Ik kreeg een mailtje van het UWV. Over vijf dagen verliep mijn CV. “Is dit niet de bedoeling? Verleng dan uw cv via werk.nl.” Nu heb ik al een tijdje geen WW-uitkering meer, maar je weet maar nooit wat het UWV in haar onmetelijke wijsheid met terugwerkende kracht beslist, dus toch maar voor de zekerheid mijn CV verlengd. En nu ik toch op de site was, keek ik ook even of er misschien een leuke “schrijvers-vacature” was. Ik typte de zoekterm ‘auteur’ in en kreeg de volgende mogelijkheden voorgeschoteld:

Ach, auteur of monteur wat maakt het uit. We zijn allemaal ‘teurs’. Ik probeerde het daarna met de zoekterm ‘schrijver’. Dat gaf wat meer variatie.

Er werd een aantal technische schrijvers gezocht, maar ook een ‘Vlaamstalige Copywriter met relocatie naar Malta’. Een Vlaamstalige copywriter op Malta, dat wekte mijn nieuwsgierigheid. Ik klikte door en belandde op de site van YoungCapital. Gezien de naam van het bedrijf twijfelde ik even of ik wel tot hun doelgroep behoorde, maar dat zag ik fout. “We heten wel YoungCapital, maar iedereen is even welkom. Ook als je al wat meer ervaring hebt”. De contactpersoon voor de vacature – er stond een foto bij – leek mij overigens buitengewoon jong. Waarschijnlijk smeerde zijn moeder nog zijn boterhammen. De opdrachtgever was een bedrijf in de sport/gaming wereld. Er stond niet bij hoe hoog het salaris was, maar wel dat “een goed salaris” was. Gelukkig, geen slecht salaris. De vacaturetekst begon als volgt:

“Voor onze opdrachtgever zijn wij op zoek naar een kandidaat die als Vlaamstalige Copywriter aan de slag wil op het zonnige Malta. Binnen dit bedrijf ga je werken in een jong en ambitieus team op een creatieve afdeling. Daarnaast heb je de mogelijkheid om voor een langere tijd in het buitenland aan de slag te gaan en een nieuwe cultuur te ontdekken. Kortom: dé vervolgstap in jouw carriére. “

 (Even letterlijk tussen haakjes: volgens mij hoort dat streepje in het woord carrière naar links te staan en niet naar rechts, maar misschien is het Vlaams.)

 “Als Vlaamstalige copywriter zijn er verschillende zaken waarmee jij je bezig zal houden. Dit loopt uiteen van het creëren en uiten van merkcommunicatie die niet alleen de guidelines van het bedrijf volgt, maar daarnaast ook inspireert, tot het uitvoeren van A/B-testen om content te analyseren en te optimaliseren.”

 Dat ‘volgen van de guidelines van het bedrijf’ lijkt mij op Malta wel verstandig. Laatst werd daar een kritische journaliste met een autobom opgeblazen.  Maar helaas, ik kwam niet in aanmerking, want bij de functie-eisen stond: ”Je bent Vlaamstalig, dit is een harde eis!”. Awel, dat dat wordt  geen vervolgstap in mijn carrière, geen Vlaamstalig auteur op Malta dus. Voorlopig blijf ik maar op dit blog schrijven. Dat is ook plezant.

Ik lees af en toe wel eens de Ikjes in de NRC. ‘Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden.’ aldus de NRC. Maandag las ik dit ikje opgestuurde door ene Theo Boer. Te leuk om hier niet te citeren

“Wij hadden de juwelier opdracht gegeven om in onze trouwringen de verwijzing „I Joh. 4:19” op te nemen. Een Bijbeltekst waar staat: „Wij hebben lief, want God heeft ons eerst liefgehad.” Bij het ophalen bleek de juwelier ervan te hebben gemaakt: „Joh. 4:18”. Wij zochten de tekst op. Jezus in gesprek met de Samaritaanse vrouw: „Terecht zegt gij: ik heb geen man. Want gij hebt vijf mannen gehad en die gij nu hebt, is uw man niet.”

Ik neem aan dat ze die 18 toch maar in een 19 hebben laten veranderen.

