Mijn wandelschoenen hebben het gehad. Zelfs de schoenmaker zag er geen omzet meer in. Einde verhaal dus (van de schoenen, niet van deze blogpost).

Mijn wandelschoenen had ik een paar jaar geleden gekocht in de ANWB-winkel in het hoofdkantoor van de ANWB in Den Haag. Omdat de schoenen wel lekker zaten, besloot ik gisteren om naar de ANWB-winkel te wandelen. Misschien hadden ze mijn schoenen nog wel in het assortiment. Het was wel lekker weer voor een wandelingetje. Ok, normaal koop je dus eerst wandelschoenen en ga je daarna wandelen, maar het kan ook andersom.

Ik liep eerst door wat wijken van Den Haag, daarna door wat landgoederen op weg naar de ANWB. In een slootje in de buurt van het Louwman-museum zag ik een moedereend. Ze was vergezeld van één klein eendje. Het beestje probeerde zo dicht mogelijk bij zijn moeder te blijven.

Eenden broeden zo’n zes tot tien eieren uit, maar een hoop jonge eendjes halen de eindstreep niet – de formule 1 liefhebbers zouden zeggen: waarschijnlijk hebben die een Renault-motor. Deze moedereend was er dus al een hoop kwijt.

De moedereend maakte wel een erg beschermende indruk. Even tussendoor, wist u dat als de jongen in gevaar komen de moedereend zich vaak gaat gedragen alsof zij is aangeschoten. Ze gaat dan klapperen met haar vleugels zodat het lijkt alsof ze niet meer kan vliegen in de hoop dat de vijand achter haar (het grotere hapje) aangaat om de vijand zo bij de jonge eendjes weg te lokken. Maar goed, mocht deze moedereend deze tactiek ook hebben toegepast, dan niet met zoveel succes.

Aangekomen bij de landgoederen Oosterbeek en Clingendael zag ik veel mensen hun hond uitlaten. Het viel me op dat de honden er in twee maten waren: of het waren kleine hondjes of het waren heel grote honden. Aan een tussenmaat werd niet gedaan. Eén dame droeg haar hond (een kleintje) in haar armen. Toen ik zei “Zo kan je een hond natuurlijk ook uitlaten” zei ze dat ze dit deed, omdat ze vlak bij haar auto was en niet wilde dat de hond nog vies zou worden. Ok, snap ik.

Er stonden links en rechts ook diverse bordjes voor de honden. Deze snapte ik wel, niet poepen hier.

De vraag is natuurlijk waar dan wel? Maar met het volgende bord had ik wat meer moeite. Het toonde het achterste deel van een hond, een plus-tekentje, en het voorste deel.

Bedoelen ze daarmee te zeggen dat als je hond uit elkaar valt dat je dan beide delen aan de dierenambulance moet mee geven?

Opeens sprak een vrouw met een hond mij aan. Was ik niet Martin die vroeger bij de KPN had gewerkt? Inderdaad, we bleken ruim twintig jaar geleden allebei  bij de automatiseringsclub van KPN te hebben gewerkt (maar niet op dezelfde afdeling). Ze zei haar naam, maar het zei me niks meer.  Mijn geheugen gaat er niet op vooruit.  Zij wist daarentegen zelfs nog in welke straat ik woonde. Daar fietste ze vroeger wel eens door heen op weg naar ouders. Die waren inmiddels al lang verhuisd, dus ze kwam er niet meer. We praatten een tijdje over vroeger en bij het afscheid zei ik ‘Tot over twintig jaar dan maar weer.”

Na een tijdje bereikte ik het ANWB-hoofdkantoor. Volgens een bord op de parkeerplaats bevond ik me op nog maar 3 km afstand van De Bilt. Ik had dus behoorlijk wat meer gelopen dan dat ik van plan was.

Uiteraard hadden ze in de winkel mijn schoenen niet meer. Ik zag verder niks van mijn gading en onverrichte zake keerde ik huiswaarts. Op de terugweg zag ik moedereend en haar kleintje weer.  Het kleintje, twee uur ouder nu,  waagde zich nu iets verder van zijn moeder af. Was dat wel verstandig?

