel niet erg goed.

Toen hij later ook nog vroeg of ik bezwaar had om reclame te maken voor bepaalde producten zoals sigaretten – ja dus – concludeerde ik dat de combinatie Martin en de reclamewereld geen ‘match made in heaven’ was. Het was niet mijn wereld. Thuis gekomen zegde ik de andere bureaus af.

Uiteindelijk heb ik mijn kandidaatsstudie Toegepaste Wiskunde afgemaakt en daarna Bedrijfskunde gedaan.

En oh ja, ‘De site van Martin van Neck, die is niet gek!’ (Had ik al gezegd dat de reclamewereld niets voor mij is?)

Maarten van der Weijden is bezig met een klassieke prestatie: het zwemmen van de Elfstedentocht – ik heb overigens nog nooit iemand tijdens een Elfstedentocht zo lang in een wak zien zwemmen. Sommige mensen, zoals Marcel van Roosmalen in zijn NRC-column, vragen zich af of Maarten het alleen voor het goede doel doet (tbv de kankerpatienten) of dat hij ook doet omdat hij verslaafd is aan zwemmen en publiciteit. Mij maakt dat niet uit, als mensen vanwege deze zwemtocht geld geven voor kankeronderzoeken, dan is dat mooi meegenomen.

Maarten lijkt het dit jaar te gaan halen. Vorig jaar moest hij op weg naar Dokkum opgeven.

Beeld van Maarten gemaakt door de kunstenaar Hans Jouta dat geplaatst is bij Burdaard, de plaats waar Maarten in 2018 moest opgeven; foto Ytzen; Wikipedia

Als Maarten het vandaag haalt, dan heeft hij echter volgend jaar wel een probleem. Wat moet hij dan? Gelukkig heeft hij daar al over nagedacht. Ik kan mijn journalistieke bronnen niet prijsgeven, maar ik weet dat Maarten een aantal spectaculaire zwemtochten in gedachten heeft

Zo wil hij in 2020 de 1000 km lange Hoofdstedentocht zwemmen. Die tocht voert van Leeuwarden via de andere elf provinciehoofdsteden naar Amsterdam, de hoofdstad van ons land. Vooral het stuk Arnhem – Maastricht is een lastig stuk, stroomopwaarts de Maas op zwemmen, dat valt niet mee, aldus Maarten. Hij denkt dat hij deze tocht in ongeveer een maand tijd kan voltooien.

In 2021 wil Maarten de 3500 km lange klassieke-hoofdsteden-tocht, Londen –> Parijs –> Rome –> Athene, zwemmen, gevolgd door in 2022 het zwemmen over de 6000 km lange Chinese Muur, mits die met water gevuld kan worden. De Chinezen zijn hier optimistisch over, aldus Maarten.

Ik wens hem in ieder geval vandaag zeker, en ook in de toekomst,veel succes en sterkte toe met zijn zwemtochten.

Uit de serie: ‘Pas op voor overstekend wild’

Bord langs de Vliet, gezien tussen Rijswijk en Delft.

Nog even terugkomend op Andy Warhol. Gisteren vergeten te vermelden maar wist u dat zijn echte naam niet Warhol was maar Warhola. Andy Warhola, dat klinkt toch heel anders dan Andy Warhol. Maar goed, nu over naar de schaakwereld in Nederland in de jaren zeventig.

Tijdens mijn studententijd was ik lid van de Enschedese studentenschaakvereniging Drienerlo. Als lid van een schaakvereniging was je ook automatisch lid van de KNSB – om misverstanden te voorkomen het betreft hier de Koninklijke Nederlandse Schaakbond, niet de schaatsbond. Als lid van de bond ontving je een maandelijks blad genaamd ‘Schakend Nederland’.

(Ik heb – zie hierboven; ik ben die figuur die naast die drie jongetjes zit – zelfs een keer op de voorpagina van het blad gestaan. Zie hier voor de achtergronden van deze foto.)