Ik heb lang geleden ook wel eens een ikje ingestuurd, over mijn inmiddels overleden schoonvader die met een kennis mee reed naar een crematie. Twee oude mannetjes in een auto. Het was in de begintijd van de Tom Tom. Aangekomen bij het crematorium ‘sprak’ het navigatiesysteem: “U heeft uw bestemming bereikt”.  Mijn schoonvader vertelde het verhaal altijd met veel plezier.

Ik vond de anekdote leuk, maar de NRC plaatste hem niet. Dat ze dat niet deden was terecht. Het woord anekdote stamt namelijk uit het Grieks (‘anekdoton’) en betekent letterlijk ‘niet uitgegeven’.

Desalniettemin mag ik anekdotes altijd graag lezen. Ze geven meestal aanleiding tot vrolijkheid en dat kan nooit geen kwaad. Ik eindig deze blogpost daarom met nog een anekdote. Hij staat vermeld in een ingestuurde brief aan De Volkskrant van een zekere Nico Spilt d.d. 6 oktober 2001. De brief was geschreven naar aanleiding van een verhaal over de tijd dat prinses Beatrix op de Kees Boeke-school in Bilthoven zat. Ik citeer:

“Een paar jaar geleden hoorde ik een mooi verhaal van een medewerker uit de tijd dat Beatrix en haar zussen naar de Werkplaats gingen. Het was een erg arme school, omdat Kees Boeke geen financiële bijdrage van de overheid wilde hebben. Er was dus bijvoorbeeld geen geld om het gymnastieklokaaltje te verwarmen. Een kroonprinses met koude voeten: dat kon natuurlijk niet. Vandaar dat er vanuit Soestdijk een vloerkleed werd bezorgd. Dat heeft er jarenlang gelegen, totdat de laatste zus van Beatrix de school verliet. Een dag later reed er een auto voor om het kleed weer op te halen. Ergens in dat enorme paleis, waar twee mensen hun laatste dagen slijten, moet dus een kamertje zijn waar het nog steeds een beetje naar zweetvoeten ruikt.”

Ik heb even op de site van het Nationaal Archief gezocht. Zie hier het betreffende kleed.

1947: Prinses Beatrix en andere leerlingen tijdens de gymnastiekles; fotograaf Willem van de Poll, Nationaal Archief

Er is weer een verhaal van mij verschenen in Hard Gras en wel in nummer 116.

Het gaat over Albert Stubbins. “Over wie?” zult u misschien zeggen. Albert Stubbins dus. Hij was een voetballer die tussen 1946 en 1953 voor Liverpool speelde, maar hij is veel bekender geworden doordat hij de enige voetballer is die op de hoes staat van de beroemde Beatles-lp ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Clubs Band’

Ik heb voor dit verhaal uitgezocht wie Albert Stubbins eigenlijk was en hoe het kwam dat hij op die hoes terecht kwam. Hard Gras twitterde de eerste paar regels van het stuk.

Wie het hele verhaal wil lezen, hij of zij spoedde zich naar de betere boekhandel. Ik vermoed overigens dat de keuze van de redactie voor het kaft van de nieuwe Hard Gras wellicht enigszins beïnvloed is door mijn  verhaal.

U zult het zich misschien niet realiseren, maar ik ben in staking. “Schrijvers Atlas staken na vertrek uitgever. Uit „liefde voor de literatuur en de uitgeverij” leggen schrijvers van uitgeverij Atlas Contact de pen neer.” Zo begon afgelopen donderdag een stuk in de NRC.

Hoewel het al vijf jaar geleden is dat er bij Atlas Contact een boek van mij verscheen (‘De Titanic’) en zij sindsdien twee keer een briljant idee van mij voor een nieuw boek hebben afgewezen (over sequoia’s en over opmerkelijke vrouwen uit de negentiende eeuw) beschouwt de uitgever mij nog steeds als één van hun auteurs. Ik sta dan ook op hun auteurs-mailinglijst en ontvang ook nog steeds de uitnodigingen voor de zomer- en eindejaarsborrel. Ook krijg ik elk jaar het kerstcadeau – meestal een bijzondere boekuitgave van een ‘collega’-auteur – toegezonden.

