Alle berichten van Martin

Twee oude mensen in de Kikkervalleien

De Kikkervalleien is een duingebied gelegen in Meijendel, het grote duingebied dat ligt tussen Scheveningen en de Wassenaarse Slag. Normaliter zijn de Kikkervalleien niet te bezoeken, maar één keer per jaar, meestal de laatste zondag van juni, stelt Dunea, de beheerder van het gebied, de Kikkervalleien open voor publiek. Uit een persbericht van Dunea:

De vochtige duinvalleien liggen in het buitenduin (net achter de zeereep, grenzend aan de zee). De grondwaterstand in die gebieden is heel wisselend en de kwaliteit van het water is bijzonder goed. Behalve dat hier specifieke soorten zoals orchideeën, parnassia en duizendguldenkruid groeien, zijn er exemplaren van het bijzondere maanvarentje gezien. Bovendien is het de kraamkamer van het duin als het gaat om amfibieën en insecten. De rugstreeppad en de boomkikker laten zich in de Kikkervalleien zien én horen met hun gekwaak en gekwekker. Ook de kamsalamander komt er voor. Gelukkig zijn hier ook nog karakteristieke duinvogelsoorten te vinden. Denk dan aan de graspieper, roodborsttapuit en tapuit. En, niet te vergeten, zeldzame libellen, vlinder- en keversoorten, zoals de zandloopkever.”

Er was een wandelroute uitgezet die langs de vennetjes en de duinen voerde.

000 duin 0Eén van de vennetjes van het gebied.

000 duin 5Een grote kolonie aalscholvers met hun nesten

000 duin 4We waren niet de enige bezoekers.

Ook lagen er her en der op de grond informatiebordjes met informatie over de planten die op de betreffende plek groeiden. Zie hier bijvoorbeeld de informatiebordjes over de Guichelheil en de Ogentroost

000 duin 2 000 duin 1(Gezien het feit dat op de foto rechts ook de schoen van Marianne te zien is, is dit ‘zeer zeldzame’ plantje waarschijnlijk nog zeldzamer geworden.)

En zie hier de Guichelheil en de Ogentroost in het echt:000 duin 7 000 duin 6

Het was een bezoek waar ik later nog wel eens aan zal terugdenken. Echter niet vanwege al het natuurschoon van de Kikkervalleien, maar vanwege een gebeurtenis vlak voordat we het gebied ingingen. Dat zat zo.

De toegang tot de Kikkervalleien ligt aan een fietspad dat door de duinen voert. Het is een fietspad dat ook erg geliefd is bij wielrenners. Nu geldt voor een groot deel van deze mensen – de goede uitgezonderd – dat afremmen iets is dat bij voorkeur vermeden moet worden. Je ziet ze dan ook vaak inhalen op plekken en in situaties waar dat eigenlijk niet kan en vaak ook nog eens schreeuwend, want een bel van 20 gram, dat is wel heel veel extra gewicht op de fiets (net zoals gezond verstand).

Maar deze keer moesten ze wel afremmen, want de Dunea had een stuk fietspad min of meer afgezet, zodat de bezoekers van de Kikkervalleien veilig konden oversteken. Fietsers moesten even afstappen en tien meter lopen, maar toen wij er met onze fiets in de hand naar een plek liepen waar je je fiets kon neer zetten, kwamen er twee wielrenners aan die het niet nodig vonden om af te stappen. Ze reden om de afzetting heen en fietsen zonder af te stappen door. Marianne vroeg of ze niet even tien meter konden lopen, maar de ene riep dat hij ongelukkige schoenen had en de andere riep dat we er ons niet mee moesten bemoeien. Vervolgens fietsten ze door.

En nu gebeurde het. Terwijl wij onze fietsen op slot zetten, hoorden wij een echtpaar met jonge kinderen praatten. “Wat was er aan de hand?” vroeg de vrouw, waarop de man antwoordde:

Die wielrenners zijn vreselijk. Ze wilden niet af stappen en toen zeiden die oudere mensen er wat van.”

Marianne en ik keken elkaar aan. “Die oudere mensen zeiden er wat van.” Oh mijn god, het was zover. We behoorden nu definitief tot de categorie “oudere mensen”.

Veertig jaar eerder had ik ook zo’n moment. Ik was op een zaterdagavond samen met een aantal mensen van mijn studentenflat in discotheek ‘de Siebel’ in Hengelo – ik weet nog precies hoe de discotheek heette – toen ik een meisje ten dans vroeg. Ze beantwoordde dit buitengewoon aantrekkelijke aanbod met de woorden. “Nee, dank u”. Wat was dat erg. Niet dat ze niet wou dansen, maar dat ze ‘u’ zei. Waarschijnlijk was ze wat jonger dan dat ik had gedacht, en misschien was ze heel keurig opgevoed en antwoordde ze altijd heel beleefd, maar wat de reden ook was, ze zei ‘u’. Dat kon maar één ding betekenen. Ik was oud! Mijn jeugd was voorbij.

En nu dit dus: ‘oudere mensen’. Ben ik net uit mijn midlifecrisis, zit ik nu dus in een ‘oldlifecrisis’. En ik ben nog maar zestig, dat is helemaal niet oud.

 

Een pyrrusoverwinning?

Pyrrhus van Epirus, hij leefde van 319 tot 272 voor Christus, was koning van Epirus, één van de Griekse koninkrijken uit die tijd. Hij is vooral bekend geworden door zijn veldtochten tegen de Romeinen in de jaren 280-275 voor Christus. Tijdens deze oorlogen schoot hij de inwoners van de stad Tarentum – Epirus en Tarentum hadden een verdrag om elkaar in geval van nood te ondersteunen – te hulp in een conflict dat Tarentum had met Rome over zeerechten. Deze oorlog zou uiteindelijk uitmonden in een aantal veldslagen tussen het leger van Pyrrhus en dat van de consuls van Rome. De eerste veldslagen werden door Pyrrhus gewonnen maar deze veldslagen verzwakten zijn leger zodanig dat hij uiteindelijk de oorlog verloor.

00 pyrrus 2 00 pyrrusPyrrhus en Epirus aangegeven op een kaartje met de veldtocht van Pyrrhus in het zuiden van Italië.

In 280 voor Christus landde Pyrrhus met zijn leger, dat uit 25.000 man en een twintigtal ‘vechtolifanten’ bestond, bij Tarentum en trok vanuit daar verder Italië in.

oo olifantenDit zijn Carthagische vechtolifanten ingezet tijdens de slag om Zama in 202 voor Christus. (tekening Henri-Paul Motta) Volgens Plinius de oudere kon je ze goed bestrijden door hete olie over varkens te gieten en deze krijsende beesten vervolgens richting de olifanten te jagen: “Olifanten zijn bang voor zelfs het kleinste gilletje van een varken en slaan dan op hol”.

De eerste veldslag in deze zogenaamde Pyrrische oorlog werd gehouden bij Heraclea. Tegenover de 25.000 man van Pyrrhus stond een leger van liefst 50.000 Romeinen. Desondanks werd de slag gewonnen door Pyrrhus. Wel leed hij grote verliezen. Hij verloor naar schatting 4.000 man (de Romeinen verloren zo’n 10.000 man). Ook de tweede veldslag bij Asculum werd door Pyrrhus gewonnen. Maar ook hier tegen een hoge prijs. Bij deze veldslag verloor hij nog eens 3.500 man (tegenover 6.000 slachtoffers aan Romeinse kant). Na afloop feliciteerde één van zijn generaals hem met de overwinning, waarop Pyrrhus de beroemde woorden sprak: “Als we nog één zo’n veldslag winnen, dan gaan we eraan ten onder!‘ Sindsdien worden overwinningen die meer kosten dan dat ze opleveren pyrrusoverwinningen genoemd.

