Prinses Beatrix blijkt in november het landgoed De Horsten, deels gelegen in de gemeente  Voorschoten en deels  gelegen in de gemeente Wassenaar, aan haar zoon Koning Willem-Alexander geschonken te hebben.  Het landgoed is ruim 400 hectare groot. Marianne en ik wandelen er wel eens. Het is een mooi gebied.

De waarde van het landgoed wordt op minimaal 25 miljoen euro geschat. Prinses Beatrix en koning Willem-Alexander hoeven overigens geen belasting te betalen over deze schenking. Volgens de grondwet zijn ze namelijk allebei vrijgesteld van het betalen van erf- en schenkbelasting. Dat scheelt bij 20% schenkbelasting de familie  toch maar mooi minimaal 6 miljoen euro schenkbelasting.

Willem- Alexander woont momenteel op het landgoed, net zoals zijn neven Floris en Pieter-Christiaan, zonen van prinses Margriet. Die hebben er ook een optrekje. Volgens de schenkingsakte houden zij een recht van eeuwig erfpacht met een recht van opstal. Ook prinses Margarita, dochter van prinses Irene, woont op de Horsten. Opmerkelijk genoeg is in de schenkingsakte niets voor haar geregeld. Blijkbaar is de ruzie die zij met tante Trix had in de tijd dat ze nog met Edwin de Roy van Zuydewijn was getrouwd nog niet helemaal vergeven.

Prins Constantijn komt in de akte niet voor. Of hij iets anders heeft gekregen is niet bekend. Je moet als ouder heel goed uitkijken als je iets schenkt aan je kinderen. Voor je het weet, geeft dat scheve ogen. Zo vertelde de oudste dochter gisteren toevallig dat zij een keer met Sinterklaas heel hard had moeten huilen toen haar zusje een Baby Annabell pop kreeg en zij “opgescheept” werd met een Baby Born pop. Ik kan me daar niks meer van herinneren, maar bij haar zat het blijkbaar dieper. Ze is er overigens nu overheen.

Anyway, zie hier het begin van de schenkingsakte.

Het is een vreselijk lange akte. De mooiste zin van de notaris in de akte is deze: “De verschenen personen zijn mij, notaris, bekend”

Je hebt wel eens van die huizen die een opknapbeurtje nodig hebben. Dan heeft er vaak ‘een oud vrouwtje’ in gewoond, dat niks meer aan het onderhoud heeft gedaan, en als die er dan uit trekt, dan blijkt het huis volkomen uitgewoond te zijn. Zie hier een voorbeeld.

Omdat het om de moeder van de koning gaat, zal ik niet zeggen wie dit huis zo heeft uitgewoond. De eerste raming (uit 2014) voor de opknapkosten bedroeg  35 miljoen euro. Een jaar later werd dat bedrag bijgesteld naar 59 miljoen. Voor dat geld kan je heel wat mannetjes inhuren. Dat wordt dan ook gedaan, zie dit bord.

Eén van de ingehuurde partijen die op het bord staat, is een ‘kostendeskundige’. Het is het Adviesbureau BCDP. Op hun site melden ze vol trots:

Als ik hun was, zou ik toch wat minder trots zijn, want twee weken geleden werd bekend dat de verbouwing nog eens 4 miljoen duurder zou uitvallen. Tja, er moet inderdaad een hoop gebeuren. Neem bijvoorbeeld de toegangspoort aan de Bezuidenhoutseweg kant.

Zo’n bel op een bordje “HIER BELLEN” dat kan toch echt niet.

Op de grond lag zelfs nog een bordje met: “Marechaussee 1x bellen; Mevr. B. van Oranje 2x bellen; hofdames 3x bellen’

Vannacht probeerden Martin van Rooijen (50Plus) en Edgar Mulder van de PVV een stemming over afschaffing van “de wet Hillen”, die regelt dat een huizenbezitter die zijn huis volledig heeft afbetaald geen huurwaardeforfait meer hoeft te betalen, te vertragen waardoor de belastingdienst, die van nature al traag is, er niet in zou slagen de uitvoering van de wet op tijd te regelen, waardoor deze pas een jaar later zou kunnen worden ingevoerd.

