Alle berichten van Martin

Waardoor kruipt wasgoed bij het wassen in het dekbedovertrek?

juni 5, 2016 Martin

Gisteren was het weer eens zo ver. Toen ik de wasmachine open maakte, bleek al het wasgoed weer eens in het dekbedovertrek gekropen te zijn. Dat is vervelend. Soms moet ik vervolgens zelf ook helemaal in het dekbed kruipen om al het wasgoed er uit te krijgen. Maar waarom kruipt eigenlijk alle was in het dekbed? Even zoeken op Google leert mij dat ik niet de enige ben die zich dit afvraagt. Op ‘Oma weet raad’, het VIVA-forum, het Libelle-forum en het Go Ahead Eagles Supporters forum zag ik deze vraag ook voorbij komen. Ok, niet op dat laatste forum maar wel op die andere drie. De vraag bleek ook een keer gesteld te zijn in de Nationale Wetenschapsquiz. Vraag 14 van de editie 2006:

“Je doet een dekbedhoes samen met kleiner wasgoed in de wasmachine. Hoe komt het dat aan het eind van het wasprogramma het kleine wasgoed in de dekbedhoes gedraaid is?”

Je kon kiezen uit drie antwoorden: A) Door het heen en weer bewegen van de trommel. B) Doordat klein wasgoed gevoeliger is voor waterwervels dan groot wasgoed. C) Door het oppervlakteverschil tussen de dekbedhoes en het kleine wasgoed.

Het juiste antwoord was antwoord A: ‘Door het heen en weer bewegen van de trommel.’ De verklaring luidde: “Wasmachines draaien tijdens een wasprogramma voornamelijk één kant op. Om de was los te maken, draait de trommel af en toe echter abrupt de andere kant op. Door deze tegengestelde beweging, komt er ineens een paar liter water met veel kracht tegen de was aan, waardoor de opening van de dekbedhoes helemaal open komt te liggen. Kleiner wasgoed valt stuk voor stuk in deze opening. Zodra de wasmachine gaat centrifugeren, worden de stukken wasgoed nog verder de hoes in geduwd. Was die eenmaal in de hoes zit, komt er zeer moeilijk weer uit.”

Een jaar later kwam de vraag aan de orde in de NRC. Deze krant ging te rade bij wetenschappers van de TU Delft: Hun verklaring luidde: “Een dekbedhoes wordt tijdens het tussencentrifugeren zodanig tegen de wand geslingerd, dat twee delen van de hoes aan weerszijden van de trommel terechtkomen. De opening van de hoes wordt daartussenin netjes opengetrokken en vervolgens nestelt het andere wasgoed zich in de dekbedhoes.”

Aan de fabrikant Bosch vroegen ze of er iets aan te doen was. Hun suggestie: “Stop de dekbedhoes netjes opgevouwen als een pakketje in de wasmachine, met de opening een paar slagen naar binnen. Het wasresultaat is net zo goed, maar de hoes werkt niet meer als een fuik voor de overige was.”

In september 2011 boog het blad Quest zich over de zaak. Zij gingen te rade bij de fabrikant Miele. Hun theorie luidde: “Het dekbed, vaak het grootste en zwaarste object in de wasmachine, ligt op de bodem van de trommel. Door de ribben in de trommel komt de grote opening van de overtrek na verloop van tijd helemaal open te liggen. De andere stukken wasgoed, zwaar geworden door het water, vallen één voor één in de opening. Doordat de trommel zowel naar links als rechts draait, ontkomt geen van de andere stukken wasgoed aan de gapende mond van de overtrek.”

Miele had als oplossing. “Een paar veiligheidsspelden om de opening dicht te maken”. Dat lijkt me nou geen goede oplossing. Het is een gedoe, geeft gaten in je dekbed en als zo’n veiligheidsspeld los raakt, kan hij met de scherpe punt de andere was beschadigen. Dan lijkt me de tip van een zekere Rebecca op ‘Oma weet raad’ beter: “Om te voorkomen dat je dekbedovertrek in de droger een grote bol wordt en dat alle wasgoed erin gaat zitten gebruik ik sokkenknijpers (te koop voor +/- 1 euro bij wibra en xenos) Dit zijn plastic knijpers die mee kunnen in de was en droger. Ze zijn ontworpen om je sokken bij elkaar te houden maar zijn ook handig om de opening in je dekbed mee dicht te maken.”

Overigens ook zonder een dekbedovertrek in de was, gebeuren er mysterieuze dingen in de wasmachine. Zie hier hoe een keer een stel overhemden, wat blouses en een spijkerbroek innig verstrengeld uit onze wasmachine kwamen.

Ik ben uren bezig geweest om het uit de knoop te krijgen.