Tot zover een dagje wereldnieuws.

Ik zal geen primeur hebben met de onthulling dat er gisteren brand was in de Notre-Dame. Duizenden foto’s van de brand staan er inmiddels al op internet. Alleen Google Earth is nog niet bij. Daar is de Notre-Dame nog in al zijn volle glorie te bewonderen. Traag, we zijn al twaalf uur verder. Daar had toch al lang een satelliet een nieuwe foto van kunnen maken?

De tekst bij het rode bolletje op de Google Earth foto is niet goed leesbaar, daarom hier even uitvergroot.

De Notre-Dame is een ‘bekende gotische kerk met literaire link‘, aldus Google Maps. Over die omschrijving moet iemand nagedacht hebben. Dat zal beslist geen Fransman zijn geweest. Een ex-collega van mij was ooit eens ergens op vakantie in Frankrijk toen hij aan een Fransman vroeg wat voor een kerk er in de verte stond. Hevig verontwaardigd had de Fransman geantwoord: “Église? Église?? C’est une cathedrale!!!”

Even nieuwsgierig heb ik op Google Maps wat omschrijvingen opgezocht van wat andere bekende gebouwen. De Eiffeltoren is een ‘Toren uit de 19e eeuw van 324 meter hoog en de Golden Gate brug is een ‘Iconisch art-decobrug uit 1937’

Hier is overduidelijk iemand met een toeristisch gidsje bezig geweest. Kijken we naar Nederland, dan zien we op Google Maps dat de Erasmusbrug een ‘Witte brug met bijnaam ‘De Zwaan” is en dat het het Koninklijk Paleis op de Dam een ‘Sierlijk paleis uit de …” is.

Blijkbaar moest de man van Google Earth bij het paleis op de Dam nog uitzoeken uit welke eeuw het paleis stamde en typte hij voorlopig drie puntjes … – dat zoek ik later wel op. Vervolgens is hij het vergeten en nu zitten de Google Maps lezers voor eeuwig met het raadsel uit welk jaar het paleis stamt. (Het is 1655.)

Met de omschrijving van het Witte Huis in Washington heeft Google Maps het in de Nederlandse versie ook moeilijk. Ze kunnen blijkbaar niet kiezen tussen de Nederlandse en de Engelse omschrijving en dan krijg je dit.

‘The Witte House’ heet de ‘Woning van de president van Amerika’ in Google Street View

En over de bewoner van The Witte House’ gesproken,  die had gisteren nog een advies voor de Franse brandweer – uiteraard zou ik bijna schrijven.

“Perhaps flying tankers could be used to put it out.‘ twitterde hij.

Maar het mooiste was zijn slotzin:  ‘Must act quickly!‘ Daar had de Franse brandweer nog niet aan gedacht. Goed dat hij mee dacht.

Ik beschik niet over een grote fantasie, maar dat is iets wat de vaste lezers van dit blog al lang weten. Eén van de zaken waarin zich dat uit is het verzinnen van het eten. Deze huisman is al lang blij als hij voor twee dagen het eten kan bedenken. Ik doe dan ook drie à vier keer per week de boodschappen.

19 oktober 1965; zangeres Anneke Grönloh doet boodschappen in Vinkeveen. Twee flessen frisdrank en een pond suiker. Was waarschijnlijk ook iemand die meerdere keren per week boodschappen ging doen. Foto Ron Kroon; Anefo; Nationaal Archief.

Andere mensen hebben veel minder moeite met het verzinnen van het eten. Een extreem voorbeeld daarvan zag ik gisteren op internet. Ik bekeek een ovenrecept. De laatste regel luidde: “Verwarm de oven voor op 180 graden en bak de schotel in een half jaar af.”

“Wat zullen we op 5 september eten?” “Staat al in de oven.”

