Eind jaren vijftig, begin jaren zestig was mijn vader leraar handelswetenschappen en boekhouden op een MULO in Apeldoorn. Tijdens de examentijd had hij altijd ‘een bijbaantje’. Hij fungeerde dan als ‘rijksgecommitteerde’ bij het mondeling examen op andere scholen. Tijdens deze examens zat er altijd verplicht een leraar van buiten bij om een objectief oordeel te kunnen geven over de prestaties van de leerlingen.

Zo was hij een keer aan het werk op een MULO in Driebergen. Omdat de leerlingen meestal wat zenuwachtig waren, begon mijn vader het examen altijd met een praatje, waarin hij vroeg wat de leerling na de school van plan was om te gaan doen. Dit om ze wat op hun gemak te stellen. Zo ook bij een Indische jongen, ene Riem. Hij wilde graag verder in de muziek zei hij. Hij zingt in de Blue Diamonds vertelde de leraar.

De leerling was Riem de Wolff die samen met zijn broer Ruud de Blue Diamonds vormde. Of ze wel iets met hun muziek verdienden, vroeg mijn vader. Ja, ze kregen wel eens wat voor optredens, beaamde Riem. Nou, dan is kennis van boekhouden nooit weg, zei mijn vader, waarna ze verder gingen met het examen handelsrekenen en boekhouden. Daar had Riem niet zoveel verstand van  – hun moeder deed altijd de boekhouding – maar zijn kennis was toch voldoende om hem een voldoende te geven. Hij slaagde voor zijn examen.

De Blue Diamonds in 1962; foto Harry Pot, Anefo, Nationaal Archief

Nu weet ik niet of dit schoolexamen zich voor of na Ramona afspeelde. In ieder geval hadden de Blue Diamonds op dat moment al een paar hits gehad met covers van liedjes van de Everly Brothers. Ze waren daarmee zelfs zo succesvol dat de aantallen verkochte platen van de Everly Brothers in Nederland afnamen, waarop het management van de Everly Brothers hun verbood om nog langer deze covers uit te brengen.

Daarop kwam hun platenbons, Jack Bulterman, met Ramona aan. Dat was de titelsong van een film uit 1928, gezongen door ene Dolores del Rio die ook de hoofdrol in de film speelde.

De Blue Diamonds vonden het maar niks. Het was een soort wals en zij wilden veel liever rock and roll spelen. Bulterman haalde hen over om het nummer toch op te nemen. Het tempo van het lied werd behoorlijk opgeschroefd en er werden gitaren onder gezet. Ze zouden er een wereldhit mee scoren. Dat was overigens toeval.

Tijdens een televisieshow in december 1960 zou Willy Alberti optreden. Hij werd echter onverwachts ziek. De Blue Diamonds werden toen gevraagd om zijn plaats in te nemen. Ze hadden op dat moment geen single uit en kozen er voor om dan maar één van de nummers te spelen die ze net hadden opgenomen. Het werd Ramona en het was een daverend succes. De maandag er op werd de platenmaatschappij gek gebeld door platenwinkels die het nummer wilden bestellen.

december 1960: Een krakkemikkige opname van Ramona.

Van Ramona werden wereldwijd miljoenen exemplaren verkocht. Het stond niet alleen wekenlang nummer 1 in Nederland, maar ook in Duitsland en in veel andere landen. Het nummer haalde zelfs Bilboard’s top 100 in Amerika – al kwam het daar niet verder dan de 72^e plaats. De Blue Diamonds namen ook Franse, Duitse en Spaanse versies op. Zie hier de Franse versie:

“30 janvier 1961 Les Blue Diamonds chantent “Ramona“.

Ramona zou hun enige wereldsucces zijn. De broers moesten in dienst en toen ze daar uitkwamen, was de muziekwereld veranderd. Groepen als de Beatles en de Rolling Stones waren nu populair. Wel hadden de Blue Diamonds dankzij Ramona nog voldoende emplooi om jarenlang te kunnen optreden.

18 december 1964; The Blue Diamonds en Anneke Gronloh op tournee in Indonesië; foto: Hugo van Gelderen / Anefo / Nationaal Archief

Ruud de Wolff overleed in december 2000 op 59-jarige leeftijd. Van de week overleed Riem de Wolff. Hij werd 74 jaar oud. Na de dood van Ruud trad hij nog af en toe op, soms samen met zijn zoon Steffen onder de naam The New Diamonds. Ze zongen tijdens braderieën en op de jaarlijkse Tong Tong Fair in Den Haag. Altijd stond Ramona op het programma.