Geschiedenis

Een verkeerde bootnaam en een verdwenen horloge

juni 3, 2016 Martin

Er zijn dagen bij dat ik de ’Provinciale Overijsselsche en Zwolsche courant’ van 24 juni 1911 niet lees. Maar gisteren toevallig wel. Dat kwam doordat ik op de website www.delpher.nl wat gegevens zocht voor een verhaal waarmee ik bezig was. Op deze site kan je online zoeken in allerlei historische kranten. Deze zijn door de Koninklijke Bibliotheek gescand en digitaal toegankelijk gemaakt. Je typt een zoekterm in en de site geeft aan in welke kranten deze zoekterm voorkomt met een link naar de betreffende pagina. De kranten gaan terug tot de zeventiende eeuw.

Ik typte mijn zoekterm in en belandde aldus op de voorpagina van ’Provinciale Overijsselsche en Zwolsche courant’ van 24 juni 1911. Op de pagina stond inderdaad iets over het onderwerp waarmee ik bezig was, maar het was niet echt interessant. Toch bleef ik even hangen op de voorpagina van deze krant. Dat kwam door twee andere berichten die ik zag staan.

Het eerste bericht dat mijn aandacht trok was was een bericht over de aankomst in New York van de Olympic, “ ’t nieuwste reuzenschip van de White Star Line”.

De Olympic zegt u waarschijnlijk niets maar dat was het zusterschip van de Titanic. Dat de “collega van de Olympic” Oceanic zou gaan heten, klopt dan ook niet. De krant heeft de naam fout. De Oceanic was een schip dat al in 1899 door de White Star Line in de vaart was genomen. Het nieuwe schip dat “spoedig in de vaart” genomen zou worden, was de Titanic. Dat spoedige klopte overigens ook niet. Door vertragingen bij de bouw duurde het nog tot april 1912 voordat de boot vertrok. Wat ook niet uitkwam was de verwachting van de White Star Line om “met deze zeekastelen besparingen te kunnen maken.”

Het andere bericht dat ik las was het volgende:

Het zou best wel eens kunnen dat dit bericht niet geheel op waarheid berust. Maar blijkbaar had de ’Provinciale Overijsselsche en Zwolsche courant’ er geen behoefte aan om dit mooie verhaal stuk te checken en ik ook niet.

Muziek, Schrijven

Vliegtuigongelukken en muziek

juni 2, 2016 Martin

Ik heb wel eens overwogen om een verhaal te schrijven over het onderwerp ‘vliegtuigongelukken en muziek’. Ok, een beetje morbide onderwerp maar het zit vol met boeiende verhalen. Wist u bijvoorbeeld dat pas naar aanleiding van het vliegtuigongeluk van Buddy Holly de Amerikaanse autoriteiten besloten om in het vervolg de namen van slachtoffers pas vrij te geven nadat de familie was ingelicht? Zo hoorde zijn moeder, die nog van niks wist, het nieuws over zijn overlijden op de radio en zag zijn zes maanden zwangere vrouw het nieuws over zijn overlijden op de televisie (ze kreeg de volgende dag een miskraam.)

En wist u dat voor één van de mooiste tranentrekkers over vliegtuigongelukken,‘ Ebony Eyes’ van de Everly Brothers (geschreven door John Loudermilk), met onder andere de regels:

“The plane was way overdue, so I went inside to the airlines desk / And I said, “Sir, I wonder why 1203 is so late? / He said, “Aww, they probably took off late / or they may have run into some turbulent weather and had to alter their course”

dat Felice Bryant, van het echtpaar Bryant dat de meeste liedjes van de Everly Brothers heeft geschreven en die bij de opnamen van dit liedje aanwezig was, alle vliegtuigmaatschappijen in Amerika ging bellen omdat ze er zeker van wou zijn dat er geen bestaand vluchtnummer 1203 was. Dit om onnodig leed te voorkomen.

Kortom anekdotes zat, maar ja ik ben er nog steeds niet aan toegekomen om zo’n verhaal te schrijven.

Dagelijks leven

Mark Rutte op de markt

juni 1, 2016 Martin

Meestal doen we onze boodschappen bij de AH. Maar dat geldt niet voor zaken als bijvoorbeeld aardbeien. Deze kopen we tegenwoordig haast altijd op de markt. Daar kosten ze namelijk veel minder dan bij Albert Heijn. Het scheelt soms wel een factor twee. Het enige nadeel is dat de kwaliteit van de aardbeien op de markt soms wat minder is dan die van AH, maar omdat de kwaliteit van de aardbeien bij Albert Hein de laatste tijd hard achteruit is gegaan – terwijl de prijzen op het zelfde niveau zijn gebleven – is er geen reden meer om de aardbeien bij AH te kopen. Op naar de markt dus.

