Alle berichten van Martin

Hard Gras Forza Italia

Er is een nieuwe ‘Hard Gras’- bundel verschenen met als titel ‘Forza Italia’.

00000 forza italia

Ik citeer even de achterflap:

Als ze één kans krijgen, maken ze er twee.’ Johan Cruijff wist wel hoe goed de Italianen zijn en hoe moeilijk het van ze winnen is. Ze hebben het verdedigen zo ongeveer uitgevonden en tot een kunst verheven. Maar ze hebben ook ouderwets trefzekere spitsen: sluipmoordenaars die altijd precies op de juiste plek opduiken.
En dan dat land, en het eten. Door de jaren heen zijn er de nodige verhalen in Hard gras verschenen met la bella Italia als decor. Over Faas Wilkes bij Internazionale en Torino, Ruud Krol bij Napoli, Bergkamp en Sneijder bij Inter. En natuurlijk over het driemanschap Gullit, Van Basten en Rijkaard dat Milanello opfriste. Deze fraaie bundeling combineert passie voor voetbal met liefde voor het geschreven woord.’

Eén van de verhalen in deze bundel is van mij. Het betreft het verhaal ‘Voetballen in het Vaticaan.’ Het verscheen eerder in Hard Gras nr. 112. Mijn verhaal is het allerlaatste verhaal uit de bundel. Nu zou ik natuurlijk kunnen zeggen dat dit is omdat omdat je altijd het beste voor het laatst bewaart, maar dat is niet waarom mijn verhaal het laatste verhaal  is. Ze staan gewoon simpel in de volgorde van het jaar dat ze in Hard Gras verschenen. Het eerste verhaal stamt uit ‘Hard Gras nr. 12’ dat in 1997 verscheen. Mijn verhaal uit 2017 was het meest recente verhaal  dat over het voetballen in Italië ging.

Er staan zeventien verhalen in de bundel. Tot de schrijvers behoren onder andere Simon Kuper, Hugo Borst en Eva Maria Staal.

Wij van WC-eend kunnen dit boek aanbevelen. Het kost 15 euro en het ligt in de betere boekhandel zoals dat zo mooi heet.

 

 

Achteruit roeien

Fietsende langs de Vliet richting Delft zag ik onlangs deze boot varen.

00000 roeien

Even dacht ik dat het een boot was uit de roeiklasse ‘vier zonder stuurman en vergeten roeier’, maar er was niet echt plaats voor een vierde roeier in de boot. Thuis heb ik even op internet gekeken en wat blijkt, je hebt speciale roeiboten voor drie personen (“… meestal een 2x+, waar de stuurplek omgebouwd kan worden tot roeiplek”). Nooit geweten, weer wat geleerd.

Nu ben ik niet zo van het roeien. Het staat me tegen dat je “verkeerd om” in de boot zit. Hardlopen, fietsen, autoracen en dammen doe je ook niet achterstevoren. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Bij ‘Te land, ter zee en in de lucht’ had je het onderdeel achteruitrijden. De enige andere sport die ik kan bedenken waarbij je ook achteruit gaat, is zwemmen en dan alleen nog bij het onderdeel rugslag.  Voor degene die zegt, ik heb ook wel eens een skiër achteruit de helling zien af gaan, dat was ik. Dat kwam door mijn speciale ski-techniek.

Een nadeel van het achteruit roeien is dat je niet ziet waar je heen vaart. Je moet dan ook regelmatig achterom kijken om te zien of het nog goed gaat. Mijn schoonzus roeit af en toe in een 50plus-boot. Dat is niet een boot waar 50 of meer roeiers in zitten, maar een boot met, laat ik het maar zo zeggen, roeiers met wat meer ervaring. Vorig jaar deden ze mee aan een 200km tocht maar onderweg voeren ze tegen een brugpilaar of zoiets aan. En zij hadden nog wel een stuurman aan boord, kan je nagaan.

Waarom roeien roeiers eigenlijk achteruit? Kanoërs, die met peddels werken, varen immers bijvoorbeeld wel voorwaarts. Op de site van Goeie Vraag is vier jaar geleden de vraag ook gesteld. Het antwoord van ene ‘Cryofiel’ werd door de vragensteller als het beste antwoord gekozen. Ik ben even zo brutaal om zijn antwoord en de bijbehorende afbeelding hier te kopiëren.

00000 roeien 2

“Om in de richting te varen van pijl 1 (zie foto), moeten de bladen door het water bewegen in de richting van pijlen 2. (Dat geldt overigens zowel voor roeiers als voor kanovaarders.) In een roeiboot moet je, om het blad in de richting van pijl 2 te laten bewegen, de handle (dat is het deel van de riem dat de roeier in zijn hand heeft) in de richting van pijl 3 bewegen.

 Nu kun je dat op twee manieren doen. Je kunt gaan zitten zoals de roeiers op het plaatje. Dan moet je de handle dus naar je toe trekken. Je kunt ook aan de andere kant van de handle gaan zitten (als je de boot ombouwt). Als je dan in de richting van pijl 1 wilt varen, moet je de handle dus van je af duwen. De keuze is dus: ofwel de handle naar je toe trekken en dus “achteruit” varen, ofwel de handle van je af duwen en dan vooruit varen.

