Ook dit jaar hebben we weer mee gedaan aan de Nationale Vogelteldag. Onze uitkomsten van voorgaande jaren zitten natuurlijk nog bij iedereen in het geheugen gegrift, maar omdat herhaling de kracht van de reclame is, hierbij toch nog even die resultaten.

In 2016 telden we 5 koolmezen, 5 Vlaamse gaaien, 1 ekster en 1 pimpelmees. In 2017 2 koolmezen, 1 pimpelmeesje en 1 roodborstje en in 2018 slechts 1 koolmeesje en 1 roodborstje.

Dit jaar waren we een stuk optimistischer. De laatste tijd zaten er meer vogels in de tuin. Echter zondagmorgen was het guur weer. Het regende en het waaide flink. De vogels hadden er duidelijk geen zin in. We waren overigens niet de enige teller die opeens veel minder vogels in de tuin had. Dat overkwam ook deze vogelaar. “Nu.. alles weg..zij wisten dat ik ging tellen!!”

Onze score was uiteindelijk 1 merel, 1 kraai, 1 koolmeesje en op de valreep nog een roodborstje. Niet veel, maar wel beter dan in 2018.

Deze vogels in onze tuin hebben we maar niet meegeteld.

Mijn sequoia-boompjes – strikt formeel zijn ze niet meer van mij maar van de gemeente waaraan ik ze geschonken heb – zijn weer een jaartje ouder.  Ze zijn weer officieel gemeten. (Multatuli: “Van de maan af gezien zijn we allen even groot”). De meting heeft met hulp van gekalibreerde meetinstrumenten plaats gevonden. Ik ben voor de boompjes gaan staan en Marianne heeft een foto genomen.

Daarna hebben we met behulp van een wetenschappelijke formule de lengte van boompjes berekend.

lengte boom = (lengte boom op de foto) / (lengte Martin op de foto) X (werkelijke lengte Martin) .

De uitkomsten luiden: de grootste boom is nu 4,5 meter groot; de kleinste 2,75 meter (We drukken ons tegenwoordig in meters uit, niet meer in centimeters.) Beide bomen zijn in 2018 zo’n halve meter gegroeid. In een grafiek ziet dit er als volgt uit.

Tot halverwege 2013 stonden ze bij mij thuis in potten. Daarna zijn ze in de volle gemeentegrond beland, voelden zich daar thuis en gingen veel harder groeien.

Komende zomer zijn de bomen 12,5 jaar oud. Dan zal ik een nieuw YouTube-filmpje van de bomen maken. Ik heb er tot nu toe vijf gemaakt.

• The first five years of two sequoia’s gigantea; 30.527 weergaven.
• The first seven years of two giant sequoias; 33.052 weergaven
• The first nine years of two giant sequoias; 75.329 weergaven
• The first ten years of two giant sequoias; 22.576 weergaven
• The first eleven years of two giant sequoias; 3.605 weergaven

Bij elkaar zijn mijn filmpjes met foto’s over het groeiproces van de boompjes wereldwijd momenteel 165. 089 keer bekeken. Zelf vind ik dat een verbazingwekkend aantal. Wie kijkt er nou naar een filmpje met foto’s van groeiende boompjes? Ik blijk ook nog eens 153 abonnees, verspreid over de hele wereld, te hebben die van YouTube een seintje krijgen als ik een nieuw filmpje plaats.

Zie hier het laatste filmpje van 2018 met de ontwikkeling van de boompjes van 2007 tot 2018.

Een waarschuwing vooraf: deze blogpost bevat expliciete beschrijvingen van seksscènes.

Er zijn in het leven een aantal zaken die je liever niet wilt zien. Je ouders die seks hebben, Donald Trump die zijn haar wast, dat soort beelden. Ik kan uit persoonlijke ervaring er nog eentje aan toevoegen: slakken die seks hebben.

Bij het schonen van wat foto’s op de pc kwam ik opeens deze foto weer tegen. Ik had het beeld al bijna verdrongen, maar nu krijg ik het niet meer van mijn netvlies af: twee slakken die seks hebben. Ik zag het een keer toen we op een terrasje gezellig een kopje koffie zaten te drinken. Kijk je omlaag, zie je opeens twee slakken seks hebben. Jakkes.