Waar de markt zich naast de prijs ook onderscheidt van AH, is de wijze waarop de waar wordt aangeprezen. Ik heb tenminste nog nooit een medewerker van AH luidkeels in de winkel horen roepen: “Hollandse aardbeien, twee eurootjes!” Ik weet niet of de marktkoopman er over nagedacht heeft, maar marketingtechnisch gezien is die kreet natuurlijk heel goed. Hij heeft het over ‘aardbeien’ en niet over ‘aardbeitjes’, of te wel het zijn geen kleine aardbeien, daarentegen roept hij wel ‘eurootjes’ in plaats van euro’s. Daarmee een klein prijsje suggererend. Hij gebruikt hier heel handig een verkleinwoord. Ook een mooie kreet vond ik overigens: “Aardbeien! Helemaal uit Holland!”

Hollandse aardbeien, twee eurootjes

Wie ook heel goed is in het hanteren van verkleinwoorden is onze minister-president Mark Rutte. Die gebruikt verkleinwoorden vaak om problemen minder groot te laten lijken. Zo had hij het over ‘een steigertje’ toen er rumoer ontstond over de kosten (ongeveer 5 ton) van de Griekse aanlegsteiger van het vakantiehuis van Willem-Alexander en Maxima. Ook het probleem van de kosten (4 ton) van de tijdelijke kantoorhuisvesting bij de woning van onze koning in Wassenaar leek opeens lang niet zo erg meer toen Rutte het had over een paar containertjes. En toen Rutte laatst een vluchtelingkamp in Libanon bezocht, tekende de verslaggever van de Volkskrant uit zijn mond op: “Ik vind het zo leuk om in hun huisjes te kijken”.

Overigens wie deze blogpost niks vindt, het is maar een stukje.

verkeersborden

Opmerkelijke verkeersborden (2)

mei 31, 2016 Martin

Uit de serie opmerkelijke verkeersborden: Rome

astronomie, Wetenschap

Ikea in de ruimte

mei 30, 2016 Martin

Beam heeft zich aan boord van het International Space Station opgeblazen. Nee, het betreft hiet geen zelfmoordterrorist aan boord van het ruimtestation maar een module: ‘the Bigelow Expandable Activity Module (BEAM)’. Het is een nieuwe module aan het ruimtestation, die zich zelf ontvouwde doordat een astronaut er lucht in pompte. Zie hieronder de foto’s die de NASA heeft vrij gegeven van het gebeuren.

Ook heeft de NASA onderstaande afbeelding gepubliceerd waarop je kan zien waar de Beam zich bevindt aan het ruimtestation.

Ook kan je op deze afbeelding zien waar de aangekoppelde ruimteschepen hangen. De Soyuz-45 en 46 zijn de Russische ruimtevaartuigen waarmee de Russische en Amerikaanse bemanning naar het ruimtestation is gevlogen, de Progress 62 en 63 zijn onbemande bevoorradingsschepen, net zoals de Cygnus-6 dat van Amerikaanse makelarij is.

Het Internationaal Space Station wordt telkens maar groter en groter. Vergelijk onderstaande foto’s maar eens: de bovenste is uit 2007, de onderste is uit 2010.

Er moeten nog een paar onderdeeltjes aan het ruimtestation worden gebouwd en dan is het voorlopig klaar. Het bouwplan ziet er als volgt uit.

Wie goed kijkt, herkent het plan: het is overduidelijk een gebruiksaanwijzing van een Ikea-apparaat. De Russen en de Amerikanen hebben het ISS niet zelf ontworpen maar het gewoon gekocht bij de Ikea. ISS staat dan ook niet voor International Space Station maar voor Ikea Space Station. De BEAM is dan ook de Billy onder de ruimtemodules. (Voor wie het niet weet, de Billy is de bekendste boekenkast van Ikea.)

De volgende stap is het testen van de BEAM: “During the next week, leak checks will be performed on BEAM to ensure its structural integrity. Hatch opening and NASA astronaut Jeff Williams’ first entrance into BEAM will take place about a week after leak checks are complete” aldus de NASA. Mocht de BEAM toch een lek bevatten dan is dat niet erg. Ikea heeft een terugbrenggarantie van 365 dagen. (Mits de Amerikanen de BEAM niet in de koopjeshoek hebben gekocht, die artikelen mogen namelijk niet geruild worden.)