 Er is gekozen voor de eerste mogelijkheid. Dat is omdat dat het efficiëntste is. De bankjes waarop de roeiers zitten bewegen namelijk op wieltjes over slidings (“rails”). Als je nu kiest voor de trekkende beweging, kun je je beenspieren gebruiken. Je rijdt naar voren met de bladen *boven* het water. Als je vooraan bent zet je de bladen in het water. Dan strek je je benen. Daardoor beweeg jij, en dus je handles, in de richting van pijlen 3 – maar nu met beenkracht.

 De beenspieren zijn veel sterker dan de armspieren (probeer maar eens “armpjedrukken” te doen, maar dan met de arm van de ene persoon tegen het been van de andere persoon). Door dus “achteruit” te varen, kun je die enorm sterke beenspieren inzetten voor de voortbeweging van de boot. Als je vooruit zou willen varen, zou je die beenspieren niet kunnen gebruiken. Vandaar dus: “Volle kracht achteruit!”

Juist, daarom zitten roeiers dus ‘verkeerd om’ in de boot. Maar je zou zeggen dat er toch wel een techniek te verzinnen moet zijn om de riemen zodanig aan de boot te bevestigen dat je wel voorwaarts met behulp van je beenkracht kan roeien. Echter, zolang dat er nog niet is, is het dus roeien met de riemen die je hebt.

(Voor deze laatste zin krijg ik ongetwijfeld een berisping van de ‘bond tegen woordspelingen’.)

Eigen postzegels

Je kan al een tijdje bij Post.nl postzegels met eigen afbeeldingen bestellen. Zie deze site van Post.nl. Het is heel simpel. Je kiest een staande of liggende afbeelding, je laadt je foto op en je zoomt al of niet in. De afbeelding moet wel aan een aantal eisen voldoen: ‘Politieke, godsdienstige en seksueel getinte foto’s worden niet geaccepteerd.’ en de afbeelding mag niet groter dan 10MB zijn.  Voor 10 postzegels voor binnen Nederland betaal je €10,45;  voor 100 postzegels €91,50. Kwantumkorting heet dat.  Ik heb het ook eens even uitgeprobeerd. Enkele voorbeelden van mijn ontwerpen:

Uit de serie ‘De grote kunstkenners van Nederland’: de Vermeer-kenner:0000post

Uit de serie: beroemde fotografen: De zusjes Van Neck

00000 post 6

Uit de serie ‘Energieke vaders’:

00000 post 001

00000 post 0012

Uit de serie Nederlandse pretparken: De Efteling

00000 post 00

Uit de serie Slimme Mensen:

00000 post 67

Uit de serie ‘Met de kinderen naar zee’:

00000 post 5b

Kortom mogelijkheden te over. Ik heb overigens nog niks besteld. Eerst maar eens een definitieve keuze maken.

Voor postzegelverzamelaars zijn deze persoonlijke zegels natuurlijk vreselijk. Daar valt niet tegen aan te sparen.

p.s. De supportersvereniging van Go Ahead Eagles heeft ook een postzegel laten maken. Afgebeeld staat daarop het allereerste team van Go Ahead dat landskampioen werd. Dat was precies honderd jaar geleden in 1917. Die zegel hebben ze geplakt op een ansichtkaart die ze aan alle leden van de supportersclub, waaronder ik dus, hebben gestuurd met een verzoek voor een financiële bijdrage voor een standbeeld van Leo Halle, de legendarische doelman van Go Ahead in de jaren dertig.

0000 post gae

Waar ze niet bij stilgestaan hebben, is dat alle post afkomstig uit Deventer gestempeld wordt in Zwolle en er dus het woordje Zwolle in de stempel staat. Als je dan weet dat PEC Zwolle de grote “vijand” van Go Ahead is, dan kan je natuurlijk wel reacties zoals deze op het supportersforum verwachten.

0000 post gae 2

 

 

Kleren kopen

“Ik heb niks om aan te trekken” zegt Marianne ’s morgens. Ok, ik heb als huisman enige achterstand met strijkwerk, maar nu overdrijft ze een beetje. Toch fietsen we ’s middags in de hitte naar Den Haag om nieuwe kleren te kopen. Waarom ik eigenlijk mee moet, weet ik niet. Ze heeft meer aan de mening van de dochters bij het kopen van kleren dan aan die van mij. Ik kom meestal niet verder dan algemeenheden als “Een jurk moet goed zitten als je staat en goed staan als je zit. Hoe zit die?” Alleen als ik iets echt niet mooi vind, dan vraag ik “Wat vind je er zelf van?” Dat is een soort geheime code om aan te geven dat ik het echt helemaal niks vind.

Als eerste staat een bezoek aan de Bijenkorf op het programma. Het zweet gutst me ondertussen van het voorhoofd, dus ik hoop op wat koelte in de korf. Dat valt vies tegen. Het is er erg warm. Hebben ze geen airco? Even heb ik de hoop dat de natuurwetten niet in de Bijenkorf gelden en dat de koele lucht omhoog is gestegen, maar als we op de tweede verdieping zijn, blijkt het op deze verdieping nog warmer dan beneden te zijn.

0000 bijenkorf

De oudste dochter heeft in haar opstandige tijd samen met een vriendin een keer stiekem een half uur als etalagepop in de etalage van de Bijenkorf in Den Haag gestaan.