De reden dat de auteurs staken is het vertrek van Mizzi van der Pluijm, de directeur-uitgever van Atlas Contact. Ze heeft een conflict met VBK, het moederbedrijf van Atlas Contact. Nu ken ik Mizzi van de Pluijm niet zo goed. In 2011 fuseerden de uitgeverijen Atlas – waar ik zat – en Contact met elkaar. Zij kwam van Contact. Ik ken haar alleen van de borrelbijeenkomsten. Ze komt daar sympathiek over en uit haar toespraken tijdens die bijeenkomsten maak ik op dat ze het beste voor heeft met haar auteurs, dus ik kan me voorstellen dat die niet blij zijn met haar vertrek.

Met haar voorgangster, die afkomstig was uit Atlas, heb ik wel eens een keer een zakelijk gesprek gevoerd. Dat was eind 2011. Het waren de jaren dat het erg slecht ging in de boekenwereld. Mijn begeleidende redacteur was ontslagen – wegbezuinigd – evenals even later zijn opvolgster. Ik kreeg een uitnodiging om met de directrice te komen praten over ‘De Titanic’. Ik dacht dat ik zou worden voorgesteld aan een nieuwe begeleidend redacteur, maar ik bleek voor een heel andere reden uitgenodigd te zijn.

Het kwam er op neer dat ze op het laatste moment hadden besloten om mijn boek over de Titanic toch maar niet uit te geven. Wat??? Ja, het ging heel slecht in de boekenwereld. De boekhandel had slechts voor 250 exemplaren ingetekend en daarmee kwamen ze niet uit de drukkosten. “Daar ben ik niet blij mee. Ik heb er al honderden uren in gestoken” stamelde ik. “Ja, dat speet hun zeer” antwoorde ze. Misschien kon ik het in eigen beheer uitgeven.

Opeens schoot de redding van het boek me door het hoofd. “Bert zal hier ook niet blij mee zijn.” zei ik koeltjes. “Bert?” vroeg ze verbaasd. “Ja, Bert Wagendorp. Die heeft er al een voorwoord voor geschreven.” Bert Wagendorp, auteur en journalist bij de Volkskrant, was één van hun beter verkopende schrijvers. Ik kende hem van de Volkskrant. Hij had voor al mijn vier voorgaande boeken een voorwoord geschreven. Alleen had ik hem bij het vierde boek ‘toegezegd’ dat als hij ook voor dat boek een voorwoord zou schrijven, ik hem beslist nooit meer lastig zou vallen met een verzoek voor nog een voorwoord. Hoewel ik het uiteraard wel overwoog – tradities moeten er zijn – had ik het voor de Titanic nog niet aan hem gevraagd. Dus mijn opmerking dat Bert al een voorwoord had geschreven, was wat slordig geformuleerd.

Ik zag haar denken. Het was voor de uitgeverij niet zo handig om één van hun beter verkopende auteurs tegen zich in het harnas te jagen. “Eh, misschien kunnen we het uitgeven in een print-on-demand versie” zei ze na een tijdje. Bij een print-on-demand versie wordt een exemplaar van het boek pas gedrukt als er een bestelling voor is. Binnen één of twee dagen is het dan gedrukt en verstuurd. Ik ging akkoord met het voorstel en we namen afscheid. Voordat ik naar huis vertrok, ging ik nog even naar het toilet. Toen ik daar vandaan kwam, hoorde ik haar kwaad op de kamer waar de redacteuren zaten roepen: “Waarom wist ik niet dat Bert Wagendorp er een voorwoord voor zou schrijven?” Sorry, redacteuren.

Thuis gekomen mailde ik direct naar Bert. “. …Nu weet ik dat ik vorige keer beloofd had dit niet meer te vragen aan jou, maar ik weet dat je in Engeland hebt gewoond en dus het fenomeen traditie kent. Bovendien is dit het vijfde boek en gezien de verkoopcijfers van de vorige boeken kan dit ook wel eens het laatste boek zijn. Of zoals junior marconist Harold Bride zei toen hij hoorde dat senior-marconist Jack Philips de oude noodcode CQD uitzond: “Probeer eens SOS. Dat is die nieuwe code. Het is misschien je laatste kans om die uit te zenden. […] De ijsberg (lees deadline) nadert, dus als het enigszins op korte termijn kan, dan zou dat fijn zijn….”

Bert zegde toe en schreef een prachtig voorwoord. Het boek werd in een print-on-demand versie uitgegeven. Het kreeg allemaal goede recensies en tot nu toe – het is nog steeds via print-on-demand te koop – zijn er zo’n 1.100 exemplaren van verkocht.

