Categorie archief: PTT – KPN

Jeugdherinneringen, PTT - KPN

Mijn geheugen slaapt

1 reactie

Als ik slaap, dan functioneert mijn geheugen minder goed dan wanneer ik wakker ben. Dat bleek afgelopen weekend. Hoewel ik al vier jaar weg ben bij KPN, droomde ik dat ik nog bij KPN werkte. Nou ja, werkte, dat was niet echt het geval. Ik had met mijn baas afgesproken dat ik thuis mocht werken en ik had al negen maanden niet ingelogd op de bedrijfssystemen van KPN. Ho, ho, het was een droom hè, en nee, ik hoef geen uitleg van deze droom.

Maar goed in mijn droom dus las ik opeens in de krant dat sommige bedrijven hun personeel controleerden door te kijken wanneer ze in de systemen inlogden en wanneer ze uitlogden. Ik schrok. Ik had al negen maanden niet ingelogd! Ik moest dus maar even heel snel in loggen. (Klinkt een beetje dom, maar nogmaals, het was een droom.) En toen had ik opeens een probleem. Ik wist mijn inlognaam en inlogcode niet meer. Piekeren, piekeren en piekeren, maar hoe hard ik ook piekerde, ik kon er niet op komen.

00000 slapen

Ik (en de jongste dochter) in de tijd dat ik mijn inlognaam nog wel slapende wist.

Misschien kwam het van al dat gepieker, maar opeens was ik wakker. En niet alleen dat, ik wist ook nog waarover ik droomde en ik wist bovendien direct weer mijn inlognaam: martin.vanneck@KPN.com. Niet echt een inlognaam die moeilijk te onthouden was. KPN had in mijn tijd – ik weet niet of het nog steeds zo is – een simpel systeem voor de inlognamen. Het was je KPN-emailadres. Dat bestond uit je voornaam, een puntje, en je achternaam. Als er meer mensen met dezelfde voor- en achternaam waren, dan werd de achternaam gevolgd door een volgnummer 01, 02 enzovoorts. Als je de enige met die naam was, dan had je geen volgnummer.

Een paar jaar eerder hadden ze het systeem dat je mailadres gelijk was aan je voorletter, plus achternaam, plus altijd een volgnummer – dat gold toen voor iedereen. Was je de enige met die naam; dan kreeg je 01 achter je naam staan. Ik was de enige binnen KPN die M van Neck heette en mijn KPN-e-mailadres was dan ook mvanneck01@kpn.com. Degene die de e-mailadressen beheerde keek bij de toekenning van de volgnummers overigens niet naar de functies van de mensen. Het was gewoon first come, first served. Zo kon het gebeuren dat Paul Smits, in die tijd voorzitter van de raad van bestuur van KPN en daarmee de hoogste baas, als e-mailadres psmits03@kpn.com had.

Op een dag verhuisde ik naar een andere afdeling binnen KPN. Opeens kreeg ik een mailtje van de beheerder van het systeem. Hij heette mij welkom bij KPN en had een mailadres voor mij aangemaakt: mvanneck02@kpn.com. Om de een of andere reden was er het misverstand ontstaan dat ik nieuw was binnen KPN. Ik stuurde hem een mailtje dat ik al bij KPN werkte en dat ik al een emailadres had: mvanneck01@kpn.com. Prompt kreeg ik een mailtje terug. Excuses voor het misverstand: ik was nu mvanneck03@kpn.com. Ik besloot direct mijn lot te accepteren en het zo te laten. Dit was een verloren strijd die alleen maar kon eindigen met een heel hoog volgnummer. Vanaf die dag was ik dus mvanneck03@kpn.com. Nou ja, de hoogste baas had ook 03 als volgnummer.

Maar goed, ik weet nu dus weer mijn inlognaam. Nu het wachtwoord nog, wat was dat ook al weer?

Dagelijks leven, Jeugdherinneringen, PTT - KPN

KPN en het Disney-icoontje

In 2000 werkten Marianne en ik allebei bij KPN. De oudste dochter zat al op de basisschool maar de jongste van vijf zat nog op de crèche. Op een dag was de crèche gesloten – de leidsters hadden hun jaarlijkse teamdag – en omdat zowel Marianne als ik ‘s morgens iets heel belangrijks hadden op kantoor nam ik de jongste dochter mee naar kantoor.

