Categorie archief: Muziek

Muziek, Verenigde Staten

De Shangrila’s versus Donald Trump

Quizvraagje: Is dit Marlon Brando in de klassieke motorfilm ‘The Wild One’ uit 1953 of is dit de Amerikaanse acteur en zanger Robert Goulet in 1964 in de Amerikaanse gameshow ‘I’ve got a secret’?

shangrila motor

Als je op de afbeelding klikt, dan zie je het antwoord. Het is Robert Goulet die figureert in een  optreden van de Shangrila’s tijdens ‘I’ve got a secret’. In deze populaire show moest een panel “een geheim ontrafelen”. Regelmatig waren er gastoptredens van bekende Amerikanen. Zie hieronder bijvoorbeeld een deel van een aflevering uit 1967 met een nog jonge Woody Allen.

woody allen

In de aflevering met Robert Goulet en de Shangrila’s  liet de quizmaster twee panelleden, samen met Robert Goulet, de songtekst voorlezen van ‘The Leader of the Pack’, op dat moment de nummer 1 hit van het land. De bedoeling was om te kijken of het (wat oudere) panel het lied herkende. Uiteraard was dit, al of niet gespeeld, niet het geval. Vervolgens playbackten de Shangrila’s het nummer op het podium, waarbij Robert Gouldman, in een soortgelijke outfit als waarmee Marlon Brando beroemd was geworden in ‘The Wild One’, op een bromfiets het podium op kwam. Wie het hele item wil zien, klik op onderstaande afbeelding.

ive got a secret

De Shangrila’s was een Amerikaanse meidengroep die van 1964 tot 1967 zeer succesvol was. De groep bestond uit de zusters Mary en Betty Weiss en de eeneiige tweeling Mary Ann en Marge Ganser. Ze zaten allemaal op dezelfde school in Brooklyn, New York. Ze waren erg jong toen ze in 1964 succes kregen (de zusjes Weiss waren op dat moment 17 en 15 jaar oud;  de tweeling 16 jaar oud). Hun repertoire bestond uit wat de Engelstalige Wikepedia zo mooi ‘heartbreaking teen melodramas’ noemt.

In september 1964 hadden de Shangrila’s hun eerste hit. Het nummer ‘Remember (Walkin’ in the Sand)’ haalde de vijfde plaats van de  Amerikaanse hitparade. De opvolger ‘The leader of the Pack’ bereikte eind november zelfs de eerste plaats van ‘Billboard’s Hot 100’. Andere klassiekers waren ‘I Can Never Go Home Anymore’  (nummer 6 in december 1965) en ‘Past, Present And Future’ (nummer 59 in juli 1966). Marry Weiss, die de meeste solo’s zong, ging niet altijd mee naar de optredens. Zo ontbrak zij – ze was toen 15 en moest naar school – ook tijdens hun optreden in ‘I’ve got a secret’. Haar zuster Betty Weiss playbackte bij die gelegenheid haar deel.

Na 1967 was het gedaan met hun succes. In 1968 gingen ze uit elkaar. In 1970 overleed op 22-jarige leeftijd Mary Ann Ganser, vermoedelijk aan een hersenontsteking. Ze kampte al langer met gezondheidsklachten. Haar tweelingzuster zou in 1996 overlijden aan de gevolgen van borstkanker. In 2007 keerde Mary Weiss  terug in de muziekwereld en nam een soloplaat op.  Voor wie meer over de Shangrila’s wil weten, lees deze informatieve site.

Vorige week kwam Mary Weiss opeens weer in het nieuws. (Vandaar deze blogpost.) Donald Trump gebruikte namelijk één van de nummers van de Shangrila’s tijdens zijn verkiezings-bijeenkomsten. Ik weet niet of Donald Trump fan van de Shangrila’s was, maar omgekeerd is dit duidelijk niet het geval. Mary Weiss verbood Trump uitdrukkelijk om het nummer nog langer te gebruiken

Muziek

Vliegtuigenongelukken en muziek (2)

Er zijn een hoop artiesten bij een vliegtuigongeluk om het leven gekomen. Jim Croyce, John Denver, Buddy Holly, The Big Bopper, Ritchy Valens, Ricky Nelson, Kyū Sakamoto (wie?; op hem kom ik straks terug), Otis Redding, Patsy Cline, Jim Reeves en Glen Miller om er maar eens een paar te noemen.

Opvallend aan dit lijstje is dat, op één na, al deze artiesten om het leven zijn gekomen met een ongeluk met hun eigen vliegtuig of met een gehuurd privévliegtuig. De enige uitzondering is de Japanner Kyū Sakamoto. Hij kwam op 12 augustus 1985 om het leven bij het ongeluk met een Boeing 747 (Japan Airlines Flight 123) die tegen een berg op zo’n 100 kilometer van Tokio aan vloog. Dit ongeluk is tot aan vandaag de dag nog steeds het vliegtuigongeluk met het hoogste aantal slachtoffers (520 mensen). (Weliswaar kwamen in 1977 bij de botsing op Tenerife van een vliegtuig van de KLM met een vliegtuig van Pan AM meer mensen om het leven (583 mensen), maar dit aantal betrof het totaal aantal slachtoffers van de twee vliegtuigen samen.)

De oorzaak van de ramp met het Japanse vliegtuig was gelegen in een slechte reparatie van een beschadigd staartstuk zeven jaar daarvoor. Deze beschadiging was ontstaan toen bij een slechte landing de staart van het vliegtuig de grond raakte. De reparatie werd slecht uitgevoerd, waardoor er in de loop van de tijd steeds meer barstjes in een stuk van een drukschot bij het staartstuk ontstonden. Zeven jaar en 12.000 vluchten later barste dit open en een wegvliegend stuk sloeg een deel van de staartvleugel er af, waardoor de hydraulische systemen die het roer, de hoogteroeren en de rolroeren aanstuurden beschadigd raakten. Het vliegtuig raakte daardoor onbestuurbaar. Alleen door meer of minder gas te geven kon de bemanning het toestel nog enigszins richting geven. Ze slaagden er in om het vliegtuig nog een half uur in de lucht te houden  – een aantal passagiers gebruikten die tijd om afscheidsbriefjes aan hun familie te schrijven die later werden gevonden  – totdat het toestel een bergketen raakte.

Wonder boven wonder overleefden vier mensen de crash. Dit aantal had hoger kunnen zijn, maar een helikopter van een Amerikaanse vliegtuigbasis die twintig minuten na de inslag boven de rampplek vloog, kreeg van de Japanse autoriteiten geen toestemming om bij het neergestorte vliegtuig te landen – men dacht dat er toch geen overlevenden zouden zijn. Pas de volgende morgen bereikte een groep Japanse reddingswerkers het wrak. Tot hun verbazing troffen ze nog vier mensen aan die de crash hadden overleefd. Deze verklaarden dat ze in de uren daarvoor nog hulpgeroep uit het wrak hadden gehoord van andere overlevenden, maar deze waren in de loop van de nacht allemaal bezweken.