Maar goed, nu staken wij schrijvers dus.  Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik niet wist dat ik in staking was. Ik was niet benaderd om de petitie ook te ondertekenen. Maar ik had het zeker gedaan. Staakt, makkers, staakt! Actie, actie! De hoogste baas van VBK stuurt ons auteurs al mailtjes met zijn verontschuldigingen: “Geachte schrijver, Hierbij bied ik u mijn oprechte verontschuldigingen aan voor de manier waarop met u is gecommuniceerd en de onrust die is ontstaan rondom het vertrek van Mizzi van der Pluijm […] .”, aldus een mailtje dat ik vrijdag ontving. Nou mooi, dat ik mijn staking nog niet beëindig.

De massaal toegestroomde stakende auteurs worden voor het gebouw van Atlas Contact toegesproken door stakingsleiders Geert Mak en Adriaan van Dis. Foto Koen Suyk, Anefo

Oh, wacht eens even, ik ben nu toch aan het schrijven. Oeps, straks word ik door mijn collega-auteurs nog gezien als een stakingsbreker! Ik zie zo’n Nico Dijkshoorn al een inktpot naar mijn hoofd gooien terwijl hij mij uitmaakt voor onderkruipsel en andere lelijke zaken. Sorry, collega’s. Ik beëindig direct mijn schrijven. En als er een tijdje geen nieuwe blogpost verschijnt, dan weet u het: ik ben in staking!

Gezien in een tuincentrum:

Je kan de opsteller van dit briefje prijzen (voltooid deelwoord daarvan is ‘geprezen’) dat hij of zij heeft nagedacht over de vraag of het ‘geprijsd’ of ‘geprijst’ is, maar helaas is hij er zo te zien niet helemaal uitgekomen.

Ik vermoed dan ook dat hij het ezelsbruggetje ‘het ex-kofschip’ niet kent. Voor degenen die dit ook niet kennen, dit werkt als volgt. Laat van een (zwak) werkwoord de letters ‘en’ weg. Kijk vervolgens naar de medeklinker waarop het woord dan eindigt. Zit die in ‘het ex-kofschip’ dan eindigt het voltooid deelwoord op een ‘t’, zit die er niet in, dan wordt het een ‘d’. Voorbeeld:  koken-> kok; de ‘k’ zit in het ex-kofschip, dus het voltooid deelwoord is met een ‘t’: gekookt. Nog een voorbeeld: Prijzen -> prijz; de ‘z; zit er niet in, dus het voltooid deelwoord is met een ‘d’: geprijsd.

In mijn jeugd was het overigens nog ’t kofschip. Tegenwoordig dus ‘het ex-kofschip’. Dit omdat je tegenwoordig veel nieuwe woorden met een ‘x’ hebt, bijvoorbeeld faxen -> gefaxt. Het gaat overigens alleen op voor de medeklinkers in het ‘het ex-kofschip’ niet voor de klinkers. De ‘i’ zit bijvoorbeeld wel in het ex-kofschip, maar het is wel degelijk gooien-gooide-gegooid.

Een ander manier om te weten te komen of het een ‘t’ of een ‘d’ moet zijn, is om er even een zin in de verleden tijd van te maken, dan zie je het ook snel: ik prijste de bloempot of ik prijsde de bloempot. Nog veel beter en leuker dan ik het hier doe wordt het in dit filmpje uitgelegd.

Voor wat betreft de bloempotten, die hebben we niet gekochd.

Dit is de tweede zin van dit stukje. Ok, zult u misschien denken, dan telt hij de titel zeker ook mee. Nee, dat doe ik niet. “Maar waar is dan de eerste zin van dit stukje?” Simpel, die staat gewoon aan het begin. Hij luidt: ‘Dit is de tweede zin van het stukje.” Dat hij inhoudelijk niet juist is, is misschien wat verwarrend, maar het is wel degelijk de eerste zin van dit stukje.

U begrijpt deze blogpost gaat over eerste zinnen van boeken. Schrijvers willen graag hun boek met een geweldige openingszin laten beginnen. Daar wordt soms uren op gepuzzeld. Er zijn een paar klassiekers:

‘Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton, moest kolonel Aureliano Buendia denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn vader hem meenam om kennis te maken met het ijs. Uit ‘Honderd Jaar Eenzaamheid’ van Gabriel Marquez)

“Iemand moet Josef K. belasterd hebben, want zonder dat hij iets kwaads gedaan had, werd hij op een ochtend gearresteerd” uit ‘Het Proces’ van Franz Kafka.