Slakken zijn hermafrodieten, dat wil zeggen ze zijn tweeslachtig. Ze hebben zowel een vrouwelijk orgaan als een penis. Die laatste zit in  hun hoofd!

Stel je voor dat dit bij de mens ook zo zou zijn, een penis in je hoofd, daar moet je toch niet aan denken.  Je zal maar net in een volle treincoupé zitten en de man tegenover je denkt aan seks en dat je dan opeens een penis uit zijn hoofd ziet komen.

Overigens volgens een onderzoek van de Ohio State University uit 2011 denken mannen gemiddeld zo’n 19 keer per dag aan seks. Volgens datzelfde onderzoek – geen idee aan wie ze het hebben gevraagd –  denken mannen daarnaast ook 18 keer per dag aan eten. Mannen denken dus net iets vaker aan seks dan aan eten. Bij vrouwen is het andersom: die denken volgens dat onderzoek tien keer per dag aan seks en 15 keer per dag aan eten. Maar goed, het is maar aan wie je het vraagt. En hoe onderzoek je zoiets? “Waaraan denkt u nu? En nu? En nu? Aan irritante onderzoekers? Nee, die categorie staat niet op het formulier.”

Maar goed terug naar de slakkenseks. De twee seksende slakken laten allebei een geslachtsorgaan uit hun hoofd komen, verbinden deze en wisselen dan sperma uit, waarna ze allebei zwanger kunnen worden. Ze nemen hier wel de tijd voor. Het hele gedoe van voorspel tot bevruchting kan soms uren duren. Er schijnt zelfs groepsseks onder slakken voor te komen, maar dat heb ik gelukkig niet gezien. Dit stel seksende slakken was al erg genoeg.

Overigens, nog erger dan slakken met een huisje die seks hebben, schijnen naaktslakken te zijn die seks hebben.  Daar moet ik helemaal niet aan denken. Nul keer per dag! (Ok, vandaag dus wel, maar de rest van mijn leven beslist niet meer.)

Fons Jansen zei ooit eens: “Er is een milieuvriendelijk ontbladerings-middel gevonden: de herfst.“. Toch werkt ook dat middel niet altijd. Kijk maar eens naar deze bomen die Marianne diep in de herfst in landgoed  Oosterbeek in Den Haag fotografeerde. (Dat landgoed ligt naast het veel bekendere Clingendael). De blaadjes zijn weliswaar verkleurd, maar ze zitten nog volop aan de bomen.

Ok, ik moet wat opbiechten. De blaadjes zijn wel degelijk al omlaag gevallen. Ze liggen alleen niet op de grond maar drijven op het stilstaande  water van een grote sloot en als je dan zo’n idioot hebt als ik die de foto omdraait, dan krijg je het bovenstaande beeld. Het origineel van de foto ziet er als volg uit.

Omdat het volkomen windstil was, kon je mooie weerspiegelings-foto’s maken. Tenminste, dat zou je kunnen doen, als er niet zo’n vervelend mannetje naast je staat die het leuk vindt om opeens een steentje in het water te gooien. (“Bij elk getrouwd paar is ten minste één dwaas“. – Henry Fielding, Engels schrijver 1707-1754)

 “Als je troebel water met rust laat, wordt het vanzelf helder“. zou Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.  zeggen.

Hij is ook de man van: “Je kunt beter niets doen, dan druk te zijn met niets.” en van  “Als je goed naar de staart van de kikker kijkt, dan zie je dat hij er geen heeft”. Die laatste uitspraak lijkt me wel een mooi einde voor deze blogpost.

Ik heb wel wat met dieren. Zie hier bijvoorbeeld deze afbeelding van mij zoals die te zien is in de Wikipedia.

Het bijschrift luidt: “Mr. Martin, le lion Néron et le tigre Atir”

Ok, ik zal het maar eerlijk toegeven, dit is een andere Martin. Het is Henri Martin. Hij leefde in de negentiende eeuw. Deze oud kunstpaardrijder (dat is iemand die rijdend op een paard allerlei kunstjes doet; niet iemand die op een kunstpaard zit) en leeuwentemmer werd in 1857 de eerste directeur van Diergaarde Blijdorp. Deze Rotterdamse dierentuin bestaat nog steeds. (Het enige verschil met nu is dat ze vroeger alleen maar zwart-wit dieren hadden en nu ook in kleur.)

