De eerste keer dat ik me oud voelde was zo’n 45 jaar geleden in een discotheek in Hengelo. Ik was een student van een jaar of achttien en vroeg een meisje dat ik op zo’n zestien, zeventien jaar oud schatte of ze wilde dansen. Dat ze bedankte voor deze eervolle uitnodiging, a la, maar dat ze dat deed met de woorden “Nee, dank u wel” dat was een schok. U! Ze zei “U”.

Drie dingen konden er aan de hand zijn bedacht ik razendsnel. Of ze was jonger dan ik dacht of ze was heel keurig opgevoed of ze vond mij oud. Die laatste mogelijkheid baarde mij ernstig zorgen.

Gisteren had ik weer zoiets. Ik was met de jongste dochter naar het Haags Historisch Museum geweest. Omdat het dit jaar 400 jaar geleden was dat Johan van Oldenbarnevelt op initiatief van Prins Maurits op het Binnenhof was onthoofd – hebben de Oranjes hier al eens excuses voor aangeboden?; anders moet Koning Willem Alexander dat namens de familie maar eens snel doen -, was er een tentoonstelling over deze raadspensionaris georganiseerd.

Johan van Oldenbarnevelt was de man die naar verluidt vlak voor zijn onthoofding  tegen de beul zei: “maak het kort, maak het kort“. (Toen de beul met één slag zijn hoofd er af hakte – dat van Van Oldenbarnevelt, niet van zichzelf – nam hij volgens een informatie-bordje in het museum ook nog eens twee vingers van Van Oldenbarnevelt mee. Die man was echt een pechvogel.)

1619: Johan van Oldenbarnevelt wordt onthoofd op het Binnenhof.

Maar goed, daar gaat het hier niet om. We liepen na het bezoek terug naar de fietsenstalling op het plein. Op dat moment kwam er een groep gele hesjes aan fietsen. Geen protesterende mensen maar een basisschoolklas met een onderwijzer er bij. Ze wilden hun fietsen in de “bewaakte” gratis fietsenstalling op het plein zetten, maar de onderwijzer wist niet goed of ze daar een bonnetje voor moesten halen bij de man in het hokje. Dat hoeft niet, de enige rol die de man vervult is de hele dag in het hokje zitten en zo geeft hij invulling aan het begrip ‘bewaakt’.

De dochter zei daarom tegen één van de meisjes dat ze geen kaartje hoefden te halen, waarop het kind tegen de onderwijzer zei: “Die mevrouw zegt dat het niet hoeft.” Ai! Ze noemde mijn dochter “mevrouw” De dochter was dus oud in haar ogen! Maar hoe oud ben ik dan wel niet? Echt oud dus.

Marianne moest haar rijbewijs verlengen. Afspraak gemaakt en gisteren gingen we even langs het Gemeentehuis. We waren daar al een tijdje niet geweest. Er was wat veranderd. We werden namelijk ontvangen door Elvie, een sprekende rijdende robot. Ze bleek er al sinds 2017 te werken.

Ze heette ons welkom en vroeg hoe ze kon helpen. De eerste vraag was of we een afspraak hadden. Vervolgens kon je op haar schermpje uit een aantal mogelijkheden kiezen. We kozen rijbewijs. Vervolgens vroeg Elfie hoe Marianne heette. Ze sprak haar achternaam uit en Elvie herhaalde die nu inclusief voorletter die ze ergens uit haar gegevensbestand had gehaald. Toen Marianne bevestigde dat zij dat inderdaad was, vroeg Elvie voor de zekerheid of Marianne wel haar oude rijbewijs, een foto en een identiteits-bewijs bij zich had. Nadat ze die vraag positief beantwoord had, kreeg ze van Elvie een nummertje voor het loket.

Toen we weg wilden lopen, vroeg Elvie of ze nog wat mocht vragen. Ja, antwoordde Marianne. Hoe we haar dienstverlening hadden gevonden? We gaven haar vier van de vijf sterren – je moet ze niet alle vijf de sterren geven, want dan gaan ze naast hun schoenen lopen of in dat geval naast hun wieltjes rijden. Elvie was met die vier sterren erg in haar sas en bedankte hartelijk.

Ach ja, het zijn moderne tijden, ook in onze gemeente. Ik vraag me overigens af als de dag voorbij is of Elvie zelfstandig naar huis rijdt. En dat ze dan buiten zegt ‘Elvie has left the building”.

Al lezende in de Volkskrant van vandaag zie ik drie artikelen over klimaatbeheersing staan die mij tot nadenken stemmen.

