Als u deze foto ziet, wat denkt u dan?

1. Zo, dat is een knappe man
2. Zo, die heeft last van roos.
3. Zo, die heeft veel gaten in zijn trui.
4. Oh, het is april, buiten zal het wel sneeuwen.

Het eerste en het laatste punt zijn waar. Buiten staat onze magnolia volop te bloeien, maar ondertussen sneeuwt het. Daar moest ik natuurlijk even wat foto’s van nemen.

Danny Vera zou zeggen “I will find my way back home, Where magnolia grows, where magnolia grows”

Deze tijd van het jaar is niet alleen de tijd dat magnolia’s  bloeien, ook de pausen bloeien al volop zag ik op twitter.

Tot zover berichten uit de natuur.

Ik teken wel eens voor de grap een vis met pootjes.

Zag ik vandaag opeens dat die beesten daadwerkelijk bestaan. Ik kwam op internet een paar foto’s van een vis met pootjes tegen! In eerste instantie dacht ik gezien de datum van vandaag nog aan een grap, maar ze, vissen met pootjes, blijken dus echt te bestaan!

Die dingen bij hun hoofd blijken drie paar kieuwen te zijn. De soort heet axolotl en komt in het wild alleen nog in Mexico voor. Ze leven daar in in diepe meren.  Verder kan je ze nog in aquaria ‘all over the world’ zien. Ze kunnen tot 30 cm lang worden en het schijnen vrolijke beestjes te zijn. Zie deze die een spelletje kiekeboe speelt.

Enfin, de volgende keer dat u één van mijn tekeningen van een vis met pootjes ziet, weet dan, het is ‘based on a true story’.

ps. strikt formeel is de axolotl geen vis maar een salamander maar dat is een detail.

Het woord fotografie is een samentrekking van de Griekse woorden phōs (licht) en graphein (schrijven).  Oftewel ‘schrijven met licht’.  In de begintijd van de fotografie duurde dat “schrijven” op grote glasplaten erg lang en gedurende al die tijd moesten de geportretteerden  doodstil blijven zitten om geen bewogen beelden te krijgen.

Vooral kinderen hadden daar vaak moeite mee en om te zorgen dat zij stil bleven zitten, hadden sommige fotografen een kunstmatig vogeltje op hun toestel zitten. De kinderen moesten dan “naar het vogeltje kijken” en daarbij heel stil blijven zitten, want anders zou het vogeltje schrikken en wegvliegen. Zie hier het ontstaan van de uitdrukking ‘even naar het vogeltje kijken.’

Studio photographer’s ‘Birdie’, c.1885; The Kodak Collection at the National Media Museum, Bradford

Als tegenwoordig iemand zegt dat hij “naar het vogeltje gaat kijken”, dan houdt dat meestal in dat hij op internet met hulp van een webcam naar de beelden van vogels in een nest gaat kijken.

Gisteren deed ik dat ook en belandde toen op de site van de Vogelbescherming. Eén van de onderdelen daar is ‘Beleef de lente‘ en daar staan meerdere links naar webcams van nesten van een aantal vogels.

Ook staan er filmpjes van opvallende momenten. Zo kan je op dit filmpje zien hoe een ooievaar zich verzet tegen het inpikken van zijn nest.

En op dit filmpje hoe een boommarter midden in de nacht probeert het ei van een steenarend te stelen.

Gedurende het kwartiertje dat ik de webcams bekeek, zag ik niet zulke spannende dingen. Wel zag ik dat haast elke vogel zich tegenwoordig ooievaar noemt.

Enfin, mocht u even niets belangrijks te doen hebben, dan kan ik aanraden om even naar het vogeltje te kijken.

Hoe groot is de ijsberg? Nee, dit is niet vraag die de stuurman van de Titanic in 1912 aan de uitkijk stelde, maar de vraag die vorige week wereldwijd door redacteuren van allerlei media beantwoord moest worden. Ik schreef hier in de vorige blogpost al over, maar ik kom er nog even op terug, want ik vergat toen te vermelden wie de grootte van de nieuwe ijsberg het beste had omschreven.

De aanleiding van al die krantenberichten was een persbericht dat de British Antarctic Survey op 26 februari de wereld in stuurde met de mededeling dat er een grote ijsplaat van Antarctica was afgebroken. De afgebroken ijsplaat had een oppervlakte van liefst 1270 km². Zelf gaven ze in het persbericht aan dat dit vergelijkbaar was met de grootte van het graafschap Bedfordshire in Engeland.