Nu was het geval dat we nog wat gratis toegangskaarten hadden liggen, gewonnen met de Postcodeloterij. (Ja, ja, we winnen niet alleen ijsbekers). Omdat de kaarten dreigden te verlopen, bezochten de jongste dochter en ik gisteren Blijdorp.  De dierentuin was al een paar dagen in het nieuws omdat er een merkwaardig dier uit een ei was gekropen.

“Wetenschappers hebben in Blijdorp  mogelijk een nieuwe mensensoort ontdekt.”

Hierbij een foto-verslag van ons bezoek. Allereerst moet ik nog wel even opmerken dat het koud was en dat daarom een hoop dieren een warm plekje hadden opgezocht, zoals deze twee stokpaardjes.

Het rechterstokpaardje had zelfs een schildpad bereid gevonden om onder de lamp te gaan liggen, zodat hij staande op diens schild wat dichter bij de lamp kon zijn.

Andere dieren hadden een dagje (of een winter) vrij.

Het verblijf van Bokito. De bekende zilverruggorilla die sinds 2005 verblijft in Diergaarde Blijdorp was er weer eens niet.

Niet iedereen had last van de kou

Maar andere dieren probeerden elk op hun eigen wijze warm te blijven.

Een olifant met twee slurven 

Deze schildpad bleef ondertussen gewoon dooreten.

En deze gieren gingen zo te keer dat een andere gier maar besloot om het gebeuren enigszins af te schermen voor het publiek.

Andere dieren deden wat ze altijd deden. Sommige aten wat.

Anderen lagen uit te rusten.

Met één van deze wilde dieren deed ik nog iets gevaarlijks.

Ik vond het heel dapper van mij, maar de jongste dochter vond het heel stom om je hoofd in een afvalbak te stoppen.

We bezochten ook het Oceanium.

“I’d like to be under the sea  / In an octopus’ garden in the shade”

(Wie op de afbeelding klikt, komt uit bij een live-uitvoering uit 2005 van Ringo Starr van Octopus’s Garden, het liedje van de Beatles lp Abbey Road.)

Deze schildpad ging even op zijn poten staan om een vis door te laten.

Helaas deed ik in het oceanium iets stoms. Ik zwaaide wat te enthousiast met mijn armen, waardoor ik het glas kapot stootte.

Ok, dit was mijn imitatie van een Gouden Gids reclame uit de jaren negentig. Druk op onderstaand plaatje voor de betreffende reclame (“Ze hebben alleen matglas, Nah, dat zien ze meteen. Nee sorry…)”

Al met al hebben we ons wel een paar uurtjes vermaakt in de dierentuin en tegen een uur of vijf verlieten we samen met de olifanten de dierentuin.

Tot zover een verslag van een dagje Blijdorp

Ooit dichtte de bekende Nederlandse dichter Martinus van Neck de fameuze regels:

Het herfst / De blaadjes vallen van de bomen

 (De oudste dochter meende te moeten opmerken dat het niet ‘het herfst’ maar ‘de herfst’ moest zijn, maar zij overzag dat het woordje ‘herfst’ hier als werkwoord werd gebruikt. Dat heet een dichterlijke vrijheid).

Waarom moet ik opeens weer aan deze dichtregels denken? Dat komt omdat ik momenteel maar blaadjes blijf opvegen. We hebben naast onze oprit een klimhortensia staan. Die is nu zijn blad aan het verliezen. Elke dag ligt de oprit vol met blaadjes.

Ik veeg die blaadjes op, gooi ze in de groene bak (de composthoop zit al lang vol), en de volgende dag liggen ze weer op de oprit. Ok, niet dezelfde, maar wel net zo’n hoeveelheid. Het blijft maar doorgaan. Ik begin langzamerhand het vermoeden te krijgen dat er elke nacht weer nieuwe blaadjes aan de klimhortensia groeien, die er een dag later weer afvallen.

Hetzelfde geldt voor de boom achter. Ook die blijft maar zijn blaadjes op het gras gooien. Ik kan harken wat ik wil, het helpt niet.

Het gras één minuut nadat ik het had geharkt.