De NASA heeft ook een afbeelding vrijgegeven hoe het ISS er uit gaat zien als het klaar is. Toekomstige bezoekers van de ISS zien dan bij aankomst dit:

Verenigde Staten

Kernraketten en kringloopwinkels

mei 27, 2016 Martin 2 reacties

Onlangs zag ik een in een kringloopwinkel in Voorschoten deze pc te koop staan. Het is een Schneider PC uit 1988. Hij heeft een werkgeheugen van 512 kb en een (externe) harde schijf van 20 mb. Daar kan je dus hoogstens twee moderne digitale foto’s van 10 mb op kwijt, dan is hij vol. (Even tussen haakjes: ik noem een pc altijd een ‘hij’, maar een collega van vroeger sprak altijd over een ‘zij’; dit omdat zijn pc, net zoals zijn vrouw, ook nooit deed wat hij wou.)

De vraagprijs voor dit historisch voorwerp bedraagt 250 euro. Dat lijkt veel maar je koopt hem natuurlijk als verzamelobject, niet om hem te gebruiken. Hoewel? De Amerikaanse overheid denkt daar misschien anders over. Gisteren verscheen namelijk het rapport GAO-16-468 van de ‘United States Government Accountability Office’ – zeg maar de Amerikaanse Rekenkamer – met de titel ‘INFORMATION TECHNOLOGY – Federal Agencies Need to Address Aging Legacy Systems’.

Uit dit rapport blijkt dat het systeem dat het Pentagon gebruikt om de operaties te coördineren van nucleaire raketten, bommen-werpers en tankervliegtuigen draait op IBM-computers uit de jaren zeventig, die worden aangestuurd met behulp van oude 8-inch floppy disks. Uit het rapport: “Introduced in the 1970s, the 8-inch floppy disk is a disk-based storage medium that holds 80 kilobytes of data. In comparison, a single modern flash drive can contain data from the equivalent of more than 3.2 million floppy disks”

Afbeeldingen afkomstig uit het rapport van de GAO

Gevraagd naar de reden dat het Amerikaanse leger nog steeds deze apparatuur gebruikte, antwoordde luitenant-kolonel Valerie Henderson volgens de Volkskrant: “Dit computersysteem wordt nog altijd gebruikt omdat het simpel gezegd, nog altijd werkt.” Wijlen mijn schoonvader zei vroeger altijd al: “Als het niet kapot is, maak het dan niet.”

Maar goed, het Amerikaanse leger gaat nu toch deze systemen vervangen. Het is namelijk niet alleen lastig om nog personeel te vinden dat nog met deze apparatuur overweg kan – ze komen waarschijnlijk in zwarte T-Fords voorrijden – maar ook om reserveonderdelen te vinden. Dus wie weet, stappen binnenkort wel een stel Amerikanen de kringloopwinkel van Voorschoten binnen op zoek naar nieuwe computerapparatuur. Toch raad ik ze aan om niet deze Schneider-pc uit de kringwinkel van Voorschoten te kopen. Niet dat er iets mis is met het apparaat- “Deutsche gründlichkeit” – maar misschien staat hij wel vol met Russische spionagesoftware.

In Voorschoten woonde namelijk tot 2014 de oudste dochter van Poetin met haar Nederlandse man. Maar na het neerschieten van MH17 zijn ze naar Rusland vertrokken. (Ze woonden in Voorschoten in de Krimwijk; “Papa, ik wil wel in de Krim blijven wonen”; “Ok, dat regel ik voor je” – sommige dingen verzin je niet maar gebeuren nu eenmaal.)

Het zou best eens kunnen dat de Russen bij haar vertrek deze pc volgepropt met spionagesoftware naar de kringloopwinkel hebben gebracht in de hoop dat de Amerikanen hem kopen. Poetin zat vroeger bij de KGB. Dus hij weet hoe het werkt.

astronomie

Een twitterbericht vanuit de ruimte

mei 26, 2016 Martin

Jeff Williams is een “NASA Astronaut, US Army Colonel, experimental test pilot, husband, father, grandfather. Bringing the International Space Station to you.” Dat verzin ik niet zelf maar staat op zijn twitteraccount. (Daarom staat het hier ook op zijn Engels). Momenteel bevindt hij zich aan boord van het International Space Station (ISS). Het is de derde keer dat hij langdurig rond de aarde zweeft. In 2006 maakte hij tijdens zijn zes maanden durende verblijf in de ruimte meer dan 2800 rondjes om de aarde. In 2009 -2010 bevond hij zich 167 dagen aan boord en nu zweeft hij dus weer om de aarde heen. In het najaar keert hij terug (naar de aarde bedoel ik).

Als je zo lang om de aarde zweeft wil je wel eens een foto maken. De foto’s van de aarde die hij tijdens zijn periode in de ruimte in 2006 maakte, heeft hij gebundeld in een boek met de titel ‘The Work of His Hands: A View of God’s Creation from Space’. Dat Jeff Williams een gelovig mens is, is gezien de titel van het boek wel duidelijk.