Tot de slachtoffers behoorde ook Kyū Sakamoto. Hij was een zeer populaire Japans zanger die bekend stond om zijn eeuwig goede humeur en glimlach. Ook buiten Japan had hij succes. Hij is tot nu toe de enige Japanner die een nummer 1 hit heeft gehad in Amerika. Met het in het Japans gezongen (!) lied ‘Ue o Muite Arukou’, dat ‘Ik kijk omhoog terwijl ik loop’ betekent, was hij in juni 1963 drie weken lang de “Billboard Hot 100 number one single“. In totaal verkocht hij wereldwijd meer dan 13 miljoen exemplaren van het nummer.

sukiyaki

Het nummer werd overigens niet onder zijn originele Japanse titel in Amerika en Engeland uitgebracht. De platenbonzen dachten dat de Japanse titel te moeilijk uitspreekbaar zou zijn en noemden het nummer ‘Sukiyaki’, naar het Japanse gerecht (dat geheel niet in het nummer voorkomt). Volgens een columnist van Newsweek zou een vergelijkbare actie zijn het in Japan uitbrengen van het lied ’Moon River’ onder de titel ‘Beef Stew”’.

Het nummer is later door veel artiesten opgenomen, al of niet met letterlijke Engelse vertalingen of geheel nieuwe teksten. Zo bereikte in 1981 een Engelstalige versie (met een nieuwe tekst) van de groep ‘A taste of Honey’ de derde plaats van de Amerikaanse hitlijsten en 4. P.M. haalden in 1994 met hun versie de achtste plaats van de Amerikaanse hitparade.

In Nederland namen de Blue Diamonds het nummer op. Met  hun Duitstalige versie bereikte ze in 1963 in Duitsland de tweede plaats van de hitparade. In deze versie komt het woord ‘Sukiyaki’ overigens wel voor – “Beim Suki-Sukiyaki in Naga-Nagasaki“,

Blue Diamonds

Even geheel off-topic: Eind jaren vijftig was mijn vader een aantal jaren examinator bij MULO- eindexamens. Onder de bloednerveuze kandidaten die hij in die jaren voorbij zag komen, waren ook twee broertjes die vooral bezig waren met het maken van muziek en niet zo zeer met leren. Ze vonden het schoolbandje belangrijker dan de schoolboeken. Het waren de broertjes Riem en Ruud de Wolf, beter bekend als de Blue Diamonds. Ze slaagden wel, zowel voor hun schooldiploma als in de muziek.

Maar goed Kyū Sakamoto overleed dus in 1985 bij de ramp met Japan Airlines 123.

Muziek, Schrijven

Vliegtuigongelukken en muziek

Ik heb wel eens overwogen om een verhaal te schrijven over het onderwerp ‘vliegtuigongelukken en muziek’. Ok, een beetje morbide onderwerp maar het zit vol met boeiende verhalen. Wist u bijvoorbeeld dat pas naar aanleiding van het vliegtuigongeluk van Buddy Holly de Amerikaanse autoriteiten besloten om in het vervolg de namen van slachtoffers pas vrij te geven nadat de familie was ingelicht? Zo hoorde zijn moeder, die nog van niks wist, het nieuws over zijn overlijden op de radio en zag zijn zes maanden zwangere vrouw het nieuws over zijn overlijden op de televisie (ze kreeg de volgende dag een miskraam.)

En wist u dat voor één van de mooiste tranentrekkers over vliegtuigongelukken,‘ Ebony Eyes’ van de Everly Brothers (geschreven door John Loudermilk), met onder andere de regels:

“The plane was way overdue, so I went inside to the airlines desk / And I said, “Sir, I wonder why 1203 is so late? / He said, “Aww, they probably took off late / or they may have run into some turbulent weather and had to alter their course”

dat Felice Bryant, van het echtpaar Bryant dat de meeste liedjes van de Everly Brothers heeft geschreven en die bij de opnamen van dit liedje aanwezig was, alle vliegtuigmaatschappijen in Amerika ging bellen omdat ze er zeker van wou zijn dat er geen bestaand vluchtnummer 1203 was. Dit om onnodig leed te voorkomen.

everly brothers

Kortom anekdotes zat, maar ja ik ben er nog steeds niet aan toegekomen om zo’n verhaal te schrijven.

Muziek

George Martin

George Martin is op negentigjarige leeftijd overleden. Hij was de producer van de Beatles die de Beatles mede groot heeft gemaakt. De violen op Yesterday en Elanor Rigbey, dat was bijvoorbeeld het idee van George Martin. Hij was ook de man die de ideeën van John Lennon kon omzetten in muziek, vaak op een bijzondere wijze. Ik citeer even uit een stuk over het overlijden van Martin – van George Martin dus, ik ben niet overleden – zoals dat vandaag in De Volkskrant staat. Menno Pot begint zijn ode aan George Martin als volgt:

“Februari 1967, John Lennon heeft een liedje geschreven gebaseerd op een circusposter uit de 19de eeuw. Hij zegt tegen producer George Martin dat het liedje een ‘kermissfeer’ moet hebben, dat je het ‘zaagsel op de vloer‘ moet kunnen ruiken. Of Martin dat even wilde regelen. Martin aan de slag. Draai- en stoomorgels, een versneld opgenomen Hammondorgel, hij kon het gewenste effect niet vinden, waarop Martin opnamenleider Geoff Emmerick opdracht gaf de tapes te verknippen en in willekeurige volgorde weer aan elkaar te plakken. En zie daar, het tollende geluid van Being For The Benefit Of Mr. Kite: flarden van pierementen, schijnbaar van alle kanten tegelijkertijd. Kermis. Martin had het hem weer geflikt.

Uiteraard regende het reacties op het overlijden van de vijfde Beatle zoals Martin ook wel werd genoemd. Zo stuurde Ringo Starr twee tweets de wereld in. Eerst:

0 george martin 2

Op  het Cultuurblog van De Volkskrant Online schreef een journalist naar aanleiding van deze tweets over een ‘emoji-necrologie’: “Starr zwaait de overledene uit met vijf emoji’s, die volgens hem staan voor de persoon George Martin: Hij was cool: smiley met zonnebril /  Met hem zijn we groot geworden: V-teken voor Victorie / Hij was geweldig: stralend sterretje [..]”

Vermoedelijk was deze journalist er niet van op de hoogte dat Ringo Starr al zijn tweets met deze emoticons ondertekent. 00

En nu we het toch over Ringo Starr hebben, ik was eigenlijk wel nieuwsgierig naar de reactie van Pete Best op het overlijden van George Martin. Pete Best was twee jaar lang, van augustus 1960 tot augustus 1962, de drummer van de Beatles. Maar toen de Beatles in 1962 een platenopname mochten maken voor Parlophone, vertelde producer Martin tegen Brian Epstein, de manager van de Beatles, dat hij voor de plaatopname de drumpartij door een studiomuzikant wilde laten inspelen. Dit omdat hij het drumspel van Pete Best niet sterk genoeg vond. Dit zette een proces van gebeurtenissen in gang wat er in resulteerde dat Pete Best door Ringo Starr werd vervangen. Iets waarover George Martin altijd een schuldgevoel had.