Zie hier de scheur op 16 februari toen de plaat nog niet helemaal los was gescheurd.

Nu is deze vergelijking buiten Engeland niet goed bruikbaar. Het graafschap is daarvoor te onbekend. Daarom gingen dus wereldwijd redacteuren op zoek naar een andere vergelijking om hun lezers duidelijk te maken hoe groot het afgebroken deel wel niet was. In de vorige blogpost liet ik u uitgebreid de krantenkoppen van de media zien. Ik zal hun “oplossingen” hieronder nog even kort samenvatten.

‘Zo groot als de provincie Utrecht’ (Nu.nl); ‘ter grootte van New York’; (De Volkskrant); ‘iets groter dan New York’ (CNN en Fox News); ‘zo groot als Greater Londen’ (The Guardian); ‘iets kleiner dan Greater Londen’ (de BBC); ‘zo groot als Rio de Janeiro’ (De Braziliaanse site van de BBC): ‘ter grootte van Los Angeles of de agglomeratie rond Parijs’ (De Standaard); ‘zo groot als Luxemburg’ (De Morgen); zo groot als Rome (Italy24news); ‘zo groot als Okinawa island’ (het Australische ABC.net); ‘even groot als Martinique‘ (France Sputnik); en tot slot een vreemde eend in de bijt: ‘net zo groot als Lake Champlain’ (Forbes).

Daarnaast waren er media die niet direct iets even groots vonden maar de lezer een vermenigvuldiging lieten maken:  ‘1,5x Berlijn’ (Der Spiegel); ‘2x Toronto’ (The Weather Network); ‘2x Chicago’ (de NASA); ‘2x Mumbay City’ (de Times of India); ‘9x Miami’ (NBC-Miami News); ‘20x Manhatten’ (de Washington Post) en ‘21.000x Madurodam’ (schrijver dezes).

De ijsplaat viel dus met een hoop zaken te vergelijken. Sommige oplossingen zijn niet eenduidig. Neem de Volkskrant. Die vergeleek de ijsplaat met New York.  Dat is een beetje een multiple choice keuze, want je heb de stad New York, de stad inclusief het water er om heen, en de staat New York. De lezer moet dus maar raden wat er bedoeld wordt.

De stad zelf is 784 km² groot, inclusief het water er omheen bedraagt de oppervlakte 1214 km²  en de staat New York is liefst  141.300 km² groot. Ze zullen dus de stad inclusief het water bedoelen.  Het is maar dat u het weet.

Er zitten veel steden bij de vergelijkingen. Dat geeft aanleiding om eens te kijken of de vergelijkingen wel kloppen. Het zou namelijk buitengewoon toevallig zijn dat steden als New York, Los Angeles, Rio, Londen en Rome, qua oppervlakte, allemaal even groot zouden zijn, en daarnaast ook nog eens even groot zouden zijn als de losgebroken ijsplaat, en dat zijn ze dus ook niet.

Zo is de stad New York, inclusief het water er om heen 1214 km² groot en daarmee 4,5% kleiner dan de ijsplaat en is Groot Londen 1572 km² groot (dat is liefst 24% te groot). Nu dekten CNN, Fox News en de BBC zich in door het toevoegen van de woorden ‘iets groter dan’ respectievelijk ‘iets kleiner dan’  in de kop, maar zoveel ruimte voor subtiliteit hadden de koppenmakers van de Volkskrant  niet. Ik neem overigens aan dat bij De Morgen die de ijsplaat vergeleek met Luxemburg (dat land is 2586 km² groot) dat daar de woorden ‘de helft van’ per ongeluk zijn weggevallen.

De beste vergelijking van de ijsplaat met een stad is – trommelgeroffel  –  die van Italy24news. Zij vergeleken de ijsplaat met Rome en de oppervlakte van Rome is 1285 km² groot. Dat is slechts 1% groter dan de ijsplaat. “We have a winner!”

Maar de absolute winnaar is Forbes. Die koos voor Lake Champlain, een meer dat ligt in de staten Vermont en New York, tegen de grens met Canada aan. Dat meer is 1269 km² groot, slechts 1 km² kleiner dan de ijsplaat. Waarschijnlijk heeft de redacteur van Forbes heel lang naar iets in Amerika gezocht en uiteindelijk iets gevonden dat even groot is als de ijsplaat. (Helaas is het meer – er schijnt net zoals in Loch Ness een monster in te zwemmen – buiten Amerika niet zo bekend.)