Vergezeld van een tas met haar eigen broodtrommeltje, kleurpotloden en spelletjes meldden we ons op kantoor. “Oh, wat een schattig kind” zeiden de secretaresses. “Nemen we ze tegenwoordig al zo jong aan?” mopperde een collega. Mijn kamergenoot verruilde zijn bureau voor een ander bureau zodat de dochter bij mij kon zitten en de dochter installeerde er zich alsof ze er al jaren werkte. Ze pakte haar kleurpotloden en ging aan de slag.

Marijke 2Zie hier hoe je een  mislukte computeruitdraai kan om toveren tot een echt kunstwerk

 Na een tijdje wilde ze graag een computerspelletje doen. We hadden een Disney cd-rom met allerlei spelletjes meegenomen en ik stopte die in mijn desktop. Er klonk wat geratel en het programma opende zich, waarop de dochter plaats nam aan mijn bureau en druk aan de slag ging. Ik deed ondertussen de heel belangrijke dingen die ik moest doen en na een warme chocomelk uit de automaat – reuze interessant vond de dochter – gingen we aan het einde van de ochtend weer naar huis.

De volgende dag gebeurde er iets vreemds. Ik startte mijn pc op en tussen alle programma’s op mijn beeldscherm stond opeens ook het icoontje van Disney. Dat zou eigenlijk niet moeten kunnen. We hadden bij KPN een werkpleksysteem voor de pc’s, waarbij alle programma’s centraal op servers ergens in het netwerk stonden. Je kon zelf geen programma’s installeren en je zag alleen die programma’s waarvoor je geautoriseerd was. Ik was niet geautoriseerd voor een Disney-programmaatje. Toch stond er nu opeens een Disney-icoontje tussen mijn programma’s. Als je het icoontje aan klikte, dan vroeg het programma om een cd-rom. Die had ik niet bij mij, die lag thuis. Vreemd, heel vreemd, maar ik nam aan dat het iets tijdelijks was. Wellicht zat er nog iets in het werkgeheugen van mijn pc.

De volgende dag gebeurde echter weer precies hetzelfde. Huh? Ik opende daarom als test mijn werkplekaccount op de pc van mijn collega en tot onze stomme verbazing verscheen daar ook het icoontje. Dat kon alleen maar als het programma zich genesteld had op de server, maar dat kon helemaal niet. Daar moest je een hoge autorisatie voor hebben en die had ik beslist niet. Een geraadpleegde IT-expert van de helpdesk zei dat a) het helemaal niet kon en b) dat het icoontje wel weer van zelf weg zou gaan.

Nou mooi niet. Het ging niet meer weg. Het bleef jarenlang op mijn werkplekaccount verschijnen. Er kwamen talloze updates van het systeem. Programma’s kwamen en gingen, maar mijn icoontje bleef bestaan. Er kwam op een gegeven moment zelfs een heel nieuwe werkplekomgeving. Mijn icoontje vond dat geen probleem en vond ook een mooi plekje in de nieuwe omgeving. Pas na twaalf jaar in 2012 gaf mijn icoontje het op en verdween. De jongste dochter was inmiddels zeventien jaar oud.

 

PTT - KPN, Uncategorized

De tijd staat stil bij KPN

Een jaar of tien geleden hadden de vakbonden en KPN een concept-cao afgesloten. De vakbonden waren niet enthousiast maar besloten het toch aan de leden voor te leggen. In allerlei zaaltjes in het land vonden ledenraadplegingen plaats. De aanwezige leden wezen het akkoord massaal af. Ik was daar niet zo verbaasd over.

Eén van de punten die KPN er bij de onderhandelingen namelijk had doorgedrukt, was het wijzigen van de jubileumuitkeringen. Als je 25 jaar in dienst was, dan kreeg je, behalve een brief van de voorzitter van de Raad van Bestuur waarin hij schreef hoe dankbaar KPN wel niet was dat je al zoveel jaar bij KPN in dienst was en een horloge c.q. een vulpen (je mocht kiezen), ook een bedrag ter grootte van een maandsalaris. Dit laatste wilde KPN nu afschaffen. De brief en het horloge bleven, maar de extra maand zou verdwijnen. KPN was in die tijd al een tijdje bezig om zoveel mogelijk (dure) ouderen het bedrijf uit te krijgen en dacht blijkbaar dat het afschaffen van de extra uitkering hierbij zou helpen. Voor heel KPN ging het bij elkaar niet eens over een groot bedrag, het was meer symbolisch.