Terwijl Marianne met een kritische blik langs de rekken loopt, kijk ik om me heen. Er loopt een wat oudere vrouw met scheuren in haar spijkerbroek rond. Shakespeare zei al “de mode verslijt meer kleren dan de mensen.” Ze is eigenlijk te oud voor zo’n soort broek. Naast haar loopt een jongere vrouw die erg luchtig is gekleed. Gezien het weer is dat verstandig, maar ze heeft zo’n diep décolleté dat volgens de definitie van schrijver Godfried Bomans –  ‘een décolleté is iets dat ophoudt waar het vermoeden zekerheid wordt’ – we in het stadium van zekerheid verkeren. Precies tussen haar borsten heeft ze een moedervlek die de aandacht trekt, waardoor ik iets te lang in haar décolleté kijk. (“Kunt u de verdachte beschrijven?” “Haar gezicht niet agent, maar ze heeft een moedervlek tussen haar borsten.”)

0000 bomans

19 april 1968; Godfried Bomans vraagt als jurylid tijdens de Miss Interline Holland 1968 verkiezing aan één van de deelneemsters wat haar hobby’s zijn. Foto Jac de Nijs; Nationaal Archief

 Marianne kan niets bij de Bijenkorf vinden en we lopen naar Marks & Spencer. Daar is het wel lekker koel. Er staat een airco aan. Verstandige zaak. Helaas houden ze er binnenkort mee op. De verkopen vielen wat tegen. Voor wat betreft de jurken – wat vind je er zelf van? –  snap ik dat wel. Te veel Engelse jurken van vijftig jaar geleden.

'0000 mode2 juni 1960; twee mannequins (het zijn de twee dames rechts op de foto) op de Floriade; fotograaf Herbert Behrens; Nationaal archief.

De shirtjes en broeken bij Marks & Spencer zien er echter beter uit dan de jurken en Marianne gaat er een aantal passen. Ik zit bij de paskamers op een bankje te wachten als Marianne mij opeens roept. Of ik van een bepaalde broek even een kleinere maat wil pakken. Natuurlijk heb ik geen idee waar die broeken hangen. “Heb je dan niet gezien waar ik ze vandaan heb gehaald?” “Nee, natuurlijk niet.” Ik krijg aanwijzingen maar de juiste maat is uitverkocht, over een andere broek twijfelt ze en de koop blijft beperkt tot twee shirtjes.

Peek en Cloppenburg is de volgende zaak waar Marianne tracht haar slag te zijn. Het is ‘Sale’. Waar zijn de tijden gebleven dat dit nog gewoon ‘Uitverkoop’ heette. Ook hier verkopen ze niet de goede broeken, maar een shirtje voldoet wel aan haar eisen. Even later kijkt ze op haar mobiel. Ze heeft in het pashokje van Marks & Spencer met haar mobiel een foto van zichzelf in de spiegel met de twijfelbroek aan gemaakt en die via WhatsApp naar de dochters gestuurd met de vraag of ze de broek wel of niet moet kopen. De oudste dochter vindt dat ze het moet doen en we keren daarom terug naar Marks & Spencer. Als ze broek pakt, kijk ze op het prijskaartje. De prijs is hoger dan gedacht, de twijfel daardoor ook groter en ze besluit om de broek toch maar niet te kopen.

Als we even later naar huis fietsen, is het nog steeds warm.  De eerste man die een knoop in zijn stropdas legde, deed dat om iets niet te vergeten. Tot nu toe weten we nog altijd niet wat dit geweest kan zijn. Ik vermoed echter nu dat het was om niet te vergeten dat je met warm weer geen kleren moet gaan kopen.

 

Een carrot cake bakken

Gezien bij de Mark & Spencer in Den Haag een pak om een overheerlijke (ovenheerlijke?) carrot cake te bakken.

0000 carrot mix

De enige ingrediënten die je zelf nog moet toe voegen (“just add“) zijn carrots, eggs, cream cheese, vegetable oil & water. De rest zit allemaal al in het pak.

Love baking.

Een verloren schoentje

Valt u iets op aan deze foto die Marianne ruim twintig geleden maakte toen ik met de oudste dochter terugkeerde van de creche? Ik bedoel niet dat ik er nog zo jeugdig, knap en slank uit zie en ook niet dat de dochter zo lief met haar handje naar haar moeder zwaait.

0000 judith

Nee, het gaat me hier om de voetjes van mijn dochter. Ze draagt geen schoenen of slofjes, alleen maar sokjes! Geen idee waarom. Het is niet zo dat het zo warm is bijvoorbeeld en ze geen schoenen of slofjes hoeft te dragen – we dragen allebei een jas. Het is ook niet zo dat ze nooit slofjes mee kreeg naar de crèche, zoals onderstaande foto overduidelijk laat zien.

0000 sloffenDeze foto zo bekijkend, bedenk ik nu dat we haar misschien iets betere tafelmanieren hadden moeten bijbrengen.

Maar goed, ik heb dus geen idee waarom ze geen schoentjes aan heeft. Ze zal ze niet verloren zijn, want dat zou ik nog wel weten. Dat overkwam haar jongere zusje namelijk. Die had een keer de schoentjes van haar zus aan – de allereerste schoentjes nog wel; maat 21 – en zat in een stoeltje voorop de fiets toen we de landgoederenroute in Wassenaar fietsten. We waren al bijna weer thuis, toen we opeens zagen dat ze nog maar één schoentje aan had. De andere was weg. Shit!