Maar behalve ‘Schakend Nederland’ kende Nederland in die tijd nog een schaakblad: ‘Schaakbulletin’, opgericht door de in 2017 overleden Wim Andriessen. Dit was een blad van schakers voor schakers. Ik had bij een prijsvraag van het blad een keer een abonnement op ‘Schaakbulletin’ gewonnen, waarbij ik de zeer deskundige en objectieve jury van het blad wellicht enigszins had beïnvloed door bij mijn inzending op te merken dat mocht ik een prijs winnen, dat het bedrag dan  – het blad was een noodlijdend blad met slechts een paar duizend abonnees – ook uitgekeerd mocht worden in de vorm van een abonnement. Prompt won ik de tweede prijs, een bedrag ter grootte van een jaarabonnement

Het blad verscheen van 1968 tot 1984. Dit was de voorkant van het laatste nummer.

Veelvoudig Nederlands kampioen Jan Timman was volgens mij een tijd lang de hoofdredacteur van het blad. Hij schreef er ook zelf in. Tot de andere auteurs behoorden Jan Hein Donner en Tim Krabbé. De laatste schreef over schaakcuriosa, iets wat mij zeer aansprak.

Jan Timman behoorde in die tijd tot de wereldtop in het schaken en één van de partijen die hij voor het blad analyseerde was een partij van hemzelf tegen Anatoli Karpov, in die tijd de wereldkampioen schaken. Timman ging in de analyse van zijn partij uitgebreid in op een specifieke variant waarover hij tijdens de partij had nagedacht. Voor de niet-schakers onder ons, een variant is een mogelijke partijontwikkeling die kan optreden als je een bepaalde zet zou spelen. Een wat-als analyse zeg maar.

(Vergelijk het bijvoorbeeld maar met mijn schrijverscarrière. Zo’n twintig jaar geleden koos ik er voor om non-fiction verhalen te schrijven. Had ik er toen echter voor gekozen  – ik ben nu dus bezig met een variant, een wat-als analyse – om fictieverhalen te schrijven over een jongen die naar een tovenaarsschool ging en daar zwerkbal op een bezemsteel zou spelen, dan zou ik nu misschien wel een wereldwijde bestsellerauteur zijn geweest. Het leek me in die tijd echter geen goed idee. )

Enfin, Timman concludeerde in zijn stuk dat het alternatief waarover hij in de partij had nagedacht niet tot een winststelling voor hem zou hebben geleid en dat hij dus de goede zet had gespeeld. Ik keek naar de slotstelling van zijn analyse van de variant en dacht ‘Maar als hij de koning nu nog één stapje opzij zet, dan wint hij toch? Of zoals Neil Amstrong zou zeggen: “That’s one small step for a man, one giant leap for mankind”.

24 juli 1969; Schaker Neil Amstrong, hier links aan boord van de Mobile Quarantine Facility, wordt na terugkeer van de maan toe gesproken door de bekende Amerikaanse schaakgrootmeester Richard Nixon; Foto NASA

Ik zag niet wat er mis was met die koningszet  en stuurde een brief naar het blad. “Geachte heer Timman, ik zal me ongetwijfeld vergissen, en u zult het ongetwijfeld beter zien, maar wint wit niet gewoon als hij  zijn koning een stapje op zij zet?”, iets in die stijl. Even tussendoor, zo ging dat nog in die tijd, je stuurde brieven, geen mails. Overigens hoorde ik laatst al iemand verbaasd zeggen, stuurt hij nog mails? Enfin, een brief dus.

In het volgende nummer van Schaakbulletin kwam Timman terug op de partij. Twee lezers, B. Stam en M. van Neck hadden hem in afzonderlijke schrijvens gewezen op de “onvoorstelbare stille zet Kh1!!” – dat staat voor koning naar veld h1 –  en die zet won volgens Timman inderdaad. Vol trots liet ik enige tijd later het blad zien aan Rini K., een topschaker die wel eens bij een vriend van hem op onze studentenflat op bezoek kwam. Rini was niet onder de indruk van mijn vondst. Timman was maar een grote prutser vond hij. Iedereen zag die zet toch.