Ook tijdens deze vlucht maakt Williams vaak foto’s. Alleen hoef je vandaag de dag niet meer te wachten tot ze in een boek verschijnen om ze te zien. Williams twittert zijn foto’s nu. (In 2009 was hij de eerste mens die rechtstreeks vanuit de ruimte twitterberichten verstuurde.) Dinsdag stuurde Williams het volgende twitterbericht de ruimte in.

We zien Nederland. Zo ziet ons land er dus vanuit de ruimte uit. Ik heb de afbeelding even gedraaid om een wat herkenbaarder beeld te krijgen.

Een lekker zonnetje bij de Waddenzee zo te zien.

Jeugdherinneringen, natuur

De wulp van 1961

mei 25, 2016 Martin

Gisteren fietste ik van Wassenaar naar Voorschoten toen ik opeens in een weiland naast de weg in de verte op een paaltje een wulp zag staan. Ik herkende het beest onmiddellijk. Het is een vogel die hoog op de poten staat. Hij behoort tot de zogenaamde steltlopers. Hij is vooral te herkennen aan zijn lange kromme snavel. “De snavel van de wulp wijst naar zijn gulp” is een beetje raar ezelsbruggetje. In Nederland komt hij vooral in het waddengebied voor. Bij ons in de omgeving zijn ze wat zeldzamer. Ik heb nog geprobeerd met mijn mobieltje sterk ingezoomd een foto te maken maar verder dan dit wazige plaatje kwam ik niet.

Wulpen zijn interessante vogels. Als ze gaan broeden dan moet het mannetje behoorlijk aan de slag. Hij maakt een stuk of vier kuiltjes in een weiland waaruit het vrouwtje er vervolgens eentje uit kiest. Dat wordt dan het nest. (Dat proces moet efficienter kunnen zou je zo zeggen.) Het mannetje zit sowieso een beetje onder de plak, want als de eieren uit komen – meestal een stuk of vier – dan gaat het vrouwtje er soms direct vandoor en laat dan de zorg voor de kleine wulpjes over aan het mannetje. Ze vertrekt dan alvast naar het zuiden of bemoeit zich er gewoon niet meer mee.

Niet dat het mannetje daarna nog veel aan de opvoeding doet – de jonge beestjes moeten bijvoorbeeld zelf hun eten zoeken – maar hij geeft ze nog wel wat warmte en beschermt ze tegen gevaar. Kraaien, reigers, kiekendieven en ander boeventuig van gelijke grootte worden door de wulp aangevallen. Zijn de aanvallers te groot, dan doet hij iets slims. Op een duidelijk zichtbare plek voor de aanvaller doet de vader-wulp alsof hij gewond is en gaat op de grond liggen kronkelen. De aanvaller ziet een gemakkelijke prooi en gaat er op af. Maar wanneer de aanvaller vlakbij is, vliegt vader-wulp opeens op en vliegt dan wat verder weg van het nest af en herhaalt daar dezelfde actie. Net zo lang totdat de vijand ver weg genoeg van het nest is. Een slimme vogel dus.

Wie nu denkt, goh hij weet er veel van, hij is een echte vogelkenner, heeft het mis. Het bovenstaande heb ik net gelezen op internet en het feit dat ik direct de wulp herkende komt door de zomerpostzegels van 1961. Dat zit zo. In 1961 verzameld ik als klein jongetje postzegels (en ook suikerzakjes, sigarenbandjes, sleutelhangers, lucifermerken en speldjes.) Mijn vader en mijn twee oudere broertjes spaarden ook postzegels. Mijn oudste broer had net zoals mijn vader een echt DAVO-postzegelalbum. Mijn andere broer en ik moesten het doen met een postzegelstockboekje, waarin we onze zegels stopten. Mijn vader had bijna alle postzegels van Nederland. Hij miste alleen een paar dure oude zegels. Als er nieuwe postzegels uitkwamen, dan kocht hij een setje om zijn verzameling bij te houden. Zo ook in de zomer van 1961 toen er een serie met nieuwe zomerzegels uitkwamen. Maar deze keer kocht hij niet alleen een setje voor zichzelf maar ook één voor ons.

’s Avonds na het eten en de afwas verraste hij ons daarmee. Op tafel lagen opeens de nieuwe zomerzegels. “Jongens, niet alleen voor mij, maar ook voor jullie een setje. Ze zijn mooi hè.” Vol ongeloof staarden we naar de tafel. Daar lagen van elke zomerpostzegel een blokje van vier zegels met allerlei vogels.