Marianne fietste met de dochter door naar huis. Ik keerde om en fietste de hele route weer terug – door Den Haag, Wassenaar, Voorschoten en Leidschendam – ondertussen op de grond kijkend of ik ergens een schoentje zag liggen. Nergens een schoentje te zien. Nou hielp het ook niet dat het herfst was en er veel bladeren op de grond lagen.

Daardoor hebben we van de allereerste schoentjes van de dochter alleen nog maar het rechterschoentje, het linker exemplaar ontbreekt. Dus mocht iemand een soortgelijk schoentje ergens in Wassenaar of omgeving zien liggen, gaarne contact opnemen.

0000 schoentje

Het schoentje is wel erg afgetrapt. Ik kan me niet herinneren dat mijn dochter nou zo’n voetballertje was, dus waarom dit schoentje zo afgetrapt is? Geen idee.

Maar goed, ze draagt op de foto dus geen schoentjes. Marilyn Monroe zei ooit eens: “Geef een meisje de juiste schoenen, en ze kan de wereld veroveren.”

 

Batman is overleden

Opeens gaat het hard. Onlangs overleed Roger Moore die de rol van Ivanhoe speelde en van de week blies Adam West de laatste adem uit. William West Anderson, zoals Adam West in werkelijkheid heette, is 88 jaar oud geworden. Hij speelde in de zestiger jaren de rol van Batman in de gelijknamige tv-serie. Daarmee is weer een hoofdrolspeler uit één van de series van mijn jeugd overleden.

Batman was een opmerkelijke serie gebaseerd op het bekende stripverhaal. Dat laatste zag je ook heel opvallend terug in de kleurrijke tekstplaatsjes die tijdens de gevechten in beeld verschenen.

000 batman 2

Het is overigens een vreselijk gedateerde serie die je beslist niet terug hoeft te kijken. Dit in tegenstelling tot de derde serie – naast Ivanhoe en Batman – die ik in mijn jeugd altijd keek: Zorro.

Eind jaren negentig herhaalde ‘de Belg’ deze serie regelmatig. Samen met mijn twee dochters bekeek ik de afleveringen weer met groot plezier. “Kom meisjes, we gaan weer Zorro kijken” riep ik dan enthousiast. Ik zal maar eerlijk toegeven dat vooral ik de drijvende kracht was achter het kijken naar Zorro.

0000 zorroMet zijn drietjes kijken naar Zorro op ons kleine tv-tje. Omdat de serie in zwart-wit werd uitgezonden de foto ook maar in zwart-wit afgedrukt.

U als lezer hoeft overigens niet bang te zijn dat er hier binnenkort een blogpost verschijnt naar aanleiding van het overlijden van Guy Williams, de acteur die de rol van Zorro speelde. Hij overleed namelijk al in 1989 op 65-jarige leeftijd aan een hartaanval.

Zorro was met Ivanhoe de ultieme held van mijn jeugd. Toen ik in 2005 het Nutteloze Kennisparadijs voor de Volkskrant schreef, zag ik dan ook mijn kans schoon om een column aan hem te wijden. Ik heb hem hieronder geplaatst – dit onder het motto: ‘herhaling is de kracht van de reclame’.

Zorro

‘Out of the night, when the full moon is bright, comes the horseman known as Zorro. / This bold renegade carves a Z with his blade, a Z that stands for Zorro. / Zorro, the fox so cunning and free. / Zorro, who makes the sign of the Z. / Zorro, Zorro, Zorro.

Wie kent niet de begintune van Zorro. Deze beroemde televisieserie, gemaakt door de Disney-studio’s, werd in Amerika van oktober 1957 tot september 1959 uitgezonden door ABC. Hoewel de serie buitengewoon succesvol was – de show had met 35 miljoen kijkers een kijkdichtheid van bijna 40 procent – liep de serie slechts twee seizoenen. Dit vanwege een juridisch conflict tussen ABC en Disney-studio’s. Ook buiten Amerika werd de serie met veel succes uitgezonden en talloze malen herhaald.

De figuur Zorro – het Spaanse woord voor ‘vos’ – is bedacht door de journalist Johnston McCulley. Hij schreef in 1919 het verhaal ‘The Curse of Capistrano’, dat als wekelijks vervolgverhaal verscheen in het pulpmagazine ‘All-Story Weekly’. Eerst had McCulley geen tweede Zorro-verhaal in gedachten. Aan het einde van het verhaal liet hij Zorro namelijk zijn identiteit onthullen. Toen Zorro populair werd, deed hij net of dit niet was gebeurd en schreef tot aan zijn dood nog circa veertig Zorro-verhalen.

In 2005 verscheen er een boek van Isabel Allende over een jonge Zorro. Ze schreef dit op verzoek van Zorro Productions, het bedrijf dat de eigendomsrechten van Zorro bezit. “Ik mocht helemaal mijn gang gaan, mits ik me aan een paar voorwaarden hield. Zorro moest in het zwart gekleed gaan, een masker dragen, een degen en een zweep hebben en zijn paard moest Tornado heten. Voor het overige had ik alle vrijheid ”

Zorro Productions wil het verhaal verfilmen. Zorro is vaker verfilmd. De eerste Zorro werd in 1920 gespeeld door Douglas Fairbanks sr. Ook Tyronne Powers, Alain Delon en Antonio Banderas hebben Zorro gespeeld. Maar dé ultieme Zorro is toch Guy Williams van de televisieserie.