“I decided that the drums, which are really the backbone of a good rock group, didn’t give the boys enough support. They needed a good solid beat, and I said to Brian, ‘Look, it doesn’t matter what you do with the boys, but on record, nobody need know. I’m gonna use a hot drummer.’ Brian [Epstein] said, ‘Okay, fine.’ I felt guilty because I felt maybe I was the catalyst that had changed his [Best’s] life…” aldus George Martin geciteerd op de Engelse Wikipedia.

Overigens speelde op de studio-opname van ‘Love me do’ niet Ringo Starr de drumpartij maar de studiomuzikant Andy White.

Pete Best zou ruim dertig jaar later dankzij Martin toch nog miljonair worden. In 1995 stelde George Martin namelijk de historische Anthology  Beatles albums samen. Voor Anthology 1 koos Martin er voor om ook de Decca en Parlophone audities op te nemen waarop Pete Best meespeelde. Na verluid heeft dit Pete Best een bedrag van tussen de één en vier miljoen pond opgeleverd. Kan je nagaan wat het de andere Beatles heeft opgeleverd.

Maar goed, van de vijf man op de foto die Ringo Starr rond tweette zijn er inmiddels al drie overleden.

Geschiedenis, Muziek

Bobby Solo

Als je op YouTube een videoclip afspeelt, dan geeft YouTube direct naast de clip die wordt afgespeeld een lijst met videoclips die je misschien ook interessant vindt. Zo ook gisteren toen ik op YouTube de videoclip afspeelde van Gigliola Cinquetti toen ze ‘Non Ho L’età’ zong tijdens het San Remo Songfestival van 1964. Bovenaan de lijst met suggesties van YouTube stond een clip van het optreden van Bobby Solo tijdens datzelfde festival. Deze Italiaan zong toen ‘Una lacrima sul viso’.  (Klik op de onderstaande screenshot om de bijbehorende YouTube videoclip te openen; dat geldt voor alle screenshots in deze blogpost)

bobby solo screenshot

Ik had nog nooit van Bobby Solo gehoord maar wat een prachtige artiestennaam: Bobby Solo! Het is dan ook niet zijn echte naam. In werkelijkheid heet hij Roberto Satti. Hij is geboren in 1945 en gold als de Italiaanse Elvis Presley. In tegenstelling tot de echte Elvis leeft hij nog. Hij is inmiddels 70 jaar oud (net zo oud dus als de ABBA-leden van gisteren; die vandaag ten opzichte van gisteren ook weer een dagje ouder zijn geworden).

Ten tijde van het songfestival van San Remo van 1964 was Bobby Solo 19 jaar oud en een populaire artiest. In de halve finale zong hij met veel succes zijn ‘Una lacrima sul viso’. Hij was de topfavoriet van het publiek. Echter tussen de halve finale en de finale in liep hij een keelontsteking op, waardoor hij niet in staat was om tijdens de finale het nummer live te zingen. Hij playbackte het nummer daarom, maar dit was niet toegestaan en het leverde hem een diskwalificatie op. Hierdoor won Gigliola Cinquetti niet alleen het San Remo festival maar even later ook het Eurovisie Songfestival. Zo zie je maar weer eens dat toeval en verkoudheid een grote rol in het leven spelen.

‘Una Lacrima Sul Viso’ (‘een traan op je gezicht’) werd door Bobby Solo wel als single uitgebracht. Het nummer stond liefst negen weken op de eerste plaats van de Italiaanse hitparade. Het was de eerste plaat in Italië die meer dan 1 miljoen exemplaren verkocht. Wereldwijd werden er zelfs drie miljoen exemplaren van verkocht.  Ook in Nederland werd het nummer uitgebracht maar hier was het niet zo’n groot succes. Het stond weliswaar in de allereerste top 40 van Radio Veronica, die dit radiostation op 2 januari 1965 uitzond, en wel op plaats 34, maar een week later was het nummer al weer uit de top 40 gevallen.

Er staan meerdere versies van Bobby Solo van dit lied op YouTube. Wie bijvoorbeeld zijn Italiaans wil oefenen kan er hier eentje uit 1964 zien met Italiaanse ondertitels. Als je heel goed oplet, dan kan je op 1 min 57 Gigliola Cinquetti tussen het publiek zien zitten. (Voor wie niet zo goed oplet: op het onderstaande screenshot is Gigliola Cinquetti de middelste persoon.)

cinquetti publiek

Maar veel mooier dan dit optreden is de onderstaande videoclip afkomstig uit de film ‘Una lacrima sul viso’. Zie hier een screenshot uit de film.

bobby solo clip

Het liedje was namelijk zo populair dat er in 1964 rondom het liedje een hele speelfilm werd bedacht met als hoogtepunt Bobby Solo die in zijn rol als Bobby Tonner – ook een mooie naam – het liedje zingt om het hart van de jongedame op de bovenstaande foto te veroveren.

(Een korte samenvatting van de film: Bobby Solo speelt Bobby Tonner, een Amerikaanse rock and roll ster en zoon van een Italiaanse immigrant, die tijdens een bezoek aan Napels een oude vriend van zijn vader opzoekt. De man blijkt een professor op een muziekacademie te zijn die Rock and roll muziek haat. Natuurlijk heeft de professor een prachtige dochter waar Bobby smoorverliefd op wordt. Er zijn nog wel wat complicaties te overwinnen, zoals de weerstand van de professor tegen de muziek van Bobby, de hinderlijke groupies van Bobby die om het huis van de professor rond hangen om een glimp van Bobby op te vangen, en ook is er nog een concurrent die ook in de dochter is geïnteresseerd. Deze liefdesrivaal neemt zijn toevlucht tot slinkse maatregelen maar als aan het einde  – zie de clip; – Bobby ‘Una lacrima sul viso’ zingt dan komt alles goed: de professor ziet in dat Bobby mooie liedjes kan zingen en de dochter realiseert zich dat Bobby de ware is. Even later is het eind goed, al goed.

In 1965 nam Bobby Solo wederom deel aan het songfestival van San Remo. Deze keer won hij wel en nam later dat jaar ook deel aan het Eurovisie Songfestival, waar hij als vijfde zou eindigen. Vandaag de dag treedt hij nog steeds op. Zie hier bijvoorbeeld hoe hij in 2014, wat ouder en grijzer geworden, in de prachtige arena van Verona nog een keertje ‘Una lacrima sul viso’ zingt.