U ziet, de bovenstaande zin is een vreselijk lange zin. Dat is bewust. Ik ben in deze blogpost ook aan “het filibusteren”, dit om te zorgen dat u lang op deze site blijft hangen. Ok, misschien is dat niet zo’n goed plan. Het lukte Van Rooijen en Mulder niet om de aangevraagde spreektijd van 15 uur, respectievelijk 20 uur, vol te praten. Van Rooijen, met zijn 75 jaar het oudste kamerlid, hield het 4,5 uur vol om inhoudelijk – een eis van de Tweede Kamer – over het onderwerp te praten. Mulder dwaalde na twee uur praten al zo ver van het onderwerp af dat hij van de rest van de Tweede Kamer niet verder mocht praten. In Amerika hoef je je overigens bij een filibuster niet aan het onderwerp van de vergadering te houden. In de senaat zijn dan ook diverse kinderboeken en telefoongidsen voorgelezen.

De minister van Financiën en zijn staatssecretaris in vak K van de Tweede Kamer tijdens de filibuster van Van Rooijen en Mulder.

Maar goed, om te voorkomen dat ook ik na een stemming te horen krijg dat ik niet voldoende bij het  onderwerp blijf, een nutteloos feitje over de filibuster. Wist u dat het internationale woord ‘filibuster’ zijn oorsprong vindt in het Nederlands? Het is afgeleid van het woord ‘vrijbuiter’ dat in het oude Engels letterlijk werd vertaald tot ‘freebooter’ wat weer veranderde in filibuster.

Zo dat weet u nu ook weer en dan wil ik nu vervolgen met het voorlezen van het telefoonboek van Almelo in de tijd dat daar nog maar negen mensen telefoon hadden. De familie Ten Cate had telefoonnummer 1; Scholten had 2; Van Heek had 3; de Katoenmij had 4; Schuttersveld had 5; Bendien had 6; Spanjaard had 7; Nijhuis had een geheim telefoonnummer en Dijkers had 9.

Wat zegt u? Dat is een tekst van Herman Finkers? Nou, daar wil ik dan het volgende over zeggen………

De vergadering besprak het voornemen van de regering om de dividendbelasting af te schaffen. Er was hier al twee keer eerder over gediscussieerd, zowel tijdens de algemene beschouwingen als tijdens de begroting van het Ministerie van Financiën. Beide keren kon de regering de oppositie er niet van overtuigen dat het een goed plan was. Dat afschaffen kost namelijk flink veel geld: 1,4 miljard euro per jaar terwijl de opbrengsten niet te kwantificeren zijn.

In 1986 was het voeren van oppositie nog leuk werk. Foto Rob Bogaert, Nationaal Archief

De oppositie vindt het dan ook geld weggooien en ook een wat neutralere instantie als het Centraal Planbureau was van mening dat de afschaffing alleen een negatief effect had, namelijk dat de schatkist 1,4 miljard euro belastinginkomsten verliest. Een positief effect zag het CPB niet. Het kabinet was echter van mening dat de maatregel wel een groot positief effect zou hebben en wel op het vestigingsklimaat, waardoor internationale bedrijven vaker voor Nederland zouden kiezen, dan wel hier zouden blijven. “Ik geloof dat tot in mijn diepste vezels”, aldus premier Rutte. Tot zover de voorbeschouwing.

Het eerste kamerlid dat de zaal in liep was Thierry Baudet van het Forum voor Democratie. Alsof hij een popster was, zwaaide hij naar de tribune. Dat was ook het laatste wat we van hem zagen, want verder zagen we hem niet meer. Niet één keer liep hij die middag naar de interruptiemicrofoons om aan het debat deel te nemen. Het kon natuurlijk ook zijn dat hij het met iedereen eens was, zowel met de regeringspartijen als met de oppositie. Ook de vertegenwoordiger van DENK zwaaide naar een aantal mensen op de tribune, in zijn geval zwaaide hij specifiek terug naar een aantal schoolmeisjes met een hoofddoekje om, die enthousiast naar hem zwaaiden.