Ook zou Riem de Wolff dit najaar op theatertournee gaan met de voorstelling ‘The Blue Diamonds Story’, waarin hij niet alleen zou zingen maar ook zou vertellen over vroeger, inclusief filmbeelden van optredens uit die tijd. Eén van de theaters waar de show te zien zou zijn, was Theater Orpheus in Apeldoorn. Onder het bericht dat deze show nu is afgelast stond deze reactie: “Riem is overleden … wij hadden kaarten voor de voorstelling … wat nu??” Tja, inderdaad wat nu?

Wie een interessante documentaire over Riem de Wolff wil zien, kan hieronder terecht. Het is documentaire van RTV Utrecht uit 2014.

Terwijl ik met een half oog de Algemene Beschouwingen op de televisie volg – “Mevrouw de voorzitter, er moet meer geld naar het basisonderwijs. Slechts 60% van de kinderen in groep acht kan goed rekenen, 30% matig en de overige 20% helemaal niet.” – zit ik een beetje op internet te surfen.

Charmian Carr blijkt het afgelopen weekend te zijn overleden. “Wie?” zult u misschien zeggen. Ik kan me inderdaad goed voorstellen dat u haar naam niet kent. Charmian Carr  was een Amerikaanse binnenhuisarchitecte die begin jaren zestig als jonge twintiger in twee films speelde. De ene film was een tv-musical (‘Evening Primrose’) voor ABC uit 1966, waarin ze samenspeelde en zong met een jonge Anthony Perkins (later vooral bekend van zijn rol als Norman Bates in Alfred Hitchcocks Psycho). Het is echter de andere film, waardoor haar overlijden dit weekend even klein wereldnieuws was. Ze speelde namelijk in de Sound of Music de rol van de oudste dochter Liesl.

Haar meest bekende nummer in de film was ‘Sixteen Going On Seventeen’, waarin ze samen met Daniel Truhitte (Rolf in de film) zong en danste in een theehuisje. (Zie hier op het Youtubekanaal  van de ‘Rodgers & Hammerstein: An Imagem Company’ de originele filmclip van het betreffende nummer).

Toen we in 2014 onze jongste dochter naar Wenen brachten, waar ze een half jaar ging studeren, bezochten we ook Salzburg waar in de tuinen van kasteel Hellbrun het glazen paviljoen uit de film staat. Dit filmrekwisiet werd na de filmopnames door de filmmaatschappij aan de stad Salzburg geschonken. Het paviljoen was toen wij er waren op slot. Toen Marianne zo oud was als Marijke bezocht ze samen met een vriendin op een interrailreis door Europa ook het huisje. Toen stonden de deuren van het huisje nog open en kon je er dansen op de banken (Foto’s daarvan heeft ze helaas niet, want haar fototoestel werd later die reis in Boedapest gestolen.)

Op het moment dat Charmian Carr – dit was haar artiestennaam; haar echte naam was Charmian Farnon – dit nummer zong, was ze in werkelijkheid geen zestien jaar maar eenentwintig jaar oud. Haar tegenspeler Daniel Truhitte in de scene was geen zeventien maar al tweeëntwintig jaar.

(Nutteloos feitje: tijdens de filmopname ontmoette hij Gabriele Hennig, een Oostenrijkse die de stand-in was van Charmian Carr tijdens de filmopnamen.  Dat er af en toe een stand-in nodig was, bleek wel tijdens het opnemen van de dansscène op de bankjes. Toen Charmian Carr over de banken moesten rennen, gleed ze uit en viel ze door een ruit heen. Ze liep een snijwond op aan haar enkel. In de originele opnames is een verband om haar been te zien. Bij de restauratie van de film werd dit weggewerkt. Op de dvd is dit verband niet meer te zien. Daniel Truhitte en Gabriele Hennig zouden een relatie krijgen en binnen een half jaar trouwen; nog een nutteloos feitje: de ouders van Gabriele Hennig heetten Rolf en Liesl net zoals de karakters van hem en van Charmian Carr in de film; dit heet toeval).