Guy Williams werd als Armando Catalano op 14 januari 1924 geboren en had, voordat hij de rol van Zorro kreeg, nog niet veel grote rollen gespeeld. Het was Walt Disney zelf die aan Guy Willams de voorkeur gaf boven de belangrijkste andere kandidaat-Zorro, Dennis Weaver, die toen in Gunsmoke speelde en later bekend werd als McCLoud.

De rol van Monestario, de kapitein waar Zorro menig robbertje mee schermde, werd gespeeld door Britt Lomond. In 1952 behoorde hij tot de beste Amerikaanse schermers. Hij had zich geplaatst voor het Amerikaanse kwalificatietoernooi voor de Olympische Spelen, maar toen Hollywood vroeg of hij mee wou spelen in een piratenfilm koos Lomond voor de film en niet voor de sport.

Andere grote rollen in de tv-serie waren er voor Henry Calvin die de sympathieke dikke sergeant Garcia speelde (hij had een speciaal scheermes dat er voor zorgde dat hij altijd stoppelig geschoren op de set verscheen) en Gene Shelton, een ex-pantomimespeler die de Zorro’s knecht Bernado speelde.

Guy Williams had tijdens de opnames twee stand-ins. Niet voor het schermen, dat deed hij zelf, maar wel voor de gevaarlijke stunts en voor het zingen. Williams kon niet zingen. Ene Bill Lee zong de aubades, waarmee Williams de oren van de señorita’s pijnigde, opnieuw in.

Wie ook stand-ins gebruikte, was Diamond Decorator, het paard dat Tornado ‘speelde’. Hij had er liefst drie. Eentje die heel goed kon steigeren, eentje voor de vechtscènes en eentje voor het snelle galopperen. Het enige dat Diamond Decorator zelf op de filmset deed, was het poseren voor de close-ups en kijken hoe zijn stand-ins al het werk deden.

Tot zover mijn column. Voor het geval u zich afvraagt waarom in de column vermeld staat dat de man die de rol van de  kapitein in de serie speelde zich in 1952 had geplaatst  voor het Amerikaanse kwalificatietoernooi voor het onderdeel schermen op de Olympische Spelen, dat komt omdat het thema van de pagina waar mijn column stond in die tijd ‘sport’ was. Daarom moest er altijd, hoe klein dan ook, iets in de column staan dat een link met sport had.

Een mislukte sollicitatie

Veertig jaar geleden woonde ik in Enschede waar ik studeerde aan de TH Twente. Ik was 21 jaar oud en fan van Go Ahead Eagles. (Het eerste ben ik al jaren niet meer, maar het laatste nog steeds wel.) Mijn vader was ook fan van Go Ahead Eagles en betrokken bij de club. Zo was hij de studiebegeleider van de spelers uit het jeugdhuis, deed iets bij de PR-afdeling van de club en verleende diverse hand- en spandiensten. Zo maakte hij vaak de verslagen van de bestuursvergaderingen.

Mijn vader had twee (gratis) kaarten voor de ereloge, één voor hemzelf en één voor mijn moeder. Mijn moeder ging echter nooit mee naar Go Ahead. Toen Peter Stephan – hij was op dat moment manager van Go Ahead Eagles; zeg maar algemeen directeur  – dat een keer hoorde, sprak hij:  ”Maar je zoons gaan toch wel?” en toen mijn vader dat bevestigde, typte Stephan hoogst persoonlijk ‘of hr. Van Neck jr.’ op de kaart van mijn moeder erbij, zodat mijn broer en ik afwisselend ook een plaatsje op de eretribune met toegang tot de bestuurskamer hadden.

0000 GAE 0

Peter Stephan was een zeer succesvolle manager van Go Ahead Eagles – zo slaagde hij er bijvoorbeeld in om Jan van Deinsen, een speler van Go Ahead, voor bijna een miljoen gulden aan Feyenoord te verkopen. Dat was veel meer dan dat hij waard was. Toen Feyenoord in het voorjaar van 1977 een nieuwe manager zocht, kwamen ze dan ook uit bij de man die er in geslaagd was om die veel te dure speler aan hun te verkopen en vertrok Stephan bij onze club.

Mijn vader vertelde mij dat de functie van manager bij Go Ahead Eagles vacant gesteld zou worden en nog voordat de advertentie verscheen, stuurde ik – zonder dat mijn vader hier iets van af wist – de volgende sollicitatiebrief:

Mijne heren,

Uit de krant vernam ik dat uw huidige manager, de heer Stephan, manager van Feyenoord wordt. Ik persoonlijk ben fan van Ajax, dit terzijde. Ik ben zo vrijblijvend te solliciteren naar de vacante positie van manager bij de Go Ahead Eagles en voeg hierbij de volgende gegevens.

 Ik ben geboren. Vervolgens heb ik, na mijn verkeersdiploma gehaald te hebben, de H.B.S. gevolgd, waar ik in 1972 met succes mijn diploma heb gehaald en heb dit diploma nog steeds behouwen. Voor wat betreft de twee kanten van het managerschap, de economische en de voetbalkant, volgen hier de betreffend gegevens.