Pyrrhus vertrok uiteindelijk in 275 voor Christus weer naar Griekenland. Drie jaar later kwam hij in de stad Argos om het leven tijdens gevechten in een conflict met Sparta . Volgens de overlevering gooide een oude vrouw vanuit een huis een dakpan op zijn hoofd terwijl Pyrrhus beneden met haar zoon in gevecht was. Pyrrhus viel bewusteloos op de grond. Of hij toen al dood was, is niet zeker maar toen even later iemand hem onthoofde was zijn dood wel zeker.

Hoe kom ik nu op Pyrrhus? Door het Britse referendum. Ik vraag me namelijk ernstig af of de voorstanders van het vertrek van Groot-Brittannië niet een pyrrusoverwinning hebben geboekt, maar we zullen het in de toekomst gaan zien.

En wie weet zien we over een jaar of tien wel weer de Britten terugkomen, gezien dit opmerkelijke berichtje over voor- en tegenstanders dat ik op de site van de Volkskrant tussen al de nieuwsberichten voorbij zag komen.

00 jeugd

Ook in de categorie 25-49 stemde nog 56% voor om in de EU te blijven. De vertrekkers zaten vooral in de categorie 50-64: maar 44% blijven, en in de categorie 65+: slechts 39% blijven.

Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst.

 

Wie verraadde het zevenjarige schooljongetje?

In 1963 zat ik in de tweede klas – groep vier heet dat nu – van de openbare basisschool Berg en Bosch in Apeldoorn. Op de site van fotoarchief Apeldoorn staan enkele afbeeldingen van deze school.

00 apeldoorn 2

Het was in de tijd dat je schoolmelk dronk uit een Pyramide-achtig kartonnetje. Je had geen iPad maar een inktpot en je luisterde braaf naar de juffrouw. Althans, dat was de bedoeling. Maar op een dag werd er vlak naast de school een aantal bomen gekapt en ter plekke door de gemeente verbrand. We zagen het in het speelkwartier gebeuren. “Juffrouw mogen we gaan kijken?” vroegen we. Nee, dat mocht beslist niet.

De verleiding was te groot. Terwijl de juffrouw op het plein toezicht hield, klommen een vriendje en ik achter de fietsenstalling  – het lage gebouw linksboven op de foto linksboven; twee keer ‘linksboven’ dus – stiekem over het hek en holden door de bosjes naar het vuur toe. Wow, wat was dat groot en warm. We gloeiden ervan.

Even later klonk de schoolbel ten teken dat het speelkwartier voorbij was. Via dezelfde weg als we heen waren gegaan, holden we weer terug naar school. We stonden net op tijd in de rij om de school binnen te gaan. De juffrouw had niks gemerkt. Dachten we. Toch werden we allebei bij onze kraag gegrepen toen we de klas binnen wilden gaan. “Wat had ik nou gezegd!” riep de juffrouw kwaad. We moesten de rest van de les op de gang staan. We snapten er niks van. Ze kon ons beslist niet gezien hebben. Iemand moest ons verraden hebben. We keken door het gangraam de klas in, maar we zagen niemand die stiekem zat te gniffelen. Wie was de verrader?

Om twaalf uur ging de schoolbel en terwijl de rest van de kinderen naar huis mocht, werden wij naar binnen geroepen. We moesten voor straf een half uur nablijven. Mijn moeder stond buiten op mij te wachten en kwam na vijf minuten de klas binnen om te kijken waar ik bleef. De juffrouw vertelde dat ik een half uur moest nablijven. “En wat denkt u? Dat ik ook een half uur nablijf? Ik heb nog meer kinderen thuis. U verzint maar een straf binnen schooltijd. Ik neem die jongen nu mee naar huis” sprak mijn moeder. Ze pakte mijn hand en trok me de klas uit.

Buiten op het schoolplein zei ze: “Dat doe je nooit meer en de volgende keer ga je uit de rook staan. Je stinkt een uur in de wind.”

België is een mooie stad

Vorige week had Donald Trump het tijdens zijn verkiezings-campagne ook even over onze zuiderburen. “So, Belgium is a beautiful city” sprak de komende Republikeinse presidentskandidaat. Uiteraard was Hillary Clinton er op Twitter als de kippen bij om dit staaltje geografische kennis van Trump verder te verspreiden.

clinton trump

Trump is niet de eerste politicus die zich in verkiezingstijd vergist. Zo vertelde een vermoeide Obama aan het einde van zijn verkiezings-tournee in 2008 dat hij al 57 staten had bezocht en er nog eentje te gaan had. Alleen Alaska en Hawaï stonden niet op het programma (inclusief Alaska en Hawaï telt Amerika 50 staten).

obama

Ach foutje,  kan gebeuren. Hij bedoelde 47 staten. Ook John McCain, zijn republikeinse tegenstrever van dat jaar, vergiste zich een keer. Hij vertelde tijdens een debat dat hij zich zorgen maakte over de oplopende spanningen aan de Irakese-Pakistaanse grens. Die zorgen had hij zich niet hoeven te maken, want Irak en Pakistan hebben geen gemeenschappelijke grens.

Nu worden de Amerikanen ook niet echt geholpen door hun televisiestations. Die maken er geografisch gezien ook vaak een potje van. Dat CNN Niger en Nigeria door elkaar haalt, kan ik nog wel begrijpen (het land dat volgens CNN op onderstaande kaartje Nigeria is, is echt Niger. Nigeria ligt er onder)

cnn 4

Maar dat WGN TV uit Chicago tijdens het WK voetbal 2010 denkt dat Zuid-Afrika een continent is dat verdacht veel op Zuid-Amerika lijkt en dat CNN Hong Kong in Zuid-Amerika plaatst, tja…..

0 zuid afrikaZuid-Afrika met Zuid-Amerika verwisselen. Dat kan inderdaad voor enige controversie zorgen.

cnn foutHong Kong ligt volgens CNN opeens in Brazilië

Ook het Midden-Oosten geeft veel problemen. Zo ligt volgens Fox News Egypte tegenwoordig tussen Syrië en Iran in.

fox

En gezien het feit dat Oekraïne volgens CNN niet meer in Europa ligt maar op de plek van Pakistan doet vermoeden dat er weinig mensen zijn opgekomen bij het referendum aldaar.

cnn 3

Ook steden willen nog wel eens ergens anders gesitueerd worden. Zo ligt volgens CNN Londen niet meer aan de Thames maar in het graafschap Norfolk.

cnn 2

En dat Sydney volgens Fox News opeens in het noorden van Australië ligt in plaats van in het zuiden zal ongetwijfeld “Breaking News!” in Australië zijn geweest, en niet alleen daar.