De zomerzegels van 1961

Voorzichtig ging mijn vader ze los scheuren. Bij de zegels van 4 cent en die van 6 cent ging dat allemaal goed, maar bij die van 8 cent – een groene zegel met een wulp er op – ging het mis. Mijn vader scheurde verkeerd, waardoor er een hoekje met een stuk van de kartelrand van één van de zegels werd afgescheurd. “Ai” zei mijn vader, “Oeps” zei mijn moeder. Goede raad was duur (8 cent + 4 cent toeslag) en na enige aarzeling werd besloten dat het mooiste exemplaar in het album van mijn vader verdween, dat de twee overige gave exemplaren naar mijn broers gingen en dat ik het exemplaar kreeg met het hoekje er af.

Zo zag het er toen ongeveer uit. Links een goed exemplaar, rechts mijn exemplaar met een beschadigd hoekje.

“Ach joh, daar zie je haast niks van” zei mijn moeder troostend. Maar ik zag het wel en niet alleen ik, maar anderen ook. Bijvoorbeeld de vader van een vriendje die ik de volgende dag vol trots mijn nieuwe zegels liet zien. Jaloers keek mijn vriendje naar mijn vogelzegels en riep toen zijn vader erbij. “Papa, moet je kijken, Martin heeft de nieuwe zomerzegels.” Zijn vader kwam kijken, wierp er een blik op en wees toen naar de wulpzegel: “Die is beschadigd, die is niks meer waard.” sprak hij. “Mijn vader scheurde er per ongeluk een hoekje van af” stamelde ik. “Ja, dat scheuren moet je ook heel voorzichtig doen” sprak de vader hoofdschuddend en liep weg.

Jarenlang heb ik in mijn postzegelboekje naar een wulp zonder hoekje zitten kijken. Hoe ik ook keek, als eerste zag ik altijd dat hoekje (ok, ik zag het hoekje dus niet.) Maar zoals Cruijff al zei: “Elke nadeel heeft een voordeel”. Sindsdien herken ik in de natuur een wulp altijd direct.

Uncategorized

Het grootste cruiseschip ter wereld

mei 24, 2016 Martin

Vandaag kreeg Rotterdam bezoek van de ‘Harmony of the Seas’. Dat is het grootste cruiseschip ter wereld. Het schip is 362 meter lang en 48 meter breed. Het is vijf keer zo groot als de Titanic. De tonnage van het schip, zeg maar de inhoud, bedraagt 227.700 ton. Ter vergelijking: de Titanic had een tonnage van 46.000 ton.

Het 70 meter hoge vaartuig telt achttien dekken. Er is plek aan boord voor 5479 passagiers plus nog eens zo’n 2100 bemanningsleden. De passagiers kunnen onder andere gebruik maken van een enorme waterglijbaan van tien verdiepingen hoog, 43 meter hoge klimmuren en een schaatsbaan. Er zijn 23 zwembaden aan boord en zelfs een soort ‘park’ met meer dan 10.000 planten en vijftig bomen, hoewel ik de functie van dit park niet zo goed snap. Als je een bos wilt zien, dan ga je toch niet aan boord van een schip? Maar goed, er is dus een park. De bouwkosten van het schip bedroegen zo’n 1 miljard euro.

Ik ben niet naar Rotterdam gegaan om de boot te bekijken. Ik heb zo’n schip namelijk al een keertje eerder gezien. In oktober 2014 waren we in Rotterdam toen daar de ‘Oasis of the Seas’, het zusterschip van de ‘Harmony of the Seas’, aanmeerde.

De ‘Oasis of the Seas’ op een regenachtige oktoberdag in Rotterdam. De gele dingetjes aan de zijkant zijn de reddingsboten met plek voor 370 mensen (per reddingsboot uiteraard; het zijn dubbeldeks reddingsboten)

De ‘Oasis of the Seas’ was in 2014 het grootste cruiseschip ter wereld, maar is nu dus deze titel kwijt aan haar zusterschip. Niet dat het veel scheelt. De ‘Harmony of the Seas’ is slechts twee meter langer en vijf meter breder dan de ‘Oasis of the Seas’. Ze zijn allebei gewoon erg groot. Echt mooi zijn ze niet. Ze lijken een beetje op varende flats.

Het is wel lastig manoeuvreren met zo’n grote boot. Toen de ’Oasis of the Seas’ vertrok, keerde het schip niet maar voer het achterwaarts de haven uit. Blijkbaar waren ze bang dat ze net zoals op de heenweg tegen de Erasmusbrug zouden aanvaren. Zie hier de gevolgen daarvan.

(Ok, de boot is niet tegen de Erasmusbrug aangevaren, de knik zat er al in.)

Geschiedenis, kunst

De moeder van de Denker

mei 20, 2016 Martin

Dit is ‘de Denker’ van Rodin.

Links de denker, rechts de bedenker van het beeld.