Vroeger gebruikte men vaak een voetbalveld als meeteenheid (in dit geval zou dat ‘een ijsplaat ter grootte van 180.000 voetbalvelden’ opleveren), maar wie kan zich een voorstelling maken van iets dat 180.000 voetbalvelden groot is. Dus die vergelijking is niet zo geschikt. Ook een creatieve beschrijving als ‘een ijsbaan van 1 km breed van Amsterdam tot aan Barcelona’ geeft geen goed beeld.

Het beste lijkt mij –  gratis tip voor koppenmakers in kranten; vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan – om in de krantenkop te vermelden hoe groot de losgeslagen ijsberg in vierkante kilometers is (1270 km²). Een krantenkop moet immers niet alleen goed zijn maar ook juist. En dan kan men in het artikel zelf, waar wat meer ruimte is voor de ijsberg, althans voor de beschrijving er van, vermelden dat de los gebroken ijsplaat daarmee maar iets kleiner is dan Rome of sterker nog even groot is als Lake Champlain, wat op zijn beurt weer iets groter is dan New York. (Dit voor degenen die niet weten hoe groot Lake Champlain is.)

En oh ja, voor degenen die meer over de grootte van de ijsberg van de Titanic willen weten, daar kunnen wij van WC-Eend dit boek voor aanbevelen.

De stemmen zijn geteld. De uitslag is binnen. De winnaar van de eerste verkiezing ‘Vrolijkste Vogel van Nederland’ is geworden ….. *trommelgeroffel* …  DE REIGER!

Breaking news!

Vorige week lag er overal sneeuw!

Het leek ons daarom een goed idee om een wandeling in de sneeuw te maken in de Horsten. Dat is ‘een kwalitatief hoogwaardig landgoed met ruimte voor extensieve recreatie’ in Wassenaar. (Dat verzin ik niet zelf maar zo staat het op de site van het landgoed. )

Eigenaar van het landgoed is onze koning. Hij heeft er ook een tijdlang gewoond (in villa Eikenhorst),  maar toen de dochters allemaal een eigen kamer wilden hebben, is hij groter gaan wonen en naar Paleis Huis ten Bosch in Den Haag verhuisd.

Zomer 2010; Willem-Alexander en Maxima ontvangen minister-president Rutte in Villa Eikenhorst (Wie denkt dat dit een spontane foto is, moet even door de openstaande deur naar binnen te kijken. Daar kan je iemand zien staan die de boel bij licht.) 

Het landgoed is opengesteld voor publiek. Een toegangskaartje kost een euro (50 cent voor een 65-plusser zie ik nu opeens op de site staan; Wat? Maar ik ben 65, ik heb te veel betaald!)

Het landgoed vanuit de Google-lucht. Willem-Alexander woonde in de rode cirkel. Op het landgoed wonen nog steeds een paar neefjes van hem (die van Pieter en Margriet – maar niet hun tweede zoon, prins Bernhard van Oranje-Nassau, die heeft elders een eigen huis.)

Maar goed, op pad dus. ‘The proof of the pudding is in the eating’; (Laatst zag ik ergens staan ‘The proof is in the pudding’. Dat is iets heel anders; meer iets voor NCIS). Zie hier wat wij al rondlopend op het landgoed zagen.

Wij kwamen binnen via de ingang aan de Leidschendamse kant (links op de google-kaart). Daar staat het oudste gebouw van het landgoed: een koetshuis uit 1701.

Het oorspronkelijk kasteel dat door een zekere Kerstand van Raephorst in 1230 gebouwd zou zijn bestaat al lang niet meer.

“Tot 1650 was het landgoed in bezit van de familie van Raephorst . In 1783 kwam het in bezit van Mr. A.P. Twent, later minister van waterstaat onder Koning Lodewijk Napoleon. Deze is begonnen met het bebossen van de Raaphorst. In 1838 kocht Prins Frederik het goed. Het kasteel was toen al afgebroken. Hoe het oude kasteel er precies heeft uitgezien, is niet bekend. Alleen enkele oude tekeningen zijn nog bewaard gebleven.” aldus de site van het landgoed.

Volgens een oude legende dwalen de geesten van de eerste kasteelheer en zijn vrouw nog rond op het landgoed.