cnn 6

Maar zelfs al heb je de ligging van de stad goed, dan nog kan je verkeerd zitten. Zo geeft onderstaand kaartje inderdaad de goede positie van Tripoli, een stad van 500.00 inwoners in Libanon, weer. Maar dat kolonel Gadhafi tijdens zijn laatste dagen zich in Libanon bevond en niet in Tripoli, Libië dat kan je met recht ‘Breaking News’ noemen.

cnn 5

En nu we het toch over plaatsen hebben, misschien bedoelde Trump wel het plaatsje Belgium en niet het land. Belgium is een klein plaatsje in de staat Wisconsin (één van de 57 staten die Obama in 2008 heeft bezocht). Het telt ongeveer 2000 inwoners en het schijnt een “beautiful city” te zijn.

p.s Ik heb nog even overwogen om ook wat voorbeelden te geven van geografische vergissingen in speelfilms, maar daar zie ik van af, want anders ben ik pagina’s lang bezig. Daarom beperk ik me tot één voorbeeld, dit omdat het een speelfilmtitel betreft. In 1969 verscheen er een Amerikaanse rampenfilm over de uitbarsting van de Krakatau in 1883. De titel van de film luidde: “Krakatoa, East of Java’. Gezien het feit dat de Krakatau ten westen van Java ligt, een tamelijk opmerkelijke filmtitel.

 

 

Dagelijkse belevenissen

Op weg naar Albert Heijn had ik drie volle boodschappentassen aan mijn stuur hangen. Je bedoelt zeker ‘komende vanaf Albert Heijn’ zult u misschien zeggen. Maar nee, het was echt op weg naar Albert Heijn. Er zaten geen boodschappen in mijn tassen maar plastic afval, oud papier en glaswerk. “Never refuse to reuse” zoals de Engelsen zeggen.

Bij de glas- en oud papierbak stond een auto geparkeerd met daarin een echtpaar van mijn leeftijd, een iets ouder echtpaar dus. Ze waren aan het overleggen. Het leek of ze het niet helemaal eens waren. Terwijl ik het glas in de glasbak gooide, stapte de man uit de auto en haalde uit de kofferbak een grote doos met allemaal National Geographic tijdschriften. Hij begon ze in de oud-papierbak te gooien. Hij keek er met een weemoedige blik naar.

Ze moeten de deur uit?” vroeg ik voorzichtig. “Ze waren van mijn vader. Die bewaarde alle jaargangen. Hij is onlangs overleden en nu zijn we het huis aan het opruimen.” sprak hij gelaten. Zijn vrouw was nu ook uitgestapt en kwam met nog een doos aan met nog meer National Geographic tijdschriften.

Even overwoog ik om te vragen of ik de doos mocht hebben. Toen bedacht ik dat ik ze waarschijnlijk toch nooit zou lezen en dat over een jaar of dertig, veertig mijn kinderen dan met die doos bij de oud-papierbak zouden staan.

Terwijl ik even later verder fietste, keek ik nog een keertje om. Het echtpaar was nog steeds bezig om tijdschriften in de papierbak te gooien.

Vreemde zaken in het Museon

Vorig jaar leende het Haags Gemeentemuseum het schilderij ‘Esther’ van Egon Schiele een aantal maanden uit aan het museum Belvedere uit Wenen. In ruil hiervoor kreeg het Haags Gemeentemuseum dit jaar gedurende drie maanden het schilderij ‘Judith’ van Gustav Klimt te leen. (Nutteloos weetje: beide Oostenrijkse schilders stierven in 1918 aan de gevolgen van de Spaanse griep.) Vorige week was het de laatste week dat het schilderij van Klimt in Den Haag te zien was en omdat de oudste dochter, wiens naam ik hier niet zal verklappen, het portret van haar naamgenote wel eens wilde zien, gingen wij afgelopen donderdag naar het Gemeentemuseum.

Het schilderij hing in een aparte zaal. Ik zag een speciale ingang voor mensen met de naam Judith, maar omdat er geen andere toegang tot de zaal was, ben ik ook maar door deze ingang naar binnen gelopen. Behalve het schilderij stonden er in de zaal tientallen parfumflesjes met een goudkleurige vloeistof er in. Waarom dat was weet ik niet. Ik ben vergeten er een foto van te maken, dus u zult mij op mijn woord moeten geloven. Wel heb ik een foto van het schilderij gemaakt.

0 deur   0 klimt

(In 2006 is er een schilderij van Klimt voor 135 miljoen dollar verkocht, dus ik vermoed dat mijn foto later ook nog wel een leuk bedragje zal opbrengen.)

Het bezoek aan het Gemeentemuseum was overigens niet het hoofddoel van de dag. Dat was een sentimental journey naar het Museon, dat pal naast het gemeentemuseum staat. De naam Museon is een samentrekking van de woorden Museum en Onderwijs. Toen de leeftijd van de kinderen nog maar één cijfer telde, zijn we er vaak geweest. Je had er opgezette beesten, een groot walvisskelet, Eskimotenten waar je in kon kruipen en een nagebouwde boeg van een schip die op en neer bewoog om maar een paar dingen te noemen. We waren er in geen jaren meer geweest en het leek Judith wel leuk om er weer eens rond te kijken. Wat bleek, de boel werd verbouwd. De eerste verdieping waar alle leuke dingen van vroeger stonden was sinds 1 juni gesloten. “Het Museon vernieuwt zijn permanente tentoonstelling! Na meer dan 10 jaar nemen we afscheid van onze tentoonstelling Jouw Wereld, Mijn Wereld en openen dan in oktober de nieuwe expositie ONE PLANET!” Alleen de benedenverdieping waar altijd alle wisseltentoonstellingen waren, was nu open. Dat hadden wij weer.

Maar goed, dan maar de wisseltentoonstellingen bekeken. Er waren er twee. Eentje bestond uit National Geografic foto’s, de andere wisseltentoonstelling had als thema: Magie of Wetenschap’. Deze laatste tentoonstelling bracht mij een beetje in verwarring. Sterker nog, ik verloor er zelfs mijn hoofd bij. Gelukkig vond Judith het terug op een fruitschaal.

0 Museon 1

Er waren allerlei voorbeelden te zien hoe je eigen hersenen en zintuigen je voor de gek kunnen houden. Neem bijvoorbeeld deze twee stukken krom hout. Als je ze naast elkaar legt, dan lijkt de linker groter dan de rechter, maar als je ze op elkaar legt, dan zie je dat ze even groot zijn.

0 museon 2  0 museon 3

Nog een voorbeeld: neem deze cirkel. Op de linkerfoto is duidelijk te zien dat de bovenst helft van de cirkel dezelfde kleur heeft als de onderste helft van de cirkel, maar schuif je de stukken uit elkaar, dan lijkt opeens de onderste cirkelhelft donkerder te zijn dan de bovenste cirkelhelft.

0 museon 4  0 museon 5

We hebben er een tijdje rond gelopen en het was weer even net als vroeger: de kinderen klein en papa groot.

0 museon 6Tot zover deze blogpost.

(“En verder ben ik van mening ben dat de klantenservice van de Media Markt heel erg slecht is.”)

Asterix in Leidsenhage

Begin jaren zestig waren wij één van de eerste gezinnen in onze straat die een televisie in huis hadden. Veel buurtkinderen kwamen bij ons tv kijken. We keken naar programma’s als Pipo de Clown, Swiebertje, Lassie, Ivanhoe, Robinson Crusoë en de Verrekijker. Onze televisie zag er ongeveer zo uit.