Overigens in die tijd, halverwege de jaren zestig, had je veel meer Italiaanse films met populaire artiesten die liedjes in de film zongen. Het verhaal was altijd boy meets girl,  misverstand  en dan happy end. Zie hieronder bijvoorbeeld het  zingende eind van een film met Gianni Morandi.morandi

Of zie hieronder Gigliola Cinquetti  in een film uit 1966 waar zij via de luidspreker van een vliegveld haar geliefde in een vliegtuig toezingt. (Het misverstand in deze film was dat zij tegen hem had gezegd dat zij van goede komaf was terwijl ze in werkelijkheid een eenvoudig dienstmeisje was. Gelukkig komt ook hier alles goed en op het einde van de film hollen ze alsnog naar elkaar toe. Dat hollen is typisch een eind wat je in veel van die Italiaanse films uit die tijd ziet.

cinq film

Voor wie het begin van deze film ook wil zien, zie hier de openingsscène van de film met de filmtitels met een zingende Gigliola Cinqetti. Veel meer dan deze twee scenes (de begin en slotscene)  van de film hoef je niet te zien.

ci 3

 

Jeugdherinneringen, Muziek

ABBA en een zingende James Bond

In 1974 won ABBA met ♪ Waterloo ♫ het Eurovisie Songfestival. (Zie hier het winnende optreden)

abba 1974

ABBA, een paar weken na het winnen van het Eurovisie Songfestival in de studio van AVRO’s Toppop voor een fotosessie. Foto: Beeld en GeluidWiki: Werkopname Toppop (AVRO 1974).

ABBA won dus in 1974, maar weet u ook wie dat jaar tweede en derde werden? Wellicht weet een enkele oudere lezer van dit blog nog wie toen derde werden – dat waren namelijk Mouth & MacNeal, een Nederlands zangduo dat bestond uit Willem Duyn (inmiddels overleden) en Maggie MacNeal (echte naam: Sjoukje van ’t Spijker), met ♪ I see a star ♫ – maar als u weet wie toen tweede werd, dan bent u een echte kenner.

Dat was de Italiaanse Gigliola Cinquetti met het liedje ♪Si ♫. (Vanwege de titel werd dit lied in die tijd niet uitgezonden op de Italiaanse radio en tv; dit omdat er in die periode een referendum was of echtscheiding wel of niet in Italië moest worden toegestaan. Hoewel het liedje hier absoluut niet over ging, wilde de Italiaanse omroep elke schijn van propaganda voor het ja-standpunt vermijden.)

Als u nu zegt: “Wie is Gigliola Cinquetti?”, dan bent u geen echte Eurovisie Songfestival-kenner. Gigliola Cinquetti won namelijk tien jaar eerder op 16-jarige leeftijd het Eurovisie Songfestival van 1964 met ♪ Non Ho L’età ♫.

cinquetti

April 1966: Gigliola Cinquetti in het VARA-programma ‘Fanclub’, links Judith Bosch de toenmalige presentatrice van het programma. Foto: Ron Kroon / Anefo / Nationaal Archief

Zie hier hoe Gigliola Cinquetti in 1964 ‘Non Ho L’età‘ zong tijdens het San Remo songfestival. (Het winnende liedje van dit festival was in die tijd de Italiaanse inzending voor het Eurovisie songfestival.)

Maar goed, ABBA won dus en dat was het begin van een glanzende carrière. Vele hits volgden en in onze studentflat werd in die tijd uitvoerig de belangrijke kwestie bediscussieerd met wie van de twee zangeressen we het liefste uit wilden. Dat ze getrouwd waren – niet met elkaar; dat kon nog niet in die tijd; maar met de beide B’s van ABBA – deed er niet toe.

In 1983 ging de groep uit elkaar. Al eerder waren de beide echtparen al uit elkaar gegaan. In de jaren daarna verschenen de vier leden van de groep nauwelijks meer gezamenlijk in de openbaarheid. Bijna twintig jaar lang niet. In 2005 verschenen ze met zijn vieren bij de Zweedse première van de musical ‘Mamma Mia!’ in Stockholm. Drie jaar later kwamen alle ABBA-leden nog een keertje samen in het openbaar, ditmaal samen met Meryl Streep bij de première van de film ‘Mamma Mia!’ in Stockholm. Daarna was het gedaan met gezamenlijke verschijningen in het openbaar. Wel staat er op de Wikipedia een foto van ABBA die in februari 2013 in Wenen is gemaakt waarop alle vier de leden van ABBA samen te zien zijn. Zie onder.

abba madame taussaud

ABBA, Februari 2013; fotograaf Danny15 – Wikipeda

Ik dacht eerst nog, nou die zijn in veertig jaar tijd niet veel ouder geworden, maar nadere bestudering van het onderschrift leert dat deze foto is gemaakt in Madame Tussauds.

Dat ze daadwerkelijk wel wat ouder zijn geworden, leert een foto (even op het woord klikken voor de foto) die vorige week opeens verscheen op de Facebookpagina van ABBA. Anni-Frid Lyngstad (70), Agnetha Fältskog (65), Björn Ulvaeus (70) en Benny Andersson (70) waren aanwezig bij de opening van ‘Mamma Mia The Party!’. Dat is een nieuw Grieks restaurant in Stockholm waar gegeten kan worden in de sfeer van de speelfilm / musical met op de achtergrond de muziek van ABBA.  Op de foto zie je dus 275 jaar ABBA bij elkaar.

Dat ze nog steeds populair zijn blijkt wel uit het feit dat binnen een week het bericht met de foto al 75.000 keer gedeeld is – ik heb hier dus geen primeur –  en dat al 350.000 mensen aangegeven hebben dat ze deze foto leuk vinden.

Hoe kom ik nu op het onderwerp ABBA? Dat komt omdat ik gisteren aan het zappen was en opeens op Net5 in de speelfilm ‘Mamma Mia!’ terecht kwam. Dit is een verfilming van de musical met een grotendeels fout gekozen cast. Meryl Streep als hoofrolspeelster ging nog wel, ze kan wel zingen, maar Colin Firth en Pierce Brosnan, de voormalige James Bond, waren volkomen fout gecast. Colin Firth is o zo leuk als hij stuntelend in het Portugees een huwelijksaanzoek doet (‘Love Actually’) maar als zanger van ABBA-liedjes? Tja.

Helemaal pijnlijk was het optreden van Pierce Brosnan. James Bond hoort niet te zingen in een film. En als hij nou nog mooi zong, maar echt, hij kan niet zingen. Geloof me, op dat gebied ben ik een expert. Ik ben overigens niet de enige die dit vind. Zo vergeleek de ‘New York Magazine’ bij het uitkomen van de film zijn zang met een waterbuffel, ‘The Philadelphia Inquirer’ hield het op een balkende ezel en ‘The Miami Herald’ dacht meer aan een gewonde wasbeer.  Desondanks bracht de film meer dan 600 miljoen dollar op, vergeleken met de 50 miljoen productiekosten dus behoorlijk winstgevend.

Maar goed de leden van ABBA zijn dus (op één na) de 70 gepasseerd. Golden Oldies dus.

Jeugdherinneringen, Muziek, sport

David Bowie en Wim Bleijenberg

Uiteraard moet ik het hebben over de man die gisteren overleed: Wim Bleijenberg.

Ok, David Bowie is gisteren ook overleden maar ik had niet zo veel met David Bowie. Hij had wel een paar goede nummers maar ook een hoop nummers waar ik niet veel aan vond. Bovendien vond ik hem in de jaren zeventig met zijn verkleedpartijen en beschilderde gezichten als persoon maar een raar mannetje. Ook heb ik negatieve associaties met hem. Dat kan hij uiteraard niet helpen maar het beïnvloedt wel het beeld over iemand.