Het debat werd geopend door Jesse Klaver van GroenLinks die met een lijst van tien vragen kwam die Rutte moest gaan beantwoorden. Hij hield een gloedvol betoog, wat echter enigszins aan kracht verloor doordat hij het allemaal van een blaadje voorlas. In dat opzicht deed Lodewijk Asscher van de PVDA het beter, die sprak uit het hoofd. Wel had hij de pech dat net op het moment dat hij zei dat er iets tot de bodem moest worden uitgezocht de microfoon omlaag gleed, wat tot enige hilariteit in de zaal leidde.

Ook Emiel Roemers had de lachers op zijn hand toen hij zijn betoog beëindigde met de opmerking dat de woorden van Mark Rutte, namelijk dat hij nog steeds vierkant achter het voorstel stond, hem geruststelde. Dat had Rutte ook gezegd bij Opstelten, Teeven, Van der Steur en nog wat andere VVD’ers, en die waren allemaal een week nadat Rutte had gezegd dat hij vierkant achter ze stond vertrokken. Het leverde trommelgeroffel op in de bankjes van de SP. Ik moet zeggen dat de fractie van de SP behoorlijk rumoerig was. Vooral Renske Leijten maakte zich daar een paar keer aan schuldig. Het zou me niet verbazen dat de Kamervoorzitter haar nog eens wegstuurt. “Renske, ga jij maar eens even tien minuten op de gang staan.”

Roemer had het overigens niet over een bedrag van 1,4 miljard maar sprak telkens over een bedrag van 1400 miljoen, waarschijnlijk in een poging om het psychologisch gezien nog wat groter te laten lijken. Dat bracht in ieder geval Marianne Thieme van de Partij voor Dieren in verwarring, want die had het daarna opeens over een bedrag van 1,4 miljoen euro – eh, ik bedoel 1,4 miljard.

Geert Wilders van de PVV stond weer in de toeterstand. Hij had het over de gewone Nederlander versus ‘de multinationalsvriendjes van Rutte’. Specifiek noemde hij de VVD’ers Gerrit Zalm en Ben Verwaayen die commissaris waren bij respectievelijk SHELL en AKZO. “En premier Rutte komt zelf van Unilever, hij heeft daar tien jaar lang gewerkt”. ‘Maffiapraktijken’, aldus Wilders. Ik zou het overigens geen maffiapraktijken noemen maar ‘old boys network’, maar dit terzijde. Inhoudelijk had Wilders best wel een paar zinnige constateringen, maar hij heeft al zo vaak “Wolf!” geroepen dat niemand hem meer gelooft als er daadwerkelijk een keer een wolf verschijnt. Rutte, die eenzaam in het kabinetsvak zat, werd er niet warm of koud van. Hij bladerde tijdens de toespraak van Wilders wat nonchalant in zijn papieren.

De vertegenwoordiger van DENK verraste mij in positieve zin. Ik vind het een vervelende negatieve partij met onder andere een walgelijke ‘naming and shaming’ van kamerleden met een migratie-achtergrond als die het niet met hun eens zijn, maar hij stelde wel enkele ter zake doende inhoudelijke vragen. Dat kon je niet zeggen van de financiële man van 50-plus. Die begon zijn verhaal weliswaar over de dividendbelasting maar ging opeens over op de wet Hillen en het eigenwoningforfait. Alsof hij het onderwerp van de vergadering opeens was vergeten.

Na de oppositie kwamen de regeringspartijen aan de beurt. De eerste was Buma van het CDA. Van de zo geroemde humor van hem – de Bumor –  was weinig te merken. Slechts één keer werd er door de oppositie om een antwoord van hem gelachen, vooral de SP deed dit luidkeels, maar dat was niet omdat het antwoord grappig was maar omdat ze het dom vonden. Dit ergerde Buma en hij zei dat hij zo niet wenste te discussiëren. Nu maakten die woorden weinig indruk, want regelmatig zei hij, als hij een inhoudelijke vraag kreeg, dat hij zo niet wenste te discussiëren.