Allereerst een interview met de staatssecretaris van Infrastructuur en Waterstaat. Enig idee wie dat is? Nee? Had ik ook niet. Het is Stientje van Veldhoven van D66. De Volkskrant heeft haar geïnterviewd. Ze heeft een plan gemaakt om het reizen per trein te stimuleren. Dit om de Nederlandse CO2-uitstoot te beperken.

‘Toekomstbeeld Openbaar Vervoer 2040’ heet het plan. De bedoeling is dat er in 2040 elke tien minuten een trein rijdt in een ring van negen grote steden (Randstad, Breda, Eindhoven, Arnhem-Nijmegen en Zwolle). Ik citeer even een zin uit het verhaal (het citaat is overigens niet van de staatssecretaris maar van een zekere Bert van Wee, hoogleraar transportbeleid aan de TU Delft, die commentaar geeft op het plan): “Als je voor 2040 iets wilt, moet je vanaf 2030 aan de slag – en dan moet je nu al nadenken over je plannen.” Goed plan, ben ik voor, maar daar wil ik het niet over hebben.

Twee pagina’s verderop staat een verslag van het Kamerdebat over het klimaatbeleid. ‘De uiteindelijke doelstelling voor 2030 kan afwijken van de 49 procent waar het kabinet nu van uitgaat’ aldus Klaas Dijkhoff van de VVD. Lijkt me een slecht plan – tenzij hij bedoelt dat hij die 49% naar boven wil bij stellen maar dat zal wel niet  –  maar daar wil ik het ook niet over hebben.

Ook staat er een artikel in de krant over het smelten van de gletsjers in de Himalaya en de Hindu Kush (dat is een bergketen in Afghanistan). Bij een opwarming van de aarde van 1,5 graad (de doelstelling van het klimaatakkoord van Parijs) zal in het jaar 2100 minstens 36% van de gletsjers gesmolten zijn. Bij een opwarming van twee graden zal dit 50 tot 60 procent zijn.

Gletsjers in de Himalaya; Foto van de NASA uit 2017

Dit smelten heeft grote gevolgen voor de watertoevoer van rivieren als de Indus en de Ganges en daarmee voor de voedselzekerheid voor de ongeveer 2 miljard mensen die leven in de laagvlakten tussen Pakistan en China. Ik citeer even een zekere Walter Immerzeel van de Universiteit Utrecht, die mee heeft gewerkt aan het onderzoek naar de gevolgen van het smelten van de gletsjers.

“Het smeltwater neemt komende jaren eerst toe (fijn voor de boeren), wat in combinatie met een steeds extremere moesson (door de opwarming van de Indische Oceaan) kan leiden tot overstromingen, zoals in Pakistan in 2011 en India in 2013. Na een piek in 2060-70 zal het smeltwatervolume afnemen en kunnen op den duur tekorten optreden.”

We moeten dus iets aan de opwarming van de aarde doen. Ben ik helemaal voor, maar ook hierover wil ik het niet hebben. Waarover dan wel?

Het gaat me om al die jaartallen die ik zie staan: 2030 (dan ben ik 75 jaar), 2040 (dan ben ik 85), 2060 (dan ben ik 105), 2070 (dan ben ik 115) en tot slot 2100 (dan ben ik 145 jaar oud). Dit alles uiteraard onder het voorbehoud – ijs en weder dienende is wel toepasselijk in dit verband – dat ik dan nog leef.

Na het lezen van deze artikelen voel ik me opeens heel erg oud. Dank je wel Volkskrant!

(En dan zul je ook nog eens zien dat ik straks wel met alle  lasten van de plannen te maken krijgen – de miljarden investeringen– maar niet van de voordelen kan genieten. Enfin, mijn kinderen en wie weet mijn kleinkinderen wellicht wel. Maar vooralsnog voel ik me na het lezen van de krant gewoon oud. Het is geen feit maar een gevoel.)

De filosoof Schopenhauer zou zeggen: “Vanuit het standpunt van de jeugd is het leven een oneindig lange toekomst; vanuit het standpunt van de ouderdom een zeer kort verleden.” (En voor het geval u denkt: ‘daar heb je hem weer met zijn citaten’, ook eentje van Aristoteles: “Spreken in spreuken past de ouderdom.”

Ik ben oud.

De oudste dochter stuurt een berichtje in de ‘We are family’ WhatsApp groep. Ze heeft in januari een extra bedrag  op haar rekening bij geschreven gekregen. Het is afkomstig van haar werkgever. De enige omschrijving die er bij staat is ‘Afrekening‘.  Of wij soms een idee hebben waarvoor dat kan zijn?

Nee, natuurlijk niet, alhoewel, de jongste dochter heeft wel een idee, want die WhatsAppt even later: “Denk je dat je iemand moet omleggen?”

Ach ja, het zijn ruwe tijden.