 De economische kant.

Nadat ik met succes de cursus ’hoe word ik manager’ heb gevolgd, ik sluit een kopie van mijn diploma bij, heb ik gewerkt als bedrijfsleider van de firma Van Biggelen en Co. Dit heb ik tot grote tevredenheid van de heer Van Biggelen gedaan tot aan het faillissement van de zaak. Vervolgens heb ik gewerkt als manager bij de firma Peggelboom totdat deze zaak ook helaas failliet ging. Ik geef hierbij de heren Van Biggelen en Peggelboom als referentie op.

 De voetbalkant

Wat betreft de voetbalkant wil ik u meedelen dat ik reeds op zeer jeugdige leeftijd blaasvoetbal speelde en hierin zeer bedreven was! Ook deel ik met enige gepaste trots mee dat ik op de H.B.S. een zeven voor gymnastiek had. Verder kijk ik ook regelmatig in Studio Sport naar het voetbal. Tevens weet ik hoe de buitenspelregel werkt. Ik heb zelf niet gevoetbald, maar ik heb wel een keer meegedaan aan een damsimultaan en hierin bijna remise gespeeld!

 Mocht ik worden aangesteld als manager van de Go Ahead Eagles dan ben ik van plan zowel de oude lijn voor te zetten als een frisse wind te doen waaien. Niet gehinderd door enige kennis van zaken zal mij dit ongetwijfeld lukken! Ik heb ook nog wel een paar leuke ideeën die ik gaarne in een persoonlijke gesprek zal willen toelichten.

 In afwachting van uw reactie verblijf ik hoogachtend, Martin van Neck

Bij mijn sollicitatie voegde ik een kopie van mijn ‘Menetsjer’ diploma bij.

000 manager

Toen mijn vader de volgende dag op de club kwam, kreeg hij de vraag of hij een zekere Van Neck uit Enschede kende. Die had een opvallende sollicitatiebrief geschreven. Een paar dagen later kreeg ik een antwoord van de club. (In die tijd waren de clubkleuren paars-wit, vandaar de kleur van het logo op het briefpapier.)

0000 GAE 2

De tekst luidde:

Het bestuur heeft met belangstelling kennis genomen van uw sollicitatiebrief naar de functie van manager bij onze stichting. Men heeft mij verzocht hierop voorlopig te reageren.

Stellen we voorop dat een reactie voordat een oproep verscheen pleit voor een zekere mate van initiatief uwerzijds. Uw brief bevat zoveel elementen die ons als nieuw voorkomen, dat het enige tijd van bezinning kost deze alle te begrijpen.

Uw kennis van het damspel kan ook van betekenis zijn, daar het van belang is steeds de juiste zetten te doen. Hoewel het in onze ruimte onder de tribune niet tocht, kan een wind, mits deze fris is, nooit kwaad.

We kennen de door u genoemde firma’s waar u werkte toevallig persoonlijk en weten dus hoe waardevol u daar was om het faillissement te verhaasten.

We zullen u sollicitatie nog nauwkeurig bekijken, maar we vragen ons enigszins af of iemand met uw capaciteiten wel op zijn plaats is bij onze stichting.

We zullen zodra dit nodig is nader contact met u opnemen en zeggen u reeds dank voor de moeite die u heeft willen nemen.

Met hoogachting,

Namens G.A. Eagles, Onleesbare handtekening,  secretaris.

 De handtekening van de secretaris was onleesbaar, maar gezien de stijl van de brief en de typefouten – mijn vader dacht meestal sneller dan dat hij kon typen – had ik het sterke vermoeden dat het mijn vader was die namens de club deze brief had opgesteld.

Een week later kreeg ik een officieel antwoord. Ik was afgewezen.

 0000 GAE 1

Geachte heer,

Hiermee bevestig ik namens de Stichting Go Ahead Eagles de ontvangst van uw sollicitatie naar de functie van manager bij onze club.

Voorlopig is een aantal kandidaten voor een nader gesprek uitgenodigd en het spijt ons u te moeten berichten dat u niet bij de eerst geselecteerden behoort.

Mocht u binnen twee weken geen nader bericht krijgen dan betekent dit dat gen gebruik gemaakt is van uw sollicitatie.

U dankend voor de interesse die u getoond heeft verblijf ik hoogachtend

H.J.J. van der Werf, Voorzitter

Het seizoen er op zou Go Ahead Eagles bijna degraderen. Tja, hadden ze mij maar moeten aannemen.

Hergebruik oude gebouwen

Gezien in de Theresiastraat in Den Haag.

000hergbruik

000hergbruik 2

Vroeger zat hier een paardenhandelaar. Tegenwoordig kan je er paardenrookvlees kopen. Er zit nu namelijk een Hoogvliet in het gebouw.

Het gebouw is ook in gebruik geweest als de hoofdvestiging van Engelbert, dat was voor de oorlog een grote importeur van auto’s, als sportzaal (heel gezond), een sigarettenfabriek( wat minder gezond), kantoor(saai), een circus (niet saai) en een manege. Kortom, het veranderde nog al eens van bestemming. Maar nu dus een Hoogvliet.