Maar goed, ik zal u niet verder vervelen met details die ik gewoon van de site van het landgoed kopieer. U kunt ze daar immers ook zelf lezen. Daarom alleen nog wat foto’s.

Er zijn een drietal routes met gekleurde paaltjes uitgezet: een rode route van 7,5 km, een witte route (in de sneeuw wat lastig te zien) van 4 km en een gele route van 1,7 km; die laatste begint aan de Wassenaarse kant. Wij liepen onze eigen route.

Moderne ijskunst.

Dit is een koperwiek, wie kent hem niet.

Tot slot, de seringenberg die in de zomer er zo bij ligt:

was nu door een laaghangende wolk veel minder goed te zien.

Oké, ik geef het maar gelijk toe, dat is niet de seringenberg maar een webcamfoto van Half Dome in Yosemite National Park in Californië, genomen op dezelfde dag dat wij in De Horsten wandelden. Ook daar lag sneeuw.

Eén van de zaken waarin de mens zich van dieren onderscheidt, is dat de mens kan rekenen en dieren niet. Hoewel, begin vorige eeuw was daar opeens ‘Kluger Hans’, een paard in Duitsland dat getallen kon herkennen en er zelfs mee kon rekenen. Zijn eigenaar, Wilhelm von Osten, een leraar aan een gymnasium, had hem dit geleerd. Door met zijn voorbeen op de grond te tikken gaf het paard de uitkomst van een berekening aan. Vroeg men bijvoorbeeld aan Kluger Hans hoeveel 3×4 was, dan tikte het paard 12 keer op de grond. Hij kon zelfs worteltrekken

Kluger Hans, Wilhlem von Osten, en Kluger Hans aan het werk.

Aanvankelijk dacht men dat er sprake van bedrog moest zijn. Op de een of andere wijze zou Von Osten het paard een seintje geven hoe vaak hij op de grond moest tikken, vermoedelijk door de opgaven op een bepaalde stemhoogte uit te spreken. Maar toen Kluger Hans ook bleek te kunnen “rekenen” als Von Osten niets zei en het paard alleen de sommen op een schoolbord of op papier liet zien, besloot men in 1904 om een wetenschappelijke commissie aan het werk te zetten om het fenomeen van het paard dat kon rekenen nader te onderzoeken.

Kluger Hans wordt getest. Enkele leden van de commissie aan het werk; rechts daarvan Von Osten.

De commissie werd aangevoerd door een professor in de psychologie, verder zaten onder andere een circusdirecteur en een goochelaar in de commissie om te kijken of Von Osten toch niet een of andere truc uithaalde. Men kon echter niks ontdekken en het leek er op dat het paard daadwerkelijk getallen kon herkennen en kon rekenen.

Er werd een tweede onderzoeksgroep ingesteld die een uitgebreider onderzoek ging doen. Na een tijdje ontdekte deze commissie dat hoe verder Kluger Hans van Von Osten af stond hoe slechter hij ging rekenen en als het paard oogkleppen op kreeg, dan bakte hij er zelfs helemaal niks meer van. Ook viel het op dat als Von Osten de opgave zag, dat dan Kluger Hans in 98% van de gevallen het goede antwoord gaf. Zag Von Osten daarentegen de opgave zelf niet – en hield hij het paard een aangereikt bordje of papier met de rekensom voor, zonder dat hij de opgave zelf kon lezen, dan zakte het percentage goede antwoorden van Kluger Hans naar slechts 8,5%.

Wat bleek, Kluger Hans had zichzelf aangeleerd – hij kreeg altijd een stukje wortel als beloning als hij het goede antwoord gaf – om de lichaamstaal van Von Osten en van mensen in zijn omgeving te herkennen. Als Von Osten – hij dacht echt dat zijn paard kon rekenen – en/of mensen in zijn omgeving, na het stellen van een vraag bijvoorbeeld iets omlaag keken om te zien of het paard ging tellen, dan herkende Kluger Hans deze lichaamsbeweging en begon hij hij met zijn been te tikken.

En kwam het paard bij het goede antwoord en bewogen Von Osten of de mensen om hem heen hun hoofd of slechts hun ogen iets omhoog om te zien of het paard zou stoppen, dan herkende Kluger Hans ook deze beweging en stopte hij met tikken. Kluger Hans was inderdaad een slim paard. Hij had geleerd lichaamstaal te herkennen, heel knap, maar rekenen, nee dat kon hij niet. Tegenwoordig noemt men in de wetenschap dit effect – dat een ondervrager onbewust de ondervraagde het gewenste antwoord aanreikt – het Clever Hans Effect, iets waarop men bijvoorbeeld bedacht moet zijn bij het ondervragen van getuigen.