Alleen vraag ik me nu, na ons bezoek aan Rome, af of Rodin het ontwerp wel zelf heeft bedacht of dat hij zich erg heeft laten inspireren door het onderstaande 2000 jaar oude beeld dat ik in Rome in het ‘Palazzo Massimo alle Terme’ zag.

De 2000 jaar oude moeder van de Denker.

Maar misschien kende Rodin dit oude beeld helemaal niet. Het gebeurt wel vaker dat sommige beelden en afbeeldingen opnieuw toevallig in de loop van de tijd ontstaan. Zo kan je in het zelfde museum bijvoorbeeld ook de 2000 jaar oude “moeder” van Kuifje zien.

Kuifje en zijn moeder

En wie weet, wellicht heeft iemand ooit al eens eerder net zo’n blogpost als deze geschreven? Maar dat is echt toeval dan!

Geschiedenis, kunst

De Escher van het oude Rome

mei 20, 2016 Martin

De afbeelding hieronder is een voorbeeld van een tessellatie van een vlak. Dat staat voor een collectie van gelijke vormen die het vlak in zijn geheel opvullen zonder dat de vormen elkaar overlappen.

Dit soort betegelingen kunnen met drie-, vier-, vijf- en zeshoeken worden gemaakt. Een zeshoek is het maximum. Er zijn geen veelhoeken met meer dan zes hoeken, waarmee dit ook mogelijk is.

De bovenstaande afbeelding zag ik tijdens ons bezoek aan Rome in het ‘Palazzo Massimo alle Terme’. Deze vloermozaïek is zo’n 2000 jaar oud en is ergens in het oude Rome gevonden. Het ‘Palazzo Massimo alle Terme’ is onderdeel van het ’Museo Nazionale Romano’ dat in 1889 is opgericht en in meerdere gebouwen in Rome is gehuisvest.

Voor wie nu denkt: “hé die blokken, die ken ik ergens van”, dat kan kloppen. Escher heeft een aantal houtsneden gemaakt waarin hij ook gebruik maakt van deze vlakverdeling, onder andere in zijn beroemde Metamorphoses. Zie hieronder een deel van zijn Metamorphose I uit 1937.

Een deel van ‘Metamorphose 1’ van M.C. Escher uit 1937

Wellicht is de tegelvloer een inspiratiebron geweest voor zijn prachtige Metamorphoses. Het zou kunnen. Escher heeft in de jaren twintig van de vorige eeuw een tijdje in Rome gewoond, dus de kans bestaat dat hij de tegelvloer – als hij toen al ergens tentoongesteld stond; dat weet ik niet – in Rome heeft gezien. (In ieder geval niet in het Palazzo Massimo alle Terme, want dat gebouw maakt pas sinds 1981 deel uit van het Museo Nazionale Romano.)

De vlakverdeling is overigens niet uniek. Ook de Grieken en de Moren maakten gebruik van deze vorm. In het Alhambra paleis in Granada kan je bijvoorbeeld dit soort vlakken ook zien. Het geniale en unieke van Escher was dat hij de vormen liet ‘overvloeien’ in een andere vormen.

Maar wie weet, misschien hebben we slechts een deel van de hele vloer terug gevonden en was het oude Romeinse mozaïek veel groter en vloeide het ook over in een andere vormen en liep er in het oude Rome ook een soort Escher rond.

Geschiedenis, Jeugdherinneringen, kunst

Flipje Tiel en Einstein in Pompeï

mei 18, 2016 Martin 1 reactie

Onlangs waren we in Napels waar we ook het ‘Museo Archeologico Nazionale’ bezochten. Dit museum bevat veel mozaïeken en fresco’s die afkomstig zijn uit Pompeï en Herculaneum. Op twee van die dingen zagen we tot onze verrassing bekende ‘hedendaagse’ figuren staan. Zo kan je op onderstaande afbeelding niet alleen de Vesuvius zien zoals hij er uitzag voor de uitbarsting van 79 na Christus, maar ook Flipje Tiel!

Voor wie Flipje Tiel niet kent, dat was een reclamefiguurtje van een Tielse jamfabiek van vroeger. Er verschenen in mijn jeugd ook allerlei boekjes van die je kon kopen met behulp van zegeltjes die op de jampotten zaten. Ik verslond als klein jongetje de boekjes (en de jam).

Ook onderstaand tegelplateau was opmerkelijk.

Wat deed Einstein 2000 jaar geleden in Pompeï?