En een bekend Nederlands voorbeeld: “Behalve de man die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan de uitvreter.” Uit:  ‘De uitvreter’ van Nescio

Begint een boek met een goede openingszin, dan zit je gelijk in het verhaal, maar helaas, lang niet altijd lukt het de schrijver om een goede eerste zin te produceren. Even een stukje zelfreflectie met de openingszinnen van mijn vijf boeken.

• ‘De Oranje Rapporten: “Er is een verband tussen voetbal en seks.”
• Het Nutteloze Kennisparadijs: “Tweeduizend jaar geleden schreef de Romeinse filosoof Seneca: ‘Het is natuurlijk veel beter nutteloze dingen te weten dan helemaal niets.”.
• Heel het land is van streek: “In 1998 scoorde de groep The Super Furry Animals een bescheiden hitje in Engeland.”
• Een kleine geschiedenis van het voetballen: “Wie heeft er als klein kind niet op straat gevoetbald?”
• De Titanic: “April 1912: vraag van senator Williams Smith, voorzitter van de Amerikaanse onderzoekscommissie die de ramp met de Titanic onderzocht, aan Harold Lowe, de vijfde stuurman op de Titanic: ‘Waaruit bestaat een ijsberg?”

Die laatste openingszin is natuurlijk veel te lang, ik had veel beter met het antwoord van Harold Lowe “Ik vermoed ijs, meneer” kunnen beginnen. Maar nu ik die openingszinnen zo terug lees, moet ik zeggen dat die uit De Oranje Rapporten wel een goede openingszin is. Ik heb gelijk de neiging om verder te gaan lezen.

Nu is het strikt formeel zo dat mijn openingszinnen niet de echte openingszinnen van mijn boeken waren. Voor elk boek van mij schreef de journalist-schrijver Bert Wagendorp namelijk een voorwoord en eigenlijk zijn de openingszinnen uit die voorwoorden daardoor de openingszinnen uit mijn boeken. Dan kan krijg je het volgende rijtje:

• ‘De Oranje Rapporten: “In december 2000 kwam ik voor de eerste keer in contact met de VIENO (Vereniging voor Interessante Edoch Nutteloze Onderzoeken).”
• Het Nutteloze Kennisparadijs: “Ergens eind maart 2005 stuurde Martin van Neck mij een opmerkelijk verhaal voor zijn Nutteloze-Kennisrubriek in de Volkskrant.”.
• Heel het land is van streek: “De mensheid kan ruwweg opgedeeld worden in twee soorten.”
• Een kleine geschiedenis van het voetballen: “Boeken met een titel als ‘Een kleine geschiedenis van het voetballen’ verschenen tot dusver alleen in Engeland.”
• De Titanic: “Er zijn van die onderwerpen waarover je beter geen boek kunt schrijven.”

 Vooral die laatste is leuk. Maar goed, heb je als schrijver niet echt een goede eerste zin, dan kan je nog altijd de suggestie van de Amerikaanse schrijver Marc Laidlaw gebruiken. Deze twitterde onlangs namelijk dat je de eerste zin van elk verhaal kan verbeteren door deze te laten volgen door de zin ‘And then the murders began’.

Zijn tweet werd massaal gedeeld en mensen begonnen spontaan op Twitter deze ‘Laidlaws Rule’ toe te passen op allerlei bekende boeken. Vooral bij kinderboeken krijg je dan opmerkelijke verhalen. Zo kwam ene Trevor Rines aanzetten met het kinderboek ‘Charlotte’s Web’ van E.B. White. Dat begint met:  ‘Where’s Papa going with that axe?’ said Fern to her mother as they were setting the table.” Laat je dat nu echter volgen door: “And then the murders began”, dan is het niet echt meer een boek dat je je kinderen gaat voorlezen.