Die negatieve associatie komt door een meisje uit de tijd dat ik aan de TH Twente studeerde. Het was in de jaren zeventig en zij zat op de Sociale Academie in Enschede. Ze woonde op de campus en maakte deel uit van een groepje mensen die ik in het weekend in de Vestingbar, een bar in de Bastille op de campus van de TH Twente, regelmatig zag. Ze was helemaal idolaat van David Bowie en vroeg constant platen van hem aan. “Nee, hè, niet weer” zeiden we dan. Vlak voor het einde van het studiejaar stopte ze met de Sociale Academie en vertrok van de campus. Ze kwam ook nauwelijks meer in de Vestingbar en we zagen haar telkens minder. Na de zomer verdween ze helemaal uit ons beeld.

Totdat ze twee jaar later opeens weer een keertje in de Vestingbar opdook. Ze was aan de drugs geraakt en zag er niet meer uit. De vrolijke jonge meid van vroeger was veranderd in een mager onverzorgd scharminkel met ingevallen ogen waar het leven al uit verdwenen leek te zijn. Ook miste ze een voortand. We zagen een verwoest leven. Eén ding was niet veranderd. Ze was nog steeds een enorme fan van David Bowie en vroeg direct weer een plaat van hem aan. Drugs en David Bowie, zie hier mijn negatieve associatie met David Bowie. Het was de laatste keer dat we haar zagen. Iemand van ons kwam een keer een vriendin van haar tegen en die vertelde dat ze een week later naar het buitenland was vertrokken. Het bezoek aan de Vestingbar was een soort afscheidsbezoek zei ze.

Aan Wim Bleijenberg heb ik wel goede herinneringen. Nu zult u misschien zeggen: wie is Wim Bleijenberg? Dat was een voetballer die ooit eens in 1960 drie keer namens Ajax scoorde in een beslissingsduel tegen Feyenoord om het landskampioenschap. Ook speelde hij drie keer in het Nederlands elftal. Kortom, het was een goede voetballer.

Bleijenberg

1953: Wim Bleijenberg op 22-jarige leeftijd als international. Foto J.D. Noske / Anefo; Nationaal Archief

In zijn nadagen was Wim Bleijenberg op zijn vierendertigste bij AGOVV in Apeldoorn beland en daar stond ik als klein jongetje op de jongensrang. Wij jonge AGOVV-supportjes vonden hem vreselijk oud en als hij zijn dag niet had, dan riepen wij oneerbiedig:  “Opa, Opa, Opa!”. Hij keek dan met grote ogen even verbaasd naar ons vak. Maar meestal had hij zijn dag wel en was hij onze held.

Ik heb ook nog eens een keer tegen zijn zoon Hans gevoetbald. Dat was een oefenwedstrijd in het kader van het Apeldoorns lagere-scholen-voetbalkampioenschap. Zijn zoon speelde bij de tegenstander en scoorde vijf keer tegen ons. Zijn vader stond trots aan de kant te kijken. Geen kunst dat je met zo’n vader goed kan voetballen vonden we. Bovendien had hij betere trainingsmaatjes gehad dan wij. Uit een kranteninterview met Wim Bleijenberg: “‘De familie Bleijenberg woonde in Betondorp, waar ze overburen werden van de familie Cruijff. “Mijn zoon voetbalde elke dag met Johan.” Later zou zijn zoon bij Go Ahead zijn debuut in het betaalde voetbal maken, maar de echte top zoals zijn vader zou hij niet halen.

Wim Bleijenberg overleed gisteren op 85-jarige leeftijd.

Dagelijks leven, Jeugdherinneringen, Muziek

Albert West

“Marianne, kom kijken. Het overzicht van mensen die dit jaar zijn overleden begint. Dat is leuk.” Terwijl ik de woorden uitspreek, realiseer ik mij dat dit een beetje raar klinkt, vooral de combinatie ‘overleden’ en ‘leuk’. Maar van alle jaaroverzichten die je aan het einde van het jaar op tv langs ziet komen – waar blijft het jaaroverzicht dat alle jaaroverzichten bespreekt die tijdens het jaar voorbij komen? – vind ik het overzicht van de overleden mensen nu eenmaal het leukste om te zien.

Het geeft een zekere weemoed. Je ziet mensen voorbij komen uit de categorie: ‘O ja, die is dit jaar overleden; of mensen waarvan je denkt: goh, leefden die nog? – en die nu dus alsnog dood zijn; of ‘bekende’ mensen waar je nog nooit van hebt gehoord; of bekende mensen die je wel kent maar waarvan je helemaal niet wist dat ze dit jaar waren overleden.

De allereerste persoon die in de uitzending werd herdacht, was er eentje uit de laatste categorie: Albert West, een pseudoniem van Albert Westelaken. Hij bleek tijdens onze vakantie in Amerika te zijn overleden aan de gevolgen van een fietsongeluk. Helemaal gemist. Tijdens een tochtje met zijn driewielerfiets – daar fietste hij mee sinds hij in 2012 was getroffen door een ruggenmerginfarct – kwam de 65-jarige zanger in botsing met een wielrenster met uiteindelijk fatale gevolgen. Ach, Albert West, daar heb ik romantische herinneringen aan.

Ok, die laatste zin vraagt enige toelichting. Het zit zo. We gaan ruim 45 jaar terug in de tijd en wel naar juli 1970. Ik was toen veertien jaar oud, net nog geen vijftien. We waren met mijn ouders, mijn zusje en één broertje – mijn oudste broertje ging al niet meer mee – op vakantie in Drenthe. We zaten in een huisje op een groot bungalow- en campingcomplex in Exloo. Het park was eigendom van een Rotterdams havenconsortium. Het zat er dan ook vol met havenarbeiders en hun gezinnen die er goedkoop konden verblijven. Maar je kon er ook als niet-havenarbeider een huisje huren, dan betaalde je wat meer. Dat hadden mijn ouders gedaan. We maakten een paar uitstapjes in de omgeving, maar de meeste tijd was ik er aan het voetballen, vaak met een vaste groep jongens. De meeste waren fanatieke Feyenoord-fans; de club had twee maanden daarvoor als eerste Nederlandse club de Europa Cup 1 gewonnen. Ik was fan van Go Ahead. Dat werd in orde bevonden. “Het was anders geweest als je voor Ajax was geweest!”.

Het meeste trok ik op met een zekere Robert, wiens vader er uit zag alsof hij in zijn eentje een schip kon lossen. Robert had een tweelingzus, Anki geheten. Toen Robert haar aan mij voorstelde ik, merkt ik scherpzinnig op: “Zo, jullie zijn duidelijk geen eeneiige tweeling” “Nee, ik ben veel knapper” sprak ze. Dat was waar. Ze was ook leuk en gevat. Daar kwam ik op donderdagmiddag achter toen ze tijdens de door de camping georganiseerde speurtocht met Robert en mij in hetzelfde groepje zat.