Ik overweeg nu om “Laat niet als dank’- bordjes bij de bomen te zetten.  De ‘Laat niet als dank’-campagne is ooit in 1926 door de ANWB bedacht. Ik citeer even een stukje van de site van de ANWB.

‘Laat niet als dank…’

‘Een van de meest geslaagde mediacampagnes van de ANWB is ‘Laat niet als dank …’ Het bijbehorende affiche uit 1926 is getekend door schilder/tekenaar/grafisch ontwerper Willy Sluiter.

 ‘Laat niet, als dank / Voor ’t aangenaam verpoozen / Den eigenaar van ’t Bosch / De schillen en de doozen’

De eerste originele poster uit 1926

Vier woorden

De poster met het rijmpje is een begrip geworden. Hij hing in hotels, stations, cafés, scholen, garages, politieposten en boswachterijen. De ANWB bracht er ook briefkaarten van uit. Snel na het verschijnen van de affiche kende iedereen het rijmpje uit het hoofd. Op nieuwere versies van de affiches kon de bond volstaan met de eerste vier woorden.

 Campagne heeft effect

Het idee voor de voorlichtingscampagne kwam van hoofdconsul G.A. Pos naar aanleiding van de moeizame aanleg van een rijwielpad van Laren naar Baarn in 1915. De affiches riepen toeristen op parken en landschappen niet te vervuilen. Onder invloed van deze campagne wist de ANWB eigenaren van landgoederen van landgoederen en bossen ertoe te bewegen om wandelaars en fietsers op hun gronden toe te laten.’

Maar helaas, ik denk niet dat die bordjes mijn bladerenprobleem oplossen. Je kan wel tegen bomen praten, luisteren doen ze toch niet.

Hoewel, sommige mensen denken wel dat je met bomen kan praten. (Ik had hier bijna geschreven dat je wel lekker kan bomen met bomen, tenzij je met een takkewijf te maken heb, maar die woordspelingen zijn te erg.) Eén van de mensen die in dit verband vaak wordt genoemd, is prinses Irene, dit naar aanleiding van een boek over de natuur dat ze in 1995 schreef. Maar dit is een misverstand. In een interview met Trouw in 2007 zei ze: “Ik praat niet met bomen, nooit gedaan ook” Andere mensen doen het echter wel. Je kan er zelfs cursussen in volgen.

“Richt je op het zenden van een bericht en geef in beelden, geluid of gevoel een boodschap door. Richt je aandacht dan op ontvangen. Een bericht kan een beeld, geluid of gevoel zijn. Als je een signaal van de boom ontvangt kun je op dezelfde manier verder gaan met zenden en ontvangen. Bedank de boom na afloop voor het contact.” Aldus ene Maja Kooistra (zoals geciteerd op deze site)  Volgens haar heeft elke boomsoort zijn eigen karakter.  Neem de beuk. “Beuken zijn stijlvolle, adellijke dames met levenservaring. Ze laten zich niet snel van de wijs brengen en hebben een groot gevoel voor relativering. Ze hebben een wat droge humor.”  Het is dus geen schaterlachen met de beuk.

Ook ene Petra Sonnenberg onderscheidt (volgens dezelfde site) verschillende types: “Een Berk is een oplosser van conflicten. Een boom van inzicht, vriendschap en onvoorwaardelijke liefde. De grove Den is een trotse, humeurige, wat moeizame boom met wie het lastig communiceren kan zijn. De Eik weet alles. De Eik is moeder en vader tegelijk; een goede vriend tegen wie je alles kunt vertellen. Een Iep is humoristisch, wijs en inspirerend. De Paardenkastanje is leerling, gezel en meester tegelijk. Hij kan je op alle gebieden van goede raad voorzien.”

Ik heb geen idee wat voor een type mijn klimhortensia is, maar ik zal eens een pittig gesprekje met hem voeren en zeggen dat het nu afgelopen moet zijn met die blaadjes. (En dan laat ik heel eventjes een zaag zien die ik achter mijn rug verstopt hou.)

Als je eigenlijk liever een zebra wil zijn …….

Het zal volgens de weersverwachting – zeg  nooit weersvoorspelling –  nog twee dagen erg warm blijven. Daarna zakt de temperatuur terug naar normale temperaturen voor deze tijd van het jaar. Het is een buitengewoon warme zomer dit jaar. Ook de dieren hebben er last van. Zo zagen we in onze tuin opeens wat tropische vogels opduiken die we anders nooit zien. Ze gingen zitten op een ijzeren stang dat als een soort kunstwerkje in onze tuin staat.