Gisteren was het mooi weer. Ik besloot om een stukje te wandelen, richting Voorburg. Bij het hockeyveld zag ik aan de overkant van het veld een groepje oudere mensen op een bankje zitten. Een viertal was gekleed in een wit cricketkostuum, alleen stonden er geen cricketspullen op het veld. Wel lagen er een aantal gekleurde driehoekjes op het kunstgras.

Ik was benieuwd wat voor een spel ze speelden, dus ik bleef even staan kijken. Er gebeurde niets. Ze zaten gezellige te keuvelen op het bankje en ik liep dus maar door. Toen ik uit de verte nog een keer omkeek, zaten ze nog steeds op het bankje te praten. Ik verdenk ze er van dat ze gewoon in hun sportkleding naar het sportveld lopen, wat gekleurde driehoekjes op het veld gooien en dan de rest van de tijd op het bankje zitten te kletsen.

Ik kreeg het ondertussen behoorlijk warm en deed mijn jas uit. Stom idee ook om eind februari met een jas aan te gaan lopen. De rest van de wandeling sjouwde ik met mijn jas in mijn handen. In Voorburg aangekomen zag ik op het grasveld voor Brasserie de Koel tussen de bloeiende krokussen twee mannen in de weer met een drone. Het ding maakte een hinderlijk zoemend geluid.

Ik vervolgde mijn weg door de Herenstraat. Er stond een opvallend kunstwerk: een glazen bol die de wereld op zijn kop zette. Misschien stond hij er al jaren, maar hij viel me nu pas op. Ik vond het wel mooi bedacht.

Bij station Voorburg zaten een hoop mensen op een terrasje, lekker in het zonnetje. Ik had het ondertussen zo warm gekregen – ik was op zoek naar een goed excuus; nou ja het hoefde geen goed excuus te zijn; elk excuus was goed – dat ik besloot om in de stationskiosk mijn eerste ijsje van het jaar te kopen. Daarmee werd 25 februari dit jaar ‘ijsjesdag’ zijnde de eerste dag in het jaar dat ik een ijsje kocht. Net zoiets dus als ‘rokjesdag’ maar dan eerder in het jaar en ook voor mannen.

Op de weg terug kwam ik langs de kinderboerderij. Een tweetal ooievaars liep in het gras en een drietal zwarte zwanen zwommen in de sloot. De rest van de wandeling had ik daardoor de hele tijd ‘witte zwanen, zwart zwanen, wie wil er mee naar Engeland varen’ in mijn hoofd.

Let even op het bord  ‘Dekker’s Hoeve’.  Op de wal staan de letters in een keurig blokschrift. In het water gespiegeld lijkt het een slordig handschrift.

Tot zover een aangename zomerwandeling, in februari dus.

Wie wel eens een receptie bezoekt of naar een feestje gaat, zal het herkennen. Bij de begroeting wordt er steeds vaker drie keer gezoend. Links, rechts en weer links. Het lijkt wel oversteken. Misschien moet je het ook zien als een soort oversteken maar dan van beleefdheden. Vaak wordt het een soort lucht happen, net zoiets als luchtgitaar spelen maar dan luchtzoenen.

1973: Minister-president Joop Den Uyl en Mies Bouwman aan het werk. foto: Hans Peters, Anefo; Nationaal Archief

Drie keer zoenen schijnt typisch iets Nederlands te zijn. Duitsers bijvoorbeeld zoenen elkaar bij een begroeting niet. Die geven elkaar een hand. En als er dan toch gezoend moet worden, hoogstens één zoen. Er bestaan zeer ongemakkelijke historische beelden van een begroeting van Balkenende en Merkel. Zij wil zich na de eerste zoen al terug trekken maar Balkenende gaat stug door: er volgen nog twee pijnlijke zoenen.

