Iemand van onze familie die liever anoniem wil blijven (Marianne) liet een beker uit haar handen vallen. Het goede nieuws was dat de beker heel bleef. Het slechte nieuws was dat dit kwam doordat mijn mobieltje de klap opving. Het glas was volledig gebarsten.

Gezien de ouderdom van mijn toestel – zelfs Willem de Zwijger had al een nieuwer toestel, ook al gebruikte hij dat nooit – wordt dat dus een nieuw mobieltje. Een verkennend onderzoek voerde mij naar de Media Markt. Nu weten de vaste lezers van dit blog dat ik niet zo tevreden ben over de service van de Media Markt en ook deze keer stelden ze me hierin niet teleur.

Bij de afdeling met de mobieltjes stond ik naast een ouder echtpaar, ongeveer van mijn leeftijd; eh herstel, een echtpaar in de kracht van hun leven. Er kwam een verkoper aanlopen die hen vroeg: “Kan ik u helpen?” Dat was gelijk zijn laatste klantvriendelijke actie. Ze lieten een mobieltje zien met een barst in het glas. “Dat kan niet gemaakt worden” zei hij direct. Over de mogelijkheid en de kosten van het vervangen van het glas repte hij geen woord.

“Is dit wat?” vroeg de man en hij wees naar een toestel. “Een goed toestel” zei de verkoper. “Maar deze is beter, daar heeft u meer aan.” Hij wees naar een toestel dat 100 euro duurder was. Hij vroeg niet waarvoor ze hun toestel wilden gebruiken. Het leek me geen echtpaar dat veel apps op het toestel zou zetten of dat allerlei games speelde, maar schijn bedriegt soms.

“Als u er een abonnement van Tele2 bij doet, dan kan er wel wat van de prijs af. Heeft u nu een abonnement?” vroeg hij. Dat wist het echtpaar niet. “Er zit een simkaart in.” sprak de man aarzelend. “Technisch correct maar inhoudelijk heb ik er niks aan” zei een hoogleraar van mij vroeger altijd als je een antwoord gaf dat de vraag niet beantwoordde. Je zou verwachten dat de verkoper nu door zou vragen. “Is het een prepaid toestel of betaalt u een maandelijks vast bedrag?” of zoiets, maar blijkbaar wist hij al genoeg. “We bellen zo wel even naar Tele2” sprak hij. Of er misschien al een doorlopend abonnement bij een andere provider liep interesseerde hem niet.

“Kunt u dan alles van dit toestel overzetten op het nieuwe toestel?” vroeg de vrouw. Het gezicht van de verkoper betrok. Tuurlijk kon dat, maar dit was iets wat alleen maar tijd kostte en geen omzet opleverde. “Dat wordt lastig, ik zal straks een collega vragen of dat kan.” Ze liepen naar de kassa en hij ging bellen met Tele2.

Ik had er een ongemakkelijk gevoel bij. Had ik mij er mee moeten bemoeien? Je zult zien dat ze nu niet alleen – met een te duur toestel – vast zitten aan een abonnement bij Tele2, maar dat hij ze er ook nog een verzekering bij heeft gekocht. Immers, “Wie smart is verzekerd zijn phone”, aldus de Media Markt.

Eh, wacht eens even: “Wie smart is verzekerd zijn phone?”. ‘verzekerd’ met een ‘d’? Media Markt toch.

Zo, de verkiezingen zitten er weer op. Ons stembureau zat in het ziekenhuis. Het leek net een speurtocht. Eindeloze bordjes ‘Stembureau ->’ wezen je de goede kant op. Je moest goed opletten. Eén bordje gemist en je zat in een wachtkamer eindeloos te wachten totdat je werd opgeroepen om te stemmen.

In onze gemeente gebeurde niet zo veel. Gemeentebelangen, GroenLinks en de VVD wonnen elk een zetel, welke allemaal afkomstig waren van D66. Die verloren er drie. De overige partijen bleven gelijk. Dit stemt wel zo’n beetje overeen met het landelijk beeld. De lokale partijen en GroenLinks wonnen, D66 verloor.

Ik heb in een grijs verleden wel eens een keer op D66 gestemd. Dat was nog in de tijd dat de partij werd aangevoerd door Jan Terlouw. Het ging toen heel slecht met D66. Ik geloof dat Jan Terlouw en ik toen de enigen waren die op D66 stemden. Sindsdien is D66 naar rechts opgeschoven en hebben onze wegen zich gescheiden.