Maar terug naar Charmian Carr. In 1967 trouwde ze met een tandarts, kreeg twee kinderen met hem en stopte met haar showbusinesscarrière. (In 1991 eindigde dit huwelijk in een scheiding.) In de jaren tachtig ging ze aan het werk als binnenhuisarchitecte. Tot haar klanten behoorde onder andere Michael Jackson, die een groot fan van de Sound of Music was. Muzikaal gezien deed ze weinig meer. Wel was ze een regelmatige gast bij de jaarlijkse ‘Sing-A-Long’ avonden van de Sound of Music in de Hollywood Bowl in Los Angeles. Los van haar rol als Liesl kwam ze nooit helemaal. Ze schreef op latere leeftijd twee boeken ‘Forever Liesl’ en ‘Letters to Liesl’.

Ze stierf op 73-jarige leeftijd aan de gevolgen van dementie. Ze heeft Agatha von Trapp, de oudste dochter van de Von Trapp familie wier rol zij speelde, slechts zes jaar overleefd. Deze stierf in december 2010 op 97-jarige leeftijd.

Ze is de eerste van de zeven filmkinderen uit de Sound of Music die overleden is. Op de site van het AD staat een interessant artikel over hoe het met de rest van de filmkinderen na de Sound of Music is gegaan.

Dit is een Engelse ‘Bobby’. Hij lijkt niet alleen heel jong, hij zal dat vermoedelijk ook zijn. Waarschijnlijk zullen ze op het bureau hebben gezegd: “Dit is wel iets voor jou”. Dat ‘dit’ is een concert van de Beatles in 1963. De foto is namelijk een ‘still’ uit een filmpje wat ik toevallig op YouTube tegen kwam, waarin de Beatles tijdens een concert op 20 november 1963 in Manchester ‘She loves you’ spelen.

Het lijkt op de bovenstaande still alsof deze bobby het niet erg naar zijn zin heeft, maar dat is niet waar. Als je namelijk het filmpje afspeelt (even op het bovenstaande plaatje klikken; hij komt bij 1 min 26 in beeld) dan zie je dat gedurende de paar seconden dat hij in beeld is, hij enthousiast ritmisch met zijn hoofd staat mee te bewegen.

Wie het hele filmpje uitkijkt, ziet op 2.08 min nog een flits van een politieagent.

Deze, met platte pet, is wat ouder maar ook nog steeds vrij jong. In de paar seconden dat hij in beeld is, draait hij zich om naar iemand om wat te zeggen. Vermoedelijk zal dat iets in de trend zijn van “Wat gillen die meiden vreselijk” of zoiets. Dat er flink gegild wordt, is ook te zien aan het meisje rechtsonder op de voorgrond. Ze houdt haar handen voor haar oren. Dat doet ze waarschijnlijk niet om de muziek niet te horen, want anders ga je niet naar het concert. Het gegil is dan ook enorm.

Ongetwijfeld zullen er nog meer geüniformeerde agenten aanwezig zijn geweest, want met twee man kan je deze hysterische groep gillende meisjes nooit onder controle houden. Ook zou het heel goed kunnen, dat de leiding van het politiebureau aanwezig was, want op dit beeld genomen op 2.21 minuut van het filmpje zag ik nog een drietal mannen in het publiek, die er niet echt als fan uit zien. Het lijken me eerder managers. Maar wellicht zijn het geen politiemensen maar commerciële mannen die komen kijken of ze ook iets aan de Beatles kunnen verdienen.

p.s. Het filmpje stamt uit 1963. Blijkbaar hadden de Beatles in die tijd geen geld voor een aparte microfoon voor George Harrison en moest deze de microfoon delen met Paul McCartney. De reden dat hij met Paul McCartney meezong en niet met John Lennon, is dat Paul McCartney linkshandig is en de gitaar dus andersom vast houdt. Daardoor zitten de gitaren elkaar niet in de weg. Nutteloos feitje: toen Paul McCartney pas begon, had hij alleen een rechtshandige basgitaar. Hij bespeelde deze op zijn kop – de gitaar uiteraard; niet hijzelf.

p.p.s. Het filmpje is ruim 52 jaar oud, twee van de Beatles zijn inmiddels dood, Ringo Starr is 76 jaar oud, Paul McCartney 74 jaar en de meeste gillende meisjes zullen nu tegen de zeventig lopen. De tijd schrijdt voort, heet zoiets.