Echte antwoorden gaf hij dan ook niet, waarop de oppositie de vraag maar weer herhaalde in de hoop dat hij de tweede keer wel concreet zou worden, wat hij uiteraard niet werd. Dit sleepte zich zo voort, waarop de Kamervoorzitter voorstelde om niet in herhaling te vallen, wat iedereen een goed idee vond, om prompt weer met dezelfde discussie te beginnen, waarop de Kamervoorzitter wederom vroeg om niet in herhaling te vallen en zich aldus ook herhaalde.

Na Buma was Klaas Dijkhoff van de VVD aan de beurt. Tijdens de Algemene Beschouwingen had hij bij zijn debuut als fractievoorzitter nog gezegd dat de afschaffing van de dividendbelasting ‘een gok’ was – weliswaar eerlijk, maar politiek gezien niet gezien erg handig. Deze keer liet hij zich niet verleiden tot een dergelijke kwalificatie en had hij over “het totaalplaatje” waarin je de maatregel moest zien.

Een voorstel van Asscher om het komende jaar te onderzoeken of er andere mogelijkheden waren om het vestigingsklimaat te verbeteren – de wet zou pas in 2019 ingaan – wuifde hij weg. Dat zou onzekerheid geven en dan vertrokken de bedrijven naar buitenland. ’s Avonds zou in de DWDD een econome zeggen dat de oppositie niet sterk had opgetreden. Ze hadden alternatieven moeten geven voor een beter vestigingsklimaat. Vreemd, dat had Asscher juist willen onderzoeken maar dat wilde Dijkhoff niet. Had ik nou of had zij niet goed opgelet?

Ook Pechtold was tot geen enkel compromis bereid. Zijn antwoorden waren duidelijk met die van de VVD afgestemd. (“Rechts met de bijbel” noemde iemand van de oppositie het kabinet dan ook.) Ook Pechtold had het over het grote geheel van maatregelen waar je er niet eentje uit mocht pikken. Op de vraag waarom het voorstel in geen enkel verkiezingsprogramma had gestaan, noemde hij een rijtje voorgestelde maatregelen op die ook allemaal in geen enkel verkiezingsprogramma hadden gestaan en waar het ook om miljarden ging, maar waarvan je wist dat ze goed waren. Ik vond dat nou niet een echt sterk argument – “hij doet het ook”

Premier Rutte zat al die tijd eenzaam in zijn vakje te wachten. Af en toe kreeg hij wat papieren toegestopt, waarschijnlijk door ambtenaren voorbereide antwoorden op vragen, en twee keer kreeg hij een kopje koffie of thee gebracht. Op een gegeven moment staarde hij naar de tribune. Ik had het gevoel dat hij mij zat aan te kijken en staarde terug. Rutte grijnsde. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij naar het vak met de VVD’ers grijnsde. Ik zat pal boven dat vak. (Het is maar goed dat er zitplaatsen voor ‘de toeschouwers’ waren en geen staanplaatsen, want anders had ik nu moeten schrijven dat ik pal achter de VVD stond.)

Tegen de tijd dat Rutte zijn zegje mocht doen – de vergadering was al uren aan de gang –  moest deze gewone Nederlander naar huis om het eten te koken, dus hoe Rutte het er van af bracht, geen idee. Ook de man van de ChristenUnie heb ik gemist.

De nieuwe regeringscoalitie wil niet alleen dat we het volkslied kunnen zingen – daar is behoorlijk wat werk aan de winkel; in een interview met het Jeugdjournaal van 10 oktober bleek zelfs premier Rutte de tekst niet goed te kennen; hij had het over “Wilhelmus van Nassouwe zijn wij van Duitsen bloed” terwijl de tekst toch echt luidt ‘Wilhelmus van Nassouwe ben ik van Duitsen bloed – maar het nieuwe kabinet wil ook dat de schooljeugd minstens één keer naar het Rijksmuseum en de Tweede Kamer is geweest. Nu is dat plan ondertussen al weer wat aangepast. Het hoeft niet persé het Rijksmuseum meer te zijn, elk museum voldoet.