Ondanks het verlies was Pechthold niet ontevreden met de uitslag. “We hadden goud en nu zilver. Dat is ook heel mooi”, zo iets hoorde ik hem zeggen. Dat hoorde ik hem niet zeggen toen de uitslag van het referendum bekend werd, terwijl ze daar toch echt ook zilver hadden behaald. Nu zat D66 natuurlijk sowieso met het referendum in de maag. Niet alleen over de afschaffing van het referendum in zijn algemeenheid, maar ook over dit specifieke referendum.

Zo wist D66-TweedeKamerlid Kees Verhoeven voor de verkiezingen nog liefst 21 bezwaren tegen de wet op te noemen. Na de vorming van de coalitie was hij ze allemaal vergeten. Tja, dat maakt je niet echt geloofwaardig. Wat ook niet hielp, was dat hij na het bekend worden van de voorlopige uitslag dit Twitterbericht de wereld in stuurde.

Volgens de redenatie van @KeeVee was er alleen sprake van een meerderheid van voor- of tegenstemmers als het percentage boven de 50% lag. De Kiesraad haalde hem al snel uit die droom. Er was wel degelijkheid een meerderheid die tegen de wet had gestemd. Iemand twitterde dat hij nu begreep waarom D66 zo’n voorstander van beter onderwijs was.

Wat ook interessant was aan de uitslag van het referendum, was de landelijke spreiding van voor- en tegenstanders. Zie hieronder (in de rood gekleurde gebieden waren er meer tegen- dan voorstanders, in de blauwe gebieden was dat andersom.)

Wat opvalt is dat niet alleen de grote steden allemaal tegen hebben gestemd, maar vooral dat het noorden massaal tegen heeft gestemd. Dat is wel te begrijpen, die hebben een slechte ervaring met het aftappen. Ok, dit betrof weliswaar aardgas maar toch.

Het plaatje is overigens ook heel bruikbaar voor de politie. Wie hebben er naast potentiële terroristen er ook belang bij dat deze wet niet door gaat? Inderdaad de misdaad. Die hebben natuurlijk ook massaal tegen gestemd. Gelukkig kan je nu dus zien waar ze zitten.

Wat ik zelf heb gestemd zeg ik niet. Voordat je het weet, belandt mijn blog in een sleepnet.

Gewicht en conditie zijn communicerende vaten. Gaat de ene omhoog, dan gaat de andere omlaag en andersom. G + C = constant zeggen wij wetenschappers. Omdat ik het idee heb dat zowel mijn conditie als mijn gewicht zich in de verkeerde richting bewegen, heb ik besloten om wat meer te bewegen. In het kader daarvan fietste ik gisterenmorgen naar Scheveningen.

Onderweg kwam ik in Den Haag langs het landgoed Clingendael. Op een bankje zat een vrouw met een verveeld gezicht een sigaretje te roken. Ze had liefst negen honden bij zich. Overduidelijk iemand van een hondenuitlaatservice. Twee honden – type dat doet hij anders nooit – liepen los, vier zaten met een lange riem aan het bankje vast en konden nog een beetje rond lopen. De overige drie honden zaten met een kort riempje aan de bank vast en lagen op de grond. Ik weet niet of de eigenaren van de beestjes dit ook onder uitlaten verstaan. Maar ja, als je geen tijd of zin hebt om zelf je hond uit te laten, waarom neem je dan zo’n beest. Enfin, ik heb het al lang opgegeven om me daarover te verwonderen.

Aangekomen in Scheveningen zag ik dat het Zuiderstrand er wel eens beter heeft uitgezien. Dat je een kuil op het strand graaft is één ding, maar dit is weer wat overdreven.

Ook op het Noordenstrand was er druk gegraven. Even dacht ik dat er een buslading met Duitse toeristen op bezoek was geweest, maar het betrof een kunstwerk – Ringen aan Zee –  in het kader van tweehonderd jaar Scheveningen badplaats.

Op de pier was het niet druk. Het reuzenrad draaide wel maar geen winst. Ok, misschien is dit taalkundig gezien wat te kort door de bocht. Wat ik wilde zeggen was dat er maar weinig mensen in zaten. Ook het strand werd niet druk bezocht.

Terug fietste ik via de duinen, landgoed Meyendel en Wassenaar weer naar huis. Op het fietspad in de duinen werd ik liefst drie keer door een oud mannetje op de fiets vriendelijk begroet. Dat baarde mij zorgen. Zagen zij in mij een soortgenoot oftewel ook een oud mannetje op de fiets?

Thuisgekomen bleek ik in totaal 29,6 km gefietst te hebben. Mijn gemiddelde snelheid bedroeg 15,3 km per uur. Dat is geloof ik niet zo hoog. Ik heb dan ook niet het idee dat mijn conditie al erg verbeterd is.