De vermelding van mijn naam in het blad was overigens maar een deel van mijn ‘fifteen minutes of fame’ en daarmee bedoel ik niet dat ook lezer B. Stam de zet had  gevonden en ik dus eigenlijk maar recht had op de helft van de fifteen minutes oftewel ‘7,5 minutes of fame’, nee, ik bedoel daarmee dat er een paar maanden later een boek van Jan Timman uit kwam, getiteld ‘Schaakwerk 1’.

Ook in dit boek  kwam de partij voor en ook hier vermeldde Timman de namen van lezers B. Stam en M. van Neck als degenen die hem op de ‘onvoorstelbare stille zet Kh1’ hadden gewezen.

Voila, nog een keer ‘7.5 minutes of fame’ erbij en nu zat ik in totaal daadwerkelijk op  de ‘fifteen minutes of fame’ in de schaakwereld.

Bijna was het zelfs nog verder gegaan. Een paar jaar later verscheen er een Engelse vertaling van het boek van Timman. Ik zag het toevallig ergens in een boekhandel staan en nieuwsgierig bladerde ik er in. Ook in de Engelse uitgave stond de variant uit de partij en ook hier werd Kh1 als de winnende zet vermeld. Maar helaas, in de Engelse uitgave waren de namen van de lezers B. Stam en M. van Neck weg gelaten. Dus geen extra fifteen minutes of fame er bij.

Mijn beroemdheid in de schaakwereld bleef aldus beperkt tot de Nederlandse uitgave. Eigenlijk dus geen ‘fifteen minutes of fame’ maar ‘vijftien minuten beroemdheid.’

Ik neem aan dat u nu wel onder de indruk bent van mijn schaakkwaliteiten, maar zoals Godfried Bomans ooit eens zei “Schakers, die plotseling iets zien, behoren gewoonlijk niet tot de topklasse. ”

Hoogovens-toernooi 1962; Schaker Godfried Bomans ziet plotseling een goede zet (voor de tegenstander); foto Jac de Nijs; Anefo; Nationaal Archief

Vandaag is 75 jaar geleden dat D-Day plaats vond. Zo’n 160.000 geallieerde manschappen werden die dag aan land gezet.

“A LCVP (Landing Craft, Vehicle, Personnel) from the U.S. Coast Guard-manned USS Samuel Chase disembarks troops of the U.S. Army’s First Division on the morning of June 6, 1944 (D-Day) at Omaha Beach.” Official U.S. Coast Guard photograph’

Volgens een bericht dat ik vandaag hoorde op Omroep West landden op D-Day geen Nederlanders van de Prinses Irene Brigade.  De reden daartoe was dat de legerleiding bang was dat als de Amerikanen en de Engelsen in het donker mensen Nederlands hoorden praten, ze zouden denken dat die mensen Duitsers waren en dat ze dan op hen zouden gaan schieten. Een paar weken na D-Day stak de brigade wel het kanaal over, net zoals duizenden anderen. Eind juli 1944 waren er al meer dan 1,5 miljoen geallieerde soldaten in Frankrijk.

Landing ships putting cargo ashore on Omaha Beach, at low tide during the first days of the operation, mid-1944-06; Official U.S. Coast Guard photograph

Met zulke grote aantallen is het ook logisch dat tussen al deze soldaten mensen hebben gezeten die later beroemd zijn geworden in een andere rol, soms letterlijk als acteur. Zo bevonden zich onder de soldaten die op 6 juni op de stranden landden Alec Guinness (hij speelde later o.a. in Star Wars (Obi-Wan Kenobi) en The Bridge on the River Kwai), David Niven (o.a. Around the World in 80 Days) en James Doohan. Deze laatste is het meest bekend geworden als Scotty in de serie Star Trek (“Beam me up, Scotty“).