1 tv 1960

Foto: Wikipedia – Oliver Kurmis

Tegenwoordig zien televisies er veel moderner uit. Neem bijvoorbeeld onze televisie:

1 tv 2018

Ja, ja, wij zijn met onze tijd meegegaan. Voor de jeugdige lezertjes van dit blog, dat grote ding achter het beeldscherm, dat hoort ook bij de tv. “Moeten je ouders niet een keer een nieuwe tv kopen?” vroeg laatst het vriendje van onze jongste dochter. (Die jongen weet dus overduidelijk nog niet wat hij wel en wat hij niet bij ons thuis kan zeggen).

Maar goed, gisteren maar eens naar Leidsenhage, zo heet het winkelcentrum in ons dorp, gelopen om in de BCC aldaar – voorlopig even geen Media Markt meer – naar nieuwe tv’s te kijken. Het kopen van een nieuwe televisie is bij ons een proces van weken, zo niet van maanden (tenzij hij kapot gaat, dan hebben we binnen een uur een nieuwe gekocht). Aangekomen in Leidsenhage heb ik eerst even  naar de werkzaamheden gekeken. Het winkelcentrum wordt momenteel namelijk compleet verbouwd. Hoewel, verbouwd is niet het juiste woord. Het gaat zo ongeveer helemaal tegen de vlakte, waarna er een nieuw winkelcentrum zal herrijzen.

0 leids 1In het winkelcentrum zaten niet alleen winkels maar ook kantoren. Op deze plek stond zo ongeveer het kantoor waar ik vroeger ook heb gewerkt. Niks meer van over. Dat zal dus later een probleem worden voor degene die over een jaar of vijftig de historische ‘Martin van Neck route’ moet uitzetten.

Unibail-Rodamco, de eigenaar van het winkelcentrum, heeft grootste plannen. Uit hun laatste nieuwsbrief: “Leidsenhage [..] ondergaat momenteel een uitgebreide transformatie, waarbij wordt ingespeeld op alle actuele trends en ontwikkelingen in de retail. Het wordt een uniek, volledig overdekt winkelcentrum van 116.000m² met een viersterren serviceniveau waar een dagje uit centraal staat. Compleet anders dan de andere winkelcentra in Nederland, mede door de komst van flagshipstores waarin retailers de beleving van hun merk centraal stellen.”

De naam van het winkelcentrum gaat ook veranderen. De ‘Mall of the Netherlands’ wordt de nieuwe naam, waar je dus heen gaat voor een ‘stukje beleving’ en ‘unexpected shopping’. Op de ‘artist impressie’ uit het persbericht ziet het nieuwe centrum er zo uit

0 leids 2

Momenteel ligt ongeveer een kwart van het winkelcentrum al tegen de vlakte. De slopers naderen de modewinkel van Bronwasser.

0 leids 3Rechts het pand van Bronwasser dat nog volop in gebruik is

Ik ben benieuwd wat daar gaat gebeuren. Bezit Unibail-Rodamco heel Leidsenhage? Nee, een enkele winkel is niet hun eigendom zoals die van Modehuis Bronwasser. Waar doet me dit aan denken? O ja, ik weet het al weer: “Zo’n 2000 jaar geleden was heel Leidsenhage (zo heette ‘Mall of the Netherlands‘ toen) bezet door soldaten van Unibail-Rodamco, de Romeinse veldheer. Heel Leidsenhage? Nee, een kleine nederzetting bleef moedig weerstand bieden aan de overweldigers.”

Bronwasser heeft gezien het onderstaande plakkaat op hun ruit overigens niet zo’n fiducie in de slopers.

0 leids 4

Het zal wel een kwestie worden van uitkopen van Bronwasser vermoed ik.

Maar goed, doorgelopen naar de BCC en daar uitgebreid de collectie nieuwe televisies bekeken. Wist u dat je tegenwoordig ook al platte televisies hebt? Ik zal thuis de boel eens op mijn gemak gaan analyseren. Testen en prijzen vergelijken, dat soort werk. Net zolang totdat ik een keuze heb gemaakt, die dan natuurlijk terug gekomen in de winkel niet meer te koop is.

Ik ben benieuwd wat er het eerst is: een nieuwe televisie in ons huis of de beleving in de ‘Mall of the Netherlands’.

(“En verder ben ik van mening ben dat de klantenservice van de Media Markt heel erg slecht is.”)

Het geld ligt op straat.

Microsoft wil LinkedIn overnemen. Voor het bedrijf, dat het laatste jaar 140 miljoen euro verlies draaide, heeft Microsoft ruim 23 miljard euro over. De aandelenkoers van LinkedIn schoot na bekendmaking van het nieuws met bijna vijftig procent omhoog. Beleggers in Microsoft daarentegen waren wat minder blij met het voorgenomen bod: de koers  van het technologiebedrijf daalde meteen met vijf procent.

Ik vermoed dan ook dat de Amerikaanse vermogensbeheerder Vanguard de overname met gemengde gevoelens zal hebben bekeken. Ik zie het dagelijkse rapport aan hun klanten al voor me: “We hebben goed nieuws en slecht nieuws te melden. Het goede nieuws is dat we 4,4% van de aandelen van LinkedIn bezitten. Het overnamebod van Microsoft levert ons een koerswinst op van ruim 315 miljoen dollar. Het slechte nieuws is dat we ook 6,3% van de aandelen van Microsoft bezitten. De koersdaling van het aandeel Microsoft kost ons op papier bijna 640 miljoen dollar. Al met al hebben we vandaag ruim 320 miljoen dollar koersverlies geleden. Verder was het een rustig beursdagje.”

LinkedIn is niet het eerst bedrijf dat een miljoenen verlies leidt dat voor een fors bedrag wordt overgenomen. Zo betaalde Facebook in 2012 voor Instagram dat toen nog nauwelijks omzet had, laat staan winst maakte, één miljard dollar. En in 2014 nam datzelfde Facebook voor 19 miljard dollar ook WhatsApp over. WhatsApp leed dat jaar een verlies van 232 miljoen dollar.

Ik zie mogelijkheden. Ik begin gewoon een bedrijfje dat een miljoenen verlies draait en laat me daarna voor 1 miljard  of meer overnemen. Een bedrijf stichten dat een miljoenen verlies leidt, dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Het geld ligt op straat. Letterlijk zelfs. Je moet het alleen zien. Neem bijvoorbeeld onze straat. Daar wordt de riolering vernieuwd. Aan het begin van de straat staat het bord: ‘Doorgaand rijverkeer gestremd

1 patrijslaan

Nu zijn er een hoop automobilisten die denken dat dit bord niet voor hen geldt en toch onze straat inrijden. Even verderop zien ze dit.

1 patrijslaan 2

Tja, dat wordt keren dan. Onze oprit is momenteel de laatste oprit waar dat kan. We zien dan ook dagelijks heel veel auto’s die van onze oprit gebruik maken om te keren.

Het businessidee is simpel. Een geldbusje bij onze oprit en een bord “Keren: 50 cent.” Het is een idee met veel groeipotentieel. Overal ter wereld heb je immers wegopenbrekingen. The sky is the limit! Ik heb ook al een naam voor mijn bedrijf: “Turnaround’.  Nu is het wachten op het bod van Facebook.

