Vorig jaar hadden we geen kerstboom in huis maar dit jaar vonden we dat we toch maar weer eens een boompje in huis moest halen. Nou ja, boompje? Het moest natuurlijk wel een mooie grote boom zijn!
Nu is het zo dat niet elke aankoop van een boom door mij een groot succes is. Ik heb menig kerstboomverkoper afgeholpen van een exemplaar waarvan hij dacht – kerstboomverkopers zijn om de een of andere reden altijd mannen – dat hij ze nooit zou verkopen, omdat ze te klein, te lang, te scheef, te dik of te dun waren, of dat ze een rare vorm hadden. (De boom; niet de kerstboomverkoper.)
De oudste dochter in de jaren negentig met een boom die we samen hadden gekocht. “Vraag je nooit af of je kerstboom wel groot genoeg is. In de ogen van een kind zijn ze allemaal tien meter hoog.” – Larry Wide
Enfin, Marianne en ik begaven ons op weg naar ‘Vlinders aan de Vliet’. Dat is een ‘vlindertuin’ in onze gemeente. Daar kan je tussen 19 februari en 24 oktober meer dan 1500 tropische dagvlinders zien, maar in december verkopen ze er kerstbomen.
Even tussen haakjes, door de overheid wordt de vlindertuin als een dierentuin gezien, wat leidt tot het volgende opmerkelijke verkeersbord langs de kant van de weg.
De olifanten stonden even op stal, maar de parkeerplaats stond vol met kerstbomen. De keuze was reuze en we gingen naar huis met een boom waarvan zelfs Marianne vond dat het een mooie boom was. De verkoper stopte de boom na onze aankoop in een machine, waarbij ik even bang was dat het een shredder was, maar de machine deed een netje om de boom zodat we de boom makkelijker mee konden nemen.
De boom thuis in het netje. Ik heb ook wel eens een boom gehad die er zonder netje net zo uit zag.
We knipten het netje los en toen hadden we dit.
Eerlijk is eerlijk, we vonden het allebei een mooie boom. De beste die we in jaren hebben gehad. En hij stond ook nog eens recht!
Zondag kwamen de hulptroepen – de beide dochters – langs om de boom te versieren. We spraken in verband met de 1,5 coronameters af dat de dochters de ballen en slingers in de boom zouden hangen en dat vader – de langste van het gezelschap – als eerste de piek in de boom zou zetten.
Nu hebben wij een Mickey Mouse-piek. Ooit lang geleden gekocht bij Europa Tuin, een plantencentrum bij ons in de gemeente. Op een gegeven moment veranderde het zijn naam in Life and Garden. Inmiddels bestaat het niet meer. De muis hangt aan de piek en zwaait daar met een lampje.
De kinderen vonden toen ze jong waren dat gezwaai prachtig om te zien, maar meestal mocht hij maar een paar minuten aan, want het gezwaai van het lantarentje ging gepaard met een vreselijk irritant schurend geluid.
Ik pakte een stoel, ging er bovenop staan en probeerde Mickey op de top van de boom te plaatsen. De drie wijzen – Marianne en de twee dochters – dachten dat het handig was om de top van de boom naar mij toe te trekken en dan de piek er op te zetten, maar de ezel in onze kerststal – ik dus – dacht het beter was om de boom te laten staan en zelf voorover te leunen.
Op het moment dat ik dat deed, begon de stoel te schuiven en daar ging ik. Ik viel languit voorover de kerstboom in. Die kon mij niet houden en viel om. Daar lag ik op de grond. Boven op de kerstboom. Gelukkig betrof de enige schade een gekrenkt ego, wat nog eens werd versterkt door het gelach van de dochters die het een buitengewoon vermakelijk gezicht vonden. Marianne riep bezorgd “Gaat het lieverd?”. Oké, dat is niet helemaal waar. In werkelijkheid riep ze “Hoe kan je zo stom doen!”.
Enfin, iedereen – de boom en ik – kwam weer overeind. Mickey had de val ook overleefd. Alleen kregen we, wat we ook probeerden, het niet meer voor elkaar om de boom rechtop in de houder te krijgen en kijken we dus ook dit jaar weer tegen een scheve boom aan.
Een familietraditie zullen we maar zeggen.