Tijdens de landing werd hij zes keer geraakt; vier kogels in zijn been, één in zijn hand (een vinger moest worden geamputeerd) en eentje in zijn borst. Dat die laatste kogel niet dodelijk was, kwam omdat hij in een zilveren sigarettendoosje bleef steken dat Doohan van zijn broer had gekregen. Als je zo’n scene in een film zou stoppen, dan zou je zeggen een beetje te ongeloofwaardig.

Marianne en ik hebben in 1988 tijdens een vakantie in Normandië een keer de stranden en de omgeving bezocht. Toen wij in Sainte-Mère-Église waren, vertelde ik haar de geschiedenis van de paratrooper die daar met zijn parachute aan de kerktoren bleef hangen. We keken omhoog naar de kerk en wat bleek, hij hing er nog steeds!

Uw verslaggever ter plekke in 1988

Dat was schrikken. Gelukkig bleek het een pop te zijn die er sinds een herdenking in 1976 hangt. Het is nu een soort toeristisch attractiepleister geworden. Wel hangt hij aan de verkeerde kant van de toren. In werkelijkheid bleef hij aan de achterkant van de kerktoren hangen, waardoor de Duitsers hem aanvankelijk niet zagen. Later namen ze hem gevangen. Hij ontsnapte al snel en zou de oorlog overleven.

Tot zover uw oorlogsverslaggever.

Uit de serie ‘Varen voor beginners’: het aanleggen van de boot.

Vraag: Hoe leg ik de boot aan?

Antwoord: Zo niet dus.

Op de site van de NRC stond vandaag dit leukje Ikje geschreven door Thea Brüggen.

“Als remedial teacher op een basisschool word ik de laatste tijd geregeld voor de klas gezet om zieke of overspannen collega’s te vervangen. Deze keer is groep 3 aan de beurt. De leerlingen zijn in de week daarvoor al een hele dag naar huis gestuurd omdat er niemand beschikbaar was. Daar hebben ze duidelijk erg van genoten. Als ik tijdens het rekenen aan ze vertel dat ik wel een tijdje hun juf zal blijven, zegt een leerling hoopvol: „Maar jij kunt toch óók ziek worden?” Ik zeg dat ik hen moet teleurstellen. Ik ben namelijk nooit ziek. De hele klas kijkt me stomverbaasd aan. Ze kunnen zich er niet bij neerleggen, want ik hoor een andere leerling zeggen: „Maar je bent best oud, kun je dan niet doodgaan?”

Dit doet me denken aan die keer dat ik op het schoolplein stond te wachten op de jongste dochter. Ze zat in groep 2. Marijke wilde graag een hond maar dat kon niet. Ik was allergisch voor hondenharen. Blijkbaar had de dochter de reden waarom ze geen hond mocht op school verteld, want toen de school uitging kwam een meisje uit Marijke’s klas op me aflopen.

“Vader van Marijke, als u dood bent, dan mag Marijke toch wel een hond hè?” vroeg ze. Ik keek haar aan. “Ja hoor, dan mag het wel.” antwoordde ik. Het meisje holde naar Marijke toe om haar het goede nieuws te vertellen.

(Nu zult u misschien denken, hé, heeft hij hier niet al een keer eerder over geschreven? Dat klopt, in december 2017. Ik was dat even vergeten, maar pas nadat ik dit getypt had, schoot het me weer te binnen. Maar omdat het zo goed past bij het ikje – en omdat ik het al had getypt; zonde van het werk anders – hier dus nogmaals deze anekdote. Bovendien, herhaling is de kracht van de reclame.)

Enfin, bijna twintig jaar later hebben we nog steeds geen hond. Gelukkig maar.

Vorige week waren er de verkiezingen voor de Eerste Kamer. Ok, strikt formeel waren het verkiezingen voor de Provinciale Staten, maar omdat de leden daarvan de Eerste Kamer kiezen, deden alle partijen alsof het landelijke verkiezingen voor de Eerste Kamer waren.