’s Avonds was er een disco, al heette dat toen nog gewoon een dansavond voor jongeren. Aan het einde van de avond – ik stond met een groepje een beetje rare bewegingen te maken op de dansvloer; alsof ik met een handdoek mijn rug afdroogde – kondigde de disjockey als slotplaat van de avond een langzame plaat aan: “om lekker op te schuifelen”. Het was ‘Cha-la-la I need you’ van the Shuffles van welke groep Albert West – daar hebben we hem – in die tijd de leadzanger was.

shuffles

The Shuffles: geheel rechts een twintigjarige Albert West.

Ik liep naar de kant maar opeens stond Anki voor me. “Zullen we?” vroeg ze. Ze legde haar armen om mij heen en drukte zich tegen mij aan. “Is goed” zei ik zo kalm mogelijk. Voetje voor voetje draaiden we langzaam rondjes en toen ze zich nog wat dichter tegen mij aan drukte, voelde ik haar borsten tegen mijn lichaam. Even dacht ik dat dat ik mij dat inbeeldde maar bij de volgende draai voelde ik ze weer. Of was het alleen maar haar beha die ik voelde? Volgens mij bloosde ik maar dat kon niemand zien, want halverwege het nummer pakte ze mijn hand en leidde mij door de openstaande deuren naar buiten naar een donker plekje bij de snoepautomaat. Ze begon te zoenen. ‘Cha-la-la, I need you’ klonk het binnen. Opeens voelde ik hoe ze voorzichtig met haar tong mijn mond binnenkwam. ‘Cha-la-la, I love you’. Oeps, wat deed ze nu? Ze tongde! Ooit had een jongen in de brugklas mij gewaarschuwd dat je dat nooit moest doen. Er waren meisjes, zei hij, die duwden hun tong in je mond en dan kreeg je allemaal vreemde bacteriën in je mond waar je heel ziek van werd. Het leek me toen al grote onzin en nu helemaal. Ik besloot het risico te nemen en voorzichtig bracht ik mijn tong in haar mond. Binnen zong Albert West weer “Cha-la-la, I need you, Cha-la-la, I love you”, buiten kronkelden onze tongen onwennig en voorzichtig om elkaar heen. Om nou te zeggen dat ik het heel lekker vond, is wat anders, maar spannend was het wel.

Toen het nummer was afgelopen, ging binnen het grote licht aan en stroomden de mensen naar buiten. “Hé zus, sta je nu met de slechtste voetballer van de hele camping te zoenen?” klonk het opeens achter mij. Het was Robert. Samen met hem liep ik even later, hand in hand met Anki, naar hun tent. Buiten de bungalowtent zaten haar vader en moeder op campingstoeltjes. Ik keek naar de kolenschoppen van handen waarmee haar vader een flesje bier vast hield en durfde Anki bij het afscheid daarom nauwelijks te zoenen. Voorzichtig gaf ik haar een zoentje op de wang en zei: “Ik zie je morgen weer”.

De volgende morgen lag ik nog gelukzalig in mijn bed toen mijn moeder mij riep. “Martin, er staan twee mensen buiten op je te wachten”. Gedurende een seconde flitste het door mijn hoofd dat Anki tegen haar ouders had gezegd dat we hadden getongd en dat deze nu verhaal kwamen halen. Ik kleedde me snel aan en keek voorzichtig naar buiten. Het waren Robert en Anki. “We komen afscheid nemen.” sprak ze. “Het gaat de hele dag regenen en daarom gaan we een dagje eerder terug. Mijn ouders zijn nu de tent aan het afbreken.” “Oh” zei ik. Omdat mijn ouders nieuwsgierig stonden toe te kijken durfde ik haar bij het afscheid nauwelijks een zoen te geven. Het bleef bij eentje op haar wang en eentje in de lucht. “Misschien zien we elkaar volgend jaar weer” zei ik zachtjes en helemaal beduusd vergat ik haar adres te vragen. Toen ze wegliepen, keek Anki nog een keertje om en zwaaide.

Uiteraard heb ik haar nooit meer terug gezien, maar – om met net zo’n gekke zin te eindigen als ik deze blogpost begon – elke keer als ik Albert West op tv zie, moet ik aan tongzoenen denken. Nou ok, niet elke keer, maar wel toen ik zag dat hij was overleden.

shuffles gouden plaat

12 februari 1970: De shuffles krijgen van Hilversum 3 disjockey Joost de Draaier een gouden plaat voor ‘Cha-la-la I need you’. Derde van rechts Albert West, helemaal links Joost de Draaier. Achteraan de manager van de Shuffles. Foto: Bert Verhoeff, Anefo; Nationaal Archief.

Jeugdherinneringen, Muziek

Bonnie St. Claire

Bonnie St. Claire was weer eens in het nieuws. Het gaat niet zo goed met haar geloof ik. Als je in Google News haar naam intikt, dan zijn dit de laatste tien koppen van de nieuwsberichten die je over haar leest:

  1. Bonnie St. Claire bespot drankprobleem
  2. Bonnie St. Claire: Ik drink nog steeds elke dag rosé
  3. Bonnie St. Claire: “Ik doe wat ik wil”
  4. Bonnie St. Claire herstellende van zware hersenschudding
  5. Ondernemer klapt uit school over chaotische verhuizing Bonnie St. Claire
  6. Bonnie St. Claire slaat haar man tijdens optreden
  7. Bonnie St. Claire vindt het niet erg als ze ‘morgen dood neervalt’
  8. Vrienden bezorgd om Bonnie St. Claire
  9. ‘Bonnie St. Claire liegt dat ze barst’
  10. Bonnie St. Claire twijfelt over huwelijk

Bonnie, 66 jaar momenteel, heeft geloof ik niet zo’n goed jaar achter de rug.

In 1970 was dat wel anders. In september van dat jaar stond de toen twintigjarige zangeres met het nummer ‘I won’t stand between them‘ op de vijfde plaats van de top 40, die toen nog door Radio Veronica werd uitgezonden. Van het nummer was een videoclip opgenomen die ons, vijftienjarige middelbare-school-jongetjes, helemaal het hoofd op hol bracht. In het filmpje zagen we een knap blond meisje in een kort rokje op blote voeten door de duinen lopen, terwijl ze ondertussen I won’t stand between them’ zong.

Bonnie st Claire

Screenshot uit de clip. De clip kan je hier zien. https://www.youtube.com/watch?v=MVLQyYf1n4U

Bonnie was ‘hot’ bij ons op school – noemde je dat in die jaren trouwens ook al zo? Volgens Frits, een zittenblijver die dat jaar bij ons in de klas was gekomen, was Bonnie niet alleen hot maar ook heet. Ze lustte wel pap, zei hij. Op onze vraag wat hij daarmee bedoelde, antwoordde Frits – hij was wel iemand die iets van het leven wist, zoals hij altijd zei – dat hij uit zeer betrouwbare bron had vernomen dat Bonnie “het graag en met iedereen deed”. Op onze hoopvolle vraag of ze het ook met vijftienjarige jongetjes deed, zei hij: “Nee, dat is wettelijk verboden, maar met zestienjarige jongens mag het wel.” en hij grijnsde van oor tot oor. Het was hoogstens nog een kwestie van tijd voordat hij met haar zou aanpappen zei hij.