KPN maakte een denkfoutje. Ze overzagen namelijk dat het grootste gedeelte van de mensen die naar vakbondsvergaderingen gingen, ouderen waren. Marianne en ik gingen ook naar zo’n vergadering. We waren één van de jongsten. Het eerste bezorgde lid dat het woord op de vergadering nam, begon over de afschaffing van de extra maand bij het jubileum en de toon was gezet. De een na de andere spreker had het over een schandalig asociaal ouderenbeleid van KPN en de cao viel niet meer te redden. De onderhandelingen moesten opnieuw. Het eerste punt dat sneuvelde was de afschaffing van de extra maand bij een jubileum.

Een aantal jaren later was ook ik 25 jaar in dienst. Ik kreeg een brief van de voorzitter – hij was heel dankbaar –  een maand extra salaris (yes!) en een horloge. Dat laatste kwam goed uit, want mijn oude horloge gaf namelijk nog maar twee keer per dag de tijd goed aan – alleen wist ik niet wanneer dat was, want het horloge stond stil. Weer een paar jaar later vond KPN het beter dat onze wegen ging scheiden. Het KPN horloge bleef ik dragen. Wel viel het me op dat het niet zulke beste kwaliteit was. Zo vielen in de loop van de tijd hoe langer hoe meer streepjes van de uurmarkeringen los en deze gingen dan door het horloge zweven. Zie bijvoorbeeld hieronder waarbij de losgelaten streepjes een vakbondsvergadering belegd hebben bij de vier uur-markering.

horloge

Maar goed, ik kon de tijd nog wel aflezen. Tot vandaag. Als ik het horloge schud, dan vliegen de wijzers alle kanten op. De tijd bij KPN staat nu definitief stil.

Dagelijks leven, PTT - KPN

Timemanagement

Begin jaren negentig werkte ik bij KPN op een afdeling die zich bezig hield met allerlei financieel-economische berekeningen. KPN was net geprivatiseerd en we hadden het razend druk. Onze manager vond dat we nog wel wat meer konden doen, mits we maar wat efficiënter met onze tijd omgingen. Als hulpmiddel kregen we daarom allemaal een Time Management agendasysteem. De manager had er als enige eentje met een luxe leren kaft. Het was een losbladig systeem. Elk jaar moest je een dure navulling kopen. Ook had je een speciale zes-gaten-perforator nodig – slim bedacht van de fabrikant – als je eigen papieren in de agenda wou stoppen, wat overigens niet de bedoeling was. KPN had toen echter nog geld genoeg, dus dat was geen probleem.

0 perforator

De jaarlijkse navullingsdoos en de speciale perforator

We gingen ook gezamenlijk op een tweedaagse timemanagement cursus. De docente begon de cursus met een experiment. Ze zette een glazen bloemenvaas op tafel en vulde deze met grote kiezelstenen die ze uit een Chinees-afhaalrijstmaaltijdbakje haalde. Toen de vaas vol zat, vroeg ze ons of er nog meer kiezelstenen in konden. Nee, dat dachten we niet. Ze haalde daarop nog een rijstbakje tevoorschijn waarin kleinere kiezelsteentjes zaten. Deze goot ze ook in de vaas waar de steentjes een plekje vonden tussen de grote stenen. Toen de vaas weer vol zat, vroeg ze of er nog meer in kon. Waarschijnlijk wel zeiden we – ja, ja, we pikten de boel snel op – en inderdaad, ze pakte nog een rijstbakje – ze was vermoedelijk geen keukenprinses – uit haar koffertje  en zette dit ook op tafel. Er zat fijn zand in. Ze strooide dit zand ook in de vaas, waar het een plek vond tussen de kiezelsteentjes. Nu zat de vaas echt helemaal vol dachten we en toen ze wederom vroeg of er nog iets bijkomt zeiden we, weliswaar aarzelend, van nee. Dat was fout gedacht, want ze pakte een gieter met water en schonk dit in de vaas. Het zand nam het water op en nu zat de vaas echt helemaal vol.

Ze keek ons aan en vroeg wat ze hier mee wilde demonstreren. Onze manager keek naar ons en sprak triomfantelijk: ”Dat er in elke agenda nog wel een gaatje zit om iets extra’s te doen.“ Ze zuchtte. Nee, dat was niet wat ze hier mee wilde demonstreren. Ze probeerde zo duidelijk te maken, dat je eerst de grote dingen moest plannen en daarna pas de kleinere zaken, de waan van de dag. Helemaal waar maar ik geloof dat het alleen voor onze manager een eyeopener was.

Ik geloof dat we de agenda nog een jaar of twee hebben gebruikt. Daarna vond het management de jaarlijkse navulling te duur.