Verkiezingen 1956: Minister-president Drees wacht op zijn beurt om te kunnen stemmen.  foto Harry Pot; Anefo; Nationaal Archief.

Thema’s die op provinciaal niveau spelen, kwamen bij de verkiezingen van vorige week niet tot nauwelijks aan de orde. Zo ontliepen bijvoorbeeld de provinciale lijsttrekkers van het Forum voor Democratie, de grote winnaar van de verkiezingen, haast alle debatten met andere provinciale lijsttrekkers. Wat de partij in de provinciën wil, is dan ook niet erg duidelijk. Ik citeer even uit de Volkskrant over het eerste overleg tussen de fractievoorzitters van de provincie Noord-Holland.

“Forum heeft in de campagne voor de provincialestatenverkiezingen nauwelijks aan debatten meegedaan. De nieuwe Statenleden moeten zonder ervaring en zonder programma de onderhandelingen in. Dat oogt nog wat onwennig. [..] Erg concreet kan de nieuwe partij in Noord-Holland nog niet worden in de eerste vergadering. ‘Als nieuwkomer hebben we nu nog niet alle details uitgewerkt. We richten ons liever op grote kaders’, reageert Dessing –  fractievoorzitter van het FvD in Noord-Holland – op aanhoudende vragen over zijn programma.

Socrates zou zeggen: “Ik weet slechts één ding: dat ik niets weet”. Ook het AD besteedde aandacht aan het overleg in Noord-Holland:

“Voor vragen over zijn plannen verwijst hij – de fractievoorzitter van het FvD –  naar de website van Forum, waarop een lijstje met een aantal punten staat. En, geeft hij ruiterlijk toe, van de meeste dossiers weten hij en zijn partij nog lang niet zo veel als de andere partijen in de zaal. Het ergert de anderen duidelijk. Hoe moeten ze nou met de informateur gaan praten als ze niet weten wat Forum met de lokale snelwegen wil? Hoe het de toekomst van de woningbouw ziet? …”

(Voor wie het hele verhaal uit het AD wil lezen, kan op onderstaande afbeelding klikken.)

“Ik heb mijn lening overgesloten bij Becam. Bij wie? Bij Becam. Ok, Becam. Ja en tegen een veel lagere rente. Oh, dat klinkt goed. En veel betere condities. Dus het is veel goedkoper lenen bij Becam? Oh absoluut, absoluut.”

Misschien is het een idee om voortaan de Eerste Kamer rechtstreeks te laten kiezen en niet indirect via de Provinciale Staten. Dan kan de Provinciale Staten verkiezing gaan over provinciale thema’s en de verkiezing voor de Eerste Kamer over de landelijke thema’s.

Het levert geen extra verkiezingsdag op. Je combineert dan de gemeenteraadsverkiezingen met die van de Provinciale Staten. Het is niet zo dat we dan op één dag twee keer dezelfde verkiezing houden. Bij de gemeenteraad doen veel lokale partijen mee die niet bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten zullen meedoen en er spelen andere thema’s.

Je houdt dan net zoals nu vier verkiezingen: De Eerste Kamer verkiezing (plus tegelijkertijd die voor de Waterschappen), de Tweede Kamer verkiezing, de gemeentelijke verkiezingen gecombineerd met die voor de provinciale staten, en de Europese verkiezingen.

Eigenlijk is het een puik idee. Misschien moet ik ook maar de politiek in. Ik zie het al voor me in de Tweede Kamer: Thierry Baudet die in een debat over de uil van Minerva begint die zijn vleugels bij het vallen van de avond spreidt en dat ik dan zeg: “Mag ik mijn jeugdige opponent er even op wijzen dat elke wijze uil in zijn jeugd een uilskuiken was. Gevolgd door de voorzitter die roept: ”Order! Order!”