De volgende singles van Bonnie waren echter niet zo’n succes en ze verdween weer even snel als ze in beeld was gekomen uit beeld. Out of sight, out of mind en haar plaats in onze jongensharten werd ingenomen door Mariska Veres van Shocking Blue.

Zie hier de videoclip van Venus van Shocking Blue

Posters van Shocking Blue uit de ‘Popfoto’ – hinderlijk dat die mannetjes van Shocking Blue er ook vaak op stonden –  sierden menig jongenskamertje, waaronder die van mij.  Volgens Frits, onze betrouwbare informatiebron, stamde ze af van de zigeuners. Dat kon je wel zien aan dat mooie lange sluike zwarte haar zei hij. Vele jaren later hoorde ik van iemand die de toenmalige bassist van Shocking Blue kende, dat ze altijd een pruik droeg en dat ze in werkelijkheid krullen had.

Mariska veres

September 1970; Mariska Veres krijgt een gouden plaat. De man naast haar is overigens niet Frits maar Albert Mol; (foto Joost Evers, fotobureau Anefo; collectie Nationaal Archief)

Of Mariska er ook pap van lustte zijn we helaas nooit te weten gekomen, want in januari van dat schooljaar verdween Frits uit onze klas. Hij dreigde voor de tweede keer op rij te blijven zitten en hij vertrok daarom naar een andere school.

Mariska Veres overleed in december 2006 aan de gevolgen van kanker. Bonnie St. Claire leeft nog, waarbij het woordje ‘nog’ geloof ik wel op zijn plaats is. Maar misschien wordt ze wel 122, net zoals Jeanne Clement, de oudste mens ooit van wie de geboorte- en sterfdatum officieel vaststaat. Die rookte tot haar 117e, at een kilo chocolade per week en dronk elke dag een glaasje port. Maar goed, elke keer als ik iets lees over Bonnie St. Claire, dan zie ik haar weer als twintigjarige op blote voeten door de duinen lopen.

Muziek

Viva la Vida (2)

Op de site van het AD staat een berichtje dat Giel Beelen het live-optreden van de Nederlandse boy-band ‘the Donald Trump Singers’ (*), die bij hem in het programma een cover-medley van bekende hits zongen, heeft afgekapt, dit omdat de jongens te vals zongen.

“Oké jongens, ik ga nu echt ingrijpen. Jongens, alsjeblieft, dit gaat echt te ver. Ik heb heel lang op het punt gestaan om jullie te onderbreken, maar ik dacht: ja god, jullie hebben er echt heel veel tijd in gestoken”, […].“Toen Bad Blood kwam, dacht ik: dit gaat echt veel te ver. Het was gewoon niet goed, jongens.” [..] “Nogmaals: echt bedankt voor de moeite om zo’n medley in elkaar te zetten. Maar het is niet jullie eigen repertoire en jullie zijn nog jong. De wereld ligt nog aan jullie voeten. Ik heb nog nooit een cover onderbroken, maar het is ook voor jullie eigen bestwil.”

(*) In werkelijkheid heet de betreffende boyband niet ‘the Donald Trump Singers’ maar anders. Maar omdat de jongens van Mainstreet het nu ongetwijfeld heel moeilijk hebben, vermeld ik hier niet hun werkelijke groepsnaam, maar ik noem ik ze zo lang maar even ‘The Donald Trump Singers’, dit omdat Donald Trump al heel lang valse noten laat horen.

Was Giel Beelen niet erg tevreden over de uitvoering van deze jongens, hij is ook wel eens heel enthousiast over mensen die een cover doen. Kijk maar eens hoe hij reageert op het optreden van Ed Struijlaart, zijn band en het Dario Fo koor, die Viva la Vida van Coldplay spelen. “Wow, wow, wat gaaf, supergaaf, ik zat hier echt met kippenvel”.

viva la vida ed

De afbeelding hierboven is geen embedded vido (vanwege mogelijke auteursrechten) maar een afbeelding die hier ter illustratie van dit optreden staat; klikken er op heeft dus geen zin (tenzij je het leuk vindt om een grotere afbeelding te zien). Voor het afspelen van de clip op YouTube  moet je hier klikken https://www.youtube.com/watch?v=pfr7_5pmZxI

Ed Struijlaart is een Haagse zanger die enkele jaren geleden een goede baan heeft opgegeven om zijn droom van een carrière in de muziek na te streven. Zoiets mag ik wel. Zelf heb ik dat nooit gedaan, maar ik kan dan ook absoluut niet zingen. Je kan Ed Struijlaart ook boeken voor een huiskamerconcert  http://www.edstruijlaart.nl/  Een leuk idee, dus als je iets te vieren hebt ….

Over zijn optreden bij Chiel Beelen heb ik overigens een keer een rapportage gezien bij TV-West, maar voordat ik daar de link van geef, kijk eerst even naar dit filmpje, wat opgenomen is voor het Haagse gemeentehuis. Kijk vooral naar de cameraman die hem filmt. (Daarmee bedoel ik uiteraard niet de cameraman die dit filmpje heeft opgenomen maar die andere die de hele tijd filmend in beeld is.)

viva la vida tv west

De link van het filmpje is: https://www.youtube.com/watch?v=Fb6HKgF0x0U Het is vervolgens leuk om te kijken hoeveel van de inspanningen van de cameraman terug te zien zijn in het uiteindelijke rapportagefilmpje van TV West.

viva la vida tv west 1

Link: https://www.youtube.com/watch?v=NXtzAjFw16M

Ed Struijlaart kreeg dankzij zijn optreden bij Giel Beelen een kleine hit met Viva la Vida en zong het daarna onder andere in het programma TOPPOP3 van de AVRO. Met het Golden Oldies koor heeft hij het nummer ook gezongen en wel tijdens het concert van het bekende 70-plus koor in Carré.

viva la vida tv golden oldies

Zie: https://www.youtube.com/watch?v=3L_9BVNFpdI

Vivi la Vida is denk ik één van de meest gecoverde nummers van de laatste jaren. Als je de titel in YouTube in tikt, krijg je bijna drie miljoen mogelijkheden voorgeschoteld. Een kleine selectie hier uit. Allereerst Coldplay zelf. Er staan veel filmpjes online van concerten waar ze dit nummer zingen. Eén van de meest bijzondere daarvan vond ik deze: https://www.youtube.com/watch?v=FZbOnLVbYWM

viva la vida coldplay steve jobs

Het is een optreden van Coldplay tijdens de Steve Job Memorial Service op de Apple’s Cupertino campus op 24 oktober 24 in 2011. Ik heb tijdens een optreden van Coldplay nog nooit zo’n doods publiek gezien. Het leek wel alsof er iemand was overleden.