(“En verder ben ik van mening ben dat de klantenservice van de Media Markt heel erg slecht is.”)

Klantenservice Batavus en de Media Markt: Top of Flop?

Ongeveer twee jaar geleden kocht ik vrijwel tegelijkertijd een nieuwe Batavus-fiets bij onze plaatselijke fietsenwinkel, alsmede een nieuwe Asus-laptop bij de Media Markt.

Casus 1: De Batavus fiets.

Na ongeveer twee jaar fietsen begon het voorwiel te piepen: ”Piep” zei de as in het voorhuis; herstel: “Piep” zei de as van het voorwiel. Het gepiep werd na verloop van tijd steeds luider en al snel werd het één groot ‘gekraak’ in het wiel. De as oliën hielp niet, dus met de fiets naar de fietsenwinkel. De man van de fietsenwinkel luisterde naar mij en naar het geluid en constateerde vervolgens dat er iets mis was met de kogellagers in de as. Hij belde naar Batavus en zei dat hij een klant in de winkel had staan met een twee jaar oude fiets met kapotte kogellagers. Of Batavus iets voor de klant kon doen?

Dan konden ze. Binnen twee jaar behoorden de kogellagers niet kapot te gaan zeiden ze en ze zouden wel gratis een nieuw vooras opsturen. “Nou” zei de man van de fietsenwinkel. “Dat is fijn voor de klant maar voor mij nog wel een hoop werk, want ik moet alle spaken opnieuw zetten.” “Daar heeft u een punt, dat is niet fijn voor u.” zei de man van Batavus. “Ze stuurden wel gratis een geheel nieuw voorwiel op. Wat voor een kleur moest het zijn?” Een week later fietste ik stilletjes – zonder gepiep – de winkel uit met mijn nieuwe wiel: kosten: € 0,-

1 fiets

Casus 2: De Asus laptop gekocht bij de Media Markt.

Ongeveer twee jaar geleden kochten we een Asus Laptop bij de Media Markt. Nu was het geval dat deze laptop niet als een ‘echte’ laptop in gebruik was. Hij lag nooit op de “lap” maar stond altijd op een vaste plaats op tafel en diende als een soort reserve-pc. Hij werd weinig gebruikt. Toch ging hij na bijna twee jaar al kapot. Er verschenen opeens horizontale strepen in beeld, even later gevolgd door een kromme verticale streep en een grote zwarte vlek. Gelukkig heb ik verstand van computers, dus zei ik tegen Marianne: “Die is kapot

Wonder boven wonder liep de garantie nog net twee weken. Meestal gaan die dingen bij ons pas kapot als de garantie net twee weken is verlopen. Op naar het servicecentrum van de Media Markt. De laptop werd in ontvangst genomen en voor reparatie opgestuurd. Een week later kregen we een mailtje. De laptop was onderzocht en het scherm moest worden vervangen. We kregen een prijsopgave van 215 euro. Eh, pardon, we hadden toch nog garantie?

In uw geval heeft ons technisch personeel schade geconstateerd, veroorzaakt door onheil van buitenaf. Dit betekent dat de grenzen van normaal gebruik overduidelijk zijn overschreden. De schade (gebroken onderdeel) aan het product valt niet onder de garantiecondities van ASUS”, aldus de Media Markt.

Er volgde een wekenlange discussie per mail. Volgens de Media Markt hadden we hem misschien wel laten vallen, of anders een pen er in laten zitten terwijl we hem dicht klapten of anders …… In ieder geval had het servicecentrum ‘drukschade’ geconstateerd en dit was uitgesloten van garantie. Nu hadden we noch de laptop laten vallen, noch er een pen in laten zitten bij het dicht klappen, en we hadden zelfs geen puntje, puntje, puntjes gedaan, maar dat ging er bij de Media Markt niet in. Ze weigerden beslist de laptop onder garantie te repareren.

1 mediamarkt

Juffrouw Jannie van het Media Markt Serviceteam legt uit welk onderdeel van de laptop kapot is en waarom ze het niet onder garantie willen vervangen.

(Ok, in werkelijkheid is dit Barbara Loyd van de Culver fabrieken in de Verenigde Staten van Amerika, die in november 1963 een onderdeel van een computer laat zien.)

Om een lang verhaal kort te maken: we hebben vorige week de laptop weer ongerepareerd bij de Media Markt opgehaald. Ik laat hem wel ergens anders maken, niet tegen betaling bij de Media Markt. Ik ben toch niet gek. (We misten volgens de Media Markt dan wel drie maanden garantie op de reparatie.)

Conclusie van het geheel: Klantenservice Batavus: Top!; klantenservice Media Markt: Flop!

Tot zover deze blogpost: “En verder ben ik van mening ben dat de klantenservice van de Media Markt heel erg slecht is.”

(Dit in de geest van de Romeinse senator Cato Maior (234-149 voor Chr.) die elke toespraak in de senaat, ongeacht het onderwerp, beëindigde met de woorden: ‘Ceterum censeo Carthaginem esse delendam’. De spreuk betekent: “Verder ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden”. De stad Carthago, gelegen in Noord-Afrika, was in de tijd van Cato de grote tegenstrever van Rome tijdens de Punische oorlogen. Cato had de gewoonte elke redevoering, waar deze ook maar over ging, met deze spreuk te beëindigen. Carthago is uiteindelijk in 146 voor Christus, drie jaar na de dood van Cato – hij heeft het dus nooit mee gemaakt –  door de Romeinen geheel verwoest. In 29 voor Christus werd de stad door keizer Augustus echter weer opgebouwd. )

Ik overweeg nu ernstig om elke blogpost, ongeacht het onderwerp, af te sluiten met de zin: “En verder ben ik van mening ben dat de klantenservice van de Media Markt heel erg slecht is.” Net zo lang totdat ze met een nieuwe laptop op de stoep staan.

Wil de echte Pannekoek op staan?

In de Volkskrant stond donderdag onder de kop ‘Anton Pannekoek, sterrenmarxist krijgt eigen symposium’ een artikel over Anton Pannekoek (1873-1960), een man die niet alleen als astronoom bekend is geworden maar ook als marxist. Bij het artikel stond de volgende foto.

pannekoek

Het onderschrift luidde: “Anton Pannekoek (rechts) en zijn vrouw Tine Noordewier”

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Anton Pannekoek gehoord en omdat ik niet alles kan lezen, heb ik alleen maar even naar de foto gekeken en het artikel niet gelezen. Ik weet niet of dat ook geldt voor een zekere Jan Otter uit Zuidlaarderveen maar hij heeft in ieder geval kritisch naar de foto en het onderschrift gekeken, want in de krant van vandaag stond onder de kop ‘man en vrouw’ in de rubriek ‘Geachte redactie’ de volgende schitterende ingezonden brief van hem.

Wat attent van de redactie om bij de foto van de in 1960 overleden astronoom Pannekoek en diens vrouw Tine op pagina 25 tussen haakjes te vermelden dat de heer rechts in beeld zit. Maar al te gauw is de vergissing gemaakt, aan het begin van de vorige eeuw droegen immers vele vrouwen een lange baard en een snor, terwijl mannen regelmatig in een jurk voor een foto poseerden. Het is te betreuren dat de Volkskrant er niet bij heeft gemeld of de locatie ‘rechts’ vanuit het perspectief van de kijker is gezien. Nu blijft het dus gissen wie van de twee afgebeelde personen Anton Pannekoek is. Tenzij de lezer zijn gezonde verstand gebruikt, iets waar de redactie blijkens het bijschrift van de foto niet van uit is gegaan.’ Aldus Jan Otter, Zuidelaarderveen.