 

Den Haag in verwarring

De kabinetsformatie is weer eens mislukt. ‘Den Haag in verwarring’ las ik ergens op internet. Daar kijk ik niet van op. Den Haag is altijd al in verwarring. Dat komt door de plattegrond van het openbaar vervoer in Den Haag. Van oudsher worden deze plattegronden in Den Haag altijd een slag gedraaid zodat de zee op de kaart netjes bovenaan ligt.

Het is niet iets nieuws. Er zijn plattegronden van Den Haag uit de zeventiende en achttiende eeuw waarbij Scheveningen en de zee ook al boven de stad zijn afgebeeld.

Omdat de HTM-kaarten in alle bus- en tramhokjes in Den Haag hangen, krijgen Hagenaars en Hagenezen van kinds af aan het beeld voorgeschoteld dat Scheveningen boven Den Haag ligt.

000 den haag

Links de kaart zoals deze in alle bus- en tramhokjes hangt en rechts de kaart zoals die eigenlijk zou moeten hangen.

Het gevolg is dat Hagenaars altijd problemen hebben met noord-zuid. Afgelopen zaterdag hadden wij dat ook weer eens. We zaten met een aantal mensen van de fietsersbond op een terrasje in Voorburg, toen er een discussie ontstond over de windrichting. Was het nu westenwind of niet? We konden wel voelen  – natte vinger – waar de wind vandaan kwam, maar kwam die nou wel of niet uit het westen?

Vraag in Den Haag dus niet waar het noorden is (“waah is ut noâhdûh?”) want dan heb je een grote kans dat ze je naar Scheveningen wijzen.

Overigens, dat de mensen in de Haagse regio altijd zeggen dat ze ‘op Scheveningen’ zijn en niet ‘in Scheveningen’ staat los van de kaart. Volgens Onze Taal is het woordje ‘op’ (in plaats van ‘in’) oud regionaal taalgebruik. Het wordt vaak gebruikt bij plaatsen, wijken en streken waarvan het land – zoals bij het dorp Scheveningen – vroeger hoger lag dan het omliggende land.

Prins Claus komt op bezoek

In de jaren zeventig studeerde ik in Enschede aan wat toen nog de TH Twente heette. Eerst toegepaste wiskunde, later bedrijfskunde. Dat ik aanleg had voor bedrijfskunde en het doen van financiële transacties in het bijzonder bewijst wel deze foto. (Voor wie mij niet direct herkent, ik ben degene links met de bolhoed.)

00 calslaan 1

De foto is gemaakt op de campus van de TH. Zelf woonde ik op de campus op Calslaan 1-1. Dat was de onderste verdieping van deze flat.

00 calslaan

Onze studentenflat was één van de oudste studentenflats op de campus. Voordat ik er kwam wonen was het zelfs jarenlang een soort modelflat waar de bestuurders van de TH altijd hun gasten heen brachten als deze een studentenflat wilden zien. Daar deed een mooi verhaal de ronde over.

Eind jaren zestig bracht prins Claus namelijk een werkbezoek aan de regio Twente.

00 prins Claus2Prins Claus bezoekt in het kader van een werkbezoek in Twente een boerderij. Foto Eric Koch; Nationaal Archief.

De prins bezocht ook de TH Twente. Van te voren had hij de wens geuit om een studentenflat te mogen bekijken. De TH koos daar zoals gebruikelijk in die tijd Calslaan 1-1 voor uit. Eén dag voor het bezoek van de prins kwam een grote schoonmaakploeg van de TH onverwachts de flat schoonmaken. De rotzooi, waaronder bierkratten en andere troep die normaliter in de gangen en in de keuken slingerde, werd een verdieping omhoog gesjouwd naar Calslaan 1-2 en daar gedropt. De hele flat werd vervolgens gepoetst en geboend. Prins Claus moest blijkbaar de indruk krijgen dat studentenflats altijd netjes en opgeruimd waren.

De prins had echter een daverende verrassing voor zijn rondleiders in petto. Aangekomen bij Calslaan 1 liep hij namelijk niet de eerste verdieping binnen, maar liep de trap op naar de tweede verdieping en stapte daar naar binnen: regelrecht in de gecombineerde troep van Calslaan 1-1 en Calslaan 1-2. Dit onder luid gejuich van de aanwezige studenten.

Prins Claus was een leuke man.

Madurodam

Madurodam wordt groter. Daarmee bedoel ik niet de huisjes maar het terrein. Het Haagse gemeentebestuur heeft groen licht gegeven voor een uitbreiding van het attractiepark. Dit gaat wel ten koste van 0,6 hectare van de Schevenings bosjes. Oorspronkelijk wilde Madurodam er zelfs bijna 4,5 hectare bos bij, maar deze plannen riepen veel verzet op. Madurodam wil er overdekte paviljoens bouwen zodat het park ook met slecht weer bezoekers trekt.

00 madurodam2 juli 1952; Prinses Beatrix met de ambtsketen om  – ze was de eerste burgemeester van Madurodam – opent Madurodam (links naast haar prinses Irene); foto J.D. Noske; Nationaal Archief

Madurodam is een leuk park. Toen onze kinderen klein waren, zijn wij er ook een aantal keer geweest. Het favoriete gebouw van onze dochters was de Marsfabriek. Als je daar een dubbeltje in een soort automaat gooide, dan kwam er een klein vrachtwagentje uitrijden met daarop een mini-Mars of een mini-Bounty. Dat mocht je er dan van afpakken. Als we naar Madurodam gingen, dan was het altijd even eerst in de portemonnee kijken, om te zien of er wel dubbeltjes in zaten.