Ook kan het invoegen van de zin een boek een heel andere invalshoek geven. Zo zag ik bij de Bruna een biografie over Nick en Simon liggen. Niet echt een boek dat ik zou kopen. Maar had de schrijver ‘Laidlaws Rule’ gebruikt en was hij zijn boek als volgt begonnen: “De eerste keer dat ik Nick Schilder en Simon Keizer ontmoette was als docent Nederlands op het Don Bosco College in Volendam. En toen begon het moorden.” dan had ik gedacht  ‘hé, een spannende thriller”

Er zijn ook boeken waarin je de zin probleemloos kan opnemen zonder de strekking van het verhaal aan te tasten. Neem  de Bijbel. Had je de openingszin: “In den beginne schiep God hemel en aarde’ laten volgen door ‘En toen begon het moorden.’ dan had die zin daar niet misstaan.

Maar goed, nu nog een trucje voor de laatste zin. En toen hield het moorden op?

Op de site van het AD stond gisteren een artikel aangekondigd met de volgende kop: ‘De Mol handelde niet altijd met voorkennis’.

Pardon? Handelt John de Mol zo vaak met voorkennis dat de keren dat hij dit niet doet in de krant komt?

Een andere mol. Foto Dieder Plu; Bron: Wikipedia

Nieuwsgierig opende ik het bericht. Het bleek echter niet om John de Mol te gaan, maar om Thomas Cammaert, de mol van het tv-programma ‘Wie is de Mol?

Een misverstand dus. Het kwam  door het gebruik van de hoofdletter M in de Mol.

Op de site van ‘woorden.org’ staat een overzicht met de regels voor het gebruik van hoofdletters. Altijd heel leerzaam. Voorkomt misverstanden.

• Regel 1: Het eerste woord van een zin krijgt een hoofdletter. Als de zin met een apostrof of ander teken begint, krijgt het tweede woord een hoofdletter. Voorbeelden: In de ochtend; ’s Ochtends.
• Regel 2: Personen en zaken die als heilig worden beschouwd, krijgen een hoofdletter. Voorbeelden: het Opperwezen; Allah; het Koninkrijk Gods.
• Regel 3: Aanduidingen van vorstelijke personen, staatshoofden en kabinetsleden krijgen een hoofdletter als de staatsrechtelijke functie bedoeld is. Voorbeelden: Hare Majesteit, de Koningin, de Staatssecretaris, maar: De president.
• Regel 4: Persoonsnamen krijgen een hoofdletter. Het voorzetsel of lidwoord krijgt een hoofdletter als er geen naam of voorletter aan voorafgaat. In Vlaanderen behouden lidwoorden en voorzetsels van persoonsnamen altijd hun originele schrijfwijze. Voorbeelden: Jan, mevrouw De Jong, A. de Vries, de heer en mevrouw Jansen-Van Dijk.
• Regel 4a: Als de persoonsnaam niet meer als zodanig fungeert, vervalt de hoofdletter. Dit geldt ook voor samenstellingen en afleidingen. Voorbeelden: een colbert; brailleschrift; sint-bernardshond. Maar wel een Rembrandt; de Nobelprijs; het Mariabeeld. (Regel 4a laat enige vrijheid, omdat men van mening kan verschillen over de vraag of de persoonsnaam nog als zodanig fungeert.)
• Regel 5: Aardrijkskundige namen krijgen een hoofdletter. Deze regel is ook van toepassing op namen van hemellichamen en namen van gebouwen en vervoermiddelen. Voorbeelden: Brussel; Leidseplein; Zuid-Afrika; de Poolster; Westertoren
• Regel 5a: Afleidingen van en samenstellingen met aardrijkskundige namen krijgen eveneens een hoofdletter. Voorbeelden: Nederlands; de Nederlandse taal ; Franstalig;
• Regel 5b: Als de aardrijkskundige naam niet meer als zodanig fungeert, vervalt de hoofdletter. Dit geldt ook voor samenstellingen en afleidingen. Voorbeelden: cognac; moezelwijn; neerlandistiek; balkaniseren. (Regel 5b laat enige vrijheid, omdat men van mening kan verschillen over de vraag of de aardrijkskundige naam nog als zodanig fungeert.)
• Regel 6: Namen van talen en dialecten krijgen een hoofdletter. Voorbeelden: Brabants; Engels
• Regel 7: Namen van feestdagen en historische gebeurtenissen krijgen een hoofdletter, tenzij de naam onderdeel uitmaakt van een samenstelling of afleiding. Voorbeelden: Koninginnedag; Pasen (maar paasnacht); Hemelvaart (maar hemelvaartsdag); de Tweede Wereldoorlog; oudejaarsavond.
• Regel 8: Namen van culturele, maatschappelijke en religieuze stromingen krijgen een kleine letter. Dit geldt ook voor de aanhangers van deze stromingen. Voorbeelden: beatgeneratie liberalisme christendom rooms-katholieken.
• Regel 9: Namen van organen, instellingen, verenigingen, diensten, bedrijven, enz. krijgen een hoofdletter. Voorbeelden: Europese Unie; het Rijk; Nederlandse Taalunie; Koninklijke Marechaussee; Universitaire Instelling Antwerpen; n.v. Nederlandse Spoorwegen; Comité Oranjefeesten.
• Periodes en tijdperken Namen van periodes en tijdperken (bv. middeleeuwen, renaissance, oudheid) in onze geschiedenis krijgen in de praktijk een kleine letter. In het Groene Boekje van 1995 kregen tijdperken nog een hoofdletter. De editie-2005 beperkt het schrijven van hoofdletters tot specialistische teksten over de verschillende periodes in onze geschiedenis (zoals een geschiedenisboek): daarin mogen wél hoofdletters geschreven worden. (meer op onzetaal.nl)