Leuk! En voor wie nog steeds twijfelt over wie van de twee personen op bovenstaande foto Anton Pannekoek is: in de fotocollectie van het nationaal archief zag ik de volgende foto – het bijschrift luidde: ‘Bolsjewieken. Dr. A. Pannekoek lopend over straat in Amsterdam en betrokken bij de Bolsjewistische samenzwering. 1920. Nederland.’).

pannekoek 2

De man met hoed (rechts) is Anton Pannekoek. De man met hoed  (links) is iemand van de binnenlandse veiligheidsdienst die stiekem de heer Pannekoek volgt.

Toevoeging d.d. 12 juni 2016:

In het oorspronkelijke artikel in de Volkskrant stonden blijkbaar enige foutjes, want in de rubriek ‘Aanvullingen & Verbeteringen  van afgelopen zaterdag las ik het volgende:

Sterrenmarxist’ Anton Pannekoek (Wetenschap, pag. 25, 9 juni) schreef in 1944 zijn memoires in de oorlog niet ‘bij een enkel kaarsje’ in Arnhem maar in Amsterdam, aan het ziekbed van zijn vrouw. Hij was niet getrouwd met Tine Noordewier, maar met haar oudere zus Anna. Ook werd hij niet geboren in Apeldoorn, maar in Vaassen. Pannekoek werd in 1925 hoogleraar in Amsterdam.

Ai, dat zijn wel heel erg veel foutjes voor zo’n klein artikel. De persoon op de foto is dus niet Tine Noordewier maar Anna Noordewier. Hoewel, helemaal zeker we dat niet.  Dat hij met Anna was getrouwd en niet met Tine wil nog niet zeggen dat de persoon op de foto ook Anna is. Misschien had het juiste onderschrift wel moeten zijn:

‘Anton Pannekoek (rechts) en zijn schoonzus Tine Noordewier.’

Over dat ‘rechts’ begin ik nu ook te twijfelen.

p.s. Anna Noordewier werd wel vaker verwisseld met iemand anders. Even zoekend in het historisch krantenarchief van de NRC kom ik haar twee keer tegen. In de krant van 26 maart 1928 wordt ze opgevoerd als een van de aanwezigen bij de begrafenis van een bekende actrice. Een dag later treffen we het volgende bericht aan:

anna noordewier

 

 

World press photo 2016 en Where the hell is Matt?

Gisteren bezochten mijn oudste dochter – “Pap, ik kan deze maand nog gratis met mijn studenten-OV-kaart reizen, zullen we naar Amsterdam gaan?” – en ik de ‘World Press Photo 2016’ – tentoonstelling in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Het was een mooie tentoonstelling. Op deze site kan je de winnende foto’s per categorie zien. Prachtige foto’s vaak. Bekijk bijvoorbeeld maar eens de winnaars uit de categorie ‘Nature’. (Even op de aangegeven World Press Photo-site naar beneden scrollen en  dan de foto’s aanklikken; het duurt even voordat ze laden maar het is het wachten waard.)

Omdat 2015 een jaar was met veel oorlogslachtoffers en  vluchtelingenellende, waren er uiteraard ook veel foto’s over dit onderwerp. De foto’s die de meeste indruk op mijn dochter en ik maakten, waren gemaakt door een zekere Abd Doumany uit Syrië. Hij fotografeerde kinderen in Douma, Syrië die slachtoffer van een bombardement waren.

1 wold press 2

1 wold press 3

Als je deze en andere foto’s van hem uit dezelfde serie ziet, dan zou je tegen alle mensen die zo fel tegen de komst van een asielzoekerscentrum protesteren willen zeggen, bekijk deze foto’s eens een kwartiertje lang.

Ik wil deze blogpost echter niet somber eindigen. Op de tentoonstelling was ook een serie foto’s van een Nederlander die de hele wereld over was gereisd om in allerlei landen straten te fotograferen. Op zich vond ik die foto’s niet zo bijzonder maar ze deden me denken aan de dansfilmpjes van de Amerikaan Matt Harding. Die heeft een aantal keer de wereld rondgereisd en daarbij in allerlei landen een raar maar vrolijk dansje gedaan, vaak met de plaatselijke bevolking. Hij heeft er YouTube-filmpjes van gemaakt en ze op internet gezet. Hij heeft er meerdere gemaakt maar die uit 2008 vind ik de leukste.

1 matt

Het filmpje is inmiddels zo’n 50 miljoen (!) keer bekeken en meer dan 100.000 mensen hebben een ‘reactie’ achter gelaten onder dit filmpje. Van zo’n filmpje word ik weer helemaal vrolijk.

Overigens in zijn 2012 filmpje komen ook dansende mensen uit Damascus, Syrië voor. Je vraagt je af hoe het met deze mensen is vergaan sindsdien. In het filmpje heeft Matt Harding de gezichten van deze mensen nu onherkenbaar gemaakt.

matt 2

Een bord om over na te denken

Soms zie ik wel eens aan de kant van de weg een bord staan, waar ik gedachteloos aan voorbij fiets, totdat ik even later opeens denk: “Hé, wacht eens even, wat stond daar nou?” Gisteren had ik dat toen ik voorbij Motel de Bijhorst, een Van der Valk motel op de grens van Wassenaar en Den Haag, fietste. Daar zag ik dit bord staan.

bord 3

Niks mis mee zou je zo zeggen. Je kan er zalen huren. Even verderop drong het echter opeens tot me door dat er iets raars op stond. Ziet u het?

Het betreft de zaalgrootte. Je kan er multifunctionele zalen huren van 2 tot 400 personen. Ok, een zaal voor 400 personen, die is groot maar daar kan ik me wel iets bij voorstellen, maar een zaal voor 2 personen? Een zaal?? Of geven ze hiermee soms aan dat ze voor zakelijke klanten heel discreet een multifunctionele kamer als vergaderzaal voor twee personen op de rekening zullen vermelden?

p.s. De kleinste zalen die ze verhuren, zijn volgens hun site geschikt voor 16 personen

De butler heeft het gedaan

Gisteren moest de 42-jarige Marcel J. uit Noordwijk zich voor de rechtbank verantwoorden. J. was zestien jaar lang de persoonlijke assistent van de eigenaresse van het Grand Hotel Huis ter Duin in Noordwijk. Zij introduceerde hem steevast als ‘mijn butler’. Sinds 2008 zou J. juwelen van logerende gasten achterover hebben gedrukt. Hij kreeg geregeld de opdracht om sieraden van gasten en van de familie van de eigenaresse veilig in de kluis van het hotel op te bergen of ze te laten schoonmaken bij een juwelier.

De butler bracht de sieraden echter naar een bevriende juwelier, die de diamanten en andere edelstenen verving door imitatiediamanten, waarna J. de juwelen met de nepedelstenen terug legde in de kluis. De echte diamanten verkocht hij vervolgens. Dit ging jarenlang goed totdat hij één van de ontvreemde diamanten te koop aanbood bij Gassan Diamonds in Amsterdam. Een oplettende medewerker aldaar herkende de edelsteen. Hij had hem zelf verkocht aan de rechtmatige eigenaar.