Als we het rondje gelopen hadden, dan volgde er een bezoek aan het restaurant. Ze hadden er zelfspot. Ik weet niet of deze dichtregel er nog steeds aan de muur hangt, maar in de tijd dat wij Madurodam bezochten in ieder geval wel.

00 madurodam 1

Maar goed, misschien worden de kroketten nu een stukje groter.

Een klein gebaar

Donderdagmorgen liep ik langs de Hoogvliet in Voorburg. Buiten bij de deur stond iemand ‘Straatnieuws’, de daklozenkrant, te verkopen. Er kwam een wat oudere man van Marokkaanse afkomst de winkel uitlopen. In zijn hand had hij een plastic zakje met daarin drie verse croissants. Hij gaf het aan de krantenverkoper. Deze keek verrast op en bedankte hem. Ik vond het een mooi gebaar.

Al is het voor de krantenverkoper te hopen dat niet heel veel meer mensen dit ook doen. Want daar valt niet tegen aan te eten.

Verkeerd spatie gebruik

Gisteren schreef ik in mijn blogpost: “Even een flauw grapje tussendoor. Wat is het verschil tussen Trump en een eendagsvlieg? Een eendagsvlieg heeft een langere termijnvisie.” Eén van mijn vaste lezeressen, waarvan ik de naam hier niet zal noemen omdat het mijn eigen vrouw is, meende te moeten opmerken dat dit taalkundig gezien niet juist was. Het woord ’termijnvisie’ bestond als zelfstandig naamwoord niet, wel het woord ‘langetermijnvisie’. Langere termijnvisie was dus onzin. Tja, maak je een taalgrapje, krijg je dit weer.

Lange termijnvisie is overigens een typisch voorbeeld van verkeerd spatiegebruik. Je ziet vaak spatiefouten. Zo fietsten wij onlangs naar Den Haag (met een spatie). In het Bezuidenhout zagen we een viskraam, waar de eigenaar zich aanprees als ‘gebakken vis specialist’. Dat zijn dus twee spaties te veel. Gelukkig prees hij zichzelf niet aan als ‘gebakken visspecialist’, want dan zou hij zelf in de pan hebben gelegen.

Het verkeerde gebruik van spaties geeft overigens vaak grappige misverstanden.

spatie

Zie hier een zoete witte professor die in 2013 in het MAX-programma ‘Wijn aan Gort’ omschreven wordt als een ‘zoete witte wijnprofessor’. Het voorbeeld is afkomstig van het platform Signalering Onjuist Spatiegebruik (SOS). Zij organiseren ook jaarlijks de verkiezing ‘de onjuiste spatie van het jaar’. Enkele winnaars:

2007: Top Tours in Amsterdam. Bij hen kon je de workshop ‘Naakt Model Tekenen’ volgen. Had niet veel om het lijf.

2008: Het Jeugdjournaal. Gezien de kop ‘scheidsrechters te kort’ waren de scheidsrechters dat jaar aan de kleine kant. Het RDW (nummer 3) had een heel ander probleem. Zij zaten met een: ‘gestolen bromfietsregister‘.’

2009: Het Amsterdamse vervoersbedrijf GVB. Volgens het GVB zou er door de invoering van OV-chipkaart een einde komen aan het gedoe met “losgeld“.

2010: V&D was dat jaar de winnaar met hun aanbieding om voor 5 euro Nijntje te mogen zoenen: “Nijntje kussen 5 euro

2011: De Surinaamse nieuwssite GFC Nieuws won dat jaar. Zij plaatste boven een nieuwsbericht de kop: “Veel diarree gevallen in Nickerie“. Een paraplu mee dus als je daar op bezoek gaat. Een slager uit Bunnik eindigde dat jaar als tweede met zijn aanbieding voor een ‘Wild triootje’ en de stad Rotterdam werd eervol derde met de volgende aanwijzing bij de deur van het stadhuis: “De bezoekers passen in de paal links van u“.

2012: In dat jaar was het Rijksmuseum de winnaar met hun logo ‘Rijks museum’. Dat deze spatiefout won – de spatie was bewust zo door het Rijksmuseum geplaatst – kwam echter meer door ergernis bij de deelnemers dan dat zij het leuk vonden. Veel leuker was bijvoorbeeld de nummer drie van dat jaar: een menukaart in een restaurant waarop stond: ‘Oude kaaskroketten’. Daarvan zullen ze er niet veel van verkocht hebben.

2013: De winnaar dat jaar was de site Bruno.nl. Volgens hen moest koningin Maxima dat jaar zich voor de rechter verantwoorden en daarna flink aan het werk, althans volgens hun kop boven een nieuwsbericht: “Haagse rechters laten Maxima portretten verwijderen”. (De NRC eindigde dat jaar eervol als tweede met de omschrijving van een natuurliefhebber als een ‘bronstige hertenimitator’.) Ook mooi een kop boven een petitie: “Geen homo haat meer”.

Tot slot, de kop van deze blogpost luidt: Verkeerd spatie gebruik. Een spatiefout? Nee, het is bedoeld als humor.