Een koolmees ging even later naast hen op de stang zitten. Bekeek de vogels, kwam toen tot de conclusie dat het vreemde vogels waren en vloog weer weg.

Even later zag ik dat binnen in huis bij de tas met oud papier er een prop papier naast lag. Ik wilde hem oppakken, maar opeens bewoog de prop. Het was een pad die door de openstaande voordeur naar binnen was gehupt, vermoedelijk op zoek naar koelte.  Ik heb hem toch maar naar buiten gebracht. (Vraag niet hoe; ok, heel voorzichtig met een stoffer en blik; hij liet zich het welgevallen.)

Ach ja, het is een warme zomer. Ik zou eigenlijk de tuin een beetje moeten bijhouden maar om Mark Twain te citeren “Zomer: de periode waarin het te warm is om te doen waarvoor het in de winter te koud was.”

Op het terras van de Prins Hendrik garage – dat is geen garage maar een  grand café  gelegen bij de hoofdingang van het Paleis het Loo in Apeldoorn tegenover het stallencomplex  – loopt een trotse pauw rond. Regelmatig zet hij zijn verenpracht uit om indruk te maken op een vrouwtje dat even verderop loopt.

“Weest geen pauw in uw gewaad, geen papegaai in uwen praat, geen ooievaar wanneer gij eet en geen gans als gij daar henen treedt.”

De voorkant van deze dieren is algemeen bekend, maar heeft u zich wel eens afgevraagd hoe zo’n beest er van achteren uit ziet? Marianne wel en zij nam daarom deze foto’s.

Zo ziet een trotse pauw er dus van achter uit.

Tot slot van deze biologieles, weet u waarom bij veel vogels de mannetjes er veel mooier en opvallender uit zien dan de vrouwtjes? Niet alleen omdat de mannetjes de vrouwtjes moeten versieren (indruk op moeten maken), maar ook omdat het de vrouwtjes zijn die de eieren uitbroeien en dan is het handig in verband met roofvogels dat ze niet al te veel opvallen.

Een gecombineerd onderzoek van de NASA en de ESA (European Space Agency) leert dat het ijs op Antartica de laatste tien jaar drie keer zo snel is gesmolten als voorheen. Elke seconde smelt er een hoeveelheid ijs waarvan het water drie 50-meter zwembaden kan vullen.

In totaal is het smeltende ijswater van Antartica er verantwoordelijk voor dat over de laatste 25 jaar bekeken de zeespiegel met 8 millimeter is gestegen. Dat lijkt niet zoveel maar als je weet dat a) de laatste vijf jaar goed is voor 3 van die acht mm stijging en b) dat Antartica genoeg ijs bevat om de zeespiegel 58 meter te laten stijgen, dan is dit smelten een zorgelijk gebeuren.

Op de site van de NOS staat een achtergrondartikel hierover. In het artikel komt professor Michiel van den Broeke van de Universiteit Utrecht aan het woord. Over het smelten van het ijs op Antartica zegt hij onder andere:

“Voor de Nederlandse kust is de stijging van 8 millimeter tot nu toe geen groot probleem. Het is wel van belang om te weten hoeveel zeespiegelstijging Nederland aankan en hoe snel we ons kunnen aanpassen,” zegt Van den Broeke. Het smeltende ijs van Groenland was tot nu toe de belangrijkste factor bij de zeespiegelstijging, maar daar komt nu verandering in. “Het nieuwe onderzoek laat zien dat Antarctica Groenland aan het inhalen is,” zegt Van den Broeke. Het grootste ijsverlies komt van de immense Pine Island-gletsjer en de nabijgelegen Thwaites-gletsjer op West-Antarctica. Oost-Antarctica vertoont nog geen ijsverlies.”

Wie wil weten wat voor het gevolgen het smelten van het ijs voor de wereld kan hebben, kan ook in de paleistuin van Het Loo in Apeldoorn terecht. Daar staat deze wereldbol.

Van bovenaf is de bol en het effect van het smeltende water nog niet goed te zien. Maar van dichtbij kan je het effect veel beter zien.

Het is een zorgelijke situatie.