Het is binnen korte tijd nu al de derde keer dat ik iets lees over een butler die “het gedaan heeft.” Een paar jaar geleden werden er vertrouwelijke documenten van de vorige paus gestolen en verkocht aan de pers. De zaak werd ook bekend als het ‘Vatilek’. De voornaamste dader bleek de butler van de paus te zijn. Hij kreeg anderhalf jaar cel. De paus vergaf hem.

De derde zaak van een butler die “het gedaan heeft” betreft de “moord” op de weduwe Dorothea van Wijlick in 1983. Voor deze moord werd in 1985 haar butler c.q. verzorger Dick van Leeuwerden tot 12 jaar gevangenisstraf veroordeeld. Hij zat daarvan acht jaar uit. Van Leeuwerden heeft altijd beweerd dat hij onschuldig was en dat de weduwe een natuurlijke dood is gestorven.

Nu moet ik zeggen dat ik kan begrijpen dat de politie het overlijden van de weduwe als verdacht betitelde. In 1983 was de toen 38-jarige en openlijk homoseksuele butler in het geheim met de vermogende 72-jarige weduwe getrouwd. Haar kinderen werden van dit huwelijk niet op de hoogte gesteld. Het doel van het huwelijk was om hem bij haar overlijden financieel verzorgd achter te laten zonder dat hij hoge schenkingsrechten zou moeten betalen. Vijf weken na het huwelijk overleed de weduwe vrij onverwachts. De dag na het overlijden vernam  haar dochter van het huwelijk tussen haar moeder en de butler. Zij vond de gang van zaken verdacht en belde daarover met de waarnemend huisarts die haar moeder na haar overlijden had onderzocht en geen onregelmatigheden had geconstateerd. De waarnemend huisarts schrok en vroeg zich af of hij niet iets had gemist. Hij belde de gemeentelijk lijkschouwer, die vervolgens de politie inlichtte, waarna de butler uiteindelijk in de beklaagdenbank belandde en veroordeeld werd. Hij zou haar door middel van het laten drinken van veel alcohol om het leven hebben gebracht. Zo zou hij haar soep vermengd hebben met rum.

Sinds zijn veroordeling heeft Van Leeuwerden liefst zeven (!) herzieningsverzoeken ingediend bij de Hoge Raad, een record in Nederland. De eerste zes zijn afgewezen maar het zevende verzoek loopt nog. Het is ook de langst slepende rechtszaak in Nederland. Zie hier en hier voor meer informatie over deze zaak.

Tussen haakjes, toen advocaat Geert Jan Knoops, in 2013 het zevende herzieningsverzoek indiende, schreef ook de satirische site ‘De Speld’ over de zaak. Onder de kop ‘Butlermoord vond plaats met loden pijp in de zitkamer’; Politie moet alleen kandelaar nog wegstrepen” schreven op 9 juli 2013 Rudolf Julius en Jochem van den Berg het volgende:

‘Er is mogelijk een doorbraak in de zogenaamde butlermoord uit 1983. Volgens advocaat Geert-Jan Knoops staat onomstotelijk vast dat de moord op weduwe Dorothea van Wylick is gepleegd met de loden pijp, in de zitkamer. Knoops is de advocaat van Dick van Leeuwerden, die is veroordeeld voor de moord. Hij is opgetogen: “Tot nu toe ging men er ten onrechte van uit dat mijn cliënt de moord had gepleegd met het touw in de serre. Toen er opnieuw 3 werd gegooid, besloot de politie maar naar de zitkamer te springen. Dat heeft een en ander in gang gezet.” Twijfels over de serre als locatie van de moord waren er al langer. Knoops: “Mijn cliënt roept al jaren dat hij het daar niet gedaan heeft. De politie wilde daarom graag de balzaal en de biljartkamer controleren, maar gooide steeds te laag.” De sprong naar de zitkamer leverde niet alleen duidelijkheid op over de locatie, maar ook over het moordwapen. Knoops: “Het is vrijwel zeker dat het de loden pijp is, zoals mijn cliënt altijd heeft beweerd. De politie moet alleen de kandelaar nog definitief wegstrepen. Maar nu er al zekerheid is over de locatie en de dader, is dat een koud kunstje.”

In de detective-literatuur is de zin ‘de butler heeft het gedaan’ een echte klassieker, maar uit twee onderzoeken (van The Guardian en van de site Mental-Floss) blijkt dat er eigenlijk helemaal niet veel misdaadboeken zijn waarin de butler het daadwerkelijk had gedaan. De mythe is vooral ontstaan door het in 1930 verschenen boek ‘The Door’ van de zeer populaire Amerikaanse schrijfster Mary Roberts Rinehart (1876-1958), waarin – spoiler alert – de butler het inderdaad gedaan had. De zin ‘The butler did it’ komt echter niet in het boek voor. Veel meer historische detectiveboeken waarin de butler het had gedaan, zijn er echter niet.

butlerMary Roberts Rinehart onderzoekt of de kok gif in de soep had gedaan. Hij bleek onschuldig te zijn. (Foto: Library of Congress)

De Shangrila’s versus Donald Trump

Quizvraagje: Is dit Marlon Brando in de klassieke motorfilm ‘The Wild One’ uit 1953 of is dit de Amerikaanse acteur en zanger Robert Goulet in 1964 in de Amerikaanse gameshow ‘I’ve got a secret’?

shangrila motor

Als je op de afbeelding klikt, dan zie je het antwoord. Het is Robert Goulet die figureert in een  optreden van de Shangrila’s tijdens ‘I’ve got a secret’. In deze populaire show moest een panel “een geheim ontrafelen”. Regelmatig waren er gastoptredens van bekende Amerikanen. Zie hieronder bijvoorbeeld een deel van een aflevering uit 1967 met een nog jonge Woody Allen.

woody allen

In de aflevering met Robert Goulet en de Shangrila’s  liet de quizmaster twee panelleden, samen met Robert Goulet, de songtekst voorlezen van ‘The Leader of the Pack’, op dat moment de nummer 1 hit van het land. De bedoeling was om te kijken of het (wat oudere) panel het lied herkende. Uiteraard was dit, al of niet gespeeld, niet het geval. Vervolgens playbackten de Shangrila’s het nummer op het podium, waarbij Robert Gouldman, in een soortgelijke outfit als waarmee Marlon Brando beroemd was geworden in ‘The Wild One’, op een bromfiets het podium op kwam. Wie het hele item wil zien, klik op onderstaande afbeelding.

ive got a secret

De Shangrila’s was een Amerikaanse meidengroep die van 1964 tot 1967 zeer succesvol was. De groep bestond uit de zusters Mary en Betty Weiss en de eeneiige tweeling Mary Ann en Marge Ganser. Ze zaten allemaal op dezelfde school in Brooklyn, New York. Ze waren erg jong toen ze in 1964 succes kregen (de zusjes Weiss waren op dat moment 17 en 15 jaar oud;  de tweeling 16 jaar oud). Hun repertoire bestond uit wat de Engelstalige Wikepedia zo mooi ‘heartbreaking teen melodramas’ noemt.