Voor wat betreft andere artiesten, professionals en amateurs, die het nummer hebben gezongen, daar zijn er velen van, bijvoorbeeld het Amerikaanse studentenkoor Eight Beat Measure dat een schitterende a capella versie van Viva la Vida ten gehore brengt:

viva la vida a cappela

Link: https://www.youtube.com/watch?v=S0rpJ7cogck Eight Beat Measure in een studentenkoor van een universiteit in New York. Ze hebben ook een lemma op de Wikipedia gezet. Daarin staat heel schattig het jaar van elk lid aangegeven waarin hij hoopt af te studeren. Verder tref je op YouTube heel veel koren aan die het nummer zingen, van jong tot oud, van klein tot groot. Het galmt natuurlijk wel lekker weg.

Ook zijn er bekende artiesten die het nummer hebben gezongen zoals:

Deze laatste versie, die van David Garret en zijn acht (!) vioolspelende broers, is overigens een instrumentale versie:

viva la vida david Garret

David Garret speelt hier op zijn Guadagnini-viool van 1,2 miljoen euro. In 2007 viel hij bovenop dit instrument. Het koste een half jaar en bijna 100.000 euro om het instrument weer te restaureren. In die tussentijd speelde hij zolang op een geleende Stradivarius, wat ik heel dapper vond van de uitlener. Behalve deze instrumentele uitvoering van David Garret zag ik nog veel meer instrumentale versies voorbij komen, zelfs een drumsolo-versie.

Maar veruit de meest interessante van al die instrumentele versies was deze van een klassiek orkest. https://www.youtube.com/watch?v=1kyCP8AfQkQ  Niet vanwege de uitvoering maar vanwege de dirigent. Het is de Russische president Vladimir Vladimirovitsj Poetin die voor het orkest staat! Die man kan ook alles.

viva la vida poetin. 2

En nu we het toch over politiek hebben, het schijnt dat de VVD het nummer vaak speelt tijdens partijbijeenkomsten. Waarschijnlijk hebben ze niet in de gaten dat het om het verhaal gaat van een afgezette koning.

Muziek

Viva la Vida

Het overkomt me regelmatig dat ik iets niet kan vinden. Op de vraag wat ben ik vandaag kwijt?

  1. Het oplaadsnoertje van het fototoestel
  2. Het oplaadsnoertje van mijn mobiel
  3. Mijn mobiel
  4. Mijn leesbril
  5. Alle vier de bovenstaande items

was vanochtend antwoord ‘3’ het juiste antwoord: mijn mobiel. Gelukkig maar want die is veel gemakkelijker terug te vinden dan bijvoorbeeld mijn leesbril. Mijn mobiel, mits de batterij niet leeg is, kan ik met een ander toestel opbellen, mijn leesbril reageert nooit op een telefoontje.

Het is altijd weer afwachten waar het geluid van ‘Viva la Vida’ – mijn ringtone –  vandaan komt. Soms vanonder een kussen op de bank, soms vanonder een stapel post op de eettafel, één keer zelfs uit de koelkast – op de plek waar mijn mobieltje normaliter lag, stond nu het boterkuipje; het begin van Alzheimer – en deze keer hoorde ik Coldplay in onze slaapkamer optreden. Mijn toestel bleek op het nachtkastje te liggen onder de Voetbal International.

‘Viva la Vida’ van Coldplay is al sinds 2008 mijn ringtone. Dat heb ik aan mijn jongste dochter te danken. In 2008 had ik een nieuw toestel. Daar hoorde een nieuwe ringtone bij vond zij. Welk liedje ik leuk vond? Op dat moment stond Viva la Vida van Coldplay op nummer 1 in Nederland. Ik vond het wel een leuk liedje en zei: doe die maar. Zij downloadde de song en installeerde het als mijn ringtone. Sindsdien hoor ik het als mijn telefoon gaat. Ik ben niet zo iemand die zoiets snel wijzigt. Bovendien is het pas zeven jaar mijn ringtone.

Voor degene die Viva la Vida niet kent – er bestaan nog mensen ouder dan ik –  dit is de link van de “officiële” videoclip die Coldplay heeft gemaakt van het nummer:

https://www.youtube.com/watch?v=dvgZkm1xWPE

viva la vida coldplay
(Omdat ik geen copyrights wil schenden,  is de video niet  “embedded”.  Het plaatje hierboven is alleen een schermafbeelding  – je kan klikken op het plaatje wat je wil, maar hij gaat zo echt niet afspelen’ – waarop je zien kan dat de video op YouTube inmiddels al 223 miljoen keer is bekeken!)

Behalve deze versie heeft Coldplay nog een tweede “officiële” clip uitgebracht van Viva la Vida. Deze is gemaakt door de Nederlandse fotograaf en filmmaker Anton Corbijn. Hij komt uit Den Haag en hij heeft van de opnames een thuiswedstrijd gemaakt. In de clip loopt Chris Martin, de zanger van Coldplay, verkleed als koning met een schilderij onder de arm onder andere op het Binnenhof, bij het Vredespaleis, in Madurodam en in de duinen bij Scheveningen.
Dit is de link van deze alternatieve versie: https://www.youtube.com/watch?v=1kVxpsi1XQ4

En hier een schermafbeelding waarop je kan zien dat Chris Martin over het Binnenhof loopt.

viva la vida coldplay corbijn

Toevallig zag ik deze clip toen mijn dochters een keer een of andere muziekprogramma keken op tv. “Hé, de opnames van die clip heb ik gezien” zei ik. “Wat?” riepen mijn dochters in koor. “Nou, ik fietste een keer op een vrijdagmorgen over het Binnenhof toen ze daar met filmopnamen bezig waren. Er liep een man als koning verkleed met een schilderij te zeulen. Ik heb even een paar minuten staan kijken. Opnames voor een of ander kinderprogramma dacht ik en ben toen door gefietst.”

Mijn dochters keken me verbijsterd aan. “Jij herkende Chris Martin niet?” sprak de jongste toen ze weer bij zinnen was. “Wie?” vroeg ik. “Chris Martin van Coldplay, ongelooflijk. Waarom heb je me toen geen SMS-je – dit was nog voor het WhatsApp-tijdperk –  gestuurd dat hij daar rondliep?” “Wat had je dan gedaan?” vroeg ik. “Nou, dan was ik direct de klas uitgerend en naar het Binnenhof gefietst”. “Goed, dat ik dat dus niet gedaan heb” zei ik.

Maar goed, sindsdien weet ik wie Chris Martin is. Tegenwoordig heb ik een ezelsbruggetje om die naam te onthouden. Het vriendje van mijn jongste dochter heet namelijk Chris en haar vader – ik dus – heet Martin. En over toeval gesproken, in 2007, een jaar voordat de clip werd opgenomen, waren wij in Parijs. Tijdens een bezoek aan het Louvre heb ik één foto van de dochters gemaakt waar ze voor een schilderij staan. Dat schilderij was ‘La Liberté guidant le peuple’ van de Franse schilder Eugène Delacroix.

schilderiij

En waar sjouwt Chris Martin mee in de clip? Precies, met dat schilderij! Is dat toeval of niet? En alsof het toeval er vandaag zin in heeft, in de slaapkamer staat de radio nog aan en wat draait Radio West nu? Inderdaad: ‘Viva la Vida’ van Coldplay! Oh, wacht eens even, ik had de radio uitgezet. Het is mijn mobieltje.