Voor meer tips over het gebruik van hoofdletters zie ook de site van ’Onze Taal’.

      Een stemmig gedicht

Voor wie nu denkt, waar haalt hij het vandaan, nou vanaf de verkiezingsposters die de politieke partijen hebben gemaakt voor de verkiezingen voor de Tweede Kamer van 2017. Het zijn de leuzen die er op staan, althans zo ver er leuzen op staan. Bij een aantal partijen staat alleen de naam van de partij er op. Zie hier:

Van Hard Gras – het literaire voetbaltijdschrift dat in 1994 is opgericht  door Henk Spaan en Matthijs van Nieuwkerk en waar sinds 2005 ook Hugo Borst in de hoofdredactie zit –  is in februari nummer 112 verschenen.

In het blad is ook een verhaal van mij opgenomen: ‘Voetballen in het Vaticaan’. Het begint als volgt:

“Vlak voor de kwalificatiewedstrijd Zweden tegen Portugal in november 2013 stelde een reporter van het Zweedse Tv-station TV4 aan Ibrahimovic de vraag: “Wie zal de wedstrijd winnen?” “Alleen God weet hoe het zal aflopen.” antwoordde deze. “Maar hem kunnen we het lastig vragen.” klaagde de reporter. “Je spreekt met hem.” zei Ibrahimovic lachend. In dat kader was Maradonna tijdens de WK van 1986 net iets bescheidener toen hij in de kwartfinale tegen Engeland een bal met de hand in het doel sloeg en het na afloop alleen maar had over de hand van God.

Tja, voetbal en geloof. Als Messi scoort, kijkt en wijst hij vaak naar de hemel. Dit om zijn overleden grootmoeder te eren die volgens hem van bovenaf op hem neer kijkt. Ok, hij heeft ook wel eens op zijn duim gesabbeld na een doelpunt, maar dat was kort na de geboorte van zijn kinderen. En hoe vaak zie je niet spelers een kruisje slaan als ze het speelveld betreden. Cruijff zei daarover eens: “Ik geloof niet. In Spanje slaan alle 22 spelers een kruisje voordat ze het veld opkomen, als het werkt, zal het dus altijd een gelijkspel worden.”

Cruijff dacht overigens wel dat er “iets anders is”. Nogmaals Cruijff: “Ik geloof niet omdat ik dus niet gelovig ben maar ik denk wel dat er iets anders is, maar daardoor geloof ik datgene wat ik dus denk dat er is.” Op en top Cruijffiaans. Een jaar voor zijn overlijden vertelde hij in een interview met Hanneke Groenteman dat hij dacht dat er wel een God bestond. Op de vraag van haar of hij geluk heeft gehad in zijn leven, antwoordde hij namelijk: “Ja, zonder geluk vaart niemand wel. Ik heb dus, ja, waarschijnlijk van God, een hoop kwaliteiten gehad.” “Wel van God, denk je?” vroeg Groenteman. “Dat denk ik ja. Wie anders”. …..

Wie de rest van het verhaal wil lezen, zie Hard Gras nr. 112, te verkrijgen in de “betere boekhandel”.