In september 1964 hadden de Shangrila’s hun eerste hit. Het nummer ‘Remember (Walkin’ in the Sand)’ haalde de vijfde plaats van de  Amerikaanse hitparade. De opvolger ‘The leader of the Pack’ bereikte eind november zelfs de eerste plaats van ‘Billboard’s Hot 100’. Andere klassiekers waren ‘I Can Never Go Home Anymore  (nummer 6 in december 1965) en ‘Past, Present And Future (nummer 59 in juli 1966). Marry Weiss, die de meeste solo’s zong, ging niet altijd mee naar de optredens. Zo ontbrak zij – ze was toen 15 en moest naar school – ook tijdens hun optreden in ‘I’ve got a secret’. Haar zuster Betty Weiss playbackte bij die gelegenheid haar deel.

Na 1967 was het gedaan met hun succes. In 1968 gingen ze uit elkaar. In 1970 overleed op 22-jarige leeftijd Mary Ann Ganser, vermoedelijk aan een hersenontsteking. Ze kampte al langer met gezondheidsklachten. Haar tweelingzuster zou in 1996 overlijden aan de gevolgen van borstkanker. In 2007 keerde Mary Weiss  terug in de muziekwereld en nam een soloplaat op.  Voor wie meer over de Shangrila’s wil weten, lees deze informatieve site.

Vorige week kwam Mary Weiss opeens weer in het nieuws. (Vandaar deze blogpost.) Donald Trump gebruikte namelijk één van de nummers van de Shangrila’s tijdens zijn verkiezings-bijeenkomsten. Ik weet niet of Donald Trump fan van de Shangrila’s was, maar omgekeerd is dit duidelijk niet het geval. Mary Weiss verbood Trump uitdrukkelijk om het nummer nog langer te gebruiken

Vliegtuigenongelukken en muziek (2)

Er zijn een hoop artiesten bij een vliegtuigongeluk om het leven gekomen. Jim Croyce, John Denver, Buddy Holly, The Big Bopper, Ritchy Valens, Ricky Nelson, Kyū Sakamoto (wie?; op hem kom ik straks terug), Otis Redding, Patsy Cline, Jim Reeves en Glen Miller om er maar eens een paar te noemen.

Opvallend aan dit lijstje is dat, op één na, al deze artiesten om het leven zijn gekomen met een ongeluk met hun eigen vliegtuig of met een gehuurd privévliegtuig. De enige uitzondering is de Japanner Kyū Sakamoto. Hij kwam op 12 augustus 1985 om het leven bij het ongeluk met een Boeing 747 (Japan Airlines Flight 123) die tegen een berg op zo’n 100 kilometer van Tokio aan vloog. Dit ongeluk is tot aan vandaag de dag nog steeds het vliegtuigongeluk met het hoogste aantal slachtoffers (520 mensen). (Weliswaar kwamen in 1977 bij de botsing op Tenerife van een vliegtuig van de KLM met een vliegtuig van Pan AM meer mensen om het leven (583 mensen), maar dit aantal betrof het totaal aantal slachtoffers van de twee vliegtuigen samen.)

De oorzaak van de ramp met het Japanse vliegtuig was gelegen in een slechte reparatie van een beschadigd staartstuk zeven jaar daarvoor. Deze beschadiging was ontstaan toen bij een slechte landing de staart van het vliegtuig de grond raakte. De reparatie werd slecht uitgevoerd, waardoor er in de loop van de tijd steeds meer barstjes in een stuk van een drukschot bij het staartstuk ontstonden. Zeven jaar en 12.000 vluchten later barste dit open en een wegvliegend stuk sloeg een deel van de staartvleugel er af, waardoor de hydraulische systemen die het roer, de hoogteroeren en de rolroeren aanstuurden beschadigd raakten. Het vliegtuig raakte daardoor onbestuurbaar. Alleen door meer of minder gas te geven kon de bemanning het toestel nog enigszins richting geven. Ze slaagden er in om het vliegtuig nog een half uur in de lucht te houden  – een aantal passagiers gebruikten die tijd om afscheidsbriefjes aan hun familie te schrijven die later werden gevonden  – totdat het toestel een bergketen raakte.

Wonder boven wonder overleefden vier mensen de crash. Dit aantal had hoger kunnen zijn, maar een helikopter van een Amerikaanse vliegtuigbasis die twintig minuten na de inslag boven de rampplek vloog, kreeg van de Japanse autoriteiten geen toestemming om bij het neergestorte vliegtuig te landen – men dacht dat er toch geen overlevenden zouden zijn. Pas de volgende morgen bereikte een groep Japanse reddingswerkers het wrak. Tot hun verbazing troffen ze nog vier mensen aan die de crash hadden overleefd. Deze verklaarden dat ze in de uren daarvoor nog hulpgeroep uit het wrak hadden gehoord van andere overlevenden, maar deze waren in de loop van de nacht allemaal bezweken.

Tot de slachtoffers behoorde ook Kyū Sakamoto. Hij was een zeer populaire Japans zanger die bekend stond om zijn eeuwig goede humeur en glimlach. Ook buiten Japan had hij succes. Hij is tot nu toe de enige Japanner die een nummer 1 hit heeft gehad in Amerika. Met het in het Japans gezongen (!) lied ‘Ue o Muite Arukou’, dat ‘Ik kijk omhoog terwijl ik loop’ betekent, was hij in juni 1963 drie weken lang de “Billboard Hot 100 number one single“. In totaal verkocht hij wereldwijd meer dan 13 miljoen exemplaren van het nummer.

sukiyaki

Het nummer werd overigens niet onder zijn originele Japanse titel in Amerika en Engeland uitgebracht. De platenbonzen dachten dat de Japanse titel te moeilijk uitspreekbaar zou zijn en noemden het nummer ‘Sukiyaki’, naar het Japanse gerecht (dat geheel niet in het nummer voorkomt). Volgens een columnist van Newsweek zou een vergelijkbare actie zijn het in Japan uitbrengen van het lied ’Moon River’ onder de titel ‘Beef Stew”’.

Het nummer is later door veel artiesten opgenomen, al of niet met letterlijke Engelse vertalingen of geheel nieuwe teksten. Zo bereikte in 1981 een Engelstalige versie (met een nieuwe tekst) van de groep ‘A taste of Honey’ de derde plaats van de Amerikaanse hitlijsten en 4. P.M. haalden in 1994 met hun versie de achtste plaats van de Amerikaanse hitparade.

In Nederland namen de Blue Diamonds het nummer op. Met  hun Duitstalige versie bereikte ze in 1963 in Duitsland de tweede plaats van de hitparade. In deze versie komt het woord ‘Sukiyaki’ overigens wel voor – “Beim Suki-Sukiyaki in Naga-Nagasaki“,

Blue Diamonds

Even geheel off-topic: Eind jaren vijftig was mijn vader een aantal jaren examinator bij MULO- eindexamens. Onder de bloednerveuze kandidaten die hij in die jaren voorbij zag komen, waren ook twee broertjes die vooral bezig waren met het maken van muziek en niet zo zeer met leren. Ze vonden het schoolbandje belangrijker dan de schoolboeken. Het waren de broertjes Riem en Ruud de Wolf, beter bekend als de Blue Diamonds. Ze slaagden wel, zowel voor hun schooldiploma als in de muziek.

Maar goed Kyū Sakamoto overleed dus in 1985 bij de ramp met Japan Airlines 123.