Ook dit jaar hebben we weer mee gedaan aan de Nationale Vogelteldag.

‘Onze uitkomsten van voorgaande jaren zitten natuurlijk nog bij iedereen in het geheugen gegrift, maar omdat herhaling de kracht van de reclame is, hierbij toch nog even die resultaten.’ (Dit alles schreef ik letterlijk vorig jaar ook en het jaar daarvoor ook, maar dat weet toch geen mens meer.)

In 2016 telden we 5 koolmezen, 5 Vlaamse gaaien, 1 ekster en 1 pimpelmees. In 2017 2 koolmezen, 1 pimpelmeesje en 1 roodborstje, in 2018 1 koolmeesje en 1 roodborstje, in 2019 1 merel, 1 kraai, 1 koolmeesje en 1 roodborstje en in 2020 3 pimpelmezen, 2 eksters, 2 koolmezen, 1 merel en 1 houtduif.

Tot zover het nieuws van gisteren. Nou ja, niet letterlijk van gisteren maar van een jaar geleden. Nu wel letterlijk het nieuws van gisteren, want dit weekend was de vogeltelling 2021 en ook dit jaar hebben we meegedaan. We telden in ons half uurtje de volgende vogels.

Niet echt spectaculair dus. In totaal 6 vogels . (Je moest per vogelsoort het hoogste aantal vogels doorgeven dat tegelijkertijd in je tuin zat. Dit om te voorkomen dat een slim koolmeesje dat graag geteld wilde worden tien keer je tuin in en uit zou vliegen en dan als tien in de statistiek zou mee tellen.

De resultaten van onze wijk waren:

Landelijk was de huismus de meest getelde vogel, maar dus zei de mus niet onze buurt.

Tot zover onze telling ware het niet dat, net nadat wij onze resultaten hadden doorgegeven, er opeens drie ransuilen de tuin invlogen en in onze boom gingen zitten.

Ze bezoeken de laatste jaren zo ongeveer één keer per jaar onze tuin. De vorige keer was in april 2020 en daarvoor in juli 2019. (Voor dat laatste bezoek: zie hier.)

Maar nu verschenen ze dus op de dag van onze vogeltelling, maar net nadat wij deze al hadden afgesloten en de resultaten hadden doorgegeven. Volgens mij doen ze het er om.

Eentje vertrok vrijwel direct weer, een tweede na een paar uurtjes en de derde om zes uur ’s avonds. Waarschijnlijk zien we ze pas ergens in de loop van 2022 weer terug, vermoedelijk net na de dag van de vogeltelling 2022.

Dinsdag lagen Google en YouTube wereldwijd plat.

Dat verbaasde mij niks. Ik had namelijk om 12 uur ’s nachts een nieuw filmpje van de ontwikkeling van mijn zelf gekweekte sequoia-boompjes geplaatst (‘The first 14 years of two giant sequoias’) en toen de wereld dat de volgende morgen ontdekte, tja, dat kon het netwerk niet aan. Zie hieronder de oorzaak van deze wereldwijde storing.

Op de afbeelding klikken om naar het filmpje op YouTube te gaan. 

Ik heb momenteel liefst 392 abonnees op mijn YouTube – kanaal. Die kijken dus – vermoedelijk één keer per jaar – naar een filmpje met foto’s van twee opgroeiende boompjes. Vraag mij ook niet waarom.

Enfin, de meeste abonnees wonen in Amerika, maar ik heb abonnees all over the world, bijvoorbeeld in landen als Australië, Rusland,  Noorwegen, Japan en Vietnam. Sommigen laten een reactie achter. Blij dat ze zijn dat er weer een nieuw filmpje staat. Anderen maken zich zorgen of in de toekomst een hoogspanningsmast geen probleem gaat geven.

Maar dat mijn filmpje er voor zou zorgen dat YouTube wereldwijd plat lag, had ik niet verwacht. Ronald Reagan zei ooit eens: “A tree’s a tree. How many more do you need to look at?” maar hij overleed dan ook drie jaar voordat mijn boompjes begonnen te groeien en op YouTube belandden.

Volgend jaar weer een filmpje.

Uit de serie flirtende eenden: het paartje in de Horsten in Wassenaar.