In de trein naar Den Haag zit ik achter twee meisjes die het weekend bespreken.

“Weet je nog dat we vorig jaar voor school op Terschelling waren voor dat festival?“ “Ja.”

 “Toen heb ik een jongen van het eiland ontmoet en toen kregen we wat. Ik heb hem daarna niet meer gezien maar nog wel contact gehouden en dit weekend kwam hij naar Den Haag.” “En?”

“Hij stonk. Dat rook ik toen ook al, maar ik dacht toen dat het het eiland was dat zo rook.” “Oh.”

“Ik heb het uitgemaakt.” “Snap ik”.

Je hebt mensen met twee linkerhanden. Daarmee wordt bedoeld dat ze niet zo handig zijn. Iets minder bekend is de uitdrukking dat er mensen zijn met twee linkervoeten. Daarmee wordt meestal  aangegeven dat ze niet goed kunnen dansen.

Gelukkig heb ik daar absoluut geen last van. Ik heb twee rechtervoeten! Het bewijs daarvan zag ik vanochtend opeens toen ik omlaag keek.

Dansen zit overigens bij ons in de genen. Zie hier mijn overgrootvader Geurt van Neck, molenaar te Voorst, in actie. Hij heeft er plezier in.

Tot zover de dansende Van Neck’s.

Vanochtend kwamen twee mannen de nieuwe luxaflex  ophangen.  “Goedemiddag” sprak de ene bij binnenkomst. Omdat het nog maar twintig voor twaalf was, zei deze betweter dat het eigenlijk nog goedemorgen was.

Dat was wel zo zei de man, maar van dat goedemorgen had je nog maar twintig minuten profijt. Van dat goedemiddag kon je nog de hele middag profiteren.

Geen speld tussen te krijgen. Dus voor iedereen die dit ’s morgens leest: goedemiddag. Degenen die dit ’s middags lezen, die wens ik een goede avond toe en degenen die deze blogpost ’s avonds lezen, die worden een goede morgen toegewenst.

Als ik de Jumbo binnen loop, wordt ik aangesproken door twee meisjes, zusjes zo te zien. Ik schat ze op hoogstens zeven en vijf jaar oud. “Meneer, mogen we uw voetbalplaatjes?” Ach, voetbalplaatjes, die spaarde ik vroeger ook. Ik weet nog wel de teleurstelling als je je zakje openscheurde en je voor de zevende keer de snor van de kale linksback van Telstar zag, terwijl je juist op zoek was naar de linksbuiten van Ajax.

Op de voetbalplaatjes van de Jumbo staan overigens geen bekende spelers, maar jeugdspelers van de plaatselijke voetbalclub. De voetbalplaatjesactie is bijna afgelopen maar hij is met een paar dagen verlengd: dubbele sets, maar “op = op”.

“Sorry, ik heb geen plaatjes” zeg ik “Maar misschien kan je het beter vragen aan mensen die de winkel uitlopen” antwoord ik. Een goede tip vind ik zelf, maar de oudste heeft er duidelijk over nagedacht. “Doen we ook, maar we vragen het ook aan de mensen die de winkel binnen lopen. Dan kunnen ze bij de kassa om de plaatjes vragen.” Slim, daar had ik niet bij stil gestaan.

Even later loop ik al weer naar buiten. Ik hoef geen boodschappen te doen. Ik kom alleen maar even de kersteditie van de “Hallo Jumbo” halen. Volgens de zus van Marianne stonden er wat lekkere recepten voor het kerstdiner in en Marianne had prompt een taakje voor mij. Als ik weer langs de kinderen loop, laat ik het blad zien en zeg: “Sorry, ik kwam alleen maar dit blad halen, maar volgende keer krijgen jullie mijn voetbalplaatjes“. De jongste kijkt me blij aan, maar de oudste kijkt met een blik van ‘ja, ja, zal wel, heb ik nu niks aan.’

Als ik buiten mijn fiets van het slot haal, zie ik door de winkelruit hoe ze binnen een oude man in een scootmobiel aanspreken. Deze kijkt ze kwaad aan, snauwt wat en rijdt dan door. De oudste blijft onverstoorbaar kijken, maar de jongste kijkt hem met een bedremmeld gezicht na. Dan steekt ze opeens haar tong naar de man uit. De oudste trekt haar aan de mouw. Er komt weer iemand aan lopen.

Niet vergeten om de volgende keer voetbalplaatjes bij de kassa te vragen.