Maar dat van de Tweede Kamer staat nog steeds, een willekeurige kamer telt niet. Nu is het zo, dat ik nog nooit naar de Tweede Kamer ben geweest. Dat kan natuurlijk niet. Voor je het weet word je niet als ‘gewone Nederlander’ gezien. Dus gisterenmiddag snel de Tweede Kamer bezocht voordat de AIVD er achter komt dat ik daar nog niet ben geweest.

Je komt er niet eenvoudig binnen. Er is een veiligheidscontrole die veel lijkt op die van Schiphol. Je moet alles uit de zakken halen, ook je riem afdoen, en dat alles dan door een scanner laten gaan. Ik werd als niet gevaarlijk beoordeeld, en kreeg een sticker die ik op mijn trui mocht plakken.

Even later zat ik op de tribune van de plenaire zaal van de Tweede Kamer. Er stond een debat gepland over de voorgenomen afschaffing van de dividendbelasting. De vergadering was echter nog niet begonnen en dat gaf mij tijd om de zaal eens op mijn gemak te bekijken.

Van boven gezien, leek het een beetje op een collegezaal. Het enige wat ontbrak was de graffiti op de bankjes: “Wilders was here”. De indeling van de kamer was als volgt:

De drie mannenbroeders van de SGP zitten een beetje raar te midden van al die VVD’ers. Waarom ze niet, net zo als bijvoorbeeld de drie kamerleden van Denk, ergens achter aan zaten – was mij een raadsel. Verder lijkt het op het plaatje er net op alsof alle linkse partijen aan de rechterkant van de zaal zitten, maar gezien vanuit het vak van het kabinet (vak K) zitten ze juist links.

Op de publieke tribune was ruimte voor ongeveer 250 toeschouwers schatte ik. Zo’n honderd daarvan waren bestemd voor groepen bezoekers. Er kwamen regelmatig groepen de zaal bekijken. Zowel huisvrouwen als ook scholieren. In afwachting van het debat maakte ik even een snel rekensommetje. Dit om te kijken of het “Bezoek de Tweede Kamer!”- plan van het kabinet succesvol zou kunnen zijn. Wil je een goed beeld krijgen van het functioneren van de Tweede Kamer dan behoort daartoe ook immers het bijwonen van een vergadering in de plenaire zaal.

De Tweede Kamer vergadert plenair op dinsdag, woensdag en donderdag, maar niet tijdens de vakanties – en die zijn ruim. Ik schat al met al dat er jaarlijks zo’n 100 keer de mogelijkheid is om de Tweede Kamer te zien vergaderen. De scholieren zullen overdag komen. Stel de Tweede Kamer vergadert overdag zes uur, dan hebben de groepen scholieren dus elk jaar gedurende 600 uur de mogelijkheid om de Tweede Kamer in actie zien.

Dan de hoeveelheid scholieren. Elk jaar worden er zo’n 175.000 kinderen – toekomstige scholieren – geboren. Als die allemaal een keer de Tweede Kamer moeten bezoeken, dan betekent dat met zo’n 100 plekken gereserveerd voor groepen dat de toekijkende scholieren jaarlijks over 1750 groepen van 100 man ‘verdeeld gaan worden’ om ze de Tweede Kamer in actie te kunnen laten zien. Met zo’n 600 uur ‘kijktijd’ beschikbaar, wil dat zeggen – 600 uur gedeeld door 1750 groepen – dat de scholieren gemiddeld zo’n 20 minuten per groep kijktijd hebben. Moet net kunnen. Veel langer zullen de scholieren niet in de vergadering geïnteresseerd zijn.

Maar het houdt niet echt over. En als echt alle scholieren komen – en hopelijk niet allemaal tegelijkertijd –  dan wordt het een komen en gaan van groepen scholieren in de zaal. Gaat ook nog eens van de kijktijd af. Het zou best eens kunnen dat het Centraal Plan Bureau dit plan niet heeft door gerekend, maar het is natuurlijk ook geen Centraal Planning Bureau.

Ik was net klaar met deze belangwekkende rekensom toen de eerste Tweede Kamer leden – ok, dat klinkt een beetje verwarrend; let op de hoofdletter, Tweede Kamer leden dus, niet Eerste Kamer leden –  de zaal betraden voor het debat. Maar daarover morgen meer.