Ook in Engeland en Amerika wordt er net zoals in Duitsland meestal niet gezoend bij een begroeting. Een goede bekende in Amerika kan wel op een hug rekenen en de Engelsen pakken elkaar soms even bij de arm vast. Ook de koele Zweden en Finnen zoenen elkaar niet. Zelf volkeren die als wat “vuriger” bekend staan – excuses voor het vooroordeel –  dan de Nederlanders zoenen elkaar bij de begroeting niet drie keer. Brazilianen beperken het tot één keer en de Spanjaarden geven elkaar net zoals de Italianen twee zoenen. Alleen bij de Fransen kan je er geen peil op trekken. Daar varieert het aantal zoenen van één tot vier stuks.

Het drie keer zoenen in Nederland is iets wat in ontwikkeling is. Het heeft zijn oorsprong in het katholieke Brabant en Limburg. Vanaf de jaren zeventig heeft het zich verspreid over de rest van Nederland. Van mij hoeft het niet zo, maar ja, als zelfs de overheid het als beleid promoot, tja …….

Kiss  + Ride  bord bij station Den Haag Mariahoeve

Te Koop: namens de BTA

Z.G.A.N.  I.Z.G.ST. T.E.A.B.

p.s. De BTA staat voor de Bond Tegen Afkortingen (versla ze met hun eigen wapens!)

Zie u het paardje rechts op de foto?

Die lust wel een hapje hooi. Maar ja, links hangt een bordje ‘verboden te voederen’.  En dan krijg je dit.

Laten ze al het meegebrachte voedsel gewoon buiten het hek achter in plaats van het weer mee naar huis terug te nemen.

De eerste keer dat ik me oud voelde was zo’n 45 jaar geleden in een discotheek in Hengelo. Ik was een student van een jaar of achttien en vroeg een meisje dat ik op zo’n zestien, zeventien jaar oud schatte of ze wilde dansen. Dat ze bedankte voor deze eervolle uitnodiging, a la, maar dat ze dat deed met de woorden “Nee, dank u wel” dat was een schok. U! Ze zei “U”.

Drie dingen konden er aan de hand zijn bedacht ik razendsnel. Of ze was jonger dan ik dacht of ze was heel keurig opgevoed of ze vond mij oud. Die laatste mogelijkheid baarde mij ernstig zorgen.

Gisteren had ik weer zoiets. Ik was met de jongste dochter naar het Haags Historisch Museum geweest. Omdat het dit jaar 400 jaar geleden was dat Johan van Oldenbarnevelt op initiatief van Prins Maurits op het Binnenhof was onthoofd – hebben de Oranjes hier al eens excuses voor aangeboden?; anders moet Koning Willem Alexander dat namens de familie maar eens snel doen -, was er een tentoonstelling over deze raadspensionaris georganiseerd.

Johan van Oldenbarnevelt was de man die naar verluidt vlak voor zijn onthoofding  tegen de beul zei: “maak het kort, maak het kort“. (Toen de beul met één slag zijn hoofd er af hakte – dat van Van Oldenbarnevelt, niet van zichzelf – nam hij volgens een informatie-bordje in het museum ook nog eens twee vingers van Van Oldenbarnevelt mee. Die man was echt een pechvogel.)

1619: Johan van Oldenbarnevelt wordt onthoofd op het Binnenhof.

Maar goed, daar gaat het hier niet om. We liepen na het bezoek terug naar de fietsenstalling op het plein. Op dat moment kwam er een groep gele hesjes aan fietsen. Geen protesterende mensen maar een basisschoolklas met een onderwijzer er bij. Ze wilden hun fietsen in de “bewaakte” gratis fietsenstalling op het plein zetten, maar de onderwijzer wist niet goed of ze daar een bonnetje voor moesten halen bij de man in het hokje. Dat hoeft niet, de enige rol die de man vervult is de hele dag in het hokje zitten en zo geeft hij invulling aan het begrip ‘bewaakt’.

De dochter zei daarom tegen één van de meisjes dat ze geen kaartje hoefden te halen, waarop het kind tegen de onderwijzer zei: “Die mevrouw zegt dat het niet hoeft.” Ai! Ze noemde mijn dochter “mevrouw” De dochter was dus oud in haar ogen! Maar hoe oud ben ik dan wel niet? Echt oud dus.