Dagelijks leven, sport

Max Verstappen en de oudste mens ter wereld

mei 17, 2016 Martin

Met de mededeling dat Max Verstappen de Grand Prix van Spanje heeft gewonnen, heb ik waarschijnlijk geen primeur. Ok, hij had wel wat geluk. Zo waren bijvoorbeeld de twee Mercedesrijders zo vriendelijk om elkaar in de eerste ronde van de weg af te rijden. Cruijff zou zeggen: “Je wint de Grand Prix niet in de eerste ronde maar je kan hem er wel verliezen”. Maar het was een mooie prestatie van Max. Zo hield hij heel knap de Ferrari van Raikonen achter zich. Deze was met 36 jaar twee keer zo oud als Max en had nog tegen zijn vader Jos gereden.

Formule 1 racen is vooral een kwestie van wie de snelste auto heeft en dat hangt weer af van het budget van het team. Zo beschikten vorig jaar de topteams van Red Bull, Mercedes en Ferrari elk over een budget van meer dan 400 miljoen euro. Torro Rosso, het vorige team van Verstappen, moest zich toen “behelpen” met een budget van ‘slechts’ 137 miljoen euro en heeft dan ook een langzamere auto. In totaal spendeerden de teams in 2015 samen meer dan 2,6 miljard euro. Dat is best veel geld.

Op de twitter-pagina van Red Bull Racing staat een foto gemaakt na afloop van de race. Ik heb even staan tellen. Alleen al in Barcelona waren 104 mensen van Red Bull Racing tijdens de race actief. Dat is meer dan 50 man per auto.

Max Verstappen brak uiteraard ook allerlei records. Hij was vorig jaar met zeventien jaar al de jongste deelnemer ooit aan een formule 1 wedstrijd –hij reed toen zonder rijbewijs in zo’n wagen – maar hij is nu met zijn 18 jaar en 228 dagen ook de jongste rijder in de geschiedenis die een Grand Prix wint. Hij is ruim twee jaar jonger dan toen de Duitser Vettel, de vorige recordhouder, zijn eerste F1-overwinning behaalde.

En nu we het toch over leeftijdrecords hebben: Emma Morano is sinds donderdag officieel de oudste. Niet de oudste grand prix winnaar maar de oudste mens ter wereld. De Amerikaanse Susannah Mushatt Jones die de recordhoudster was, overleed namelijk die dag op de gezegende leeftijd van 116 jaar en 311 dagen en net zoals geldt: ”De Koning is dood, leve de koning!” geldt: “de oudste persoon ter wereld is overleden, leve de nieuwe oudste persoon” In dit geval dus de Italiaanse Emma Morano. Ze is momenteel 116 jaar en 169 dagen oud.

Ruim een jaar geleden zag ik een filmpje over haar toen ze 115 jaar oud was geworden en ze maakte toen de indruk of ze nog dagelijks oefeningen aan de rekstok in de gymzaal maakte. Op de site van RTL staat nu echter een filmpje waarin ze geïnterviewd wordt door de Italiaanse televisie naar aanleiding van het feit dat ze nu de oudste mens ter wereld is – ze is overigens ook de enige nog levende persoon ter wereld die in de negentiende eeuw is geboren (in 1899) – en ik moet zeggen, ze maakt een iets minder kwieke indruk dan vorig jaar.

Maar voorlopig is ze nog gezond, dus wie weet, misschien slaagt zij er wel in om over een jaar of zes het wereldrecord oudste persoon ter wereld ooit af te pakken van de Franse Jeanne Calment. Toen deze laatste op 4 augustus 1997 overleed, was ze 122 jaar en 164 dagen oud. Ze voert daarmee de eeuwige ranglijst van oudste mensen ooit aan – het woordje ‘eeuwige’ is in dit verband wel toepasselijk. Emma Morano staat op deze ranglijst nu op plek 10 maar is nog volop in de race om te stijgen. De hele top 25 ziet er momenteel als volgt uit:

De groen gekleurde personen zijn de mensen op de lijst die nog in leven zijn. Klik op het plaatje voor een grotere afbeelding

Overigens, je weet het nooit, maar Max Verstappen is uiteraard ook nog in de race voor de titel ‘oudste mens ter wereld ooit’. Maar hij hoeft hij zich daar pas over 104 jaar druk over te gaan maken. Ik neem aan dat hij tegen die tijd niet meer in een raceauto rijdt.

p.s. Voor wie zich nu afvraagt: “welke formule 1 coureur is het oudst geworden – vooral vroeger was dat vaak een beroep waar je niet heel oud mee werd – en hoe oud was hij toen hij stierf?” luidt het antwoord: “Dat was de Duitse coureur Paul Pietsch. Hij is 100 jaar en 346 dagen oud geworden.” Hij reed in de jaren dertig van de vorige eeuw grand prix’s.

p.p.s Een kleine aanvulling d.d. 25 mei. We zijn inmiddels acht dagen verder en Emma Morano heeft de Japanse Tane Ikai te pakken. De Italiaanse is nu de nummer negen op de lijst.